Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 kwietnia 2018 r.

Sąd Okręgowy w Gdańsku

VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Monika Popielińska

Protokolant: sekr. sąd. Joanna Synak

po rozpoznaniu w dniu 11 kwietnia 2018 r. w Gdańsku na rozprawie

sprawy (...) Federacji (...), (...) Wojewódzkiego Związku (...)

z udziałem S. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o wysokość należności z tytułu składek wobec S. K.

na skutek odwołania (...) Federacji (...), (...) Wojewódzkiego Związku (...)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

z dnia 8 sierpnia 2017r. nr (...)

oraz z dnia 8 sierpnia 2017r. nr (...)

I.  oddala odwołania;

II.  zasądza od (...) Federacji (...) na rzecz pozwanego organu rentowego kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

III.  zasądza od (...) Wojewódzkiego Związku (...) na rzecz pozwanego organu rentowego kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Monika Popielińska

Sygn. akt VII U 4459/17

UZASADNIENIE

Decyzją nr (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. stwierdził, iż ubezpieczony S. K. z tytułu wykonywania pracy na podstawie umowy zlecenia u płatnika składek (...) Wojewódzkiego Związku (...) z siedzibą w G. podlega ubezpieczeniom społecznym, tj. emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu, w okresie od 1 marca 2016 roku do 30 kwietnia 2016 roku, przy czym podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne za miesiące marzec 2016 roku i kwiecień 2016 roku wynoszą 0 zł.

Decyzją nr (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. stwierdził, iż ubezpieczony S. K. z tytułu wykonywania pracy na podstawie umowy zlecenia u płatnika składek (...) Federacji (...) z siedzibą w G. podlega ubezpieczeniom społecznym, tj. emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu, w okresach od 1 września 2016 roku do 31 października 2016 roku oraz od 1 grudnia 2016 roku do 20 grudnia 2016 roku, przy czym podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne wynoszą: za wrzesień 2016 roku kwotę 341,06 zł brutto, za październik 2016 roku kwotę 0 zł oraz za grudzień 2016 roku kwotę 1.500 zł brutto.

W odwołaniach od powyższych decyzji płatnicy składek (...) Federacja (...) z siedzibą w G. oraz (...) Wojewódzki Związek (...) z siedzibą w G. domagali się ich uchylenia, zarzucając naruszenie art. 9 ust. 1a ustawy z 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (tj. Dz. U. z 2017 roku, poz. 1778 ze zm.) oraz zasądzenia na ich rzecz od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych. Na rozprawie w dniu 11 kwietnia 2018 roku pełnomocnik odwołujących się podtrzymał stanowisko w sprawie, wnosząc o zmianę zaskarżonych decyzji.

W odpowiedzi na odwołania pozwany wniósł o ich oddalenie oraz zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego, w oparciu o wartość przedmiotu sporu oraz odrębnie od każdej ze spraw.

Sprawy z odwołań od obydwu decyzji zostały połączone celem wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia. ( vide : zarządzenie z dnia 09 października 2017r. )

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony S. K. od 2012 roku uczestniczy w (...) Federacji (...) jako koordynator wojewódzki w programie siatkarskim ośrodków szkolnych, każdorazowo zawierając umowy zlecenia.

Dowód: przesłuchanie ubezpieczonego w charakterze strony – protokół elektroniczny – k. 78, protokół skrócony – k. 73 – 77.

W dniu 1 marca 2016 roku ubezpieczony zawarł z (...) Wojewódzkim Związkiem (...) z siedzibą w G. umowę zlecenia nr (...), w której zobowiązał się do przygotowania organizacyjno – finansowego poszczególnych zadań, współpracy organizacyjnej, sporządzenia sprawozdań z poszczególnych etapów rozgrywek mini siatkówki chłopców i dziewcząt w kategorii 2, 3, 4 „Kinder + Sport”, w terminie od 1 marca 2016 roku do 31 maja 2016 roku, za wynagrodzeniem 1.500 zł.

Umowa powyższa zawiera nadrukowany rachunek z 20 czerwca 2018 roku, z wyszczególnioną kwotą 1.500 zł tytułem wynagrodzenia brutto, w tym m.in. z wyszczególnioną kwotą składki zdrowotnej. Rachunek nie zawiera żadnej kwoty tytułem składek na ubezpieczenia społeczne.

Do powyższej umowy ubezpieczony załączył oświadczenie, że zarabia powyżej najniższej krajowej (1.850 zł) i nie wnosi o objęcie ubezpieczeniem społecznym z tytułu wykonywania umowy zlecenia.

Dowód: kserokopia umowy wraz z rachunkiem – k. 57 akt sprawy, kserokopia oświadczenia – zgłoszenie – k. 58 akt sprawy.

W wyniku weryfikacji dokumentów ubezpieczeniowych, pozyskanych z Centralnej Bazy Danych Kompleksowego Systemu Informatycznego ZUS, złożonych przez płatnika składek (...) Wojewódzki Związek (...) z siedzibą w G. , pozwany ustalił, iż S. K. nie został zgłoszony do ubezpieczeń społecznych z tytułu wykonywania pracy na podstawie umowy zlecenia, umowy agencyjnej, bądź innej umowy o świadczenie usług w okresie od 1 marca 2016 roku do 30 kwietnia 2016 roku.

Pozwany zidentyfikował zgłoszenie S. K. wyłącznie do ubezpieczenia zdrowotnego za okres od 1 marca 2016 roku do 31 maja 2016 roku oraz składane przez płatnika raporty za ww. ubezpieczonego z wykazanym kodem tytułu ubezpieczenia osoby wykonującej umowę agencyjną, umowę zlecenia lub umowę o świadczenie usług, z pracą wykonywaną w siedzibie lub w miejscu prowadzenia działalności zleceniodawcy, w którym płatnik wykazuje podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne.

W maju 2016 roku S. K. miał inny tytuł do ubezpieczeń społecznych i osiągnął wynagrodzenie wysokości co najmniej minimalnego wynagrodzenia.

Okoliczności bezsporne.

W dniu 1 września 2016 roku ubezpieczony S. K. zawarł z (...) Federacja (...) z siedzibą w G. umowę zlecenia, na podstawie której zobowiązał się do koordynacji szkolenia sportowego juniorów młodszych w województwie p. w piłce siatkowej kobiet i mężczyzn. Za pracę w okresie od 1 września 2016 roku do 31 października 2016 roku strony ustaliły wynagrodzenie w kwocie 1.500 zł.

Umowa powyższa zawiera nadrukowany rachunek z 31 października 2016 roku na kwotę 1.500 zł brutto tytułem wynagrodzenia za wykonaną pracę, w tym składka na ubezpieczenie emerytalne 0 zł, na ubezpieczenie rentowe 0 zł, na ubezpieczenie zdrowotne 135 zł.

Na drugiej stronie umowy zlecenia ubezpieczony oświadczył, iż zawarł umowę zlecenia z (...) w W. na okres od 1 września 2016 roku do 3 grudnia 2016 roku, na kwotę 1.851 zł brutto i z tego tytułu odprowadzane są przez płatnika składki na ubezpieczenia społeczne.

Dowód: kserokopia umowy wraz z rachunkiem i drugostronnym oświadczeniem – k. 52 – 52 verte akt sprawy.

W dniu 31 października 2016 roku ubezpieczony S. K. zawarł z (...) Federacja (...) z siedzibą w G. umowę zlecenia, na podstawie której zobowiązał się do koordynacji szkolenia sportowego w ramach realizowanych przez (...) programów budżetu podstawowego, dyscyplin strategicznych (...) kadry młodzieżowej w piłce siatkowej kobiet i mężczyzn. Za pracę w okresie od 1 listopada 2016 roku do 20 grudnia 2016 roku strony ustaliły wynagrodzenie w kwocie 1.500 zł.

Również powyższa umowa zawiera nadrukowany rachunek z 20 grudnia 2016 roku na kwotę 1.500 zł brutto tytułem wynagrodzenia za wykonaną pracę, w tym składka na ubezpieczenie emerytalne 0 zł, na ubezpieczenie rentowe 0 zł, na ubezpieczenie zdrowotne 135 zł.

Na drugiej stronie powyższej umowy zlecenia ubezpieczony oświadczył, iż zawarł umowę zlecenia z (...) w W. na okres od 1 września 2016 roku do 3 grudnia 2016 roku, na kwotę 1.851 zł brutto i z tego tytułu odprowadzane są przez płatnika składki na ubezpieczenia społeczne.

Dowód: kserokopia umowy wraz z rachunkiem i drugostronnym oświadczeniem – k. 53 – 53 verte akt sprawy.

Również w wyniku weryfikacji dokumentów ubezpieczeniowych, pozyskanych z Centralnej Bazy Danych Kompleksowego Systemu Informatycznego ZUS, złożonych przez płatnika składek (...) Federację (...) z siedzibą w G., pozwany ustalił, iż S. K. nie został zgłoszony do ubezpieczeń społecznych z tytułu wykonywania pracy na podstawie umowy zlecenia, umowy agencyjnej, bądź innej umowy o świadczenie usług w okresach od 1 września 2016 roku do 31 października 2016 roku oraz od 1 grudnia 2016 roku do 20 grudnia 2016 roku.

Pozwany zidentyfikował zgłoszenie S. K. wyłącznie do ubezpieczenia zdrowotnego za okres od 1 września 2016 roku do 20 grudnia 2016 roku oraz składane przez płatnika raporty za ww. ubezpieczonego z wykazanym kodem tytułu ubezpieczenia osoby wykonującej umowę agencyjną, umowę zlecenia lub umowę o świadczenie usług, z pracą wykonywaną w siedzibie lub w miejscu prowadzenia działalności zleceniodawcy, w którym płatnik wykazuje podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne.

W listopadzie 2016 roku S. K. miał inny tytuł do ubezpieczeń społecznych i osiągnął wynagrodzenie wysokości co najmniej minimalnego wynagrodzenia.

Okoliczności bezsporne.

Rozliczenie ubezpieczonego z (...) Wojewódzkim Związkiem (...) z tytułu zawartej umowy zlecenia wyglądało w ten sposób, że ubezpieczony realizował umowę od początku 2016 roku, natomiast wynagrodzenie z umowy zostało mu wypłacone w całości w maju 2016 roku za okres od stycznia 2016 roku do kwietnia 2016 roku, przy czym ubezpieczony co miesiąc rozliczał się z pracy, składając raporty co miesiąc w ustalonym systemie.

Również rozliczenie ubezpieczonego z (...) Federację (...) z siedzibą w G. z umów następowało po ich wykonaniu w całości.

Ubezpieczony S. K. pobiera emeryturę nauczycielską, przy czym zwraca się do pozwanego z wnioskami o jej przeliczenie z uwzględnieniem składek z umów cywilnoprawnych.

Dowód: przesłuchanie ubezpieczonego w charakterze strony – protokół elektroniczny – k. 78, protokół skrócony – k. 73 – 77.

Stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, w tym ubezpieczeniowych, których prawdziwość nie była przez żadną ze stron kwestionowana. Sąd również nie znalazł podstaw do kwestionowania ich wiarygodności z urzędu.

Podstawę ustaleń stanowiło również przesłuchanie ubezpieczonego S. K. w charakterze strony, które Sąd uznał za wiarygodne jedynie w zakresie zgodnym z dokumentami w aktach sprawy , z których wprost wynika w jaki sposób zostały ukształtowane umowy zawarte z (...) Związkiem (...) co do sposobu regulowania przez kontrahenta zobowiązań finansowych z nich wynikających. Istotne jest , iż przychód stanowiący podstawę wymiaru składek za cały okres umowy został wypłacony nie za poszczególne miesiące, jak dowodził tego ubezpieczony, ale jednorazowo. Jak wynika z umowy wartość wynagrodzenia stanowi jedna kwota , sposób jej ustalenia, wskazywany przez ubezpieczonego tj. po 2.500 zł za miesiąc, pozostaje okolicznością leżącą poza przedmiotowym sporem. W zakresie ubezpieczeń społecznych decydujące znaczenie ma bowiem fakt uzyskania przychodu w konkretnym momencie, jako podstawa wymiaru składek. Powyższe koresponduje też z deklaracją ZUS złożoną przez (...) Związek (...). Ewentualne negatywne następstwa tak ukształtowanej umowy, której de facto strona poprzez jej akceptację podpisem nie kwestionowała, pozostają , wbrew twierdzeniom skarżących, poza oceną Sądu.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołania nie zasługiwały na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią przepisu art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy z 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (tj. Dz. U. z 2017 roku, poz. 1778 ze zm., dalej: ustawa), obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają, z zastrzeżeniem art. 8 i 9, osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są osobami wykonującymi pracę na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia albo innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie z Kodeksem cywilnym stosuje się przepisy dotyczące zlecenia, zwanymi dalej ,,zleceniobiorcami'', oraz osobami z nimi współpracującymi, z zastrzeżeniem ust. 4. W myśl art. 13 ust. 2 ustawy, obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu podlegają osoby fizyczne w następujących okresach: osoby wykonujące pracę nakładczą oraz zleceniobiorcy - od dnia oznaczonego w umowie jako dzień rozpoczęcia jej wykonywania do dnia rozwiązania lub wygaśnięcia tej umowy.

Przepis art. 9 ust. 2c ustawy stanowi, iż osoba, o której mowa w art. 6 ust. 1 pkt 4, której podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe w danym miesiącu jest niższa od określonej w art. 18 ust. 4 pkt 5a, spełniająca warunki do objęcia obowiązkowo ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi z innych tytułów podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym również z innych tytułów. Zasady tej nie stosuje się, jeżeli łączna podstawa wymiaru składek z tytułu wykonywania pracy na podstawie umowy, o której mowa w art. 6 ust. 1 pkt 4, lub z innych tytułów osiąga kwotę określoną w art. 18 ust. 4 pkt 5a.

W myśl art. 46 ust. 1 ustawy, płatnik składek jest obowiązany według zasad wynikających z przepisów ustawy obliczać, potrącać z dochodów ubezpieczonych, rozliczać oraz opłacać należne składki za każdy miesiąc kalendarzowy.

Art. 47 ust. 1 ustawy stanowi, iż płatnik składek przesyła w tym samym terminie deklarację rozliczeniową, imienne raporty miesięczne oraz opłaca składki za dany miesiąc, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2a i 2b, nie później niż: 1) do 10 dnia następnego miesiąca - dla osób fizycznych opłacających składkę wyłącznie za siebie; 2) do 5 dnia następnego miesiąca - dla jednostek budżetowych i samorządowych zakładów budżetowych; 3) do 15 dnia następnego miesiąca - dla pozostałych płatników.

Istota sporu w niniejszej sprawie sprowadzała się do interpretacji przepisu art. 9 ustawy z 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (tj. Dz. U. z 2017 roku, poz. 1778 ze zm.) – dotyczącego zbiegu tytułów do ubezpieczenia.

Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 4 lutego 2013 roku w sprawie o sygn. akt I UK 484/12 wskazał, że przepis art. 9 ww. ustawy reguluje generalnie instytucję zbiegu tytułów objęcia ubezpieczeniem społecznym i określa, w jaki sposób taki zbieg przekłada się na zasady podlegania ubezpieczeniom społecznym z każdego z tytułów. Zbieg tytułów ubezpieczenia występuje, gdy jedna osoba wykonuje kilka rodzajów działalności, z którymi wiąże się obowiązek ubezpieczenia społecznego (art. 6 ww. ustawy). W doktrynie funkcjonuje podział obowiązkowego ubezpieczenia emerytalnego i rentowych na dwie kategorie - „tytuły bezwzględne” i „tytuły ogólne”. W przypadku tytułów bezwzględnych nigdy nie może dojść do zwolnienia z obowiązku ubezpieczenia, zaś w przypadku tytułów ogólnych istnieje taka możliwość, a ubezpieczenie może mieć ewentualnie dobrowolny charakter. Do tytułów bezwzględnych należą tytuły ubezpieczenia wymienione w art. 9 ust. 1 ww. ustawy, tj. te, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1, 3, 10, 18a, 20 i 21 ww. ustawy. Pozostałe tytuły, niewymienione w przepisie art. 9 ust. 1 ww. ustawy, są kwalifikowane jako ogólne tytuły ubezpieczenia. Art. 9 ust. 1 ww. ustawy wprowadza zasadę, zgodnie z którą w przypadku zbiegu u danej osoby kilku tytułów bezwzględnych ubezpieczenia, dochodzi do kumulacji obowiązków ubezpieczenia z tych tytułów, co oznacza powstanie obowiązku odprowadzania składek od każdej z tych działalności zarobkowych. W sytuacji natomiast zbiegu tytułu bezwzględnego z tytułem ogólnym obowiązek ubezpieczenia powstaje co do zasady tylko z tytułu bezwzględnego. Zasada ta nie ma charakteru bezwzględnego. Odstępstwo od niej wprowadza art. 9 ust. 1a ww. ustawy, zgodnie z którym ubezpieczeni wymienieni w art. 9 ust. 1 ww. ustawy, których podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe z tytułu stosunku pracy, członkostwa w spółdzielni, służby, pobierania świadczenia szkoleniowego, świadczenia socjalnego, zasiłku socjalnego lub wynagrodzenia przysługującego w okresie korzystania ze świadczenia górniczego lub w okresie korzystania ze stypendium na przekwalifikowanie w przeliczeniu na okres miesiąca jest niższa od określonej w art. 18 ust. 4 pkt 5a ww. ustawy, podlegają również obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym z innych tytułów, z zastrzeżeniem art. 9 ust. 1b i art. 16 ust. 10a ww. ustawy.

Zdaniem Sądu Najwyższego, ustawodawca, posługując się w art. 9 ust. 1a ww. ustawy pojęciem „podstawy wymiaru składek”, posługuje się nim w innym znaczeniu niż w art. 18 ust. 1 ww. ustawy. Sąd Najwyższy zwrócił przede wszystkim uwagę, że art. 9 ust. 1a ww. ustawy został umieszczony w rozdziale drugim ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych, który reguluje zasady podlegania ubezpieczeniom społecznym. Zasady ustalania składek na ubezpieczenia społeczne (w tym podstaw ich wymiaru) zostały zaś uregulowane odrębnie w rozdziale trzecim ustawy. Czym innym jest podleganie ubezpieczeniom społecznym a czym innym ustalanie wysokości składek ubezpieczeniowych i związane z tym ustalanie podstawy ich wymiaru. Dopiero stwierdzenie podlegania ubezpieczeniom społecznym (emerytalnemu i rentowym) na zasadach określonych w rozdziale drugim ww. ustawy rodzi prawo do ustalenia składek na te ubezpieczenia. Zdaniem Sądu Najwyższego, ustawodawca, stanowiąc normę art. 9 ust. 1a ww. ustawy, nie miał zamiaru obciążyć pracownika wykonującego pracę w ramach ważnie zawartego stosunku pracy dodatkowym poważnym zobowiązaniem o charakterze fiskalnym - jakim jest niewątpliwie obowiązek zapłaty składek ubezpieczeniowych z tytułu objęcia dodatkowo z mocy prawa innym tytułem ubezpieczenia - tylko dlatego, że wbrew treści stosunku pracy pracodawca z naruszeniem prawa nie realizuje względem niego obowiązku wypłaty wypracowanego wynagrodzenia w ustalonej wysokości co najmniej minimalnego wynagrodzenia. Sąd ten wskazał również, że przeciwnego wniosku nie może uzasadniać powołanie się na sam cel fiskalny związany z funduszami ubezpieczeniowymi, bowiem dochodziłoby wówczas do naruszenia zasady demokratycznego państwa prawa urzeczywistniającego zasady sprawiedliwości społecznej. W ocenie Sądu Najwyższego nie można uznać za zgodną z tą zasadą sytuacji objęcia przez organ państwa pracownika - realizującego obowiązki pracownicze w ramach ważnie zawartej umowy o pracę z ustalonym wynagrodzeniem w wysokości wyższej niż minimalne wynagrodzenie, pozostającego w przekonaniu, że w świetle prawa ubezpieczeń społecznych podlega ubezpieczeniom społecznym z tego tytułu (art. 9 ust. 1 ww. ustawy) - ex lege ubezpieczeniom społecznym z innego jeszcze tytułu, co rodzi po jego stronie dodatkowe konkretne obciążenie fiskalne w postaci składek. Reasumując, zdaniem Sądu Najwyższego, należy rozdzielić samą instytucję podlegania obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym (emerytalnemu i rentowym) od instytucji następczego ustalania wysokości składek oraz ich podstawy wymiaru (wyrok Sądu Najwyższego wyrażony w wyroku z dnia 4 lutego 2013 roku w sprawie o sygn. akt I UK 484/12, lex numer 1308055).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, iż ustawa o systemie ubezpieczeń społecznych wiąże obowiązek ubezpieczenia społecznego z każdą umową zlecenia, a zatem zasadą jest, że zleceniobiorca podlega ubezpieczeniom społecznym. Wyjątkiem od tej zasady jest sytuacja zbiegu tytułów ubezpieczeń, przewidziana w art. 9 ustawy.

Jednakże nie sposób pominąć faktu, prawidłowo sygnalizowanego w zaskarżonych decyzjach przez organ rentowy, iż od 1 stycznia 2016 roku nastąpiły zmiany w sposobie podlegania ubezpieczeniom społecznym z tytułu umowy zlecenia (vide: ustawa o zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz niektórych innych ustaw z dnia 23 października 2014 r. - Dz.U. z 2014 r. poz. 1831, a w szczególności cytowany powyżej art. 9 ust. 2c).

Od tej daty, tj. od 1 stycznia 2016 roku, zmiany polegają na tym, że ubezpieczony musi osiągnąć z umowy zlecenia co najmniej minimalne wynagrodzenie, żeby móc z kolejnych umów zawartych w tym samym okresie podlegać wyłącznie ubezpieczeniu zdrowotnemu, czyli muszą zaistnieć przesłanki do stwierdzenia, iż strona legitymuje się przy zawieraniu kolejnych umów z innymi podmiotami skutecznym tytułem podlegania ubezpieczeniom społecznym.

Wbrew oświadczeniu, ubezpieczony S. K. nie osiągał minimalnego wynagrodzenia zawierając w dniu 1 marca 2016 roku z (...) Wojewódzkim Związkiem (...) z siedzibą w G. umowę zlecenia nr (...).

Także zawierając umowę zlecenia w dniu 1 września 2016 roku z (...) Federacja (...) z siedzibą w G. ubezpieczony nie osiągał jednocześnie z umowy zlecenia z (...) w W., zawartej na ten sam okres od 1 września 2016 roku do 3 grudnia 2016 roku wynagrodzenia minimalnego, bowiem zostało ono określone w kwocie 1.851 zł brutto za cały powyższy okres.

Również zawierając umowę zlecenia w 31 października 2016 roku z (...) Federacją (...) z siedzibą w G. na okres od 1 listopada 2016 roku do 20 grudnia 2016 roku nie osiągał z umowy zlecenia z (...) w W. kwoty minimalnego wynagrodzenia.

Ubezpieczony S. K. nie spełniał zatem przesłanki z art. 9 ust. 2c ustawy, bowiem nie osiągał z umowy zlecenia co najmniej minimalnego wynagrodzenia, żeby móc w oparciu o kolejne umowy zlecenia – z 1 marca 2016 roku, 1 września 2016 roku i 31 października 2016 roku - podlegać wyłącznie ubezpieczeniu zdrowotnemu.

Z powyższych względów zaskarżone decyzje pozwanego są prawidłowe. Płatnik składek bowiem powinien każdego miesiąca rozliczeniowego sprawdzać, czy w przypadku ubezpieczonego jako zleceniobiorcy istnieje podstawa do zastosowania art. 9 ustawy, a w sytuacji, gdy brak jest podstawy do zastosowania zbiegu, zgłosić zleceniobiorcę do ubezpieczeń społecznych i uiścić składki. Bazowanie na oświadczeniu ubezpieczonego w przypadku jego wadliwości nie stanowi przesłanki egzoneracyjnej w zakresie odpowiedzialności płatnika składek za prawidłowość składanych deklaracji ubezpieczeniowych. Kwestia uzyskania przychodu stanowi okoliczność obiektywną, która podlega weryfikacji.

W związku z tym, Sąd w punkcie I wyroku, działając na zasadzie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. w związku z przywołanymi przepisami, oddalił odwołania, nie znajdując podstaw do ich uwzględnienia.

W punkcie II i III wyroku Sąd orzekł o kosztach zastępstwa procesowego kierując się zasadą odpowiedzialności za wynik sporu, na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., art. 99 k.p.c., art. 108 k.p.c. oraz na podstawie § 9 ust § 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1804, w brzmieniu obowiązującym w dacie wniesienia odwołania), biorąc pod uwagę rodzaj i stopień zawiłości sprawy, nakład pracy pełnomocnika oraz jego wkład pracy w przyczynienie się do wyjaśnienia sprawy i jej rozstrzygnięcia , zasądzając od każdego ze skarżących po 180 zł z uwagi na połączenie obydwu spraw w postępowaniu sądowym jedynie formalnie .

SSO Monika Popielińska