Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 stycznia 2017 r.

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Marcin Winczewski

Protokolant: sekr. sądowy Małgorzata Pakulska

po rozpoznaniu w dniu 29 grudnia 2016 r. w Bydgoszczy

sprawy S. F.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o zasiłek chorobowy

na skutek odwołania S. F.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.

z dnia 12 września 2016 r., nr (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonej prawo do zasiłku chorobowego za okres od 19 lipca 2016 r. do 12 września 2016 r.

SSR Marcin Winczewski

Sygn. akt VII U 1026/16

UZASADNIENIE

Decyzją nr (...) z dnia 12 września 2016 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B., na podstawie art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa odmówił S. F. prawa do zasiłku chorobowego za okres od 15 lipca do 12 września 2016 r. W uzasadnieniu wskazano, iż tytuł ubezpieczenia chorobowego odwołującej w (...) sp. z o.o. ustał w dniu 18 lipca 2016 r. z dniem rozwiązania stosunku pracy, a po jego ustaniu kontynuuje ona podjętą wcześniej pracę zarobkową z tytułu umów zlecenia w (...) sp. z o.o. (od dnia 22 września 2015 r.) i w (...) sp. z o.o. (od dnia 1 maja 2016 r.).

Odwołanie od powyższej decyzji wniosła S. F., domagając się jej zmiany poprzez przyznanie prawa do zasiłku chorobowego. W uzasadnieniu wskazała, że podlegała obowiązkowemu ubezpieczeniu chorobowemu do dnia 18 lipca 2016 r., z tytułu umowy o pracę zawartej z (...) sp. z o.o. w B.. Od dnia 15 lipca 2015 r. zachorowała, mając otwarte jeszcze dwa tytuły ubezpieczenia, gdyż wcześniej wykonywała dorywczo pracę w firmach (...) sp. z o.o. i (...) sp. z o.o. Każde z następnych zwolnień dostarczała osobiście do ZUS, informując o tych umowach, nikt nie wskazał jej jednakże, że musi je rozwiązać. Współpracę z (...)miała zamiar i tak zakończyć, o czym informowała swego kierownika. Musiała natomiast przekazać uprzednio zebrane pieniądze od klientów, czego nie mogła zrobić wcześniej, a ich zatrzymanie groziłoby konsekwencjami prawnymi. Kiedy otrzymała pismo z ZUS, wystąpiła o wyrejestrowanie jej z tej firmy, ale sprawę trzeba było załatwić przez centralę w G., co zajęło sporo czasu. W firmie (...) także zgłosiła, że powinna zostać wyrejestrowana z ubezpieczeń, ale jej przełożeni, po wyjaśnieniu tej kwestii telefonicznie w ZUS stwierdzili, że wystarczy zaświadczenie, że nie wykonywała żadnej pracy w okresie niezdolności do pracy. W spornym okresie czasu nie otrzymała żadnych świadczeń od pozwanego organu, więc musiała się zapożyczać, żeby utrzymać siebie i dziecko.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. wniósł o jego oddalenie, podtrzymując stanowisko wyrażone w uzasadnieniu decyzji.

W toku rozprawy w dniu 29 grudnia 2016 r. (k. 36) ubezpieczona cofnęła odwołanie w zakresie decyzji dotyczącej zasiłku chorobowego za okres od 15 do 18 lipca 2016 r., wskazując że za ten okres otrzymała wynagrodzenie za czas choroby z (...) sp. z o.o. Zgodę na cofnięcie odwołania wyraził pełnomocnik pozwanego, a postanowieniem w toku tej rozprawy (k. 35) Sąd umorzył postepowanie w sprawie w tym właśnie zakresie.

Sąd ustalił, co następuje:

S. F. w okresie od 7 czerwca 2016 r. do 18 lipca 2016 r. była zatrudniona w (...) sp. z o.o. w B., na stanowisku konsultanta telefonicznego. Zachorowała w dniu 15 lipca 2016 r. i od tego czasu była nieprzerwanie niezdolna do pracy, otrzymując stosowne zaświadczenia lekarskie, aż do dnia 12 września 2016 r. Stwierdzono u niej torbiel jajnika, bardzo mocno bolał ją brzuch, miała krwotoki. Jeszcze przed chorobą, na skutek nalegań przełożonych podpisała oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę za porozumieniem stron z dniem 18 lipca 2016 r. Za okres od 15 do 18 lipca 2016 r. ówczesny pracodawca (...) sp. z o.o. w B. wypłacił jej wynagrodzenie za czas choroby.

W dniu 23 września 2015 r. S. F. zawarła umowę zlecenia z (...) sp. z o.o. w G., na podstawie której miała świadczyć usługi w zakresie pozyskiwania pożyczkobiorców, zawierania z nimi umów pożyczek, prowadzenia rejestru pożyczek, odbioru od pożyczkobiorców wszelkich należnych zleceniodawcy kwot i przekazywania ich do kasy lub kierownika. Wynagrodzenie uzależnione było od ilości zebranych kwot i wypłacane w systemie prowizyjnym. Ostatnie czynności wynikające z tej umowy ubezpieczona wykonała w dniu 17 lipca 2016 r., kiedy to poinformowała sms-owo, zgodnie ze swym obowiązkiem, o przyjęciu w okresie wcześniejszym kwot od pożyczkobiorców i konieczności ich odebrania przez jej przełożonego kierownika Ł. B., który wyznaczył jej spotkanie na dzień 18 lipca 2016 r., podczas którego odebrał uprzednio otrzymane od klientów należności. Ubezpieczona informowała go o swej chorobie, niemożności dalszej pracy i chęci rozwiązania umowy zlecenia, jednakże oświadczył on jej, iż musi firmie przekazać wcześniej zebrane pieniądze. Z tego tytułu w dniu 22 lipca 2016 r. wypłacono jej wynagrodzenie prowizyjne w kwocie 94,22 zł.

Z kolei w dniach 30 kwietnia 2016 r. i 30 czerwca 2016 r. (na okres od 1 maja do 31 października 2016 r.) ubezpieczona zawarła umowy zlecenia z (...) sp. z o.o. we P., na podstawie których świadczyła pracę w lodziarni spółki w S., polegającą na przygotowywaniu i sprzedaży lodów i deserów. Czynności te miały charakter dorywczy i sezonowy, a S. F. była proszona o stawienie się w pracy w weekendy, w sytuacji, gdy któraś ze stałych pracownic lodziarni nie mogła jej świadczyć. Praca ta wiązała się z dużym wysiłkiem fizycznym, albowiem polegała m.in. na przenoszeniu ciężkich wiader. Po dniu 15 lipca 2016 r. ubezpieczona nie wykonywała już jakichkolwiek obowiązków z tytułu umowy zawartej z (...) sp. z o.o. w P., a ostatnie wynagrodzenie otrzymała na początku sierpnia 2016 r., za kilka godzin przepracowanych na początku lipca 2016 r.

Począwszy od dnia 19 lipca 2016 r. (a więc w spornym okresie czasu, już po ustaniu z dniem 18 lipca 2016 r. stosunku pracy z (...) sp. z o.o. w B.) S. F. nie wykonywała już żadnych usług na rzecz (...) sp. z o.o. w P. oraz (...) sp. z o.o. w G.. Nie była bowiem zdolna do świadczenia tych usług, z uwagi na problemy ginekologiczne. Z uwagi na swe problemy zdrowotne ubezpieczona kolejne otrzymywane od lekarza zaświadczenia lekarskie o niezdolności do pracy zawoziła samodzielnie do Inspektoratu ZUS w B. F. przy ulicy (...), gdzie pracownicy pozwanego informowali ją, że jeśli nie wykonuje jakiejkolwiek pracy na podstawie zawartych umów zlecenia, to zasiłek po ustaniu stosunku pracy i tak będzie się jej należał. Dopiero w sierpniu 2016 r., kiedy udała się do Oddziału przy ulicy (...), wskazano jej, że powinna te umowy rozwiązać i że można zrobić to z datą wcześniejszą. Skontaktowała się wówczas z (...) sp. z o.o. w P., skąd otrzymała informację, że ZUS przekazał spółce, że jeśli nie wykonywała jakiejkolwiek pracy po ustaniu pracowniczego tytułu ubezpieczenia, to zasiłek i tak będzie jej się należał i nie trzeba umowy zlecenia rozwiązywać. Z kolei do (...) sp. z o.o. w G. wystąpiła z pismem z dnia 17 sierpnia 2016 r., z prośbą o rozwiązanie umowy za porozumieniem stron z dniem 15 lipca 2016 r. W odpowiedzi spółka wskazała jej w piśmie z dnia 22 sierpnia 2016 r., iż nie ma podstaw do wcześniejszego rozwiązania umowy, która w drodze porozumienia stron została rozwiązana z dniem 17 sierpnia 2016 r., kiedy do firmy trafiło jej pismo.

Decyzją z dnia 12 września 2016 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B., odmówił S. F. prawa do zasiłku chorobowego za okres od 15 lipca do 12 września 2016 r.

(dowód: decyzja z dnia 12 września 2016 r. – k. 1 akt ZUS; świadectwo pracy z dnia 18 lipca 2016 r. – k. 10 akt ZUS; zaświadczenie płatnika składek – k. 3-9 akt ZUS; zaświadczenia lekarskie o niezdolności do pracy – k. 19, 21-25 akt ZUS; pisma (...) sp. z o.o. w P. oraz (...) sp. z o.o. w G. – k. 9 i 13-14; umowy zlecenia z (...) sp. z o.o. w P. – k. 10-11; umowa zlecenia z (...) sp. z o.o. w G. wraz z aneksami – k. 15-17; pismo ubezpieczonej z dnia 17 sierpnia 2016 r. – k. 18; pismo (...) sp. z o.o. w G. z dnia 22 sierpnia 2016 r. – k. 19; przesłuchanie ubezpieczonej – k. 36-37)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy i aktach ZUS, których prawdziwości i wiarygodności strony nie kwestionowały w toku procesu, a także na podstawie przesłuchania ubezpieczonej, które było jasne, konsekwentne, spójne, rzeczowe i korelowało z całokształtem zebranego w sprawie materiału dowodowego.

W ocenie Sądu nie może budzić wątpliwości, iż S. F. pozostawała w zatrudnieniu, a tym samym posiadała tytuł ubezpieczenia społecznego, w tym obowiązkowego ubezpieczenia chorobowego do dnia 18 lipca 2016 r., do kiedy to była zatrudniony w (...) sp. z o.o. w B.. Zachorowała w dniu 15 lipca 2016 r., a więc jeszcze w trakcie trwania stosunku pracy. Już w tym miejscu należy podkreślić, że ubezpieczona cofnęła swe odwołanie w zakresie zaskarżonej decyzji co do okresu od 15 do 18 lipca 2016 r., wskazując że pozostawała w stosunku pracy do dnia 18 lipca 2016 r. i za okres od 15 do 18 lipca 2016 r. otrzymała wynagrodzenie za czas niezdolności do pracy wskutek choroby, na podstawie art. 92 § 1 pkt 1 k.p. W tym zakresie Sąd umorzył postępowanie, a brak prawa do zasiłku chorobowego za ten okres nie był podważany przez ubezpieczoną, która przyznała, że otrzymała wówczas rzeczone wynagrodzenie. Spornym natomiast okazał się okres od 19 lipca do 12 września 2016 r., a więc okres już po ustaniu stosunku pracy, za który to ewentualnym płatnikiem świadczeń jest już Zakład Ubezpieczeń Społecznych, a były pracodawca nie ma jakiegokolwiek wpływu na wypłatę zasiłku.

Poza sporem także pozostawało, iż we wskazanych powyżej dniach S. F. podpisała umowy zlecenia z (...) sp. z o.o. w P. oraz (...) sp. z o.o. w G.. Jak wynika przy tym jednoznacznie zarówno z pism obu spółek (k. 9 i 13-14), jak i z zeznań samej ubezpieczonej, w okresie po ustaniu stosunku pracy – od dnia 19 lipca 2019 r. – nie wykonywała jakichkolwiek usług na podstawie tych umów. Dopiero po jakimś czasie, w związku z wprowadzeniem jej w błąd przez pracowników organu, zwróciła się do obu zleceniodawców o rozwiązanie rzeczonych umów za porozumieniem stron. Istotnie, w dniu 17 lipca 2016 r. odwołująca wysłała sms-ową informację do (...) sp. z o.o. w G., iż uprzednio pobrała od klientów pewne kwoty z tytułu umowy pożyczki, a w dniu 18 lipca 2016 r. przekazała jeszcze te pieniądze swemu przełożonemu (na jego wyraźne żądanie i wskazanie na konsekwencje prawne wynikające z zatrzymanie pieniędzy spółki), jednakże trzeba podkreślić, iż czynności te nie dość że bardzo mało znaczące, to przede wszystkim wykonane zostały jeszcze w okresie trwania stosunku pracy z (...) sp. z o.o., a więc w okresie, kiedy bezspornie przysługiwało jej ewentualnie prawo do wynagrodzenia, a nie sporny pomiędzy stronami procesu zasiłek chorobowy po ustaniu tytułu ubezpieczenia. Dla sprawy znaczenia mogłyby mieć ewentualnie jakiekolwiek czynności S. F. wykonywane na podstawie umów cywilnoprawnych, wykonywane od dnia 19 lipca 2016 r., to jednakże nie miało miejsca. Należy podkreślić, iż bezspornym w sprawie pozostawało, iż ubezpieczona w przedmiotowym okresie była niezdolna do pracy, okoliczność ta nie była bowiem kwestionowana przez pozwany organ, a wynika z załączonych do akt organu zaświadczeń o niezdolności do pracy. ZUS odmówił przy tym przyznania prawa do świadczenia na podstawie art. 13 ustawy zasiłkowej, tj. z uwagi na „kontynuację wcześniej podjętej pracy zarobkowej.”

Należy zaznaczyć, iż jak słusznie podkreśla się w nowszym orzecznictwie, sąd ubezpieczeń społecznych nie ma obowiązku prowadzenia postępowania dowodowego z urzędu, a odrębny charakter postępowania nie wyłącza zasady kontradyktoryjności w tych sprawach, w tym ciężaru dowodzenia swych twierdzeń przez ubezpieczonego i pozwany organ (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 8 stycznia 2008 r., I UK 193/07, Lex nr 447681; z dnia 8 lipca 2008 r., II UK 344/07, Lex nr 497701; z dnia 11 lutego 2011 r., II UK 269/10, Lex nr 794791 i z dnia 9 sierpnia 2011 r., I UK 52/11, Lex nr 1084706).

Stosownie do art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (j.t.: Dz. U. z 2016 r., poz. 372 ze zm.), zasiłek chorobowy przysługuje ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy z powodu choroby w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego. Zasiłek chorobowy przysługuje również osobie, która stała się niezdolna do pracy po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, jeżeli niezdolność do pracy trwała bez przerwy co najmniej 30 dni i powstała nie później niż w ciągu 14 dni od ustania tytułu ubezpieczenia chorobowego (art. 7 pkt 1). Zgodnie z art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy, zasiłek chorobowy z tytułu niezdolności do pracy powstałej w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego, jak i z tytułu niezdolności do pracy powstałej po ustaniu tytułu ubezpieczenia nie przysługuje za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, jeżeli osoba niezdolna do pracy kontynuuje działalność zarobkową lub podjęła działalność zarobkową stanowiącą tytuł do objęcia obowiązkowo lub dobrowolnie ubezpieczeniem chorobowym albo zapewniającą prawo do świadczeń za okres niezdolności do pracy z powodu choroby.

Choć nie ma to kluczowego znaczenia dla rozstrzygnięcia, to z należy wskazać, że S. F. przysługiwał zasiłek chorobowy na podstawie art. 6, a nie na podstawie art. 7 ustawy zasiłkowej albowiem zachorował on jeszcze w trakcie trwania stosunku pracy (zob. wyrok SA w Katowicach z dnia 13 lutego 2002 r., III AUa 3681/01, OSA 2004/11/25).

Artykuł 13 ustawy reguluje przypadki, w których zasiłek chorobowy nie przysługuje za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia. Należy zwrócić uwagę, iż zasiłek chorobowy udzielany po okresie objętym składką jest świadczeniem o charakterze szczególnym – jak wskazuje się w piśmiennictwie ma to na celu zapewnienie byłemu ubezpieczonemu środków utrzymania w sytuacji, gdy nie może on poszukiwać nowej pracy ( M. Gersdorf, [w:] M. Gersdorf, M. Iżycka-Rączka, J. Jagielski, K. Rączka, Komentarz do ustawy o świadczeniach z ubezpieczenia społecznego, s. 21). Zgodne z tym poglądem pozostaje stanowisko Sądu Najwyższego, w myśl którego w odniesieniu do omawianego artykułu, ryzykiem chronionym jest niemożność wykonywania (kontynuowania lub podjęcia) każdej działalności zarobkowej, zarówno tej, której wykonywanie dawało tytuł do objęcia ubezpieczeniem, jak i wykonywanej równolegle z taką działalnością, a ponadto jakiejkolwiek nowej działalności dającej źródło utrzymania (zob. uchwałę SN z dnia 30 sierpnia 2001 r., III ZP 11/01, OSNAPiUS 2002/1/18).

Jak trafnie stwierdził Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 13 czerwca 2013 r. (I UK 19/13, Lex nr 1413492) „Z porównania treści art. 13 i art. 17 ustawy z 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa wynika wyraźnie, iż każdy z nich odnosi się do innego kręgu osób. Nadto regulują one zasadniczo inne stany faktyczne, gdyż pierwszy z nich dotyczy okoliczności powodujących brak prawa do zasiłku chorobowego w okresie po ustaniu tytułu ubezpieczenia (prawo to w ogóle nie powstaje), drugi zaś utratę tego prawa (już po jego powstaniu). Dodać wypada, że użycie w art. 17 ustawy z 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa pojęcia "ubezpieczony" dla określenia adresata normy prawnej zawartej w tym przepisie przemawia za przyjęciem poglądu, iż przepis ten odnosi się do zasiłku chorobowego wypłacanego w czasie podlegania ubezpieczeniu chorobowemu, a nie po jego ustaniu, skoro "ubezpieczonymi", w myśl art. 1 ust. 1 ustawy, są osoby objęte ubezpieczeniem społecznym w razie choroby i macierzyństwa określonym w ustawie z 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych. Z całą pewnością można zatem uznać, że art. 13 i art. 17 ustawy zasiłkowej zawierają odrębne i różniące się zasadniczo regulacje stanowiące odstępstwo (po spełnieniu warunków w nich przewidzianych) od ogólnych zasad określających przesłanki prawa do zasiłku chorobowego wymienionych w art. 4, art. 6 i art. 7 ustawy, przy czym prawa do zasiłku chorobowego za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego dotyczy wyłącznie art. 13.” Podzielając w pełni te poglądy należy podkreślić, że w sprawie nie znajdzie w ogóle zastosowania art. 17 ustawy zasiłkowej, albowiem w dniu 18 lipca 2016 r. ubezpieczona rozwiązała umowę o pracę z (...) Sp. z o.o. w B.. Od tego momentu ustał jej tytuł obowiązkowego ubezpieczenia chorobowego i jednocześnie dopiero od daty 19 lipca 2016 r. mogło powstać uprawnienie do zasiłku chorobowego (do daty rozwiązania stosunku pracy przysługiwało jej wynagrodzenie za czas niezdolności do pracy wskutek choroby), stąd wszelkie kwestie należy rozpoznawać wyłącznie w kontekście art. 13 ustawy zasiłkowej, na którą to zresztą powoływał się pozwany organ.

Niewątpliwie, istotą i celem regulacji przyznającej prawo do zasiłku chorobowego po ustaniu zatrudnienia jest dostarczanie środków utrzymania ubezpieczonemu, któremu choroba przeszkodziła w znalezieniu nowego zatrudnienia. W sytuacji więc, gdy zainteresowany ma inne źródło dochodu (np. emeryturę, rentę, zasiłek dla bezrobotnych, zasiłek przedemerytalny), zasiłek z tytułu ubezpieczenia, które ustało, nie przysługuje (tak SN w wyroku z dnia 26 czerwca 2007 r., I BU 14/06, Lex nr 611388). W niniejszej sprawie jednakże, zdaniem Sądu Rejonowego nie można mówić przede wszystkim o kontynuowaniu działalności, a tym bardziej działalności zarobkowej w rozumieniu art. 13 ustawy zasiłkowej. W ustalonym stanie faktycznym ubezpieczona nie wykonywała już bowiem od 19 lipca do 12 września 2016 r. jakichkolwiek czynności faktycznych w związku z zawartymi umowami zlecenia, nie otrzymała także żadnego wynagrodzenia z tych tytułów właśnie za okres pracy po dniu 18 lipca 2016 r. (bez znaczenia pozostaje fakt wypłaty niewielkich sum w okresie późniejszym, gdyż te dotyczyły wykonania obowiązków za okres przed 18 lipca 2016 r., a data późniejszych płatności wynikała najzwyczajniej z zapisów umów cywilnoprawnych). Trafnie stwierdził przy tym Sąd Apelacyjny w Katowicach (wyrok z dnia 6 czerwca 2001 r., III AUa 2704/00, Pr.Pracy 2002/5/41), iż „Kontynuowanie działalności zarobkowej oznacza bowiem faktyczne wykonywanie pracy, czyli czynną postawę pracownika w ramach łączącego go z pracodawcą stosunku pracy.” W rozpoznawanej sprawie nie sposób mówić o kontynuowaniu działalności zarobkowej po ustaniu tytułu ubezpieczenia. Słusznie wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 4 czerwca 2012 (I UK 13/12, Lex nr 1218583), że pozbawienie prawa do zasiłku chorobowego miałoby uzasadnienie wówczas, gdyby wnioskodawca uzyskał tytuł ubezpieczenia w postaci prowadzenia działalności (kontynuując działalność, która nie podlegała obowiązkowi opłacania składek wobec prowadzenia jej równolegle z pracowniczym zatrudnieniem), czyli gdyby podlegał obowiązkowemu ubezpieczeniu społecznemu z tytułu prowadzenia działalności, a w konsekwencji nabył tytuł do objęcia dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym. W tym kontekście nabiera znaczenia okoliczność faktycznego prowadzenia (kontynuowania) działalności po ustaniu ubezpieczenia pracowniczego. W świetle utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego dotyczącego podlegania ubezpieczeniom społecznym z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej (które można z powodzeniem stosować także w stanie faktycznym niniejszej sprawy; por. wyroki SN z dnia 22 lutego 2010 r., I UK 240/09, Lex nr 585723; z dnia 18 października 2011 r., II UK 51/11, Lex nr 1110977 i z dnia 18 listopada 2011 r., I UK 156/11, Lex nr 1102533) należy stwierdzić, że wpis do ewidencji działalności gospodarczej (rejestru) stwarza domniemanie jej prowadzenia, jednak domniemanie to może zostać obalone w razie udowodnienia, że działalność ta nie była prowadzona wskutek zaistnienia szczególnych, zazwyczaj losowych, okoliczności. W takich okolicznościach nie powstaje obowiązek ubezpieczenia społecznego a co za tym idzie nie powstaje tytuł do objęcia dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym. Podleganie obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym nie obejmuje okresu, w którym zaprzestano prowadzenia działalności gospodarczej albo zawieszono jej prowadzenie, co przekładając na stan faktyczny niniejszej sprawy prowadzić musi do wniosku, iż nie obejmuje ono okresu niewykonywania usług w ramach umowy cywilnoprawnej. Skoro więc w niniejszej sprawie odwołująca nie wykonywała jakichkolwiek czynności w związku z zawartymi umowami cywilnoprawnymi już od dnia 19 lipca 2016 r., to zdaniem Sądu należało przyjąć, że już wówczas doszło do faktycznego rozwiązania umów zlecenia przez czynności konkludentne, jako że ubezpieczona nie była przecież zdolna do wykonywania przyjętych na siebie obowiązków z uwagi na problemy zdrowotne, nie świadczyła usług, nie wystawiała rachunków i nie otrzymała wynagrodzenia. Tym samym nie ma podstaw do zastosowania art. 13 ustawy zasiłkowej dla odmowy przyznania mu prawa do zasiłku chorobowego za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia, tym bardziej, że faktycznie nie kontynuowała ona po ustaniu stosunku pracy, działalności zarobkowej wynikającej z zawartych w okresie wcześniejszym umów zlecenia (por. wyrok SO w Bydgoszczy z dnia 16 czerwca 2016 r., VI Ua 35/16, nie publ.).

Z uwagi na powyższe, Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji.

SSR Marcin Winczewski