Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Powódka (...) Spółka Jawna domagała się od pozwanej (...) sp. z o.o. zapłaty kwoty 26.203,92 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 27.12.2011r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu. W uzasadnieniu pozwu wskazała, że w ramach prowadzonej działalności sprzedała pozwanej towary oznaczone na fakturze VAT nr (...) za kwotę 26.203,92 zł. Pozwana jednak, pomimo skierowania do niej wezwania do zapłaty, należności tej nie uregulowała w terminie.

Dnia 23.02.2012r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy wydał nakaz zapłaty zasądzając roszczenie zgodnie z żądaniem pozwu.

Od tego nakazu pozwana wniosła sprzeciw wskazując, że zaskarża go w części dotyczącej odsetek od dnia 27.12.2012r. do 30.12.2011r. W pozostałym zakresie pozwana uznała powództwo. Pozwana przyznała, że zakupiła od powódki towar, którego dotyczył pozew. Podniosła jednak, że zgodnie z treścią zamówienia płatność za zakupione rury miała nastąpić w terminie 60 dni. Wskazała, że zgodnie z treścią punktu 6. zamówienia termin ten miał być liczony od daty doręczenia prawidłowo wystawionej faktury VAT. Podniosła, że powódka nie udowodniła, kiedy doręczyła pozwanej fakturę wraz z dowodem wydania towaru. W tym stanie rzeczy brak było podstaw do zasądzenia odsetek przed datą 31.12.2011r. Nadto wskazała, że w dniu 27.02.2012r. uregulowała całość należności głównej.

Zaskarżonym wyrokiem z dn. dnia 31 maja 2012 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy zasądził od pozwanej na rzecz powódki odsetki ustawowe od kwoty 26.203,92 zł (dwadzieścia sześć tysięcy dwieście trzy złote i dziewięćdziesiąt dwa grosze) za okres od 27.02.2012r. do dnia 30.12.2012 r. oraz zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 3.728 zł trzy tysiące siedemset dwadzieścia osiem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Następnie prawomocnym postanowieniem z dn.16 lipca 2012 r. Sąd Rejonowy sprostował omyłkę pisarską w w/w wyroku w ten sposób, że zamiast: „od 27.02.2012 r., do dnia 30.12.2012 r.” postanowił wpisać:”: od 27.12.2011 r. do 30.12.2011 r.”

Sąd Rejonowy ustalił, że w dniu 19.10.2011r. pozwana złożyła powódce zamówienie dotyczące dostarczenia różnego rodzaju rur. W treści zamówienia pozwana określiła termin płatności na 60 dni. W punkcie 6. zamówienia podano, że płatność nastąpi jedynie na podstawie prawidłowo wystawionej faktury VAT z dołączonym oryginalnym dokumentem potwierdzającym odbiór materiałów.

W dniu 26.10.2011r. powódka dostarczyła pozwanej towary o łącznej wartości 26.203,92 zł. W tym samym dniu powódka wystawiła fakturę VAT nr (...), w której określiła termin płatności na dzień 25.12.2011r.(60 dni od daty sprzedaży).

W terminie wskazanym na fakturze pozwana nie uregulowała należności. Dnia 13.01.2012r. powódka wezwała pozwaną do zapłaty wymienionej wyżej kwoty. Pozwana nie zareagowała na to wezwanie, wobec czego powódka dnia 27.01.2012r. złożyła pozew o zapłatę. W dniu 27.02.2012r. pozwana uregulowała całość należności głównej bez odsetek i kosztów postępowania.

Sąd Rejonowy zważył następnie, iż w niniejszej sprawie bezspornym było zarówno istnienie po stronie pozwanej zobowiązania do zapłaty należności z tytułu faktury nr (...), wysokość wynikającej z niej należności oraz wysokość i terminy wpłat dokonywanych przez pozwaną. Pozwana uznała powództwo dokonując w dniu 27.02.2012r. zapłaty całości należności głównej. Pozwana nie uregulowała jednak ani odsetek od tej kwoty ani też kosztów związanych z toczącym się procesem, do którego doszło z przyczyn leżących po stronie pozwanej – tj. z powodu opóźnienia się z płatnością.

Sąd Rejonowy wskazał, że wobec faktu, iż pozwana zaskarżyła nakaz wydany przeciwko niej jedynie w części dotyczącej odsetek od należności głównej za okres od 27.12.2011r. do 30.12.2011r., w pozostałym zakresie wydany nakaz uprawomocnił się i nadano mu klauzulę wykonalności. Przedmiotem rozstrzygnięcia były zatem jedynie odsetki od zasądzonej nakazem kwoty i to tylko w zakresie wyznaczonym treścią sprzeciwu tj. od 27 do 30 grudnia 2012r.

Sąd Rejonowy dokonując rozstrzygnięcia tej sprawy oparł się na treści art. 476 k.c. i 481 k.c.

W ocenie Sądu Rejonowego, z treści zamówienia, które pozwana przesłała powódce wynika, że proponowała ona ustalenie 60 – dniowego terminu płatności. Wbrew twierdzeniu pozwanej w zamówieniu tym nie podano jednak, że bieg tego terminu należy liczyć od daty dostarczenia faktury. Zastrzeżenie zawarte w punkcie 6. zamówienia, iż płatność dokonana będzie wyłącznie na podstawie prawidłowo wystawionej faktury VAT w żadnym razie zdaniem Sądu Rejonowego nie odnosi się do terminu płatności. Z punktu tego wynika jedynie warunek, iż zapłata w ustalonym terminie nastąpi wtedy, gdy powódka dostarczy pozwanej prawidłową fakturę. Treść zamówienia w zakresie terminu płatności nie określa jednoznacznie od jakiej daty winien być liczony 60 – dniowy termin. Zamówienie to nie pozwala zatem na rozstrzygnięcie wątpliwości, czy termin 60 dni ma rozpocząć swój bieg od dnia wykonania umowy i dostarczenia towaru, czy też od momentu doręczenia faktury. Wskazać jednak należy, że w treści faktury doręczonej pozwanej, powódka wskazała wyraźnie, że liczy ten termin od daty wykonania umowy tj. od dnia 26.10.2011r. oraz, że jego koniec przypada na dzień 25.12.2011r. Po odebraniu faktury pozwana nie zakwestionowała sposobu wyliczenia tego terminu. Przeciwnie – fakturę musiała uznać za prawidłową, skoro przed doręczeniem jej pozwu w dniu 27.02.2012 r. spełniła objęte nią świadczenie. W tym stanie rzeczy wobec faktu, że zamówienie nie wskazuje, jaka ma być data początkowa biegu terminu płatności, natomiast z niezakwestionowanej przez pozwaną faktury termin ten wynika wprost, Sąd Rejonowy uznał, że zgodnie z ustaleniami stron początek jego biegu miał przypadać nie na dzień doręczenia faktury lecz na moment dostarczenia towaru przez powódkę.

W konsekwencji sąd uznał za zasadne żądanie pozwu zasądzenia od pozwanej na rzecz powódki odsetek ustawowych od dnia 27.12.2011r. do dnia 30.12.2011r.

O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 kpc

Apelację od wyroku Sądu Rejonowego złożył pozwany i wniósł o:

- uchylenie zaskarżonego wyroku w całości oraz oddalenie powództwa w zakresie zasądzenia od pozwanej na rzecz powódki odsetek ustawowych od kwoty 26.203,92 za okres od 27 grudnia 2011 roku do 30 grudnia 2011 roku, ewentualnie,

- uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania,

- zasądzenie kosztów postępowania od powoda na rzecz pozwanego według norm przepisanych za obie instancje.

Zaskarżonemu orzeczeniu pozwany zarzucił:

- naruszenie prawa procesowego, w szczególności art. 232 Kodeksu postępowania cywilnego polegające na sprzeczności dokonanych ustaleń z zebranym materiałem dowodowym poprzez uznanie, iż powódka udowodniła doręczenie prawidłowej faktury zgodnie z warunkami zamówienia oraz uznaniu, iż terminem zapłaty był termin ustalony jednostronnie przez powódkę na fakturze,

- naruszenie prawa procesowego, w szczególności art. 98 Kodeksu cywilnego polegającego na uznaniu, iż powodowi należą się koszty postępowania pomimo spełniania świadczenia głównego przed doręczeniem pozwu,

- naruszenie prawa materialnego, w szczególności art. 476 i art. 481 Kodeksu cywilnego polegającego na zastosowaniu tych przepisów pomimo nie wyczerpania przesłanek ich zastosowania

Powód w odpowiedzi na apelację wniósł o jej oddalenie i zasądzenie na jego rzecz zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał, że pozew w niniejszej sprawie został przez powódkę skutecznie złożony w dniu 27.01.2012 r. Bezspornym jest, że pozwany dokonał zapłaty należności głównej w dniu 27.02.12, a więc po wytoczeniu procesu. Z tych względów zasadnym było zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania. Prawidłowo i zgodnie z zebranym w sprawie materiałem dowodowym Sąd I instancji ustalił okres opóźnienia w zapłacie należności.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Apelacja pozwanego nie zasługiwała na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Okręgowego, w realiach niniejszej sprawy nie było żadnych racji, które przemawiałyby za koniecznością zmiany zaskarżonego orzeczenia lub jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Podkreślić trzeba, że organ pierwszoinstancyjny przeprowadził postępowanie dowodowe zgodnie z dyspozycją art. 233 k.p.c, nie przekraczając zarazem zasady swobodnej oceny dowodów.

Sąd Okręgowy podziela przy tym ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy i w związku z tym, wobec braku konieczności ich powtarzania przyjmuje je jako własne.

Odnosząc się natomiast do podniesionych w apelacji zarzutów stwierdzić należy, iż Sąd Okręgowy nie dopatrzył się sprzeczności ustaleń Sądu Rejonowego z zebranym w sprawie materiałem dowodowym. W tej sytuacji zarzutem wymagającym rozważenia w pierwszej kolejności jest zarzut dotyczący sprzeczności istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego (art. 233 kpc). Okoliczność, że określony dowód został oceniony niezgodnie z intencją strony skarżącej nie oznacza, iż Sąd Rejonowy dopuścił się naruszenia przepisów prawa. Ocena dowodów należy bowiem do sądu orzekającego i nawet w sytuacji, w której z dowodu można było wywieść wnioski inne niż przyjęte przez sąd, nie dochodzi do naruszenia art. 233 § 1 kpc. Podkreślić należy, iż dla skuteczności zarzutu naruszenia wskazanej normy nie wystarcza stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im je przyznając (wyrok SA w Szczecinie z 19.6.2008 r., I ACa 180/08, niepubl.). Co więcej, skuteczne postawienie takiego zarzutu wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu (wyrok SA w Poznaniu z 21.5.2008 r., I ACa 953/07, niepubl.).

Przenosząc powyższe uwagi na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, że Sąd Rejonowy słusznie

ustalił, iż z treści zamówienia, na które powołuje się pozwany nie można wywnioskować, aby 60 –dniowy termin płatności miał być liczony od daty doręczenia pozwanemu faktury. Jak słusznie stwierdził Sąd Rejonowy, w pkt-cie 6 zamówienia zapisano, iż płatność dokonana będzie wyłącznie na podstawie prawidłowo wystawionej faktury, więc skoro pozwany nie zakwestionował doręczonej mu przez powoda faktury, w której powód wyraźnie wskazał termin zapłaty, należy uznać, że zapłata zgodnie z pkt-em 6 zamówienia, powinna nastąpić zgodnie z prawidłowo wystawioną fakturą, tj. zawierającą wskazany termin płatności. Jak bowiem słusznie podniósł Sąd Rejonowy, pozwany nie zakwestionował obliczonego przez powoda i wskazanego w fakturze terminu zapłaty, a zatem należy uznać, że faktura była prawidłowo wystawiona.

Niezasadny jest też zarzut dotyczący orzeczenia Sądu Rejonowego w kwestii kosztów procesu. Jak bowiem słusznie wskazał Sąd Rejonowy, za stronę przegrywającą sprawę w rozumieniu przepisów o kosztach procesu należy uważać także pozwanego, który w toku procesu spełnił dochodzone od niego świadczenie. Warto w tym miejscu przytoczyć również stanowisko wyrażone w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 20 sierpnia 1979 r. (I CZ 92/79 LEX nr 8188), w którym Sąd Najwyższy stwierdził, że pozwany, który płaci dochodzoną należność po wniesieniu pozwu, chociaż przed otrzymaniem jego odpisu, z punktu widzenia przepisów k.p.c. o kosztach procesu uważany jest za przegrywającego sprawę i w konsekwencji zobowiązany jest zwrócić powodowi poniesione koszty (art. 98 § 1 k.p.c.). W postanowieniu zaś z dnia 6 listopada 1984 r. (IV CZ 196/84 LEX nr 8642) Sąd Najwyższy wyraził pogląd, że za stronę przegrywającą sprawę w rozumieniu przepisów o kosztach procesu należy także uważać pozwanego, który w toku procesu spełnił dochodzone od niego świadczenie, czym zaspokoił roszczenie powoda wymagalne w chwili wytoczenia powództwa.

Mając zatem na uwadze wszystkie powyższe okoliczności, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 kpc oddalił apelację pozwanego i orzekł o kosztach postępowania odwoławczego.