Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 lipca 2018 roku

Sąd Rejonowy w Braniewie I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący : SSR Ewa Myślińska

Protokolant : sekr. sąd. Joanna Jerka

po rozpoznaniu w dniu 12 lipca 2018 roku w Braniewie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w W.

przeciwko J. S.

o zapłatę

oddala powództwo.

UZASADNIENIE

Powód (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. pozwem wniesionym do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie dnia 26 czerwca 2017 roku domagał się zasądzenia od pozwanego J. S. na jego rzecz kwoty 312,74 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Nadto zażądał zwrotu kosztów sądowych oraz kosztów zastępstwa procesowego i innych kosztów w tym opłaty manipulacyjnej dla dostawcy usług płatności w kwocie 0,30 złotych.

W uzasadnieniu pozwu podniósł, iż dochodzona w niniejszej sprawie wierzytelność wynika z umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych zawartej w dniu 19 czerwca 2009 roku przez pozwanego z poprzednim wierzycielem, która to wierzytelność została przez powoda nabyta w drodze umowy cesji. Wskazał, że pozwany nie uiścił należności wynikającej z faktury (...)//12/01 tj. kwoty 283,70 złotych, która wraz z odsetkami naliczonymi od tej kwoty od dnia 7 stycznia 2016 roku do 22 czerwca 2017 roku w kwocie 29,04 złotych, składają się na dochodzoną pozwem kwotę.

Postanowieniem z dnia 4 października 2017 roku w sprawie o sygn. akt VI Nc – e (...) Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie na podstawie art. 505 ³³ § 1 k.p.c. przekazał sprawę do rozpoznania sądowi właściwości ogólnej pozwanego.

Nakazem zapłaty z dnia 23 lutego 2018 roku wydanym w postępowaniu upominawczym w sprawie o sygn. akt I C 908/17 Sąd Rejonowy w Braniewie nakazał pozwanemu J. S., aby zapłacił na rzecz powoda (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w W. kwotę 312,74 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 26 czerwca 2017 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 84,80 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w terminie dwóch tygodni od doręczenia nakazu albo wniósł w tymże terminie sprzeciw.

Pozwany J. S. w dniu 9 marca 2018 roku wniósł do tut. Sądu sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty. Wnosił jak należy wywodzić o oddalenie powództwa w całości, wskazując że z żądaniem się nie zgadza. Zaznaczył, iż dopełnił wszystkich wymaganych formalności wynikających z rozwiązania umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych z Cyfrowym P. wynikających z Regulaminu. Jednocześnie przedłożył protokół zwrotu sprzętu z dnia 20 maja 2016 roku.

W odpowiedzi na sprzeciw powód wskazał, iż umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych została rozwiązana w dniu 19 listopada 2015 roku. Zgodnie z jej postanowieniami, pozwany był zobowiązany do zwrotu udostępnionego sprzętu, w terminie 30 dni od daty rozwiązania umowy na adres (...) S.A z siedzibą w W.. Pozwany natomiast dokonał zwrotu sprzętu w dniu 10 maja 2016 roku, a zatem prawie rok od przepisanego terminu. Jednocześnie powód zapewnił, że w dacie zawarcia przez pozwanego umowy abonenckiej obowiązywał Regulamin, jaki wszedł w życie w dniu 1 listopada 2009 roku.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 19 marca 2009 roku pozwany J. S. zawarł z wierzycielem pierwotnym (...) S.A. z siedzibą w W. umowę, jakiej przedmiotem było świadczenie ze strony Cyfrowego P. na rzecz pozwanego usług telewizyjnych. Umowę strony zawarły na okres podstawowy w wymiarze 29 miesięcy. Pozwany wybrał w tym zakresie tzw. pakiet familijny Na jej podstawie wydano pozwanemu dekoder cyfrowy Samsung (...) o nr (...) oraz kartę do dekodera cyfrowego o nr (...), których odbiór pozwany pokwitował. Sprzęt stanowił własność Cyfrowego P.. W § 2 umowy uregulowano kwestie związane z udostępnieniem pozwanemu w/w sprzętu w trakcie obowiązywania umowy. W treści § 4 pkt 5 umowy z kolei zastrzeżono, iż w przypadku rozwiązania umowy, klient ma obowiązek zwrotu sprzętu wraz z kartą na swój koszt, w terminie 14 dni od daty rozwiązania umowy, pod adres wskazany przez wierzyciela pierwotnego. Z § 5 ust. 3 wynika, że pozwany przed zawarciem umowy zapoznał się z warunkami Regulaminu, który został mu doręczony i akceptuje ich treść.

Od dnia 8 września 2008 roku obowiązywał Regulamin Świadczenia usług telekomunikacyjnych przez (...) S.A. Nie zawierał on jednak żadnej regulacji odnośnie zwrotu sprzętu w razie rozwiązania umowy.

Z dniem 19 czerwca 2012 roku zmianie uległy warunki umowy abonenckiej zawartej przez pozwanego z (...) S.A. z siedzibą w W., co zostało potwierdzone pismem z dnia 18 czerwca 2012 roku. Nowe warunki umowy objęły zmiany w zakresie pakietu podstawowego i opłaty za ten pakiet. Pozostałe warunki umowy pozostały bez zmian. Zmiany zostały dokonane przez pozwanego w dniu 9 maja 2012 roku za pomocą środków porozumienia się na odległość (telefonicznie).

Od dnia 1 listopada 2009 roku Cyfrowy P. wprowadził nowy regulamin świadczenia usług, zaś od dnia 3 grudnia 2012 roku nowy cennik. W treści § 6 pkt 11 Regulaminu zastrzeżono, iż w przypadku rozwiązania bądź wygaśnięcia umowy abonenckiej, pozwany zobowiązany jest do zwrotu na własny koszt i ryzyko udostępnionego mu urządzenia dekodującego oraz karty w terminie 30 dni od rozwiązania bądź wygaśnięcia umowy abonenckiej na adres wierzyciela pierwotnego chyba, że wskaże on inne dodatkowe miejsce zwrotu. W treści § 6 pkt 9 wskazano, iż w przypadku niezwrócenia przez pozwanego udostępnionego urządzenia dekodującego lub karty w terminie wskazanym w regulaminie, będzie on zobowiązany do uiszczenia kary umownej w wysokości określonej w cenniku. Jednocześnie wskazano, iż zapłata kary umownej nie zwalnia pozwanego od obowiązku zwrócenia udostępnionego urządzenia dekodującego lub karty.

W dniu 9 października 2015 roku pozwany J. S. wypowiedział wierzycielowi pierwotnemu umowę abonencką zawartą w dniu 19 marca 2009 roku z miesięcznym okresem wypowiedzenia.

Wierzyciel pierwotny w dniu 23 grudnia 2015 roku wystawił notę obciążeniową numer (...), gdzie w tytule wskazał karę umowną z tytułu braku zwrotu sprzętu (...) na kwotę 340 zł, wzywając jednocześnie pozwanego do zapłaty w/w kwoty do dnia 6 stycznia 2016 roku.

Pozwany J. S. w dniu 20 maja 2016 roku zwrócił wierzycielowi pierwotnemu sprzęt w postaci dekodera Samsung (...) o nr (...) oraz kartę do dekodera cyfrowego o nr (...). Sprzęt był kompletny i posiadał typowe ślady użytkowania. Na powyższą okoliczność został sporządzony protokół.

Umową cesji z dnia 3 marca 2017 roku powód (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. nabył od wierzyciela (...) S.A z siedzibą w W. pakiet wierzytelności, wśród których znajdowała się ta przysługująca wierzycielowi pierwotnemu przeciwko pozwanemu J. S. tytułem kary umownej za brak zwrotu sprzętu.

Poprzedni wierzyciel pismem z dnia 3 marca 2017 roku zawiadomił pozwanego J. S. o umowie cesji, wzywając go jednocześnie do zapłaty na rzecz nabywcy kwoty 283,70 zł, w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania. Następnie pismem z dnia 16 marca 2017 roku powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 307,79 zł.

/częściowo bezsporne, a nadto dowód: wyciąg z rejestru funduszy inwestycyjnych k. 19 , odpis pełny KRS k. 20 – 23, umowa przelewu wierzytelności z dnia 3.03.2017 r. k. 24 – 28, wykaz wierzytelności k. 29 - 32, oświadczenie k. 33, pełnomocnictwo z dnia 29.09.2016 r. k. 34 – 35, pełnomocnictwo ogólne k. 36 – 37, odpis pełny KRS z dn. 20.01.2017 r. k. 38 – 42, odpis pełny KRS z dnia 21.12.2016 r. k. 43 – 51, wydruk z elektronicznego załącznika do umowy sprzedaży wierzytelności k. 52, zawiadomienie k. 53, wezwanie do zapłaty k. 54-54v., umowa z dnia 19.06.2009 r. k. 55, oświadczenie z dnia 19.06.2009 r. k. 56, regulamin świadczenia usług telekomunikacyjnych przez (...) S.A k. 57 – 58, faktura VAT z dn. 19.09.2009 r. k. 59, potwierdzenie zmiany warunków umowy k.59v., nota obciążeniowa k. 60, protokół zwrotu sprzętu po rozwiązaniu umowy o świadczenie usług k. 70, cennik dla abonentów k. 77, regulamin świadczenia usług k. 78 – 79, potwierdzenie przyjęcia wniosku o rozwiązanie umowy abonenckiej k. 86, wypowiedzenie z dnia 9.10.2015 r. k. 87/

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jako niezasadne podlegało oddaleniu.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumenty przedłożone przez strony, a nadto w oparciu o twierdzenia stron w zakresie, w jakim były zgodne.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż pozwany nie kwestionował legitymacji czynnej powoda, faktu zawarcia z poprzednim wierzycielem umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, jak też jej kontynuowania, również na skutek zmiany części jej warunków z dnia 19 czerwca 2012 roku do dnia 9 października 2015 roku, kiedy to wypowiedział tę umowę z zachowaniem miesięcznego okresu wypowiedzenia. Pozwany nie kwestionował również przekazania mu przez poprzedniego wierzyciela sprzętu w postaci dekodera i karty. Powoływał się jednakże w tym zakresie na zwrot tego sprzętu po rozwiązaniu umowy, co nastąpiło, jak wynika ze złożonego przez niego protokołu w dniu 20 maja 2016 roku. W jego ocenie dopełnił on zatem wszelkich formalności wynikających z umowy i regulaminu. W toku rozprawy w dniu 12 lipca 2018 roku podawał dodatkowo, że nie zwrócił dekodera wcześniej, gdyż nikt go nie poinformował, że tak trzeba, w tym również w dniu, w jakim składał w siedzibie poprzedniego wierzyciela wypowiedzenie. Podał, że zwrócił dekoder bezpośrednio po tym jak dostał wezwanie do jego zwrotu. Kwestionował wobec tego, iż jest zobowiązany do zapłaty kary za brak zwrotu tego sprzętu.

W ocenie Sądu powód nie sprostał obowiązkowi wykazania, że obowiązek zwrotu sprzętu w terminie uzasadnia wystąpienie przez niego z żądaniem zapłaty kary umownej za takie zaniechanie abonenta.

Po pierwsze powód w sprawie złożył umowę z dnia 19 czerwca 2009 roku. Paragraf 2 umowy w sposób jednolity uregulował kwestie związane z udostępnieniem pozwanemu sprzętu w trakcie obowiązywania umowy, zaś z § 4 ust. 5 umowy wynika, że w przypadku rozwiązania umowy pozwany ma obowiązek zwrotu sprzętu wraz z kartą na swój koszt w terminie 14 dni od daty rozwiązania umowy (…). W § 5 ust. 3 pozwany potwierdził, że przed zawarciem tej umowy zapoznał się on z jej warunkami i warunkami Regulaminu, który został mu doręczony i akceptuje ich treść. Z treści umowy nie wynika, jaki konkretnie regulamin pozwany miał zaakceptować. Pozwany powoływał się bowiem na zgodność jego postępowania związanego ze zwrotem dekodera z regulaminem. Powód do umowy dołączył Regulamin obowiązujący od 8 września 2008 roku, który nie reguluje bardziej szczegółowo kwestii zwrotu sprzętu po rozwiązaniu umowy i ewentualnych obowiązków stron z tego tytułu. Kary umownej brak również w samej umowie. W odpowiedzi na sprzeciw powód wywodzi z kolei, że w dacie zawarcia umowy między stronami obowiązywały postanowienia regulaminu, który wszedł w życie w dniu 1 listopada 2009 roku, co budzi zastrzeżenie w zestawieniu tych dwóch dat. Powód złożył do akt sprawy również ten regulamin, który obowiązki stron w zakresie zwrotu sprzętu reguluje w § 6. Powód zatem wobec sprzeczności i nieprecyzyjności swojego stanowiska, w ocenie Sądu nie wykazał, jakim w rzeczywistości pozwany był związany Regulaminem w związku z umową z dnia 19 czerwca 2009 roku. Nie wykazał w żaden sposób nadto, aby pozwanego wiązał regulamin z dnia 1 listopada 2009 roku, z którego wynika kara umowna, gdyż nie udowodnił faktu zawiadomienia pozwanego (jako konsumenta) o jego treści i daty tego zawiadomienia, który to obowiązek wynika z wcześniejszego chronologicznie regulaminu obowiązującego od 8 września 2008 roku (vide § 16 ust.3). Regulamin z 1 listopada 2009 roku nadto ma datę późniejszą niż data zawarcia umowy. Zakładając nawet hipotetycznie istnienie jedynie dwóch regulaminów złożonych do sprawy, powód nie wykazał również zdaniem Sądu, że w wyniku zmiany części warunków umowy w dniu 19 czerwca 2012 roku pozwanego zaczął wiązać regulamin z dnia 1 listopada 2009 roku, a wobec stanowiska pozwanego to na nim ciężar dowodu w tym zakresie spoczywał zgodnie z art. 6 k.c. Z materiału dowodowego wynika bowiem, że do zmiany warunków umowy doszło jedynie w zakresie ceny pakietu, gdzie wyraźnie zastrzeżono że pozostałe warunki umowy pozostają bez zmiany. Co więcej zmiana ta odbyła się w drodze telefonicznej, a zatem o skutecznym doręczeniu regulaminu w tej drodze być nie może. Nie bez znaczenia pozostaje również oprócz braku wykazania dochodzonego roszczenia co do zasady, również brak udowodnienia przez powoda jego wysokości. Powód nie wykazał bowiem również związania pozwanego Cennikiem z dnia 3 grudnia 2012 roku, jak również korelacji tego cennika z regulaminem, z którego takie zobowiązanie by wynikało.

Obowiązki pierwotnego wierzyciela jako dostawcy usług względem konsumenta w tym zakresie reguluje art. 384 k.c., który stanowi, że „ § 1. Ustalony przez jedną ze stron wzorzec umowy, w szczególności ogólne warunki umów, wzór umowy, regulamin, wiąże drugą stronę, jeżeli został jej doręczony przed zawarciem umowy.

§ 2. W razie gdy posługiwanie się wzorcem jest w stosunkach danego rodzaju zwyczajowo przyjęte, wiąże on także wtedy, gdy druga strona mogła się z łatwością dowiedzieć o jego treści. Nie dotyczy to jednak umów zawieranych z udziałem konsumentów, z wyjątkiem umów powszechnie zawieranych w drobnych, bieżących sprawach życia codziennego.

§ 3. (uchylony).

§ 4. Jeżeli jedna ze stron posługuje się wzorcem umowy w postaci elektronicznej, powinna udostępnić go drugiej stronie przed zawarciem umowy w taki sposób, aby mogła ona wzorzec ten przechowywać i odtwarzać w zwykłym toku czynności.”

Stosownie zaś do treści Art. 384 ¹ k.c. „Wzorzec wydany w czasie trwania stosunku umownego o charakterze ciągłym wiąże drugą stronę, jeżeli zostały zachowane wymagania określone w art. 384, a strona nie wypowiedziała umowy w najbliższym terminie wypowiedzenia.”

W tej sytuacji zatem w przypadku konsumenta również konieczne jest doręczenie mu wzorca w sposób umożliwiający jemu zapoznanie się z jego treścią.

Powód nie wykazał zadośćuczynienia w/w obowiązkom względem pozwanego jako konsumenta w żaden sposób. W tej sytuacji wiązała pozwanego z powodem treść samej umowy z dnia 19 czerwca 2009 roku, w której na wypadek braku zwrotu sprzętu w terminie nie zastrzeżono kary umownej.

Z tych względów powództwo podlegało oddaleniu.