Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Powód T. S. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...) wniósł pozew przeciwko pozwanemu (...) z siedzibą w W. o zapłatę kwoty 5 462, 92 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 3 grudnia 2015 r. do dnia zapłaty. Uzasadniając pozew powód wskazał, że w dniu 15 września 2015 roku doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzeniu uległ stanowiący własność M. U. samochód osobowy marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Sprawca szkody był, jak w pozwie twierdził powód, objęty ochroną pozwanego w zakresie odpowiedzialności cywilnej. Szkoda została zgłoszona w dniu 2 listopada 2015 r., a pozwany po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego co do zasady uznał swą odpowiedzialność, wyliczając jednocześnie odszkodowanie na kwotę 4 337, 08 zł i dokonując jego wypłaty. Poszkodowany ocenił jednak jego wysokość za zaniżoną i dlatego w dniu 15 czerwca 2016 r. zawarł z powodem umowę przelewu wierzytelności obejmującej odszkodowanie w związku z uszkodzeniem wskazanego wyżej pojazdu. Zdaniem powoda, który sporządził własną kalkulację kosztów naprawy, są one wyższe niż wyliczył pozwany i przekraczają wartość samochodu sprzed szkody wynoszącą 15 500 zł. Tym samym naprawa jest nieopłacalna, a szkoda winna zostać zakwalifikowana jako całkowita, co uzasadnia żądanie dopłaty odszkodowania w kwocie 5 462, 92 zł. Odsetek powód domagał się od dnia 3 grudnia 2015 r. czyli po upływie 30 dni od zgłoszenia szkody pozwanemu. W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwany przyznał, iż poprzednika prawnego powoda łączyła z pozwanym umowa dobrowolnego ubezpieczenia autocasco dotycząca pojazdu marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) zawarta w wariancie Standard. Ubezpieczony przed zawarciem umowy ubezpieczenia otrzymał ogólne warunki ubezpieczenia (OWU) Autocasco, co potwierdził podpisem złożonym na polisie. Pozwany po otrzymaniu zawiadomienia o szkodzie z dnia 2 listopada 2015 roku przeprowadził postępowanie ustalające i wypłacił odszkodowanie w wysokości 4 337, 08 zł w oparciu o kosztorys sporządzony przez rzeczoznawcę pozwanego zgodnie z treścią umowy ubezpieczenia oraz OWU. Powód dokonał wyboru kosztorysowego rozliczenia szkody i nie przedstawił poniesionych kosztów naprawy oryginalnymi fakturami VAT ani nie przedstawił pojazdu po naprawie do oględzin. Tym samym pozwany wyliczył odszkodowanie zgodnie z § 14 ust. 2 i 3 OWU, informując jednocześnie, że w przypadku spełnienia warunków opisanych w § 15 ust. 4 OWU możliwa będzie dopłata odszkodowania. Wartość przedmiotowego pojazdu przed szkodą wynosiła, zdaniem pozwanego, 15 300 złotych, a wraku - 11 300 złotych.

Wyrokiem z dnia 25 kwietnia 2018 r. sprostowanym postanowieniem z dnia 15 czerwca 2018 r. Sąd Rejonowy zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 240, 29 złotych w oparciu o art. 805 § 1 k.c, oddalając powództwo w pozostałym zakresie. Jednocześnie zasądził odsetki za opóźnienie zgodnie z żądaniem pozwu od dnia 31 grudnia 2015 r. Z uwagi na zmianę treści przepisu art. 481 § 2 k.c, do dnia 31 grudnia 2015 r. będą to odsetki ustawowe, zaś od dnia 1 stycznia 2016 r. - odsetki ustawowe za opóźnienie.

Sąd Rejonowy wydał rozstrzygnięcie w oparciu o następujące ustalenia i wnioski.

M. U. zawarł z pozwanym umowę ubezpieczenia Autocasco w wariancie Standard samochodu marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) z okresem ubezpieczenia od 8 maja 2015 roku do 4 maja 2016 roku. Zakres ubezpieczenia przewidywał zmniejszanie sumy ubezpieczenia po wypłacie odszkodowania, wprowadzony również został udział własny ubezpieczonego, gdy kierującym jest osoba o zwiększonym ryzyku. Nadto poszkodowany wyraził zgodę na procentowe pomniejszenie wartości części przy wymianie według Ogólnych Warunków Ubezpieczenia, z opcją pomniejszenia wartości części. Do umowy zastosowanie miały Ogólne Warunki Ubezpieczenia Autocasco Standard obowiązujące od dnia 1 stycznia 2014 roku.

W dniu 15 września 2015 r. wskazany pojazd uległ uszkodzeniu na skutek upadku na niego szyldu reklamowego. Szkoda została zgłoszona pozwanemu w dniu 2 listopada 2015 roku. Pozwany przeprowadził postępowanie ustalające i wypłacił poszkodowanemu odszkodowanie w wysokości 4 337, 08 zł w oparciu o kosztorys sporządzony przez rzeczoznawcę pozwanego zgodnie z treścią umowy ubezpieczenia oraz § 15 OWU. Poszkodowany nie zgodził się ze wskazanym wyliczeniem i pismem z dnia 24 marca 2016 roku złożył w tej sprawie u pozwanego reklamację, która nie została uwzględniona.

W dniu w dniu 15 czerwca 2016 r. zawarł z powodem umowę przelewu wierzytelności obejmującej odszkodowanie w związku z uszkodzeniem wskazanego wyżej pojazdu. Powód dokonał wyliczenia wartości szkody, z której wynikało, że łączny koszt naprawy pojazdu przekracza jego wartość wynoszącą na dzień 15 września 2015 roku kwotę 15 500 złotych. Wartość wskazanego samochodu po szkodzie powód wyliczył na kwotę 5 700 złotych. W piśmie z dnia 30 czerwca 2016 r. powód wezwał pozwanego do dopłaty odszkodowania wskazując na wystąpienie w sprawie szkody całkowitej. Według opinii biegłego sądowego niezbędny koszt naprawy samochodu marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) po szkodzie z dnia 15 września 2015 roku obliczony zgodnie z OWU Standard bez zastosowania „podwójnej" redukcji ceny części zamiennych o współczynnik 0,6 wynosi 6 364, 33 złotych brutto. W przypadku zastosowania do obliczenia kosztów naprawy potrącenia ceny części o współczynnik w wysokości 0,6 oraz procentowego pomniejszenia wartości części w zależności od wieku pojazdu, czyli wynoszącego w niniejszym przypadku 60 % niezbędny koszt naprawy tego samochodu wynosi 4 577, 37 złotych. Według opinii biegłego sadowego wartość tego pojazdu w stanie nieuszkodzonym wynosiła 15 400 złotych, a po szkodzie - 9 600 złotych.

Opisany stan faktyczny był częściowo bezsporny, ponieważ pozwany przyznał, że zawarł z M. U. umowę ubezpieczenia Autocasco w wariancie Standard dotyczącą pojazdu marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Ubezpieczyciel nie kwestionował również okoliczności zdarzenia szkodzącego ani tego, że wypłacił poszkodowanemu odszkodowanie w kwocie 4 337, 08 złotych. Pozostałe okoliczności Sąd Rejonowy ustalił w oparciu o przedłożone odpisy dokumentów prywatnych oraz pisemną opinię biegłego sądowego z dziedziny techniki samochodowej P. A. z pisemną opinią uzupełniającą. Legitymacja procesowa czynna po stronie powoda była niesporna i wynikała z zawartej z poszkodowanym umowy przelewu. W ten sposób, na powoda przeszła wierzytelność odszkodowawcza przysługująca przeciwko pozwanemu ubezpieczycielowi, wraz z wszelkimi związanymi z nią prawami (art. 510 § 1 w zw. z art. 509 § 1 i 2 k.c). Podstawę prawną dochodzonego roszczenia stanowiły ponadto przepisy o umowie ubezpieczenia. Zgodnie z art. 805 § 1 k.c, przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. W § 2 pkt 1 tego przepisu ustawodawca wskazał, że świadczenie ubezpieczyciela - przy ubezpieczeniu majątkowym - polega w szczególności na zapłacie określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku. Art. 805 § 1 k.c. określa zatem essentialia negotii umowy ubezpieczenia, zaś § 2 wskazuje, na czym polega świadczenie ubezpieczyciela we wskazanych w nim rodzajach umowy ubezpieczenia. Podobnie stanowi art. 821 k.c, z którego treści wynika, że przedmiotem ubezpieczenia majątkowego może być każdy interes majątkowy, który nie jest sprzeczny z prawem i daje się ocenić w pieniądzu. O treści ubezpieczeniowego stosunku zobowiązaniowego przesądzają jednak również, poza postanowieniami umowy ubezpieczenia, postanowienia wzorca umowy ustalonego przez ubezpieczyciela w postaci ogólnych warunków ubezpieczenia (OWU), doręczonego ubezpieczającemu przed zawarciem umowy (art. 384 § 1 k.c. i art. 805 § 1 k.c). To ogólne warunki ubezpieczenia powinny określać - między innymi - rodzaj ubezpieczenia i jego przedmiot, prawa i obowiązki stron umowy ubezpieczenia, zakres odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń, sposób ustalania rozmiaru szkody (przy ubezpieczeniach majątkowych), a także sposób określania sumy odszkodowania lub innego świadczenia, jeżeli ogólne warunki ubezpieczenia przewidują odstępstwa od zasad ogólnych (art. 12a ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej). W judykaturze jednoznacznie przyjęto, że postanowienia OWU podlegają wykładni według reguł określonych w art. 65 § 2 k.c, jeśli ich postanowienia nie są precyzyjne i stwarzają wątpliwości co do ich istotnej treści. Wykładnia taka nie może pomijać celu, w jakim umowa ubezpieczenia została zawarta, a także natury i funkcji zobowiązania, a celem tej umowy jest udzielenie ubezpieczonemu ochrony w razie wystąpienia określonego ryzyka. Dlatego też postanowienia OWU powinny precyzyjnie określać postacie ubezpieczonego ryzyka, a w razie niejasności czy wątpliwości także co do wzajemnej relacji między tym postanowieniami należy, na co wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 14 marca 2018 r. (II CSK 445/17), z mocy art. 385 § 2 k.c. interpretować je na korzyść ubezpieczającego (wyrok SN z dnia 13 maja 2004 r., V CK 481/03, niepubl.) i to przy uwzględnieniu reguł określonych w art. 65 § 2 k.c. (wyrok SN dnia 2 kwietnia 2014 r., IV CSK 420/13, niepubl., postanowienia SN z dnia 13 czerwca 2013 r., IV CNP 80/12, niepubl.; wyrok SN z dnia 2 grudnia 1998 r., I CKN 278/98; postanowienie SN z dnia 22 lipca 2005 r., III CZP 49/05, niepubl.). Dorobkiem orzecznictwa są również judykaty, z których wynika, że ryzyka objęte ubezpieczeniem i przesłanki wyłączenia odpowiedzialności ubezpieczyciela powinny być zarówno w umowie, jak i w OWU jednoznaczne i wyraźnie określone, aby ubezpieczający wiedział jednoznacznie, jakie zdarzenia nie są objęte ubezpieczeniem. Konsekwencje postanowień OWU zawierających uregulowania niejasne, wieloznaczne, mylące i obiektywnie niezrozumiałe dla przeciętnego adresata ponosi ubezpieczyciel jako twórca wzorca umowy (tak wyrok SN z dnia 12 stycznia 2007 r., IV CSK 307/06, niepubl.).

Umowa ubezpieczenia należy do umów szczególnego zaufania, a jej postanowienia oraz postanowienia OWU ubezpieczyciela powinny być jasne, zrozumiałe i jednoznaczne, aby ubezpieczający przed jej zawarciem miał świadomość ryzyk, które nie są objęte ubezpieczeniem oraz przesłanek, które ograniczają lub wyłączają odpowiedzialność ubezpieczyciela. Należy więc wykluczyć taką wykładnię postanowień OWU, by usprawiedliwiała ona odmowę wypłaty odszkodowania w sytuacji gdy ubezpieczający dopiero po zajściu zdarzenia dowiaduje się, że nie było ono objęte ubezpieczeniem (wyrok SN z dnia 15 stycznia 2016 r., I CSK 122/15, niepubl.).

W ocenie Sądu Rejonowego z taką sytuacją nie mamy jednak do czynienia w niniejszej sprawie. Poszkodowany zawierając umowę ubezpieczenia poświadczył na polisie zapoznanie się z Ogólnymi Warunkami Ubezpieczenia Autocasco w wariancie Standard, co więcej - na polisie wymienione zostały sytuacje powodujące ograniczenie odpowiedzialności ubezpieczyciela.

Nie sposób zatem uznać, że poszkodowany nie wiedział, na jakich zasadach nastąpi ustalenie wysokości odszkodowania w razie szkody, w tym częściowej, w pojeździe.

Pomimo tego między stronami sporna była właśnie wysokość należnego odszkodowania. Wobec powyższego, ustalenie prawidłowego zakresu naprawy oraz jej kosztów, i to niezależnie od tego, że przy ustalaniu wysokości szkody zastosowanie powinny znaleźć Ogólne Warunki Ubezpieczenia, wymagało odwołania się do wiedzy specjalnej, którą nie dysponuje Sąd, a tylko biegły sądowy, a zatem przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego sądowego z dziedziny techniki samochodowej. W orzecznictwie sądowym - na gruncie art. 278 k.p.c. - słusznie wskazano, że „sąd może dojść do wiadomości specjalnych wyłącznie poprzez skorzystanie z pomocy biegłego", a nadto „dowód z opinii biegłego z uwagi na składnik w postaci wiadomości specjalnych jest dowodem tego rodzaju, iż nie może być zastąpiony inną czynnością dowodową, np. przesłuchaniem świadka" (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 listopada 1999 r., I CKN 223/98, Wokanda 2000 nr 3, str. 7, Legalis). „Nie może być traktowana jako dowód w procesie opinia biegłego choćby był nim biegły sądowy, sporządzona na polecenie strony i złożona do akt sądowych. Prywatne opinie opracowane na zlecenie stron i przedłożone sądowi stanowią jedynie umotywowane stanowisko strony" (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 maja 2007 r., II CSK 77/07, MoP 2007 nr 11, str. 587, Legalis).

Powołany w sprawie biegły sądowy określił zakres naprawy uszkodzonego pojazdu na podstawie danych zawartych w aktach szkody pozwanego. Przy ustalaniu kosztów naprawy biegły odwołał się do kryteriów, o jakich mowa w Ogólnych Warunkach Ubezpieczenia, w tym zwłaszcza § 15, który określał koszt robocizny w przypadku szkody częściowej oraz ceny części zamiennych po stosownych potrąceniach. Przy dokonywaniu obliczeń biegły użył oprogramowania Audatex, co odpowiadało opisanym warunkom ubezpieczenia.

I tak bez zastosowania „podwójnej" redukcji ceny części zamiennych o współczynnik 0,6 koszt naprawy samochodu wynosi 6.364, 33 złotych brutto. W przypadku zaś zastosowania do obliczenia kosztów naprawy potrącenia ceny części o współczynnik w wysokości 0,6 oraz procentowego pomniejszenia wartości części w zależności od wieku pojazdu (powyżej 10 lat), czyli wynoszącego w niniejszym przypadku 60 % niezbędny koszt naprawy tego samochodu wynosi 4.577, 37 złotych. Wartość pojazdu w stanie nieuszkodzonym wynosiła, w ocenie biegłego, 15.400 złotych, a po szkodzie - 9 600 złotych. Szkoda w pojeździe nie miała charakteru szkody całkowitej.

Wskazać przy tym należy, iż zgodnie z § 2 pkt. 11 OWU, szkodą całkowita to szkoda, w wyniku której pojazd uległ uszkodzeniu w takim stopniu, że koszty jego naprawy ustalone zgodnie z § 14 przekraczają 70 % wartości tego pojazdu bezpośrednio przed zaistnieniem szkody. Według zaś § 14 OWU, do kwalifikacji szkody jako szkoda całkowita, zgodnie z § 2 pkt. 11 OWU, przy wycenie kosztów naprawy przyjmuje się:

1) koszt robocizny ustalony według cen brutto (Z VAT) w oparciu o:

a)  naprawcze normy czasowe określone przez producenta pojazdu i ujęte w systemie Audatex, Eurotax lub DAT,

b)  średnią stawkę za 1 roboczogodzinę stosowaną przez autoryzowane stacje obsługi (ASO) z terenu województwa, względem którego dokonano taryfikacji składki - w przypadku, gdy w umowie zostało zniesione procentowe pomniejszenie wartości części,

c)  średnią stawkę za 1 roboczogodzinę stosowaną przez warsztaty poza ASO z terenu województwa, względem którego dokonano taryfikacji składki - w przypadku, gdy w umowie nie zostało zniesione procentowe pomniejszenie wartości części.

2) koszt części zamiennych ustalony według cen brutto (z VAT) na podstawie cen
podanych w aktualnych polskich systemach Audatex, Eurotax lub DAT, opartych
na danych producenta/importera pojazdu, nie więcej niż średnie ceny zalecane
przez producenta pojazdu lub oficjalnych importerów do stosowania przez ich
sieci serwisowe, z uwzględnieniem zapisów § 15 ust. 3 pkt. 2 b-6.

Wysokość odszkodowania z tytułu szkody całkowitej ustala się jako kwotę stanowiącą różnicę między wartością pojazdu bezpośrednio przed zaistnieniem szkody, nie większą jednak niż suma ubezpieczenia z dnia zawarcia umowy, a wartością pojazdu w stanie uszkodzonym (§ 14 pkt. 4 OWU).

Sposób obliczania wysokości odszkodowania w przypadku szkody częściowej wskazuje § 15 OWU. Wycena kosztów naprawy sporządzana przez pozwanego lub na jego zlecenie według cen brutto (z VAT) wykonywana jest na podstawie indywidualnej oceny uszkodzeń pojazdu związanych z przedmiotowym zdarzeniem, z wykorzystaniem do tego celu informacji na temat realnych kosztów naprawy uzyskanych przez analizę sytuacji rynkowej, której podstawą jest:

1) koszt robocizny ustalony według cen brutto (Z VAT) w oparciu o:

a) naprawcze normy czasowe określone przez producenta pojazdu i ujęte w systemie Audatex, Eurotax lub DAT,

b) stawkę za 1 roboczogodzinę ustaloną przez pozwanego na podstawie stawek stosowanych przez warsztaty spoza ASO z terenu województwa, względem którego dokonano taryfikacji składki,

2) koszt części zamiennych w wysokości cen podanych w aktualnych polskich wydaniach systemu Audatex, Eurotax lub DAT z uwzględnieniem cen części zamiennych dystrybuowanych poza siecią oficjalnego producenta/importera pojazdu z zastrzeżeniem:

a)  że wycena kosztu części zamiennych dokonywana jest na podstawie cen części zalecanych do stosowania przez producenta lub jego oficjalnego importera skorygowanych o współczynnik w wysokości 0,6 wynikający z uwzględnienia w wycenie tzw. zamienników, tj. części zamiennych dystrybuowanych poza siecią oficjalnego producenta/importera pojazdu posiadających stosowną homologację,

b)  zastosowana procentowego pomniejszenia wartości części, w zależności od okresu eksploatacji pojazdu rozumianego jako okres, jaki upłynął od pierwszej rejestracji pojazdu do dnia powstania szkody (w niniejszym przypadku - z uwagi na okres eksploatacji powyżej 10 lat procent pomniejszenia wynosi 60 %).

Między stronami bezsporne było to, że pozwany wypłacił już odszkodowanie w kwocie 4 337, 08 złotych stosując zaakceptowane przez poszkodowanego reguły ustalania tego świadczenia w ogólnych warunkach ubezpieczenia opisane w § 15. Skoro zatem koszt naprawy pojazdu wyliczony przez biegłego wynosi kwotę 4 577, 37 złotych, to różnica tej wartości oraz wypłaconego odszkodowania daje kwotę 240, 29 złotych i taką właśnie kwotę Sąd Rejonowy zasądził w pkt. I wyroku w oparciu o art. 805 § 1 k.c, oddalając jednocześnie powództwo w pozostałym zakresie (pkt. II wyroku) jako nieuzasadnione. Pozwany nie kwestionował twierdzenia powoda, że szkoda zgłoszona została ubezpieczycielowi w dniu 2 listopada 2015 r. Zgodnie z § 22 OWU odszkodowanie powinno być wypłacone w terminie 30 dni licząc od dnia zgłoszenia szkody do pozwanego. W myśl art. 481 § 1 k.c. powód mógł zatem naliczać odsetki już od dnia 3 grudnia 2015 r., jak to określono w pozwie. Z uwagi na zmianę treści przepisu art. 481 § 2 k.c, do dnia 31 grudnia 2015 r. będą to odsetki ustawowe, zaś od dnia 1 stycznia 2016 r. - odsetki ustawowe za opóźnienie.

O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. oraz art. 100 zd. 2 k.p.c, a więc w zgodzie z zasadą odpowiedzialności stron za wynik sporu.

Sąd Rejonowy uznał pozwanego za wygrywającego sprawę, albowiem uległ on powodowi co do nieznacznej części swego żądania. Przegrywający sprawę powód powinien zatem zwrócić pozwanemu 17,00 złotych z uwagi na uiszczoną opłatę skarbową od pełnomocnictwa procesowego oraz koszty zastępstwa procesowego opiewające na 2 400,00 złotych (§ 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych).

Koszty sądowe od powoda zostały zasądzone w oparciu o art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 98 § 1 k.p.c. (pkt. IV wyroku). Na koszty te złożyło się niepokryte zaliczką wynagrodzenie biegłego sądowego.

Powód w apelacji zaskarżył w/w wyrok w części, tj. co do punktu II w zakresie oddalonego roszczenia i co do pkt III w zakresie kosztów procesu. Zaskarżonemu orzeczeniu skarżący zarzucił:

- naruszenie przepisów postępowania, to jest art. 233 k.p.c. w związku z art. 278 k.p.c poprzez niewłaściwą ocenę dowodu z opinii biegłego sądowego i po według kryteriów określonych w OWC AC wynoszą 6.364,33 zł.;

- naruszenie przepisów postępowania to jest art. 233 k.p.c. poprzez dokonanie błędnej oceny materiału dowodowego w postaci łączącej strony umowy ubezpieczenia, w szczególności ogólnych warunków ubezpieczenia AC, z pominięciem reguł interpretacyjnych wynikających z art. 65 k.c., skutkiem czego Sąd Rejonowy w sposób nieprawidłowy ustalił, iż przy ustaleniu kosztów naprawy pojazdu należy zredukować wartość użytych do naprawy do naprawy części zamiennych do 24 % ceny wyjściowych tych części,;

- naruszenie przepisów postępowania to jest art. 232 k.p.c. w związku z art233 k.p.c. oraz art. 6 k.c., poprzez nieprawidłowe określenie rozkładu ciężaru dowodu pomiędzy stronami, skutkujące przyjęciem, iż to powód powinien wykazać zasadność okoliczności wpływających na obniżenie wysokości zobowiązania pozwanej, choć jest to okoliczność, na która powołuje się pozwany i z niej wywodzi skutki procesowe.;

- naruszenie przepisów postępowania to jest art. 328 § 2 k.p.c poprzez brak należytego uzasadnienia zaskarżonego wyroku.

W tym stanie rzeczy powód domagał się zmiany wyroku w zaskarżonej części i zasądzenie na jego rzecz od pozwanej kwoty 2.0227,25 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie a zapłacie od dnia 3 grudnia 2015 r. do dnia zapłaty i zasądzenie odpowiednio kosztów postępowania za I i II instancję.

Pozwany w odpowiedzi na apelację domagał się jej oddalenia oraz zasądzenia od pozwanego na swoją rzecz kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje

Apelacja powoda nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy podziela dokonane przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne i rozważania w zakresie oceny materiału dowodowego oraz podstawy prawnej rozstrzygnięcia, przyjmując je za podstawę także własnego rozstrzygnięcia i odwołuje się do nich bez potrzeby ich powtarzania. Przypomnieć należy ugruntowaną w judykaturze regułę, że w wypadku wyroku oddalającego apelację, wydanego na podstawie materiału zgromadzonego w postępowaniu w pierwszej instancji, sąd odwoławczy nie musi powtarzać dokonanych prawidłowo ustaleń; wystarczy stwierdzenie, że ustalenia sadu pierwszej instancji podziela i przyjmuje za własne (por. wyrok SN z dn. 23.02.2006 r., II CSK 126/05, LEX nr 179973).

W apelacji postawione zostały zarzuty naruszenia prawa procesowego.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutu naruszenia prawa procesowego tj. art. 233 k.p.c w zw. z art. 278 k.p.c w ocenie Sądu odwoławczego ustalenia faktyczne stanowiące podstawę rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego uznać należy za prawidłowe. Sąd Okręgowy pragnie zaznaczyć, że skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem może być jedynie przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie o innej - niż przyjął sąd - wadze poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie przez skarżącego (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 listopada 2003 r., II CK 293/02, LEX nr 151622). Jeżeli bowiem z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne.

W przedmiotowej sprawie rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego uznać należy za prawidłowe. Zgodnie bowiem z art.. 286 Kodeksu postępowania cywilnego: „Sąd może zażądać ustnego wyjaśnienia opinii złożonej na piśmie, może też w razie potrzeby zażądać dodatkowej opinii od tych samych lub innych biegłych”. Od uznania sądu zależy, czy zlecenie przedstawienia dodatkowej opinii skieruje do tego samego biegłego, czy innego biegłego. Zasadność zlecenia przedstawienia dodatkowej opinii biegłemu, może sprowadzać się do tego, że po przedstawieniu przez niego pierwotnej opinii, strona wystąpi z zastrzeżeniami do niej. Taka sytuacja może uzasadniać potrzebę zażądania dodatkowej opinii dla wyjaśnienia zgłoszonych kwestii (por. wyr. SN: z 17.9.2009 r., II UK 7/09, Legalis; z 22.2.2010 r., I UK 227/09, Legalis; z 7.1.2011 r., I UK 252/10, Legalis).

W przedmiotowej sprawie strona pozwana przedstawiła takie zastrzeżenia w piśmie procesowym z dnia 19 września 2017 r. zarzucając opinii biegłego błędne wyliczenie kosztów naprawy pojazdu, tj. nieuwzględnienie ”podwójnej” redukcji ceny wyjściowej części zamiennych. Sąd przychylił się do wniosku strony pozwanej, ponieważ zgodnie z postanowieniami OWU AC Standard przy ustalaniu wysokości odszkodowania na podstawie kosztorysu sporządzonego przez ubezpieczyciela stosuje się „podwójną” redukcję ceny części zamiennych o współczynnik 0,6 oraz procentowe pomniejszenie wartości części w zależności od wieku pojazdu (powyżej 10 lat), czyli wynoszącego w niniejszym przypadku 60%. Wysokość kosztów po prawidłowym wyliczeniu przez biegłego wyniosła 4 577,37 zł. Wartość pojazdu w stanie nieuszkodzonym wyniosła, w ocenie biegłego, 15 400 zł, a po szkodzie 9 600 zł, dlatego szkoda w pojeździe nie miała charakteru szkody całkowitej. Skoro zatem koszt naprawy pojazdu wyliczony przez biegłego wyniósł 4 577,37 zł, to różnica tej wartości oraz wypłaconego odszkodowania daje kwotę 240,29 zł i taką właśnie sąd I instancji zasądził, co jest uzasadnione.

Odnosząc się do kwestii naruszenia przez sąd I instancji przepisów postępowania, tj. art. 233 k.p.c. poprzez dokonanie błędnej oceny materiału dowodowego w postaci łączącej strony umowy ubezpieczenia, w szczególności ogólnych warunków ubezpieczenia AC, z pominięciem reguł interpretacyjnych wynikających z art. 65 k.c., skutkiem czego Sąd Rejonowy w sposób nieprawidłowy ustalił, iż przy ustalaniu kosztów naprawy pojazdu należy zredukować wartość użytych do naprawy części zamiennych do 24 % ceny wyjściowej tychże części, to należy zaznaczyć, że w przypadku dobrowolnego ubezpieczenia Autocasco, a z takim ubezpieczeniem mieliśmy do czynienia w niniejszej sprawie, istotnego znaczenia nabierają ogólne warunki ubezpieczenia, mające zastosowanie do zawartej umowy ubezpieczenia. Jak słusznie zauważył Sąd Rejonowy poszkodowany w niniejszej sprawie, zawierając umowę ubezpieczenia poświadczył na polisie zapoznanie się z OWU Ubezpieczenia Autocasco w wariancie Standard. Na polisie wymienione zostały m. in. sytuacje powodujące ograniczenie odpowiedzialności ubezpieczyciela, a co najważniejsze – kryteria wyliczania wysokości odszkodowania. Nie sposób zatem uznać, że poszkodowany nie godził się na zasady ustalania wysokości odszkodowania w razie szkody w pojeździe.

Biorąc pod uwagę treść zarzutu apelacyjnego odnoszącego się do naruszenia art. 328 §2 k.p.c., w ocenie Sądu odwoławczego, Sąd Rejonowy należycie uzasadnił zaskarżony wyrok. Z brzmienia art. 328 § 2 KPC wynika, że uzasadnienie ma zawierać 1) podstawę faktyczną, a to ustalenie faktów, które sąd uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej oraz 2) podstawę prawną – wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. Wszystkie elementy uzasadnienia zostały zawarte w orzeczeniu Sądu Rejonowego. Brak jest bowiem podstaw prawnych do rozróżniania mocy dowodowej opinii głównej a uzupełniającej.

Zdaniem Sądu Okręgowego, apelacja powoda nie zawiera zarzutów, które mogłyby stanowić skuteczne podważenie oceny materiału dowodowego dokonanej przez Sąd Rejonowy.

Mając zatem na uwadze wszystkie powyższe okoliczności, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 kpc oddalił apelację powoda i orzekł o kosztach postępowania odwoławczego zgodnie z art. 98 k.p.c.

Na koszty pozwanego złożyła się zaś kwota 450 zł. stanowiąca koszty wynagrodzenia pełnomocnika procesowego ustalona zgodnie z § 2 pkt. 3 w zw. z § 10 ust. 1 pkt. 1 Rozporządzenia z dn. 22.10.2015 r. – w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Marek Tauer Artur Fornal Wiesław Łukaszewski