Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

J. G. wniósł o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego - ugody z dnia 3 października 2012 r. zawartej przed Sądem Rejonowym w Bydgoszczy, opatrzonej klauzulą wykonalności w dniu 30 października 2012 r. w sprawie o sygn. akt VII P 151/11 oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu twierdził, iż w jego ocenie zobowiązanie z tytułu wykonawczego w postaci ugody przestało istnieć. Wskazał, iż na mocy powyższej ugody zobowiązał się zapłacić na rzecz pozwanej E. S. kwotę 3.500,00 zł do dnia 20 października 2012r. W dniu 22 października 2012r. uiścił na rzecz E. S. kwotę 2.438,34 zł, stanowiącą należność z ugody, pomniejszoną o należny podatek dochodowy oraz składki na ubezpieczenie społeczne. Pozwana została poinformowana o sposobie zapłaty należnego jej wynagrodzenia w piśmie z dnia 19 października 2012 r. Pomimo tego pozwana wystąpiła z wnioskiem o wszczęcie postępowania egzekucyjnego. W ocenie powoda kwota, do której zapłaty był zobowiązany na mocy ugody została uiszczona w sposób zgodny z prawem i stanowiskiem ukształtowanym w orzecznictwie. Twierdził, że sąd pracy zasądzając wynagrodzenie za pracę nie odlicza od tego wynagrodzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, ani składek na ubezpieczenie społeczne.

Pozwana E. S. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwana przyznała, iż powód wpłacił na jej konto bankowe kwotę 2.438,34 zł. Nie kwestionowała również zapłaty przez powoda wymienionych w pozwie kwot tytułem zaliczki na podatek dochodowy i składek ZUS. Jednak zdaniem powódki brak podstaw do uznania, iż strony zawierając ugodę w sprawie VII P 151/11 miały na myśli kwotę brutto. Pozwana wskazała, iż orzecznictwo Sądu Najwyższego, na które powoływał się powód, dotyczy sytuacji wyrokowania przez sąd w sprawach o wynagrodzenie za pracę. Natomiast z treści zawartej ugody wynika, zdaniem pozwanej, iż powód winien uiścić na jej konto bankowe kwotę 3.500,00 zł co wskazuje, że powyższa kwota była kwotą netto, już po odliczeniu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych i składek ZUS. Wyrokiem z dnia 24 września 2013 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy pozbawił wykonalności tytuł wykonawczy w postaci ugody zawartej w dniu 3 października 2012r. w sprawie VII P 151/11 przed Sądem Rejonowym w Bydgoszczy, opatrzonej klauzulą wykonalności nadaną postanowieniem tegoż Sądu z dnia 30 października 2012 r. do kwoty 2.438,34 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 22 października 2012 r. (pkt 1), oddalił powództwo w pozostałym zakresie (pkt 2) oraz zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 369,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt 3). Sąd I instancji ustalił następujący stan faktyczny: E. S. w dniu 16 lutego 201 Ir. wystąpiła z pozwem przeciwko J. G., domagając się zasądzenia kwoty 6.700,00 zł. tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych. Sprawa zawisła przed Sądem Rejonowym w Bydgoszczy Wydziałem Pracy i Ubezpieczeń Społecznych pod sygn. VII P 151/11. W dniu 3 października 2012 r. w tej sprawie została zawarta ugoda, przedmiotem której było całkowite rozliczenie stron z tytułu łączącego je stosunku pracy oraz z tytułu pozwu wniesionego w dniu 16 lutego 2011 r., w której J. G. zobowiązał się zapłacić kwotę 3.500,00 zł w terminie do 20 października 2012 r. na wskazany w ugodzie rachunek bankowy powódki - pozwanej w sprawie XII C 176/12. W dniu 22 października 2012 r. powód uiścił na rzecz E. S. kwotę 2.438,34 zł wskazując, iż stanowi ona należność z ugody, pomniejszoną o należny podatek dochodowy oraz składki na ubezpieczenie społeczne. W dniu 30 października 2012 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy, na wniosek E. S., nadał klauzulę wykonalności ugodzie z dnia 3 października 2012 r. W dniu 21 listopada 2012 r. pozwana złożyła wniosek do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Bydgoszczy P. H. o wszczęcie wobec powoda postępowania egzekucyjnego na podstawie powyższego tytułu wykonawczego. Domagała się wyegzekwowania kwoty 1.060,00 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 20 października 2012 r. Powyższych ustaleń faktycznych Sąd I instancji dokonał na podstawie częściowo bezspornych twierdzeń stron, a w pozostałym zakresie w oparciu o dokumenty znajdujące się w pomocniczo dołączonych do akt sprawy aktach Sądu Rejonowego w Bydgoszczy o sygn. VII P 151/11 i akt komorniczych Km 176/12. Sąd I instancji powołał przepis art. 840 § 1 pkt 1 k.p.c. i zważył, że w sprawie bezsporny był fakt, iż w sprawie VII P 151/11 w dniu 3 października 2012 r, strony zawarły ugodę, przedmiotem której było całkowite rozliczenie stron z tytułu łączącego je stosunku pracy oraz z tytułu pozwu wniesionego w dniu 16 lutego 2011 r. w ten sposób, iż J. G. zobowiązał się zapłacić kwotę 3.500,00 zł w terminie do 20 października 2012 r. na wskazany w ugodzie rachunek bankowy oraz że w dniu 22 października 2012 r. powód wpłacił na rzecz E. S. kwotę 2.438,34 zł wskazując, iż stanowi ona należność z ugody, pomniejszoną o należny podatek dochodowy oraz składki na ubezpieczenie społeczne. Sad Rejonowy wskazał, że w sytuacji, gdy wierzyciel zostaje zaspokojony poza postępowaniem egzekucyjnym, w drodze dobrowolnego spełnienia świadczenia przez dłużnika, nie gaśnie wykonalność tytułu wykonawczego i istnieje potencjalna możliwość jego wykonania (wszczęcia postępowania egzekucyjnego). Dlatego żądanie pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności uznał za dopuszczalne i wskazał, że podstawę takiego żądania stanowi nastąpienie po powstaniu tytułu egzekucyjnego zdarzenia wskutek którego zobowiązanie w całości lub w części wygasło (art. 840 § 1 pkt. 2 k.p.c.). Za takie zdarzenie uznał spełnienie świadczenia przez dłużnika. Dlatego co do kwoty 2.438,34 zł Sąd pozbawił wykonalności tytuł wykonawczy w postaci ugody zawartej w dniu 3 października 2012 r. w sprawie VII P 151 przez Sądem Rejonowym w Bydgoszczy, opatrzonej klauzulą wykonalności nadaną postanowieniem tegoż Sądu z dnia 30 października 2012r. Sąd I instancji zważył, że kwestią sporną wymagającą rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie była okoliczność, czy określona przez strony w ugodzie zawartej w dniu 3 października 2012 r. przed Sądem Rejonowym w Bydgoszczy w sprawie VII P 151/11 kwota 3.500,00 zł stanowiła kwotę netto, czy brutto. Sąd biorąc pod uwagę brzmienie ugody uznał, że była to kwota netto. Odnosząc się do twierdzeń powoda, iż wyroki sądów pracy operują kwotami brutto wskazał, że to stanowisko nie dotyczy spraw, które zakończyły się ugodą. Dlatego w pozostałej części powództwo oddalił. Rozstrzygając o kosztach postępowania Sąd rozważał zastosowanie art. 101 k.p.c., lecz uznał, że brak jest podstaw do zastosowania tego przepisu, gdyż wymaga on jednoczesnego spełnienia dwóch przesłanek: nie dania powodu do wytoczenia sprawy oraz uznania przy pierwszej czynności procesowej żądania pozwu. Zdaniem Sądu Rejonowego w sprawie zosta spełniona jedynie pierwsza z przesłanek, gdyż pozwana, reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, pomimo iż nie kwestionowała faktu uiszczenia na jej rzecz przez powoda kwoty 2.438,34 zł nie uznała żądania pozwu w tym zakresie, w toku całego postępowania domagając się oddalenia powództwa w całości. Dlatego Sąd o kosztach orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. stosunkowo je rozdzielając. Wskazał, że powód domagał się pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności w całości, a więc do kwoty 3.500,00 zł, a Sąd uwzględnił powództwo do kwoty 2.438,34 zł, a więc w wysokości stanowiącej 70 % żądania. Zgodnie z art. 98 § 3 k.p.c. do kosztów poniesionych przez powoda należy zaliczył opłatę od pozwu w kwocie 175,00 zł, opłatę skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł oraz koszty zastępstwa procesowego w wysokości 600,00 zł, co łącznie daje kwotę 792,00 zł, a 70 % tej kwoty wynosi 554,40 zł. Natomiast koszty pozwanej - która wygrała sprawę w 30 % - wynoszą 600,00 zł kosztów zastępstwa procesowego oraz 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, tj. łącznie 617,00 zł, a 30 % tej kwoty to 185,10 zł. Dlatego Sąd zasądził kwotę 369,00 zł stanowiącą różnicę pomiędzy kosztami należnymi powodowi, a kosztami należnymi pozwanej.

Apelację od tego wyroku wniósł powód, który zaskarżył go w części oddalającej powództwo i rozstrzygającej o kosztach postępowania.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1. naruszenie prawa materialnego poprzez nieuwzględnienie art. 47 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych i w konsekwencji błędne przyjęcie, że od kwoty wynagrodzenia za pracę należnego pozwanej na podstawie ugody z dnia 3 października 2012 r. powód nie powinien potrącić składki na ZUS;

2. naruszenie prawa materialnego poprzez nieuwzględnienie art. 31 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych i w konsekwencji błędne przyjęcie, że od kwoty wynagrodzenia za pracę należnego pozwanej na podstawie ugody z dnia 3 października 2012 r. powód nie powinien potrącić zaliczki na podatek dochodowy;

3. naruszenie prawa materialnego poprzez niezastosowanie § 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe i w konsekwencji przyjęcie, że wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych nie stanowi podstawy wymiaru składek ZUS i ich potrącenia.

4. naruszenie art. 233 k.p.c. poprzez nie dość wszechstronne rozważenie zebranego w sprawie materiału dowodowego, polegające na nie uwzględnieniu, iż wobec rozbieżnych oświadczeń stron w przedmiocie tego, czy kwota wskazana w ugodzie zawartej przez strony była kwotą „netto", czy kwotą „brutto", dla ustalenia tej okoliczności decydujące znaczenie winno mieć to, że powódka dochodziła w sprawie, w której zawarto ugodę kwoty „brutto", wskazując jako podstawę naliczenia wynagrodzenia stawkę godzinową „brutto".

Mając na uwadze powyższe podstawy zaskarżenia, wniósł o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku:

a) w punkcie II poprzez pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego -

ugody zawartej przed Sądem Rejonowym w Bydgoszczy w dniu 3 października 2012 r., w sprawie o sygnaturze akt VII P 151/11, opatrzonej klauzulą wykonalności w dniu 30 października 2012 r. także co do kwoty 1.061,66 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 22 października 2012 r.;

b) w punkcie III poprzez zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kwoty 792,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

2. zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda koszty postępowania przed sądem II instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych;

Pozwana wniosła o oddalenie apelacji i o zasądzenie od powoda na jej rzecz zwrotu kosztów procesu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna. Sąd Rejonowy ustalił stan faktyczny opierając się na bezspornych twierdzeniach stron oraz niekwestionowanych dokumentach. Sąd Rejonowy nie ustalił wprawdzie, że powódka w sprawie VII P 151/11 dochodziła zapłaty wynagrodzenia brutto, lecz tej okoliczności ostatecznie pozwana nie kwestionowała. Jej pełnomocnik przyznał bowiem na rozprawie apelacyjnej, że powódka dochodziła zapłaty wynagrodzenia brutto. Dlatego Sąd Okręgowy uznał zarzut naruszenia przepisu art. 233 k.p.c., za bezzasadny, a stan faktyczny ustalony przez Sąd I instancji przyjął jako własny.

Zasadnicze znaczenie dla rozstrzygnięcia zasadności apelacji ma ustalenie, czy kwota 3.500,00 zł ustalona w ugodzie z dnia 3 października 2012r. była kwotą brutto, czy też netto. Sąd Okręgowy podziela wykładnie tej ugody dokonaną przez Sąd I instancji. Z protokołu rozprawy z dnia 3 października 2012 r. (k.4 akt) wynika, że początkowo pozwany (powód w przedmiotowej sprawie) godził się „wypłacić” kwotę 3.000,00 zł, a powódka domagała się zapłaty kwoty 3.500,00 zł. W rezultacie strony zawarły ugodę, w której pozwany zobowiązał się zapłacić powódce kwotę 3.500,00 zł na wskazany w ugodzie rachunek bankowy. W ocenie Sądu Okręgowego wykładnia językowa ugody prowadzi do wniosku, że powód powinien wpłacić na rachunek bankowy pozwanej kwotę 3.500,00 zł. Zatem ta kwota była kwotą netto. Zarzuty podniesione w apelacji, dotyczące naruszenia przepisów o składkach na ubezpieczenie społeczne oraz zaliczkach na poczet podatku dochodowego były bezzasadne. Taka wykładnia oznacza jedynie tyle, że pozwany jako płatnik tych należności powinien odprowadzić składki i zaliczkę w takiej wysokości, aby wynagrodzenie pozwanej wyniosła 3.500,00 zł netto.

Dlatego Sąd Okręgowy uznał apelację za bezzasadną i na podstawie przepisu art. 385 k.p.c. ja oddalił. Kosztami postępowania apelacyjnego Sąd obciążył powoda, który przegrał apelację w całości ( art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z art. 98 § 1 i 3 k.p.c.). Dlatego zasądził od powoda na rzecz pozwanej kwotę 90,00 zł równą stawce wynagrodzenia minimalnego w postępowaniu apelacyjnym.

Na oryginale właściwe podpisy

Za zgodność z oryginałem