Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Powód P. M. wniósł pozew w postępowaniu nakazowym przeciwko pozwanemu (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w miejscowości O. o zapłatę kwoty 27.006,99 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 15 czerwca 2014 r. do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej w dniu 20 czerwca 2013 r. zawarł z pozwanym umowę o roboty budowlane. Przed zakończeniem prac przez powoda, w dniu 3 kwietnia 2014 r. strony zawarły porozumienie dotyczące m. in. wzajemnych rozliczeń. Zgodnie z porozumieniem, powód miał wystawić fakturę VAT na kwotę 44.255,00 złotych brutto w dniu 15 maja 2014 r. z trzydziestodniowym terminem płatności. W dniu 6 maja 2014 r. strony sporządziły protokół zdawczo-odbiorczy lokalu, w którym wskazano, że powód wykonał zlecone roboty prawidłowo. Ponadto, w protokole stwierdzono, że jest on podstawą do wystawienia faktury częściowej oraz końcowej zgodnie z zawartym porozumieniem. W punkcie drugim protokołu strony postanowiły, że wynagrodzenie powoda będzie pomniejszone o kwotę 14.200,00 złotych netto (18.460,00 złotych brutto). Zgodnie z porozumieniem oraz protokołem powód wystawił na rzecz pozwanego fakturę VAT na kwotę 44.472,99 złotych brutto z trzydziestodniowym terminem płatności, gdyż w chwili wystawienia faktury okazało się, że po odjęciu od wynagrodzenia powoda wynikającego z umowy kwot już wypłaconych oraz pozostałych do zapłaty zgodnie z porozumieniem, do zapłaty pozostała kwota 44.472,99 złotych. Wcześniej strony pomyliły się o kwotę 247,99 złotych na niekorzyść powoda. Pomimo upływu terminu płatności i wezwania do zapłaty, pozwany nie uregulował należności wynikającej z tej faktury. W marcu 2015 r. powód otrzymał od pozwanego fakturę VAT nr (...) na kwotę 4.941,65 złotych, którą pozwany skompensował z należnościami powoda wynikającymi z faktury VAT nr (...). Wartość przedmiotu sporu, a więc 27.006,99 złotych, stanowiło wynagrodzenie należne powodowi z faktury VAT nr (...) pomniejszone o kwotę 18.460,00 złotych zgodnie z porozumieniem i protokołem.

W dniu 18 kwietnia 2016 r. Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Bydgoszczy wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, zgodnie z żądaniem pozwu.

W sprzeciwie od tego nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany wskazał, że powód nie udowodnił w wystarczający sposób zasadności roszczenia. W szczególności, powód nie wykazał, aby zawarł umowę z osobą umocowaną do reprezentacji pozwanej spółki. Wyjaśnienia wymaga również wysokość dochodzonej należności z faktury. Pozwany kwestionował również wysokość odsetek.

Z kolei, w treści pisma z dnia 12 września 2016 r. pełnomocnik powoda zauważył, że sprzeciw ma celu wyłącznie wydłużenie postępowania. Pozwany nie zakwestionował bowiem wykonania przez powoda zleconych mu robót budowlanych, ani umówionej wysokości wynagrodzenia. Powód stał na stanowisku, że nie ma większego znaczenia to, z kim podpisał umowę, skoro roboty zostały wykonane i odebrane przez pozwanego. Ponadto, pozwany uznał roszczenie, dokonując kompensaty należności wynikającej z faktury VAT nr (...) z należnościami powoda wynikającymi z faktury VAT nr (...).

Na rozprawie z dnia 14 listopada 2016 r. pełnomocnik powoda przedłożył wydruk ze strony internetowej (...) oraz wskazał, że z załączonego wydruku wynika, iż w chwili podpisywania umowy A. B. był członkiem zarządu pozwanej spółki.

Zaskarżonym wyrokiem z dn. 14 listopada 2016 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 27.006,99 zł z odsetkami ustawowymi za okres od 15 czerwca 2014 r. do 31 grudnia 2015 r. oraz odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych jednak nie wyższymi niż odsetki ustawowe określone w treści art. 359 § 2 k.c od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 6.168 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Jak wynika z treści uzasadnienia powyższego wyroku Sąd Rejonowy ustalił, iż w dniu 20 czerwca 2013 r. strony podpisały umowę o wykonanie instalacji wentylacji i oddymiania, przy czym pozwaną spółkę („Zamawiającego”) reprezentował członek zarządu w osobie A. B., natomiast powód był „Wykonawcą”.

Powód zobowiązał się wykonać instalację wyciągową, bytową i oddymiającą, a zakres tych prac szczegółowo opisano w § 1 pkt 1 umowy, ponadto obejmowała go oferta (...) z dnia 23 kwietnia 2013 r., stanowiąca załącznik do umowy. Prace miały zostać wykonane zgodnie z projektem opisanym w § 1 pkt 2. Harmonogram prac precyzował załącznik nr 2 do umowy (§ 1 pkt 3). Zgodnie z § 1 pkt 4 umowy, prace instalacyjne miały przebiegać stosownie do zaawansowania robót budowlanych oraz w ramach współpracy z innymi branżami, co szczegółowo opisano w § 1 pkt 6. W § 2 strony ustaliły wynagrodzenie za wykonanie przedmiotu umowy na kwotę 815185,00 złotych + VAT. Przekazanie placu budowy miało nastąpić 8 lipca 2013 r., termin rozpoczęcia prac określono na 15 lipca 2013 r., a termin zakończenia prac wynikał z harmonogramu (§ 3 umowy). Po myśli § 5 umowy, odbiór prac miał być dokonany w ciągu 3 dni roboczych od daty zgłoszenia lub wpisu w dzienniku budowy. W § 6 sprecyzowano, że zapłata za wykonanie robót miała nastąpić na podstawie przedpłat określonych w załączniku nr 2 do umowy oraz faktur częściowych, wystawionych na podstawie protokołu zaawansowania robót. Termin płatności faktur ustala się na 30 dni od daty przekazania faktury. Strony ustaliły, że w danym miesiącu wykonawca wystawi jedną fakturę częściową. W przypadku nie dotrzymania terminu płatności, wykonawca miał prawo przerwania prac i wydłużenia terminu ich zakończenia. Odbiór prac w danym okresie rozliczeniowym miał się odbywać w ciągu 3 dni roboczych od daty poinformowania Zamawiającego o zakresie i wartości wykonanych robót przez Wykonawcę. W przypadku nie wyznaczenia przez Zamawiającego w terminie odbioru zgłoszonych przez Wykonawcę prac, na zgłoszony zakres miała zostać wystawiona faktura. Strony ustaliły również kary umowne za nieterminowe wykonanie robót przez Wykonawcę. Zgodnie z § 11 wszelkie zmiany umowy miał być dokonane na piśmie i w formie aneksu do umowy.

Sąd Rejonowy ustalił następnie, że w dniu podpisania umowy A. B. był członkiem zarządu pozwanej spółki. Do reprezentowania spółki oraz składania oświadczeń w jej imieniu uprawniony był prezes zarządu jednoosobowo bez ograniczeń, a w przypadku zarządu wieloosobowego prezes zarządu lub każdy członek zarządu jednoosobowo bez ograniczeń.

W dniu 3 kwietnia 2014 r. strony zawarły Porozumienie dotyczące umowy z dnia 20 czerwca 2013 r. Strony ustaliły wówczas, że dokonają rozliczeń kwoty pozostałej do zapłaty w następujących ratach i terminach:

-

kwota 94340,00 złotych wynikająca z faktury VAT nr (...) miała być płatana do 8 kwietnia 2014 r.

-

po dostawie wszystkich brakujących urządzeń do 11 kwietnia 2014 r. Wykonawca miał wystawić fakturę VAT na kwotę 100000,00 złotych z terminem płatności do 16 kwietnia 2014 r. (przed próbą oddymiana zaplanowaną na 17 kwietnia 2014 r.).

-

w dniu 8 maja 2014 r. Wykonawca miał wystawić fakturę VAT na kwotę 100000,00 brutto z terminem płatności 7 dni.

-

w dniu 15 maja 2014 r. Wykonawca miał wystawić fakturę VAT na kwotę 44255,00 złotych brutto z dnia 30-dniowym terminem płatności.

Wykonawca zobowiązał się do dostawy brakujących urządzeń do dnia 11 kwietnia 2014 r., wykonania wszystkich prac objętych umową do 15 kwietnia 2014 r., uruchomienia i pomiarów instalacji do dnia 16 kwietnia 2014 r., wykonania próby oddymiania w dniu 17 kwietnia 2014 r.

W dniu 5 maja 2014 r. strony dokonały częściowego odbioru robót w budynku mieszkalnym wielorodzinnym z garażem podziemnym w P., ul. (...) dz. nr (...). Wartość prac określono na 100 tys. złotych brutto. Po dokładnym sprawdzeniu zakresu i jakości realizacji zadań stwierdzono, że roboty zostały wykonanie zgodnie z zasadami sztuki inżynierskiej i obowiązującymi normami oraz umową. Protokół stanowił podstawę do wystawienia faktury częściowej na tę kwotę.

W dniu 6 maja 2014 r. strony podpisały protokół zdawczo-odbiorczy lokalu w związku z umową z dnia 20 czerwca 2013 r. o wykonanie instalacji wentylacji bytowej i oddymiającej budynku wielorodzinnego w P. przy ul. (...). W punkcie drugim Przejmujący (którego reprezentował A. B.) zgłosił uwagi. Po pierwsze, czerpnie zewnętrzne na wlocie komory czerpalnej miały zostać zamontowane do 9 maja 2014 r., do tego samego dnia miała być przeprowadzona regulacja wentylacji bytowej w tym budynku. Wskazano także na rozstawienie rusztowań przy kanałach z płyt P. na zewnątrz budynku, naprawę otworów montażowych w elewacji przy kanałach z płyt P. na zewnątrz budynku, położenie styropianu, siatki i tynku na przodach kanałów z płyt P. na zewnątrz. Łączną kwotę prac ustalono na 14200,00 złotych netto, która miała być odjęta od faktury końcowej. Ponadto przejmujący zgłosił, że tłumiki przy wentylatorach strumieniowych zaniżają prześwit poniżej granicy 2 m od posadzki (usterka ta miała być usunięta, gdy zaistnieje potrzeba wynikająca z czynności odbioru). W protokole stwierdzono, że zakres umowy został wykonany poprawnie, zgodnie z przekazaną dokumentacją powykonawczą. Uwagi i usterki wymienione w protokole miały być usunięte we wskazanych terminach. Protokół był podstawą do wystawienia faktury częściowej i końcowej, zgodnie z porozumieniem zawartym w dniu 3 kwietnia 2014 r.

Powód oraz kierownik budowy W. G. podpisali także „zestawienie wartości brutto wykonanych robót narastająco”, w zakresie wykonania instalacji wentylacji. Wartość umowną robót oznaczono na 1002667,55 złotych, natomiast wartość robót pozostających do wykonania na 44.472,99 złotych.

W dniu 15 maja 2014 r. powód wystawił fakturę VAT nr (...) za wykonanie instalacji wentylacyjnej i oddymiania według umowy z dnia 20 czerwca 2013 r. (faktura końcowa) na łączną kwotę 44.472,99 złotych brutto z terminem płatności do dnia 14 czerwca 2014 r.

W piśmie z dnia 18 lipca 2014 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 100.000,00 złotych z tytułu faktury FS (...) oraz kwoty 44.472,99 złotych z faktury FS (...) wraz z należnymi odsetkami. Pozwany odebrał to wezwanie w dniu 22 lipca 2014 r. Następnie w piśmie z dnia 26 listopada 2014 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 80.000,00 złotych z tytułu faktury FS (...) oraz kwoty 44.472,99 złotych z faktury FS (...) wraz z należnymi odsetkami. Pozwany odebrał to wezwanie w dniu 1 grudnia 2014 r.

W dniu 24 marca 2015 r. pozwana spółka wystawiła powodowi fakturę VAT nr (...) na łączną kwotę 4.941,65 złotych brutto. Faktura ta została wystawiona tytułem zapłaty za naprawę otworów montażowych w elewacji przy kanałach z płyt P. na zewnątrz budynku. Pozwany skompensował tę należność z wystawioną przez powoda fakturą VAT nr (...).

Prace wykonywane przez powoda dotyczyły montażu i uruchomienia instalacji wentylacji bytowej i oddymiającej w budynku wielorodzinnym, a realizowane były w latach 2013-2014. Po otrzymaniu faktury VAT pozwany nie zgłaszał żadnych usterek ani zastrzeżeń. W porozumieniu stron wkradł się błąd pisarski, gdyż wskazano pozostałą kwotę wynagrodzenia w wysokości 44.255,00 złotych, podczas gdy w zestawieniu podpisanym przez kierownika budowy mowa jest o 44.472,99 złotych. Dostawa urządzeń i pomiary zostały przez powoda wykonane. Po wezwaniach do zapłaty, pozwany informował powoda, że na razie nie ma środków i uzyska je dopiero ze sprzedaży mieszkań. Kwota 4.941,65 złotych za zużyte przez pozwanego materiały została przez strony uwzględniona w ramach kwoty 14.200,00 złotych, o której mowa w protokole odbioru.

Stan faktyczny sprawy Sąd Rejonowy ustalił w oparciu o przedłożone przez powoda i niekwestionowane dokumenty prywatne oraz wydruki, a także wiarygodne zeznania P. M. w charakterze strony.

Następnie Sąd Rejonowy zważył, że podstawę prawną dochodzonego roszczenia stanowiła zawarta umowa o roboty budowlane wraz z późniejszym porozumieniem dotyczącym wzajemnych rozliczeń stron. I tak, zgodnie z art. 647 k.c., przez umowę o roboty budowlane wykonawca zobowiązuje się do oddania przewidzianego w umowie obiektu, wykonanego zgodnie z projektem i z zasadami wiedzy technicznej, a inwestor zobowiązuje się do dokonania wymaganych przez właściwe przepisy czynności związanych z przygotowaniem robót, w szczególności do przekazania terenu budowy i dostarczenia projektu, oraz do odebrania obiektu i zapłaty umówionego wynagrodzenia.

Sąd Rejonowy zauważył, że w treści sprzeciwu pozwany nie kwestionował prawidłowości wykonania umówionego zakresu robót. Jeśli natomiast z dokumentów, w tym protokołów odbioru, wynikają jakieś zastrzeżenia pozwanego, to powód domagał się w tym zakresie odpowiednio mniejszego wynagrodzenia, związanego z koniecznością wykonania dodatkowych prac. Tym samym, Sąd Rejonowy nie miał wątpliwości co do tego, że powód prawidłowo wykonał swoją część zobowiązania.

Najdalej idący zarzut pozwanego dotyczył tego, że umowa o roboty budowlane z dnia 20 czerwca 2013 r. pozostawała nieważna, ponieważ spółka była reprezentowana tylko przez A. B.. Sąd Rejonowy stwierdził jednak, że z zaproponowanych przez powoda wydruków z Internetowego Monitora Sądowego i Gospodarczego, wynika iż w dniu podpisania umowy A. B. był uprawniony do reprezentowania spółki jednoosobowo, podobnie zresztą jak pozostali członkowie wieloosobowego zarządu. Umowa stron była zatem w ocenie Sądu Rejonowego ważna i prawidłowo wykonana przez powoda.

W zakresie zaś spornej kwestii należnego powodowi wynagrodzenia Sąd Rejonowy wskazał, iż pozwany – podobnie jak w innych kwestiach – ograniczył się zaledwie do ogólnego zaprzeczenia. Tymczasem zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą, „Nie można odpowiadając na pozew twierdzić, że się nie zgadzając z pozwem przeczy wszystkim faktom powołanym przez powoda, poza tymi, które wyraźnie się przyzna. Fakty i dowody związane z konkretnymi okolicznościami, z którymi się pozwany nie zgadza powinien on wskazać, jeśli ma to służyć obronie jego racji, powinien się on ustosunkować do twierdzeń strony powodowej” (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 lipca 2009 r., III CSK 341/08, LEX nr 584753).

Dlatego jak wskazał Sąd Rejonowy, to powód wykazał dalej idącą inicjatywę dowodową. Z treści przedłożonego przez niego porozumienia z dnia 3 kwietnia 2014 r. wynika wprawdzie, że powinien był wystawić fakturę na kwotę 44.255,00 złotych, chociaż w rzeczywistości wystawił ją na kwotę 44.472,99 złotych. Zdaniem Sądu Rejonowego powód wiarygodnie wyjaśnił w trakcie przesłuchania, że do porozumienia wkradła się pomyłka. Potwierdza to treść zestawienia wartości brutto wykonanych prac, gdzie jako „wartość robót pozostającą do wykonania” wskazano właśnie 44.472,99 złotych. Zestawienie to podpisał kierownik budowy. W ocenie Sądu Rejonowego, powód miał zatem prawo domagać się od powódki wynagrodzenia wynikającego z faktury VAT z dnia 15 maja 2014 r., a tylko z twierdzeń samego powoda wynikało, że należało je pomniejszyć – zgodnie z Porozumieniem z dnia 3 kwietnia 2014 r. oraz protokołem końcowym z dnia 6 maja 2014 r. – o kwotę 18460,00 złotych. W tej kwocie mieści się także kwota 4941,65 złotych, jaką pozwana spółka przedstawiła do kompensaty.

Mając to na uwadze, Sąd Rejonowy uwzględnił żądanie główne w całości, a więc zasądził na rzecz powoda kwotę 27.006,99 złotych.

Sąd Rejonowy odniósł się również do kwestionowanego przez pozwanego w sprzeciwie roszczenia o zapłatę odsetek, co miało związek ze zmianą treści art. 481 § 2 k.c. Sąd wskazał, że nie powinien budzić wątpliwości początkowy termin ich naliczania, skoro na fakturze nr (...) wyraźnie wskazano termin zapłaty do dnia 14 czerwca 2014 r., a w aktach znajduje się dowód przesłania faktury pozwanej spółce. Od dnia następnego powód miał zatem prawo domagać się obowiązujących w tej dacie odsetek ustawowych, aż do dnia 31 grudnia 2015 r. W dniu 1 stycznia 2016 r. wszedł bowiem w życie przepis art. 4a ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (tekst jednolity: Dz.U. z 2016 r., poz. 684). Od tego dnia, do transakcji handlowych nie stosuje się przepisu art. 481 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r. poz. 380 i 585). Wobec tego, od dnia 1 stycznia 2016 r. powód mógł naliczać odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych, jednakże ze względu na zakaz orzekania ponad żądania pozwu – ich wysokość powinna być określona zgodnie z treścią art. 359 § 2 k.c.

O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności stron za wynik procesu, a więc po myśli art. 98 § 1 i 3 k.p.c.

Apelację od wyroku Sądu Rejonowego złożył pozwany zaskarżając go w całości i zarzucając mu:

1.  niewłaściwą ocenę materiału dowodowego poprzez błędne przyjęcie iż powód udowodnił w całości zasadność i wysokość dochodzonego roszczenia;

2.  naruszenie art. 6 k.c poprzez przyjęcie właściwego udowodnienia przez powoda zasadności i wysokości dochodzonego roszczenia.

W parciu o treść art. 386 k.p.c pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

1.  oddalenie powództwa w całości;

2.  zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych za obie instancje

ewentualnie o:

przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez sąd I instancji.

W uzasadnieniu apelacji pozwany ponowił w zasadzie twierdzenia wyrażone w uzasadnieniu sprzeciwu podnosząc, że powód nie udowodnił w wystarczający sposób zasadności swojego roszczenia, w szczególności jego rzeczywistej wysokości. Pozwany zarzucił też, że Sąd I instancji oparł się jedynie na twierdzeniach powoda, pozostających w sprzeczności z innymi dowodami z dokumentów.

Powód w odpowiedzi na apelację pozwanego wniósł o jej oddalenie w całości i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania w postępowaniu apelacyjnym według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Apelacja pozwanego nie zasługiwała na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Okręgowego, w realiach niniejszej sprawy nie było żadnych racji, które przemawiałyby za koniecznością zmiany zaskarżonego orzeczenia lub jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Jedyne, w czym należało się zgodzić z pozwanym to niewłaściwe określenie w zaskarżonym wyroku miejscowości, w której znajduje się siedziba pozwanej spółki. Jak bowiem wynika z odpisu z Krajowego Rejestru Sądowego siedziba ta mieści się w miejscowości (...) a nie (...). Dlatego też Sąd Okręgowy z urzędu sprostował tę niedokładność w wyroku Sądu Rejonowego.

W pozostałym zakresie stwierdzić należy, że organ pierwszoinstancyjny przeprowadził postępowanie dowodowe zgodnie z dyspozycją art. 233 k.p.c, nie przekraczając zarazem zasady swobodnej oceny dowodów.

Sąd Okręgowy podziela przy tym ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy i w związku z tym, wobec braku konieczności ich powtarzania przyjmuje je jako własne.

Sąd Okręgowy pragnie zaznaczyć w pierwszej kolejności, że skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd przepisu art. 233 § 1 k.p.c.( a zdaje się, że choć skarżący nie wskazał konkretnego przepisu prawa procesowego, to właśnie art. 233 k.p.c dotyczy jego zarzut zawarty w pkt-cie 1 apelacji) wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem może być jedynie przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie o innej - niż przyjął sąd - wadze poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie przez skarżącego (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 listopada 2003 r., II CK 293/02, LEX nr 151622). W judykaturze powszechnie przyjmuje się, że zarzucenie naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów nie może polegać na przedstawieniu przez stronę alternatywnego stanu faktycznego, a tylko na podważeniu podstaw tej oceny z wykazaniem, że jest ona rażąco wadliwa lub oczywiście błędna (zob. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2001 r., II CKN 588/99, LEX nr 52347; z dnia 2 kwietnia 2003 r., I CKN 160/01, LEX nr 78813; z dnia 15 kwietnia 2004 r., IV CK 274/03, LEX nr 164852; z dnia 29 czerwca 2004 r., II CK 393/03, LEX nr 585758). Jeżeli bowiem z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne.

Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona ocena dowodów może być skutecznie podważona (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 r., II CKN 817/00, OSNC 2000/7-8/139). Konieczne jest zatem wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im je przyznając. Nie jest natomiast wystarczające subiektywne przekonanie skarżącego o innej niż przyjął sąd doniosłości poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu. Jeżeli bowiem z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego , dawały się wysnuć wnioski odmienne.

Zdaniem Sądu Okręgowego, apelacja pozwanego nie zawiera zarzutów, które mogłyby stanowić skuteczne podważenie oceny materiału dowodowego dokonanej przez Sąd Rejonowy.

Przede wszystkim stwierdzić należy, że zarzuty pozwanego zawarte w apelacji, podobnie jak te wskazane w sprzeciwie od nakazu zapłaty są bardzo ogóle i sprowadzają się jedynie do ogólnego stwierdzenia że „powód nie udowodnił w wystarczający sposób zasadności swojego roszczenia, a w szczególności jego rzeczywistej wysokości”. Sąd Rejonowy słusznie wskazał w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że strona w procesie nie może liczyć na skuteczne odparcie roszczeń powoda, podnosząc w odpowiedzi na pozew jedynie twierdzenie, że nie zgadzając się z pozwem przeczy wszystkim faktom powołanym przez powoda, poza tymi, które wyraźnie się przyzna (por. też wyrok Sądu Najwyższego z dn. z dnia 20 listopada 2014 r. (V CSK 78/14).

Zgodnie z zasadą kontradyktoryjności ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania cywilnego. To one, a nie sąd, są wyłącznym dysponentem toczącego się postępowania i one wreszcie ponoszą odpowiedzialność za jego wynik. Dlatego też uznać należy, że ogólnikowe zaprzeczenie przez pozwanego w toku procesu istnienia obowiązku zapłaty przez niego należności na rzecz powoda i jej wysokości nie jest skuteczne. Pozwany w żaden sposób nie uzasadnił swojego stanowiska i nie wskazał czego dotyczą jego wątpliwości w zakresie zasadności roszczenia powoda i jego wysokości. Zwłaszcza, ze powód zaoferował dowody z dokumentów, z których wynika zarówno fakt wykonania przez niego prac na rzecz pozwanego jak i wysokość dochodzonego roszczenia (porozumienie stron z dn. 3.04.2014 r. dotyczące wykonanie umowy k-26, protokół zdawczo-odbiorczy lokalu z dn. 6.05.2014 r. k-27-28, faktura VAT (...) na kwotę 44.472,99 zł). Pozwany w żaden sposób nie odniósł się do tych dowodów, ale przede wszystkim nie zakwestionował ich treści. Dodatkowo powód w swoich zeznaniach potwierdził okoliczność zawarcia umowy przez strony, jej wykonania i wysokość należnego powodowi wynagrodzenia. Zeznania te przy tym pokrywały się z dowodami z dokumentów przedłożonymi przez powoda.

Nie polega więc na prawdzie twierdzenie pozwanego zawarte w apelacji, iż Sąd Rejonowy oparł się jedynie na twierdzeniach powoda, pozostających w sprzeczności z innymi dowodami z dokumentów, tym bardziej, że pozwany nie wskazał jakie sprzeczności z jakimi dokumentami ma na myśli.

Sąd Rejonowy prawidłowo też ocenił skuteczność zawartej między stronami umowy, zwłaszcza wobec przedłożenia przez powoda wydruków z Internetowego Monitora Sądowego i Gospodarczego potwierdzających umocowanie A. B. do reprezentowania strony pozwanej. I znowu należy zauważyć, że pozwany poddając w wątpliwość w uzasadnieniu sprzeciwu umocowanie osoby, która przy podpisywaniu umowy reprezentowała stronę pozwaną, nie wyjaśnił na czym tę wątpliwość opiera.

Pozwany przy tym w toku procesu nie zakwestionował też faktu wykonania przez powoda prac za które domaga się on zapłaty.

Reasumując stwierdzić więc należy, że pozwany zarzucając Sądowi Rejonowemu niewłaściwą ocenę materiału dowodowego nie wskazał jednocześnie jakie dowody zebrane w sprawie zostały przez Sąd Rejonowy ocenione z przekroczeniem art. 233 k.p.c. , zaś jego zarzuty zawarte w apelacji nie zostały w żaden sposób uzasadnione.

Mając zatem na uwadze wszystkie powyższe okoliczności, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 kpc oddalił apelację pozwanego i orzekł o kosztach postępowania odwoławczego.

Na koszty powoda złożyła się zaś kwota 1.800 zł. stanowiąca koszty wynagrodzenia pełnomocnika procesowego ustalona zgodnie z § 2 pkt. 5 w zw. z § 10 ust. 1 pkt. 1 Rozporządzenia z dn. 22.10.2015 r. – w sprawie opłat za czynności radców prawnych
(Dz. U z 2015 r. poz. 1804 z póżn. zm.)

Elżbieta Kala Marek Tauer Sylwia Roszak