Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Z uwagi na fakt, iż Sąd Okręgowy nie przeprowadzał w niniejszej sprawie postępowania dowodowego, uzasadnienie wydanego wyroku – zgodnie z art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. – ograniczyć należało do wyjaśnienia podstawy prawnej orzeczenia z przytoczeniem przepisów prawa.

Apelacja nie jest zasadna.

Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w sprawie, z których wyciągnął następnie właściwe wnioski natury prawnej, które Sąd Okręgowy w pełni podziela i przyjmuje za własne.

Twierdzenia powoda podnoszone w apelacji zarówno w zakresie naruszenia przepisów prawa materialnego, jak i przepisów prawa procesowego nie znajdują potwierdzenia i jako takie nie podważają prawidłowości wydanego wyroku.

Zarzut przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów, który pojawił się w apelacji, a o którym mowa w art. 233 § 1 k.p.c. nie może się sprowadzać do przedstawienia własnych ustaleń w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowody, ale na wykazaniu, że ustalenia poczynione przez Sąd pozostają w sprzeczności z podstawowymi zasadami logiki, prawidłowego rozumowania, kojarzenia faktów oraz że są sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego (wyrok Sądu Najwyższego z 2 stycznia 2005 roku IV CK 387/04, LEX 177263 i z dnia 16 grudnia 2005 roku, III CK 314/05, LEX 172176).

Uwzględniając powyższe Sąd Okręgowy wyraża stanowisko, że podniesiony w apelacji zarzut poczynienia błędnych ustaleń w zakresie ustalenia wysokości należności powoda sprowadzają się jedynie do zaprezentowania własnej wersji, jak i mocy dowodowej załączonych dokumentów, stanowiącej w swej istocie polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji.

Zgodnie z art. 509 § 2 k.p.c., w przypadku zawarcia umowy przelewu wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o odsetki. W wyniku przelewu przechodzi na nabywcę (cesjonariusza) ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi (cedentowi), który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki łączył go z dłużnikiem. Od chwili przelewu wierzytelności dłużnikowi przysługują wobec nabywcy wierzytelności wszelkie prawa i zarzuty, jakie miałby on w stosunku do pierwotnego wierzyciela z tytułu wykonania umowy, zaś wierzyciel, który wstąpił w prawa wynikające z pierwotnego stosunku zobowiązaniowego, obowiązany jest przedstawić dowody zarówno nabycia swej wierzytelności, jak i jej wysokości.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd pierwszej instancji prawidłowo przyjął, iż powód wykazał fakt nabycia wierzytelności względem pozwanego, nie udowodnił jednak wysokości dochodzonych odsetek umownych oraz odsetek za opóźnienie. Okoliczności te, jak słusznie wskazał Sąd Rejonowy, nie wynikają z żadnego z dokumentów, na które powód się powołuje.

Powód kwestionując powyższe ustalenia w złożonej apelacji także nie wskazał, z których dokumentów wynika kwota naliczonych odsetek w żądnej wysokości, a apelacja sprowadza się w istocie do ponownego przytoczenia treści dokumentów jakie załączył powód, jak i do wskazania jakie zdaniem powoda wynikają z tego okoliczności. Subiektywna ocena załączonych dokumentów, co ważne szczegółowo analizowanych przez Sąd Rejonowy, nie obligowała do uznania zasadności żądania powoda w całości. Jak bowiem trafnie wskazał Sąd Rejonowy brak jest możliwości weryfikacji prawa pierwotnego wierzyciela do naliczania odsetek umownych zgodnie z twierdzeniami powoda. Sąd Okręgowy również stoi na stanowisku, iż załącznik nr 6 (k. 46) wskazuje jedynie ogólne zasady, iż podstawą naliczania odsetek za zwłokę jest kapitał, opłaty i ubezpieczenie. Regulacje te pozostają jednak bez odwoływania się do określonych umów, czy określonych kwot kapitału, opłat dotyczącej skonkretyzowanej umowy. Podobnie wskazanie, że stopa oprocentowania odsetek za zwłokę na dzień przeniesienia w stosunku rocznym dla wszystkich wierzycieli odpowiada czterokrotności stopy oprocentowania kredytu lombardowego nie pozwala na poczynienie konkretnych wyliczeń należnych odsetek. Tym bardziej, iż zasady te nie odnoszą się do sposobu naliczania odsetek przez pierwotnego wierzyciela.

Wyciąg z załącznika do umowy z 27 kwietnia 2012 (k. 47) także nie pozwala na weryfikację prawidłowości naliczenia żądanej kwoty odsetek. Przedłożony przez powoda dokument w postaci wyciągu z własnych ksiąg rachunkowych z dnia 14 maja 2013 r. również nie mógł stanowić podstawy do uwzględnienia żądania odsetek w całości, bowiem wskazuje on jedynie ogólną kwotę odsetek w wysokości 3280,47zł, bez określenia w jaki sposób i od jakich kwot zostały one obliczone.

Jak słusznie zwrócił uwagę Sąd Rejonowy, przeciwko żądaniom powoda przemawiały także rozbieżności wynikające z kwot określonych w bankowym tytule egzekucyjnym i załączniku do umowy cesji. Wobec niewskazania danych, na podstawie których powód obliczył odsetki w wskazanej. wysokości, niemożliwym było dokonanie oceny zasadności ich naliczenia, co w konsekwencji czyniło żądanie powoda nieuzasadnionym w tym zakresie.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy nie podziela zarzutów apelacji, iż Sąd Rejonowy dopuścił się naruszenia art. 481 k.c. Sąd Rejonowy nie kwestionował przy tym możliwości ustalenia odsetek w sposób w jaki czynić miał to powód. Nie ulega jednak wątpliwości, iż to na powodzie spoczywał ciężar wykazania nie tylko wysokości żądanych odsetek, ale i sposobu w jaki dokonał ich naliczenia w taki sposób by Sąd mógł dokonać weryfikacji prawidłowości przedstawionych wyliczeń.

Skoro powód nie wykazał, że należą się mu odsetki w wysokości przekraczającej odsetki ustawowe, to był on uprawniony jedynie do żądania odsetek w wysokości ustawowej.

Samo wskazanie przez powoda kwoty odsetek oraz dokonanie ich podziału na odsetki umowne naliczone przez bank do dnia cesji wierzytelności, odsetki karne oraz odsetki naliczone przez samego powoda po dniu dokonanej cesji wierzytelności do dnia wystawienia wyciągu z ksiąg rachunkowych, Sąd Rejonowy słusznie uznał za niewystarczające i tym samym nie stanowiące dowodu wykazującego wysokość dochodzonych odsetek.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. oddalił apelację jako niezasadną.