Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

POSTANOWIENIE

Dnia 31 października 2014 roku

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy II Wydział Cywilny Odwoławczy

w następującym składzie:

Przewodniczący: SSO Ireneusz Płowaś (spr.)

SSO Janusz Kasnowski

SSO Aurelia Pietrzak

po rozpoznaniu w dniu 31 października 2014 roku w Bydgoszczy

na posiedzeniu niejawnym sprawy

z powództwa P. P.

przeciwko (...) Bankowi(...) z siedzibą w P.

o zwolnienie zajętego przedmiotu spod egzekucji

na skutek zażalenia pozwanego

od postanowienia zawartego w punkcie 2 wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 19.05.2014 roku, sygn. akt I C 12/14

postanawia:

1. zmienia zaskarżone postanowienie poprzez oddalenie wniosku powoda o zasądzenie od pozwanego kosztów postępowania,

2. oddala wniosek pozwanego o zasądzenie od powoda kosztów postępowania zażaleniowego.

Sygn. akt II Cz 488/14

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy wyrokiem z dnia 19 maja 2014 roku uwzględnił powództwo o zwolnienie zajętych ruchomości spod egzekucji a w punkcie 2 wyroku zasądził od pozwanego (...) Banku (...) z siedzibą w P. na rzecz powoda P. P. kwotę 3586 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

W uzasadnieniu wyroku Sąd Rejonowy wyjaśnił, że rozstrzygając o kosztach postępowania nie dopatrzył się istnienia wystarczających podstaw do zastosowania art. 101 kpc. W niniejszej sprawie Sąd Rejonowy miał na uwadze prawnokształtujący charakter powództwa ekscydencyjnego, bez uwzględnienia którego, w okolicznościach niniejszej sprawy, powód nie mógłby uzyskać ochrony przysługujących mu praw w związku z prowadzonym na wniosek pozwanego wierzyciela postępowaniem egzekucyjnym, w przebiegu którego zostały zagrożone. Sąd stwierdził, że istniała wprawdzie możliwość uzyskania zwolnienia spornych ruchomości od egzekucji także poza procesem, na wniosek powoda skierowany bezpośrednio do wierzyciela przed wytoczeniem powództwa, jednak tylko o tyle, o ile wierzyciel jako dysponent postępowania egzekucyjnego wystąpiłby ze stosowną inicjatywą do komornika, rezygnując ze sposobu egzekucji obejmującej zajęcie przedmiotowych maszyn. Wierzyciel powinien mieć przy tym na uwadze miesięczny termin prawa materialnego wiążący powoda zgodnie z ustawą dla wytoczenia powództwa ekscydencyjnego. Na dzień wyrokowania na podstawie analizy akt egzekucyjnych Sąd Rejonowy ustalił, że odpowiedni wiosek pozwanego wierzyciela zapewniający ochronę praw powoda nie został złożony komornikowi, a zatem mimo uznania powództwa w niniejszej sprawie, zgoda pozwanego na zwolnienie zajętych ruchomości od egzekucji pozostała jedynie deklaracją. W konsekwencji Sąd Rejonowy uznał, że brak było podstaw do przyjęcia, aby pozwany nie dał powodów dla wytoczenia powództwa w rozpatrywanej sprawie, albowiem jedynie w tej drodze powód mógł uzyskać gwarancję nienaruszalności przysługującego jemu prawa własności. Dlatego też Sąd I instancji rozstrzygnął o kosztach procesu zgodnie z art. 108 § 1 kpc i art. 98 § 1 i 3 kpc.

Zażalenie na postanowienie o kosztach procesu zawarte w punkcie 2 wyroku z dnia 19 maja 2014 roku wniósł powód, żądając jego zmiany poprzez obciążenie kosztami postępowania przed sądem I instancji w całości powoda a także zasądzenia kosztów postępowania zażaleniowego.

Powód zarzucił naruszenie prawa procesowego tj. art. 101 kpc poprzez odmowę jego zastosowania i obciążenie pozwanego kosztami postępowania w sytuacji, gdy nie dał on powodów do wytoczenia sprawy i przy pierwszej czynności uznał powództwo. Nadto zarzucono naruszenie art. 233 § 1 kpc poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego i przyjęcie, że na dzień wyrokowania pozwany nie złożył komornikowi wniosku o zwolnienie przedmiotowych ruchomości od egzekucji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie pozwanego uznać należało za zasadne. Pozwany dopiero z odpisu wniosku o zabezpieczenie i doręczonego mu równocześnie postanowienia Sądu Rejonowego o zabezpieczeniu powództwa w dniu 05.02.2014 roku dowiedział się o okolicznościach uzasadniających zwolnienie spod egzekucji zajętych w toku postępowania egzekucyjnego ruchomościach. Dopiero w dniu 05.02.2014 roku powód powziął informację o tym, iż właścicielem zajętych maszyn jest powód. Pozwany w piśmie procesowym z dnia 10.02.2014 roku (złożonym do Sądu w dniu 18.02.2014 roku) uznał powództwo, wyraził zgodę na zwolnienie zajętych ruchomości spod egzekucji i złożył wniosek o nieobciążanie go kosztami postępowania zgodnie z art. 101 kpc.

Dopiero w dniu 31.03.2014 roku zostało wydane zarządzenie o doręczeniu pozwanemu również odpisu pozwu. Odpis pozwu został pozwanemu doręczony prawidłowo w dniu 07.04.2014 roku – karta 37 akt sprawy. W pisemnej odpowiedzi na pozew z dnia 11.04.2014 roku, która wpłynęła do Sądu w dniu 17.04.2014 roku pozwany po raz kolejny uznał powództwo i złożył wniosek o zastosowanie art. 101 kpc. W tym samym dniu ( jak wynika z dokumentów załączonych do zażalenia) wpłynął do komornika sądowego J. G. wniosek pozwanego – wierzyciela, w którym wnosił on o zwolnienie z zajęcia ruchomości będących przedmiotem procesu i o umorzenie w tym zakresie postępowania egzekucyjnego.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę należy stwierdzić, że Sąd Rejonowy orzekając o kosztach procesu naruszył przepis art. 101 kpc. Pozwany niezwłocznie po skutecznym doręczeniu mu odpisu pozwu a nawet wcześniej po doręczeniu mu postanowienia o zabezpieczeniu powództwa złożył oświadczenie o uznaniu powództwa a jednocześnie ze złożeniem odpowiedzi na pozew – po skutecznym doręczeniu odpisu pozwu złożył do komornika prowadzącego postępowanie egzekucyjne o zwolnienie spod zajęcia spornych ruchomości i o umorzenie postępowania egzekucyjnego w tej części.

Takie zachowanie pozwanego należy ocenić jako spełniające wszystkie przesłanki do zastosowania przepisu art. 101 kpc, bowiem pozwany nie dał powodu do wytoczenia powództwa oraz uznał przy pierwszej czynności procesowej żądanie pozwu.

Podkreślić należy, że poza wskazanymi przez powoda terminami nie podjął on jakiejkolwiek próby zwrócenia się do pozwanego o zwolnienie zajętych przedmiotów spod egzekucji kierując od razu pozew do Sądu. Tym samym pozwany nie miał realnej możliwości, aby wcześniej uznać żądanie powoda i złożyć stosowne wnioski do komornika. Taki wniosek do komornika został przez pozwanego złożony jak tylko otrzymał odpis pozwu.

Wobec tego również w tym zakresie postępowanie pozwanego należy uznać za prawidłowe wbrew błędnemu ustaleniu Sądu Rejonowego w tym zakresie.

Powyższe oznacza, że brak było podstaw do zastosowania w niniejszej sprawie przepisu art. 98 kpc i należało odstąpić od generalnej zasady obowiązującej przy orzekaniu o kosztach procesu tj. obciążenia nimi strony przegrywającej. Zgodnie z art. 101 kpc pozwany mógł domagać się zwrotu poniesionych przez niego kosztów procesu. Z tej możliwości pozwany nie skorzystał wnosząc jedynie o nieobciążanie go kosztami procesu na rzecz strony powodowej. Skoro pozwanemu wolno było zgodnie z art. 101 kpc złożyć dalej idący wniosek Sąd winien oddalić wniosek powoda o zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania.

Dlatego też na mocy art. 386 § 1 kpc w zw. z art. 397 § 1 i 2 kpc należało zmienić zaskarżone postanowienie o kosztach procesu poprzez oddalenie wniosku powoda o zasadzenie kosztów postępowania.

Biorąc pod uwagę szczególny charakter sprawy Sąd Okręgowy uznał za zasadne zastosowanie przy orzekaniu o kosztach postępowania zażaleniowego z art. 102 kpc, dlatego też oddalono wniosek pozwanego o zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania zażaleniowego.