Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 marca 2017 r.

Sąd Okręgowy w Elblągu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Arkadiusz Kuta (spr.)

Sędziowie: SO Dorota Twardowska

SO Mariusz Gregorowicz

Protokolant: st. sekr. sąd. Katarzyna Kowalska

po rozpoznaniu w dniu 15 marca 2017 r. w Elblągu

na rozprawie

sprawy z powództwa A. B.

przeciwko Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Ostródzie

z dnia 17 listopada 2016 r. sygn. akt I C 210/16

1.  zmienia zaskarżony wyrok:

a)  w punkcie II (drugim) w ten sposób, że zasądza dodatkowo od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda A. B. kwotę 2.000 zł (dwa tysiące złotych) z odsetkami ustawowymi od dnia 19 grudnia 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. i z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;

b)  w punkcie III (trzecim) i obniża zasądzoną od pozwanego na rzecz powoda kwotę 4.394,56 zł do kwoty 3.709,09 zł (trzy tysiące siedemset dziewięć złotych dziewięć groszy);

c)  w punkcie IV (czwartym) i podwyższa przypadającą od pozwanego kwotę 119,83 zł do kwoty 276,14 zł (dwieście siedemdziesiąt sześć złotych czternaście groszy);

d)  w punkcie V (piątym) w ten sposób, że nakazuje pobrać od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Ostródzie kwotę 73,41 zł (siedemdziesiąt trzy złote czterdzieści jeden groszy) tytułem kosztów sądowych;

2.  oddala apelację w pozostałej części;

3.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 200 zł (dwieście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu za drugą instancję.

Sygn. akt I Ca 46/17

UZASADNIENIE

A. B. wniósł o zasądzenie od Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 15.071 zł, na którą składało się 5.000 zł tytułem zadośćuczynienia z odsetkami ustawowymi od dnia 18 grudnia 2015 roku do dnia zapłaty, 450 złotych tytułem zwrotu kosztów leczenia z ustawowymi odsetkami od dnia 19 grudnia 2015 roku do dnia zapłaty, 1.621 złotych tytułem zwrotu kosztów utraconego dochodu netto, 8.000 złotych tytułem utraconego dochodu - zapłaty na rzecz osoby trzeciej za wykonaną usługę, do której wykonania zobowiązany był powód, obydwie kwoty z ustawowymi odsetkami od dnia 19 grudnia 2015 roku do dnia zapłaty. Powód wniósł ponadto o zasądzenie kosztów procesu.

Pozwana Spółka wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów procesu.

W piśmie procesowym z dnia 24 sierpnia 2016 roku powód rozszerzył żądanie zadośćuczynienia do kwoty 9.000 zł. Od kwoty 4.000 zł żądał odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 24 sierpnia 2016 roku do dnia zapłaty.

Pozwana żądała oddalenia powództwa także w części rozszerzonej.

Sąd Rejonowy w Ostródzie, wyrokiem z dnia 17 listopada 2016 roku, zasądził na rzecz powoda kwotę 13.071 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 19 grudnia 2015 roku do dnia zapłaty, oddalił powództwo w pozostałym zakresie oraz rozstrzygnął o kosztach procesu i kosztach sądowych.

Ustalił Sąd pierwszej instancji, że w dniu 3 maja 2015r. w pobliżu miejscowości O. doszło do wypadku komunikacyjnego, w którym kierowca samochodu osobowego V., wyjeżdżając z drogi podporządkowanej, nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu samochodowi osobowemu marki P., kierowanemu przez A. B. i doprowadził do bocznego zderzenia pojazdów. Powód w wypadku doznał urazu klatki piersiowej, nadgarstków (głównie prawego) oraz kręgosłupa szyjnego. W dniu 4 maja 2015r. powód zgłosił się do lekarza podstawowej opieki zdrowotnej, który zlecił wykonanie badania RTG kręgosłupa. Powodowi wystawiono zwolnienie lekarskie na okres od 04.05.2015r. do dnia 17.05.2015r., następnie od 18.05.2015r. do 02.06.2015 roku. Od 03 czerwca 2015 roku A. B. leczył się w poradni ortopedycznej. Podczas leczenia odnotowano u powoda bóle kręgosłupa szyjnego z promieniowaniem do obu rąk i zaburzenia ruchomości szyi. Wykonano ponownie badanie RTG kręgosłupa szyjnego. Lekarz wystawił kolejne zwolnienia lekarskie ostatecznie do 24.07.2015r. kiedy to leczenie powoda zostało zakończone.

Powód w wyniku wypadku doznał lekkich obrażeń kręgosłupa piersiowego i lędźwiowego oraz klatki piersiowej powodujących krótkotrwałe stosunkowo niewielkie ograniczenia funkcji organizmu. Doszło także do skręcenia kręgosłupa szyjnego z podrażnieniem struktur nerwowych o czym świadczy stwierdzony klinicznie zespół tętnic kręgowych, drętwienie kończyn, objawy zaburzeń na poziomie C4-C7. Dolegliwości te stopniowo zmniejszały się, a w okresie od dnia wypadku do dnia 24 lipca 2015 roku powodowały niezdolność powoda do pracy zarobkowej, która pozostawała w bezpośrednim związku przyczynowym z wypadkiem. Obecnie występują niewielkie ograniczenia ruchomości kręgosłupa szyjnego i odchylenia bocznego w prawo z objawami klinicznymi na poziomie C5 – C7. Istniejące długotrwałe zaburzenia funkcji kręgosłupa szyjnego w postaci objawowego przewlekłego zespołu bólowego w ocenie biegłego uzasadniają przyjęcie 5 % długotrwałego uszczerbku na zdrowiu poszkodowanego. A. B. do dnia 24.07.2016 roku nie mógł wykonywać prac fizycznych określonych w umowie o dzieło z dnia 4 maja 2015 roku, zawartej z J. B. (1). Powód pracował w (...) Spółce z o.o. w O. na podstawie umowy o pracę. W wyniku nieobecności powoda w pracy jego dochody zostały pomniejszone o kwotę 1621 złotych. Ponadto powód przed wypadkiem, w ramach dodatkowej pracy, zobowiązał się do usunięcia roślinności wodnej i zanieczyszczeń z Jeziora D.. Niewywiązanie się z tego obowiązku skutkowałoby odpowiedzialnością odszkodowawczą. W związku z powyższym A. B. zawarł umowę ze swoim bratem J. B. (1), który w zastępstwie powoda wykonał wszystkie niezbędne prace fizyczne. Za wykonanie tych prac powód zapłacił bratu kwotę 8.000 złotych.

Powód poniósł koszty leczenia w kwocie 450 złotych, związane z koniecznością opłacenia prywatnych wizyt lekarskich oraz zakupu leków.

Sprawca wypadku był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej za szkody powstałe w związku z ruchem pojazdu w Towarzystwie (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W..

Sąd Rejonowy zwrócił uwagę, że okoliczności wypadku drogowego nie budziły wątpliwości. Nie było sporne w niniejszej sprawie również to, że sprawca kolizji był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej za szkody związane z ruchem tego pojazdu w pozwanym Towarzystwie (...). Zakład ubezpieczeń z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu ponosi odpowiedzialność w granicach odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody. Spór dotyczył wysokości zadośćuczynienia należnego powodowi z uwagi na fakt, iż jest ona, zdaniem powoda, nieodpowiednia do rozmiaru doznanej krzywdy. W ocenie zaś pozwanego zadośćuczynienie przyznane powodowi w wysokości 1.000 zł jest adekwatne do rozmiaru szkody, jakiej doznał w wyniku zdarzenia drogowego.

Za istotny dowód uznano opinię biegłego R. P.. Opinia została sporządzona profesjonalnie, zaś Sąd podzielił ustalenia zawarte w opinii biegłego i wnioski w niej zawarte uznał za własne. Powód poniósł negatywne skutki zdrowotne wypadku. W szczególności doznał wykręcenia kręgosłupa. Powód zażywał leki przeciwbólowe. Do dnia wypadku powód nie zgłaszał żadnych dolegliwości zdrowotnych, po wypadku natomiast boli go kark, często musi zakładać kołnierz ortopedyczny, ma trudności z wykonywaniem obowiązków zawodowych. Ponadto powód w okresie przez prawie 3 miesiące przebywał na zwolnieniu lekarskim.

Sąd uznał, że kwota 1.000 zł jest zbyt niska do rozmiaru doznanej krzywdy. Krzywda z art. 445 k.c. jest rozumiana jako cierpienia fizyczne (ból i inne dolegliwości) oraz cierpienia psychiczne (ujemne odczucia przeżywane w związku z cierpieniem fizycznym lub następstwami uszkodzenia ciała). Nie ma żadnych konkretnych reguł obliczania wysokości zadośćuczynienia. W szczególności procentowy uszczerbek na zdrowiu może być tylko kategorią pomocniczą pomagającą ocenić rozmiar uszkodzenia ciała oraz idącej za nim krzywdy. W orzecznictwie przyjmuje się, że przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia bierze się pod uwagę wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy, w szczególności stopień i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych, trwałość skutków, kalectwo, poczucie nieprzydatności, wiek poszkodowanego, ograniczenie w możliwości wykonywania zawodu. Zadośćuczynienie ma przy tym charakter kompensacyjny i jego wysokość powinna być tak ustalona, aby przedstawiało ekonomiczną wartość, przynoszącą poszkodowanemu satysfakcję. Wysokość zadośćuczynienia jest zawsze uzależniona od oceny sądu. Przy ocenie więc „odpowiedniej sumy” należy brać pod uwagę wszystkie okoliczności danego wypadku, mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy, tak aby przyznana poszkodowanemu suma mogła zatrzeć lub co najmniej złagodzić odczucie krzywdy i pomóc poszkodowanemu odzyskać równowagę psychiczną.

Kierując się tymi kryteriami Sąd uznał, że zadośćuczynienie w łącznej wysokości 6.000 zł (1000 zł wypłacone już przez pozwanego) nie może być w niniejszej sprawie uznane za wygórowane.

O odsetkach sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c. Pozwany popada w opóźnienie, jeśli nie spełnia świadczenia pieniężnego w terminie, w którym stało się ono wymagalne. Odsetki od zadośćuczynienia pieniężnego należą się od dnia, w którym powinno ono być zapłacone - zasadniczo wyznaczonego przez wezwanie dłużnika do wykonania zobowiązania.

Powód wniósł także o zasądzenie odszkodowania w kwocie 10.071 zł. Zgodnie z art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Odszkodowanie obejmuje wszelkie wydatki pozostające w związku z uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia, jeżeli są konieczne i celowe. Przedstawione przez powoda dowody poniesienia opłat za lekarstwa oraz wizyty lekarskie nie budzą wątpliwości. Sąd zasądził również na rzecz powoda utracone wynagrodzenie. Powód był niezdolny do wykonywania pracy i w związku z tym utracił część dochodów. Odszkodowanie za utracone korzyści, jest co do zasady obliczane na podstawie dotychczasowych przeciętnych zarobków, które mogłyby być osiągnięte, ale ze względu na zdarzenie nie zostały uzyskane. Wysokość świadczenia została udowodniona dokumentem – zaświadczeniem od pracodawcy, wskazującym wysokość utraconych przez powoda zarobków.

Sąd uznał, co do zasady, roszczenie z tytułu umowy o dzieło. Brak możliwości wykonania przez powoda prac sezonowych, związanych z oczyszczaniem terenu przyległego do Jeziora D. na podstawie umowy zawartej z Gminą Miejską O. nie budzi wątpliwości. Świadczy o tym zarówno opinia biegłego ortopedy, jak również dokumenty w postaci zwolnień lekarskich. W tej sytuacji konieczność zapłaty wynagrodzenia innej osobie, która za powoda wykonała zlecone prace, pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem wywołującym szkodę. Sąd Rejonowy nie znalazł natomiast podstaw do przyznania wynagrodzenia w kwocie wyższej niż umówiona przez powoda z Gminą Miejską O. – tzn. przekraczającej 6.000 zł. Fakt, iż powód umówił się z J. B. (1) na zapłatę wyższego wynagrodzenia, nie powoduje zwiększenia odpowiedzialności pozwanego w tym zakresie.

Uwzględniając powyższe Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 13.071 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 19 grudnia 2015 roku do dnia zapłaty. W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu.

Sąd rozdzielił stosunkowo koszty procesu i sądowe pomiędzy stronami w oparciu o treść art. 100 k.p.c., mając na uwadze wynik procesu.

Apelacje od tego wyroku złożył A. B. zaskarżając orzeczenie Sądu pierwszej instancji w części , to jest odnośnie oddalenia powództwa o zapłatę kwoty 4.000 zł zadośćuczynienia z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 24 sierpnia 2016 roku do dnia zapłaty i kwoty 2.000 zł odszkodowania z odsetkami ustawowymi od dnia 18 grudnia 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty oraz rozstrzygnięcia o kosztach procesu .

Zarzucił apelant naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. przez dowolną , a nie swobodną ocenę materiału dowodowego polegającą na wyprowadzeniu z postępowania dowodowego wniosku z niego nie wynikającego tj. że powód żąda odszkodowania w nadmiernej wysokości z tytułu utraconego dochodu w związku z zawarciem umowy cywilnoprawnej przez powoda i dokonaniem opłaty przez niego na rzecz J. B. (1) za wykonaną usługę , do której wykonania zobowiązany był powód wobec Gminy Miejskiej O. , a której fizycznie nie mógł wykonywać na skutek powstania szkody z dnia 3.05.2016 r. , podczas gdy wysokość żądanej kwoty odszkodowania wynika z kalkulacji matematycznej, której sposób obliczenia wskazany został w umowie o dzieło z dnia 4 maja 2015 r. zawartej przez A. B. z J. B. (1) (tzn. ilość dni zwolnienia lekarskiego powoda pomnożono przez stawkę wynagrodzenia ryczałtowego należnego J. B. (1) zgodnie z § 4 tejże umowy) . Dojść miało także do wyprowadzenia z materiału dowodowego wniosku sprzecznego z nim , że powód w ramach umowy zawartej z Gminą Miejską O. otrzymałby wynagrodzenie w wysokości 6.000 zł , podczas gdy w istocie zapis § 4 wspomnianej umowy wskazuje wprost , że powodowi za realizację prac w terminie przysługuje wynagrodzenie w wysokości 24.000 zł brutto , a płatność dokonywana będzie w okresach miesięcznych , za każdy miesiąc 6.000 zł po przedstawieniu przez powoda faktury i protokólarnym odbiorze wykonanych przez niego prac , skutkiem czego Sąd pierwszej instancji błędnie ustalił , że powód umówił się z J. B. (1) na zapłatę wyższego wynagrodzenia , niż umówione przez powoda z Gminą Miejską O. . Naruszenie prawa materialnego polegać miało na uchybieniu art. 444 § 1 k.c. przez niewłaściwe zastosowanie polegające na przyznaniu kwoty 6.000 zł z tytułu utraconego dochodu przez powoda w związku z przymusem zawarcia umowy o dzieło z dnia 04.05.2016r. i dokonaniem w związku z jej brzmieniem należnej J. B. (1) zapłaty za wykonaną przez niego usługę , której powód z uwagi na swój zły stan zdrowia po wypadku nie mógł się podjąć , podczas gdy z materiału dowodowego wynika wprost , że w tym zakresie należna powodowi byłaby kwota 8.000 zł . Sąd pierwszej instancji przekroczyć miał także granice swobodnej oceny dowodów przez brak wszechstronnego rozważenia zebranych dowodów oraz wysunięcie błędnych wniosków z przeprowadzonego postępowania dowodowego , w szczególności z opinii biegłego sądowego i wyjaśnień powoda , co skutkowało oddaleniem w części roszczenia o zadośćuczynienie , podczas gdy z materiału dowodowego wynika , że kwota 9.000 zł byłaby odpowiednią kwotą zadośćuczynienia . W ten sposób naruszono także , zdaniem apelanta , art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c. poprzez zupełnie nieadekwatną kwotę zadośćuczynienia , nieuwzględniającą kompensacyjnej roli tej instytucji , nasilenia bólu związanego z urazem , zakresu obrażeń , wpływu zdarzenia na aktywność zawodową powoda , jego codzienne życie oraz doznany uraz o charakterze psychicznym , w sytuacji gdy dopiero kwota 9.000 zł zadośćuczynienia spełnia wskazane powyżej kryteria . Apelant domagał się także zasądzenia kosztów procesu za obie instancje .

W odpowiedzi na apelację wniesiono o jej oddalenie oraz zasądzenie na rzecz pozwanej Spółki kosztów procesu za drugą instancję .

Sąd Okręgowy w Elblągu ustalił i zważył , co następuje :

Apelacja A. B. okazała się po części zasadna i usprawiedliwiała zasądzenie powodowi dalszej kwoty 2.000 zł tytułem odszkodowania . Sąd pierwszej instancji poczynił bowiem ustalenia odnośnie wysokości tego świadczenia , które nie wynikały z dowodów przedstawionych przez powoda . Bezzasadne okazało się natomiast żądanie apelanta aby zmieniono zaskarżony wyrok przez zasądzenie dalszej kwoty tytułem zadośćuczynienia , ponieważ świadczenie już zasądzone , wraz z kwotą wypłaconą przez ubezpieczyciela przed wszczęciem procesu , stanowi zadośćuczynienie adekwatne do doznanej krzywdy .

Jak chodzi o ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji to w zakresie samych podstaw odpowiedzialności pozwanej Spółki za skutki wypadku drogowego z dnia 3 maja 2015 roku nie budzą one wątpliwości i nie wymagają powtarzania . Sąd odwoławczy podziela także ustalenia odnośnie okoliczności świadczących o rozmiarze krzywdy doznanej przez powoda , a więc i te nie będą ponownie przytaczane w całości . Nie ma potrzeby odnoszenia do faktów dotyczących odszkodowania zasądzonego z tytułu kosztów leczenia i utraconego wynagrodzenia za pracę , ponieważ zagadnienie to wykracza poza granice postępowania apelacyjnego . Trzeba natomiast nawiązać do ustaleń w przedmiocie straty jakiej doznał powód wypłacając J. B. (1) kwotę 8.000 zł . W tym zakresie ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego są rzeczywiście niepełne lub wadliwe .

Sąd Okręgowy ustala więc , że A. B. zawarł z Gminą Miejską O. w dniu 21 kwietnia 2015 roku umowę na podstawie , której zobowiązał się do usuwania , w okresie od 1 maja 2015 roku do 31 sierpnia 2015 roku , roślinności wodnej z Jeziora D. , plaży i mola miejskiego oraz usuwania odpadów z linii brzegowej i ich wywóz . Wynagrodzenie powoda określono na 24.000 zł brutto , czyli 6.000 zł brutto za miesiąc , płatne po protokolarnym odbiorze wykonanych prac . W przypadku niewykonania pracy przez powoda lub niewłaściwego wykonywania obowiązków przewidziano potrącenie wynagrodzenia za każdy dzień , w którym doszło do uchybień oraz karę umowną ( dowód – umowa z dnia 21 kwietnia 2015 roku karty 8 - 9 ) . Wykonywanie umowy polegało na osobistej pracy powoda , to jest codziennym usuwaniu zanieczyszczeń . W okresie zwolnienia lekarskiego – do dnia 24 lipca 2015 roku powód nie był zdolny do wykonywania pracy fizycznej przewidzianej umową ( dowód – opinia biegłego ortopedy R. P. karta 193 z uwzględnieniem wyjaśnień zawartych w opinii uzupełniającej karta 218 ) . W związku z tym w dniu 4 maja 2015 roku powód zawarł z J. B. (1) umowę , której przedmiotem było wykonywanie prac powierzonych powodowi przez Gminę Miejską O. . Umowa miała wiązać jej strony do dnia zakończenia leczenia przez powoda . Uzgodniono wynagrodzenie w wysokości 97,56 zł za każdy dzień . W dniu 31 sierpnia sporządzono rachunek , z którego wynikało , że powód zobowiązany jest do zapłaty na rzecz J. B. (2) wynagrodzenia w kwocie 8.000 zł za 82 dni pracy ( czyli od dnia 4 maja do dnia 24 lipca 2015 roku ) . Wynagrodzenie zapłacono ( dowód – umowa z dnia 4 maja 2015 roku karta 11 , rachunek karta 12 , zeznania J. B. (1) protokół rozprawy z dnia 10 maja 2016 roku ) . Wykonanie prac powierzonych przez powoda J. B. (1) potwierdzają protokoły odbiorów sporządzone przez pracownika Urzędu Miejskiego w O. i A. B. w dniach 29 maja , 30 czerwca i 31 lipca 2015 roku . W każdym stwierdzano , że prace wykonano zgodnie z umową , wykonawcy należą się kwoty po 6.000 zł i powód wystawiał Gminie rachunki ( dowód – protokoły odbioru karty 130 – 132 , rachunki karty 135 , 136 i 138 ) . Podsumowując wskazać trzeba , że na skutek uszkodzenia ciała jakiego doznał powód w wypadku drogowym z dnia 3 maja 2015 roku nie mógł wykonywać pracy , do której zobowiązał się w umowie z 21 kwietnia 2015 roku . Stan taki trwał przez okres udzielonego powodowi zwolnienia lekarskiego . Wbrew stosowanej w pozwie nomenklaturze nie utracił jednak dochodu . Na skutek powierzenia J. B. (1) czynności objętych umową wypełnił swoje zobowiązanie i Gmina wypłaciła umówione wynagrodzenie . Poniósł natomiast powód stratę , polegającą na wydatkowaniu kwoty 8.000 zł należnego J. B. (1) wynagrodzenia . Strata mieściła się w ramach związku przyczynowego łączącego uszczerbek na zdrowiu powoda wywołany zachowaniem sprawcy wypadku , który ubezpieczony był w pozwanej Spółce od odpowiedzialności cywilnej , z niezdolnością powoda do wykonywania pracy fizycznej , jej powierzeniem osobie trzeciej i powinnością zapłaty wynagrodzenia z tego tytułu . Podstawę prawną świadczenia stanowi art. 444 § 1 k.c. - w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty .

Odsetki ustawowe od zasądzonej A. B. , brakującej kwoty 2.000 zł , przypadają , na podstawie art. 481 k.c. , od dnia 19 grudnia 2015 roku . W apelacji żądano ich zasądzenia od 18 grudnia 2015 roku , ale w ten sposób wykroczono poza granice żądania zgłoszonego w pozwie . W postępowaniu apelacyjnym wyłączone jest rozszerzenie powództwa ( art. 383 k.p.c. ) . W dniu wskazanym jako początek biegu odsetek pozwana Spółka pozostawała już w opóźnieniu skoro żądanie zapłaty kwoty 8.000 zł zgłoszono w październiku 2015 roku , a pismem z dnia 19 listopada 2015 roku odmówiono spełnienia świadczenia . Nie ma zatem wątpliwości , że przed dniem 19 grudnia 2015 roku upłynął trzydziestodniowy termin w jakim ubezpieczyciel winien był spełnić zasadnie zgłoszone roszczenie .

Apelacja skierowana przeciwko orzeczeniu o oddaleniu powództwa o zadośćuczynienie ponad kwotę 5.000 zł okazała się bezzasadna . Przede wszystkim zwrócić trzeba uwagę , że oddalono roszczenie objęte oświadczeniem o rozszerzeniu powództwa zawartym w piśmie z dnia 24 sierpnia 2016 roku . Motywy podane wówczas przez powoda nie przekonują . Twierdził on , że rozszerzenie powództwa było uzasadnione stwierdzeniem przez biegłego trwałego uszczerbku na zdrowiu . Jeżeli nie dochodzi do zmiany okoliczności podnoszonych w pozwie , jako uzasadniających określenie rozmiaru krzywdy i nie ujawniają się dalsze konsekwencje uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia , które wpływają na ocenę skali cierpień fizycznych i psychicznych doznawanych przez powoda , nie ma usprawiedliwienia dla rozszerzenia powództwa . Przede wszystkim jednak biegły ortopeda R. P. nie stwierdził aby powód doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu , a tylko długotrwałego zaburzenia funkcji kręgosłupa szyjnego . Trzeba także przypomnieć , że powód nie wykazał aby dolegliwości barku , które opisywał w uzasadnieniu pozwu miały związek z wypadkiem . Postępowanie dowodowe nie wykazało także aby na skutek wypadku doznał rozstroju zdrowia psychicznego lub żeby utrzymywały się jakiekolwiek konsekwencje wypadku , które można by traktować jako „ uszczerbek psychiczny , który zmienił jego dotychczasowe życie ” ( za uzasadnieniem pozwu karta 3 ) . Nie powtarzając zatem wszystkich trafnych ustaleń i rozważań Sądu pierwszej instancji na temat zadośćuczynienia stwierdzić należy , że kwota 6.000 zł jest odpowiednia ( liczona łącznie z kwotą wypłaconą przez powoda przed wszczęciem procesu ) .

Wobec zmiany zaskarżonego wyroku w części rozstrzygającej o istocie sprawy zmianie podlegało także orzeczenie o kosztach procesu i sądowych . Roszczenie powoda uwzględniono w 79 % ( z dochodzonych 19.071 zł zasądzono 15.071 zł ) . Obie strony poniosły koszty . Uzasadnione było więc zastosowanie zasady stosunkowego rozdziału kosztów , określonej w art. 100 k.p.c. Na poniesione przez powoda koszty procesu w łącznej kwocie 5971 zł składają się : opłata od pozwu - 754 zł , opłata od powództwa w części rozszerzonej - 200 zł , wynagrodzenie adwokata – 4.800 zł , opłata skarbowa od pełnomocnictwa - 17 zł oraz zaliczka na opinię biegłego - 200 zł . Pozwany poniósł koszty procesu w kwocie 4800 zł , odpowiadającej wynagrodzeniu radcy prawnego ( brak dowodu uiszczenia opłaty skarbowej od pełnomocnictwa ) . Suma kosztów procesu wyłożonych przez strony wyniosła 10.771 zł , z czego powoda obciąża 21 % , czyli kwota 2.261,91 zł . Poniósł zaś koszty o 3.709,09 zł wyższe i taką kwotę zasądzono .

O nieuiszczonych kosztach sądowych orzeczono zgodnie z art. 113 ust. 1 i 2 u.k.s.c. w związku z art. 100 k.p.c. Wyłożone przez Skarb Państwa koszty przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego wyniosły 349,55 zł , z czego powoda obciąża 21 % , czyli kwota 73,41 zł , a pozwaną Spółkę 79 % , co odpowiada kwocie 276,14 zł .

O zmianie zaskarżonego wyroku orzeczono na podstawie art. 386 § 1 k.p.c.

Koszty procesu za drugą instancję podlegały stosunkowemu rozdziałowi na podstawie art. 100 k.p.c. w związku z art. 391 § 1 k.p.c. Z dochodzonej apelacją kwoty 6.000 zł uwzględniono 1/3 . Powód uiścił opłatę od apelacji - 300 zł , a wynagrodzenie jego pełnomocnika wynosiło 900 zł . Pozwana Spółka wniosła o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego . Wynosiły one 900 zł . Suma kosztów procesu za drugą instancję wyniosła więc 2.100 zł . Obciążająca pozwaną Spółkę 1/3 tej kwoty wynosi 700 zł , a pozwana poniosła koszty o 200 zł wyższe , którą to kwotę zasądzono od powoda .