Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

POSTANOWIENIE

Dnia 21 lutego 2017 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy Wydział VIII Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Wojciech Wołoszyk

SSO Wiesław Łukaszewski

SSR del. Sylwia Roszak

po rozpoznaniu w dniu 21 lutego 2017 r. w Bydgoszczy

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) sp. z o.o. w G.

przeciwko (...) w W.

na skutek zażalenia pozwanego

na postanowienie Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z 16 grudnia 2016 r. sygn. akt VIII GNc 4608/16

postanawia:

1.  oddalić zażalenie ,

2.  zasądzić od pozwanego na rzecz powoda kwotę 120 zł ( sto dwadzieścia złotych ) tytułem zwrotu kosztów postępowania zażaleniowego.

Wiesław Łukaszewski Wojciech Wołoszyk Sylwia Roszak

UZASADNIENIE

W piśmie z dnia 29 sierpnia 2016 r. powód cofnął pozew co do kwoty należności głównej w kwocie 497,90 zł oraz co do odsetek ustawowych liczonych od tej kwoty za okres po 25 sierpnia 2016 r. W piśmie procesowym z dnia 27 października 2016 r. powód cofnął pozew co do należności głównej w kwocie 6,97 zł oraz co do odsetek ustawowych za opóźnienie za cały okres. Powód podkreślił, iż w istocie cofnął pozew w całości, ale podtrzymał żądanie co do zasądzenia kosztów procesu. W dniu 27 lipca 2016 r. powód za pośrednictwem poczty elektronicznej wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 497,90 zł w terminie 3 dni. W dniu 25 sierpnia 2016 r. pozwany zapłacił powodowi kwotę 497,90 zł. Sąd Rejonowy zważył, że zgodnie z art. 355 § 1 k.p.c. Sąd umorzy postępowanie, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew lub jeżeli wydanie wyroku stało się z innych przyczyn zbędne lub niedopuszczalne. Ponieważ powód cofnął pozew ze skutkiem prawnym, więc Sąd Rejonowy na podstawie art. 355 § 1 i 2 k.p.c. umorzył postępowania.

O kosztach postępowania Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. nakładając na pozwanego obowiązek zwrotu kosztów postępowania poniesionych przez powódkę, która uległa pozwanemu tylko co do nieznacznej części swojego żądania. Za stronę przegrywającą sprawę w rozumieniu przepisów o kosztach procesu należy także uważać pozwanego, który w toku procesu spełnił dochodzone od niego świadczenie, czym zaspokoił roszczenie powoda wymagalne w chwili wytoczenia powództwa (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 6 listopada 1984 r., IV CZ 196/84, LEX nr 8642). Sąd Rejonowy uznał, iż powód uległ pozwanemu wyłącznie co do kwoty 6,97 zł, co do której powód cofnął pozew, pomimo, iż nie została ona zapłacona przez pozwanego. Ponieważ powód wniósł w niniejszej sprawie pozew do Sądu w dniu 2 sierpnia 2016 roku, a pozwany zaspokoił roszczenie powoda w dniu 25 sierpnia 2016 r. więc jako strona przegrywająca sprawę powinien zwrócić poniesione przez powoda koszty procesu, które w niniejszej sprawie wyniosły 407 zł. W kwocie tej mieściła się kwota 17 zł stanowiąca opłatę skarbową od pełnomocnictwa i kwota 360 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika ustalonego na podstawie § 2 pkt. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, a także kwota 30 zł stanowiąca opłatę od pozwu.

Pozwany zaskarżył postanowienie w części dotyczącej kosztów procesu , zarzucając naruszenie art. 98 kpc w zw. z art. 101 kpc, poprzez błędną ich wykładnię, a w szczególności poprzez zasądzenie kosztów procesu od pozwanego na rzecz powoda w sytuacji gdy pozwany mimo spełnienia świadczenia nie jest w istocie stroną przegrywającą proces, skoro nie dał powodu do wytoczenia powództwa i uznał przy pierwszej czynności procesowej żądanie powództwa, błędy w ustaleniach faktycznych, polegające na błędnym ustaleniu, że powód wygrał sprawę, błędnym ustaleniu, że wytoczenie powództwo było niezbędne do celowego dochodzenia swych praw, w sytuacji gdy uznanie powództwa przy pierwszej czynności procesowej, jeszcze przed otrzymaniem pozwu przez pozwanego i bezzwłoczna zapłata, jednoznacznie wskazują, że wystąpienie przez powoda do pozwanego z wezwaniem do zapłaty przyniosłoby identyczny skutek, co prowadzi wprost do wniosku, że wystąpienie na drogę sądową było przedwczesne i nieuzasadnione. Zdaniem pozwanego wyznaczanie 3-dniowego terminu na spełnienie świadczenia, jest rażąco sprzeczne z dobrymi praktykami handlowymi. Z ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, UFG i PBUK, wynika, że Towarzystwo Ubezpieczeń ma 30 dni na zajęcie stanowiska w zakresie roszczeń zgłoszonych przez poszkodowanego. Termin ten należy uznać za obowiązujący także w stosunku do powoda, jako następcy prawnego poszkodowanego. Pozwany spełnił świadczenie, przed upływem 30-dniowego terminu, stąd wytoczone powództwo należy uznać za przedwczesne. Pozwany spełnił świadczenie przed otrzymaniem pozwu, wykonując zwykłe czynności w toku postępowania likwidacyjnego. Strona pozwana otrzymała wezwanie do zapłaty w dniu 2 sierpnia 2016 r. Jednocześnie powódka wniosła pozew w dniu 1 sierpnia 2016 r. Takie postępowanie jest niezgodne z zasadami współżycia społecznego. Powód nie czekał zatem nawet na zajęcie stanowiska przez pozwanego, a od początku był nastawiony na wytoczenie powództwa. Powoda również wiąże termin, ustawowo nałożony na pozwanego - 30 dni na zajęcie stanowiska w stosunku do zgłoszonych roszczeń. Nie można zgodzić się z wnioskowaniem Sądu I instancji, że brak reakcji na wezwanie powoda w ciągu 3 dni, było wystarczającym okresem, żeby wystąpić z powództwem.

Powód wniósł o oddalenie zażalenia i zasądzenie kosztów postępowania zażaleniowego wg norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Zażalenie okazało się niezasadne.

Pozwany prawidłowo został obciążony kosztami postępowania. Słusznie powód podnosi , iż do powstania szkody doszło 13 kwietnia 2016 r. i tego samego dnia szkoda została zgłoszona pozwanemu. Zgodnie z przepisem art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych (...) 30-dniowy termin do zlikwidowania szkody biegnie od momentu zgłoszenia szkody. Pozwany wypłacił do tej daty tylko część należnego poszkodowanemu odszkodowania, tak więc od dnia następnego pozostawał niewątpliwie w opóźnieniu ze spłatą zobowiązania, gdyż postępowanie likwidacyjne się już zakończyło. Powód jest zaś następcą prawnym poszkodowanego. Pozwany bezpodstawnie zatem powołuje się w zażaleniu na 30-dniowy termin do spełnienia świadczenia, który upłynął już w maju 2016 r.

Pełnomocnik powódki skierował do pozwanego mailowe wezwanie do zapłaty zakreślając 3-dniowy termin na spełnienie świadczenia. Licząc w ten sposób termin do zapłaty upłynął pozwanemu 30 lipca 2016 r. Pozwany twierdzi jednak , iż wezwanie otrzymał 2 sierpnia 2016 r. a więc w dacie wniesienia pozwu. Jednakże pozwany wypłacił pozostałą część odszkodowania dopiero 25 sierpnia 2016 r., nie tylko zatem po wniesieniu sprawy do sądu ale i po dacie otrzymania nakazu zapłaty , co miało miejsce 19 sierpnia 2016 r. Zasadnie Sąd Rejonowy wskazał na tezę utrwaloną w orzecznictwie iż pozwany, który płaci dochodzoną należność po wniesieniu pozwu a przed otrzymaniem jego odpisu, z punktu widzenia przepisów k.p.c. o kosztach procesu uważany jest za przegrywającego sprawę i w konsekwencji zobowiązany jest zwrócić powodowi poniesione koszty zgodnie z art. 98 § 1 k.p.c. (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 sierpnia 1979 r. I CZ 92/79 LEX nr 8188). Tym bardziej obowiązek zwrotu kosztów procesu powstaje , w sytuacji gdy zaspokojenie roszczeń powoda następuje już po doręczeniu pozwu i nakazu zapłaty.

Wobec tego słusznie Sąd Rejonowy zastosował art. 100 kpc , tak więc zażalenie podlegało oddaleniu w myśl art. 385 kpc w zw. z art. 397 § 2 kpc.

Koszty postępowania zażaleniowego w wysokości 120 zł ponosi pozwany , zgodnie z art. 98 kpc. Są to koszty zastępstwa procesowego pełnomocnika powoda , ustalone w myśl § 10 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych w zw. z § 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Wiesław Łukaszewski Wojciech Wołoszyk Sylwia Roszak