Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 27 sierpnia 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił ubezpieczonej M. A. przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres od dnia 1 czerwca 2015 roku, albowiem orzeczeniem z dnia 19 sierpnia 2015 roku Komisja Lekarska ZUS stwierdziła, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy.

Odwołanie od ww. decyzji złożyła ubezpieczona, zaskarżając ją w całości. W uzasadnieniu odwołania wskazała, iż stan zdrowia – osłabiony przebytymi operacjami, agresywną chemią i radioterapią – nie pozwala jej na podjęcie pracy. Choroba nowotworowa pozostawiała znaczne dolegliwości, które nadal uniemożliwiają jej prawidłowe funkcjonowanie. Dodatkowo od wielu lat cierpi na astmę, szybko się meczy, występuje u niej napadowy kaszel i duszności, przebyła operację mastektomii oraz usunięcia węzłów chłonnych. Występuje u niej paniczny lęk przed rozwojem nowotworu. Wobec powyższego ubezpieczona wniosła o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez przyznanie jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, jako że w dalszym ciągu pozostaje niezdolna do pracy.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zaprezentowaną w treści zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Ubezpieczona M. A. urodziła się w dniu (...). Zdobyła wykształcenie zasadnicze w zawodzie krawcowej.

/okoliczności bezsporne/

Decyzją z dnia 6 grudnia 2005 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. przyznał ubezpieczonej M. A. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 września 2005 roku, okresowo do dnia 30 listopada 2007 roku. Na mocy kolejnych decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B. prawo ubezpieczonej do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy zostało przedłużane na dalsze okresy, ostatecznie do dnia 31 maja 2015 roku.

/dowód: decyzja ZUS z dnia 6.12.2005r., k. 11 – 11 v. akt ZUS; decyzja ZUS z dnia 26.11.2007r., k. 21 – 21 v. akt ZUS; decyzja ZUS z dnia 28.12.2010 r.,
k. 37 – 37 v. akt ZUS; decyzja ZUS z dnia 11.12.2013r., k. 48 – 48 v. akt ZUS; decyzja ZUS z dnia 10.12.2014r., k. 57 – 57 v. akt ZUS/

W dniu 22 maja 2015 roku ubezpieczona wystąpiła do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B. z wnioskiem o przyznanie jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres.

/dowód: wniosek o ponowne ustalenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, k. 59 – 60 akt ZUS/

Orzeczeniem z dnia 23 czerwca 2015 roku Lekarz Orzecznik ZUS,
a następnie orzeczeniem z dnia 19 sierpnia 2015 roku Komisja Lekarska ZUS zgodnie stwierdzili, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy.

/dowód: orzeczenie lekarza orzecznika ZUS, k. 62 – 62 v. akt ZUS; orzeczenie komisji lekarskiej ZUS, k. 64 – 64 v. akt ZUS/

U ubezpieczonej rozpoznano nowotwór złośliwy piersi lewej, stan po amputacji piersi lewej i węzłów chłonnych z lewego dołu pachowego (luty 2002 roku), uzupełniającej chemioterapii i radioterapii (marzec 2003 roku). Pozostaje pod stałą opieką chirurga onkologa w Poradni Centrum Onkologii w B.. Zgłasza się systematycznie na wizyty kontrolne i wykonuje zalecane badania diagnostyczne. Obecnie u ubezpieczonej nie występują cechy wznowy i rozsiewu choroby. Nie stwierdzono też utrwalonego obrzęku limfatycznego kończyny górnej lewej, który występował w stopniu pierwszym i po raz ostatni w lutym 2010 roku. Ponadto ubezpieczona pozostaje pod opieką Poradni Genetycznej w Zakładzie (...) (...) w B. z powodu mutacji BRCA1 oraz pod opieką specjalisty endokrynologa w Centrum Onkologii w B. w związku z wolem guzkowym nietoksycznym tarczycy.

Powyższe schorzenia aktualnie pozostają bez wpływu na zdolność ubezpieczonej do pracy. W stanie zdrowia ubezpieczonej nastąpiła poprawa, która wynika z braku istotnych powikłań po przebytym leczeniu onkologicznym, stabilizacji choroby i 14 – letniej remisji od zabiegu chirurgicznego. Stan zdrowia ubezpieczonej określany jest jako dobry, bez obrzęku limfatycznego kończyny górnej lewej oraz bez istotnych zaburzeń w sprawności ruchowej związanych z terapią przeciwnowotworową. Ze względu na przebyte leczenie onkologiczne ubezpieczona wymaga ćwiczeń indywidualnych w warunkach domowych w ramach profilaktyki przeciwobrzękowej oraz rehabilitacji (leczenie sanatoryjne, turnusy rehabilitacyjne), co nie stanowi jednak przeciwwskazania do wykonywania pracy zawodowej. Wykryta u ubezpieczonej mutacja BRCA1 zwiększa ryzyko rozwoju raka w drugiej piersi i w związku z tym wskazana jest opieka Poradni Genetycznej. Nie stanowi natomiast czynnika wpływającego na zdolność do pracy, a jedynie obciążenie genetyczne wymagające czujności w zakresie monitorowania onkologicznego.

/dowód: dokumentacja lekarska, k. 24 – 41 akt; opinia sądowo – lekarska z zakresu onkologii z dnia 16.12.2016r., k. 42 – 45 akt; dokumentacja orzeczniczo – lekarska ZUS/

U ubezpieczonej stwierdzono również zaburzenia nastroju w trakcie leczenia, tętniaka przegrody międzyprzedsionkowej, przetrwały otwór owalny, nadciśnienie tętnicze, wieloogniskowe naczyniopochodne uszkodzenie mózgu, astmę oskrzelową, stan po przebytej histerektomii i strumekromii w okresie eutyreozy, chorobę zwyrodnieniową stawów i kręgosłupa, zespół bólowy szyjny i lędźwiowy objawowy z okresami zaostrzeń oraz naczyniaka żylnego lewego płata skroniowego.

Ubezpieczona zgłasza skargi na zawroty głowy, łatwą męczliwość, zaburzenia równowagi, bóle całego ciała i kręgosłupa, uczucie duszności oraz bóle stawów. Czuje się zmęczona, obawia się o przyszłość, pozostaje skupiona na chorobie córki. Nie wykazuje jednak cech lęku patologicznego.

Pozostaje pod kontrolą lekarza kardiologa w Klinice Kardiologii oraz lekarza neurologa w Klinice Neurologii. Z powodu nietrzymania moczu korzysta z pomocy lekarza urologa, a w związku z astmą oskrzelową – także lekarza alergologa. W 2003 roku przebyła operację histerektomii z powodu mięśniaków, a w 1998 roku – strumektomię z powodu wola guzowatego. Przyjmuje stałe leki oraz korzysta z leczenia rehabilitacyjnego.

Stwierdzona u ubezpieczonej wada kardiologiczna w postaci przetrwałego otworu owalnego to pozostałość po życiu płodowym, który w odpowiednim czasie nie zamknął się do końca. Wada ta jest obecna u ubezpieczonej od dzieciństwa. Badania przeprowadzone u ubezpieczonej wykazują na minimalny przeciek prawo – lewo w stopniu umiarkowanym w przegrodzie międzyprzedsionkowej w próbie Valsavy, który nie kwalifikuje się jednak do leczenia operacyjnego i zamknięcia ubytku w przegrodzie międzyprzedsionkowej. Pozostaje bez znaczenia hemodynamicznego czynności serca i nie upośledza wydolności serca. Ujemny wynik próby wysiłkowej wskazuje na wydolność serca. We wrześniu 2016 roku ubezpieczona była hospitalizowana w Klinice Neurologii celem oceny wpływu schorzeń kardiologicznych (przetrwały otwór owalny) na krążenie mózgowe. W trakcie diagnostyki nie potwierdzono konieczności leczenia operacyjnego przetrwałego otworu owalnego. Rezonans magnetyczny wykonany podczas hospitalizacji w dniu 26 września 2016 roku wykazał drobne ogniska niedokrwienne w okolicach podkorowych obu półkul mózgu. W związku z tym lekarze poszerzyli diagnostykę o badania ultrasonograficzne. We wniosku końcowym stwierdzono, że zaburzenia przepływu mają charakter umiarkowany i nie wymagają interwencji operacyjnej.

Stan zdrowia ubezpieczonej w zakresie zaburzeń depresyjnych uległ poprawie (brak wskazać do podwyższenia dawki leków bądź zmiany leków, brak hospitalizacji psychiatrycznej). Ubezpieczona wykazuje nieznacznie obniżony nastrój. Leczenie pulmonologiczne od wielu lat nie uległo zmianie w kierunku pogorszenia (na podstawie wywiadu i dokumentacji medycznej), a wcześniejsze wyniki badań spirometrycznych (ostatnie z 2012 roku), są zadowalające. Świadczy to o ustabilizowanym poziomie leczonej u ubezpieczonej astmy oskrzelowej. Duszność wysiłkowa i męczenie się jest objawem astmy oskrzelowej, a w przypadku nasilenia objawów należy stosować właściwą dawkę leków wziewnych. Natomiast rodzaj stosowanych obecnie leków wskazuje na to, że astma ma przebieg łagodny.

Powyższe schorzenia w aktualnym stadium zaawansowania nie czynią ubezpieczonej niezdolnej do pracy. Nie powodują istotnego upośledzenia sprawności psychofizycznej i zdolności do wykonywania pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami. W okresie zaostrzenia mogą być leczone w ramach czasowej niezdolności do pracy w ramach zwolnienia lekarskiego. Wskazane jest prowadzenie systematycznego leczenia prewencyjnego, w tym leczenia farmakologicznego oraz rehabilitacyjnego. Obecnie prowadzone leczenie farmakologiczne jest skuteczne.

/dowód: dokumentacja medyczna, k. 62 – 77 akt; protokół badań sądowo – lekarskich z dnia 6.04.2017r., k. 78 – 78 v. akt; orzeczenie lekarskie z dnia 6.04.2017r., k. 79 – 79 v. akt; orzeczenie lekarskie z dnia 20.09.2017r., k. 102 – 102 v. akt; zeznania biegłego dr n. med. A. N., nagranie audio, k. 134 akt; zeznania biegłego dr n. med. C. R., nagranie audio, k. 134 akt; zeznania biegłego lek. med. M. J., nagranie audio, k. 134 akt; zeznania biegłego dr n. med. T. Ś., nagranie audio, k. 134 akt; dokumentacja orzeczniczo – lekarska ZUS/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w sprawie, jak i w aktach organu rentowego, w szczególności dokumentacji orzeczniczo – lekarskiej ZUS, które nie budziły wątpliwości Sadu pod względem ich wiarygodności, a które nie były kwestionowane przez żadną ze stron pod względem ich autentyczności i prawdziwości zawartych w nich informacji.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd ustalił również w oparciu o opinię biegłego z zakresu onkologii z dnia 16 grudnia 2016 roku oraz opinię zespołu biegłych z zakresu kardiologii, pulmonologii, psychiatrii i neurologii z dnia 6 kwietnia 2017 roku i uzupełniającej opinii sądowo – lekarskiej z dnia 20 września 2017 roku, które to Sąd uznał za miarodajne. Opinie te zostały bowiem sporządzone przez podmioty profesjonalne, posiadające konkretną wiedzę medyczną w zakresie dziedziny, którą reprezentują, w sposób fachowy i zgodny z obowiązującym prawem, na podstawie badania, wywiadu i całości dokumentacji medycznej ubezpieczonej, a wnioski wyrażone w tych opiniach są ze sobą zgodne, stanowcze i zostały w sposób obszerny uzasadnione, w tym również podczas przesłuchania biegłych na rozprawie w dniu 14 grudnia 2017 roku. W kontekście powyższych rozważań za chybione należało uznać zastrzeżenia pełnomocnika odwołującej co do merytorycznej poprawności wydanych opinii. Ich dalsze podtrzymywanie należy traktować jako bezprzedmiotową już obecnie polemikę z prawidłowymi ustaleniami biegłych. Zdaniem Sądu Okręgowego pełnomocnik odwołującej nie podniósł żadnych merytorycznych zarzutów w kwestii prawidłowości opinii sądowo – lekarskich, które uzasadniałyby dopuszczenie opinii II zespołu biegłych. Nie zachodzi również potrzeba obiektywizacji rozpoznania. W przekonaniu Sądu zarówno opinie główne, jak i opinia uzupełniająca (pisemna i opinie ustne) były na tyle kategoryczne i przekonywujące, że w sposób dostateczny wyjaśniały zagadnienia wymagające wiadomości specjalnych.

Sąd Okręgowy podziela w tej kwestii stanowisko wyrażone w orzecznictwie Sądu Najwyższego, zgodnie z którym okoliczność, że opinia biegłych nie ma treści odpowiadającej stronie, zwłaszcza gdy w sprawie wypowiedziało się kilku kompetentnych pod względem fachowości biegłych, nie stanowi dostatecznego uzasadnienia dla przeprowadzenia dowodu z opinii dalszych biegłych. Jeżeli opinia biegłego jest na tyle kategoryczna i przekonująca, że Sąd określoną okoliczność uznaje za wyjaśnioną, to nie ma obowiązku dopuszczania dowodu z dalszej opinii biegłych. Potrzeba powołania innego biegłego, czy konieczności przeprowadzenia dodatkowych badań powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony (wyr. SN z dnia 30 maja 2007 r., IV CSK 41/07, lex). Dlatego też, z powyższych względów Sąd nie uwzględnił wniosku odwołującej o dopuszczenie dowodu z opinii II zespołu biegłych lekarzy sądowych, uznając go za zbędny.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz poczynionych na jego podstawie ustaleń Sąd Okręgowy uznał, iż odwołanie od zaskarżonej decyzji nie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do treści art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r., poz. 1383) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy;

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3.  niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów (ust. 1).

Przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy (ust. 2).

Niezdolność do pracy jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się z całkowitą bądź częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu (art. 12 ustawy). Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (wyr. SN z dnia 28 stycznia 2004 r., II UK 222/03, legalis nr 65041).

Rozróżnia się dwa stopnie niezdolności do pracy – całkowitą i częściową. Zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z kolei całkowita niezdolność do pracy polega na utracie zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy (art. 12 ust. 2 ustawy). Przesłanka niezdolności do jakiejkolwiek pracy odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu.

Natomiast zgodnie z treścią art. 107 cytowanej ustawy prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub z urzędu, ustalono zmianę stopnia niezdolności do pracy, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie.

W przedmiotowej sprawie okolicznością bezsporną było to, że ubezpieczona M. A. dotychczas, bo od dnia 1 września 2005 roku do dnia 31 maja 2015 roku, otrzymywała rentę z tytułu okresowej częściowej niezdolności do pracy, a więc niewątpliwie spełnia warunek stażu ubezpieczeniowego. Spór pomiędzy stronami dotyczył natomiast tego, czy stan zdrowia odwołującej czyni ją nadal długotrwale niezdolną do pracy, czego pochodną byłoby ustalenie prawa do świadczenia rentowego z tego tytułu na dalszy okres.

Organ rentowy na podstawie orzeczenia komisji lekarskiej ZUS z dnia
19 sierpnia 2015 roku uznał, iż ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy, w związku z czym odmówił przyznania jej prawa do renty na dalszy okres. Ubezpieczona zaś wywodziła odmienne twierdząc, iż stan jej zdrowia, w tym schorzenia powstałe na skutek leczenia choroby nowotworowej, jak i schorzenia współistniejące, nadal powodują niezdolność do podjęcia pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami.

Sąd uznał, że ocena niezdolności ubezpieczonej do pracy, w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń możliwości wykonywania pracy, wymaga wiadomości specjalnych, dlatego też dopuścił na tę okoliczność dowód z opinii biegłych z dziedzin właściwych dla schorzeń występujących u ubezpieczonej, a następnie – celem wszechstronnego wyjaśnienia stanu jej zdrowia, a tym samym zweryfikowania wątpliwości odwołującej co do prawidłowości opinii z dnia
6 kwietnia 2017 roku – dowód z uzupełniającej opinii biegłych oraz dowód z przesłuchania biegłych (z wyjątkiem biegłej onkolog, albowiem opinii z dnia 16 grudnia 2016 roku odwołująca nie kwestionowała).

Z treści ww. opinii biegłych bezsprzecznie wynika, iż stan zdrowia ubezpieczonej nie uzasadnia przyjęcia długotrwałej niezdolności do pracy. Stopień zaawansowania w zasadzie wszystkich występujących u ubezpieczonej schorzeń pozostaje bez wpływu na zdolność ubezpieczonej do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami (krawcowa). Biegła onkolog wskazała, że stan zdrowia ubezpieczonej spowodowany chorobą nowotworową wraz z przebytą chemioterapią i radioterapią w 2003 roku uległ poprawie, albowiem obecnie nie występują cechy wznowy, rozsiewu ani też powikłań. Biegła z zakresu psychiatrii stwierdziła natomiast, że stan zdrowia psychicznego ubezpieczonej jest obecnie ustabilizowany (nie wymaga zmiany leczenia ani hospitalizacji), a wręcz od czasu ostatnich badań orzeczniczych – uległ poprawie i nie ogranicza zdolności psychofizycznej ubezpieczonej. Także i schorzenia kardiologiczne, neurologiczne i pulmonologiczne mają charakter umiarkowany i w przypadku zaostrzenia objawów mogą być leczone w ramach czasowych zwolnień lekarskich. Ubezpieczona nie została też zakwalifikowana do zabiegu operacyjnego w związku z istnieniem wady serca w postaci przetrwałego otworu owalnego przegrody serca (istniejącej u ubezpieczonej od urodzenia). Nie przedłożyła też dokumentacji leczenia schorzeń układu kostno – stawowego. Na podstawie przeprowadzonych badań i po zapoznaniu się z dokumentacją medyczną ubezpieczonej biegli zgodnie stwierdzili, że ww. schorzenia nie powodują powstania długotrwałej niezdolności do pracy. W aktualnym stopniu zaawansowania nie prowadzą one do istotnego upośledzenia sprawności psychofizycznej i zdolności do zatrudnienia zgodnie z kwalifikacjami ubezpieczonej. Wskazane jest jednak – w ocenie biegłych – prowadzenie systematycznego leczenia farmakologicznego i rehabilitacyjnego.

Sąd w pełni aprobuje wnioski biegłych w zakresie oceny stanu zdrowia ubezpieczonej w kontekście jej zdolności do pracy. Podkreślić w tym miejscu należy, że w sprawach o prawo do renty nie wystarczy udowodnienie, że występują określone schorzenia, lecz konieczne jest wykazanie, w jakim stopniu wpływają one na utratę zdolności do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami. Schorzenia te muszą naruszać sprawność organizmu w znacznym stopniu na dłuższy okres czasu. Również stałość pozostawania w leczeniu nie stanowi samodzielnej przyczyny uznania niezdolności do pracy, nawet jeśli w pewnych okresach wymaga czasowych zwolnień lekarskich (wyr. SA w Szczecinie z dnia 24 listopada 2016r., III AUa 126/16, legalis; wyr. SA w Szczecinie z dnia 15 grudnia 2015r., III AUa 273/15, legalis). Renta z tytułu niezdolności do pracy jest świadczeniem z ubezpieczenia społecznego związanym z istnieniem w organizmie osoby ubezpieczonej stanu chorobowego, który czyni ją obiektywnie niezdolną do pracy. Nie wystarczy zatem dla przyznania świadczenia rentowego – jak ma to miejsce w przedmiotowej sprawie – subiektywne odczucie ubezpieczonego, że jest niezdolny do pracy (wyr. SA w Szczecinie z dnia 18 czerwca 2014 r., III AUa 1098/13, legalis).

Reasumując, Sąd Okręgowy uznał, że skoro stan zdrowia ubezpieczonej, uzasadniający dotychczas, tj. od dnia 1 września 2005 roku do dnia 31 maja 2015 roku okresową częściową niezdolność do pracy uległ aktualnie poprawie, to zachodzą podstawy do odmowy przyznania jej prawa do renty na dalszy okres, jako że ubezpieczona aktualnie odzyskała zdolność do pracy zgodnej z kwalifikacjami. Zgodnie bowiem ze stanowiskiem zaprezentowanym w judykaturze – a które to Sąd Okręgowy w pełni podziela – ustawodawca przewidział możliwość zachodzenia zmian w sytuacji ubezpieczonego, która jest dynamiczna, a w konsekwencji nie można mówić o prawie do renty z tytułu niezdolności do pracy, jako o prawie przyznanym raz na zawsze. Przepis art. 107 cytowanej ustawy upoważnia organ rentowy do dokonywania stałej weryfikacji świadczeń uzależnionych od ustalenia niezdolności do pracy. Nie można zatem mówić o jakichkolwiek prawach nabytych. Innymi słowy, sam fakt, że ubezpieczona poprzednio pobierała rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy nie przesądza, że prawo do tego świadczenia nie może ustać lub ulec zmianie w przyszłości. Tym samym również i okoliczność wieloletniego pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy nie przesądza, że prawo do tego świadczenia nie ustanie w przyszłości. Jeżeli ubezpieczona na datę orzekania przez organ rentowy nie była niezdolna do pracy (a tak wykazało postępowanie dowodowe przeprowadzone w niniejszej sprawie), to nie spełniała ustawowej przesłanki prawa do renty.
W razie ustalenia w tym trybie braku niezdolności, ustaje prawo do świadczenia (wyr. SA w Szczecinie z dnia 24 listopada 2016 r., III AUa 122/16, legalis; wyr. SA w Szczecinie z dnia 15 września 2016 r., III AUa 57/16, legalis).

W tym stanie rzeczy, zaskarżoną decyzję organu rentowego należy uznać za prawidłową. W związku z tym, zdaniem Sądu Okręgowego, brak jest podstaw do jej weryfikacji w kształcie żądanym przez odwołującą.

Mając na względzie powyższe, Sąd Okręgowy, na podstawie
art. 477 ¹⁴ § 1 K.p.c. w zw. z art. 107 ustawy o emeryturach i rentach z FUS , orzekł jak w sentencji.

SSO Janusz Madej