Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

M. Ł.wniósł pozew przeciwko Bankowi (...) S.A. w W. o zapłatę kwoty 1.833,29 zł z ustawowymi odsetkami od 26.09.2012r. do dnia zapłaty jako zaległej zapłaty za korzystanie z energii elektrycznej, ponadto kwoty 3.099,13 zł z ustawowymi odsetkami od 31.08.2012r. do dnia zapłaty jako części należności z tytułu bezumownego korzystania przez pozwanego z lokalu powoda w miesiącu sierpniu 2012r., oraz kwoty 8.521,83 zł z ustawowymi odsetkami od 22.08.2012r do dnia zapłaty jako pozostałą część należności z tytułu bezumownego korzystania przez pozwanego z lokalu powoda w miesiącu czerwcu 2012r.

Powód wniósł o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów sądowych.

W uzasadnieniu pozwu powód podał, że strony wiązała umowa najmu lokalu użytkowego położonego w N. przy ul. (...), zawarta 28.03.2007r. Wobec tego , że pozwany nie wywiązywał się z warunków umowy oraz z uwagi na rażące jej naruszenie powód w dniu 21.05.2012r. wypowiedział pozwanemu umowę ze skutkiem natychmiastowym. Pozwany opuścił lokal dopiero 31.08.2012r. więc według powoda przez czerwiec, lipiec i sierpień 2012r. użytkował lokal bezumownie, dlatego też w ocenie powoda dochodzone kwoty są roszczeniami z deliktu pozwanego.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu. Jednocześnie pozwany wniósł o ewentualne uwzględnienie zgłoszonego zarzutu potrącenia wzajemnych wierzytelności. Złożone przez powoda wypowiedzenie w dniu21.05.2012r. zostało złożone po upływie ustalonych w umowie 60 miesięcy, a zatem -w ocenie pozwanego- umowa łącząca strony na czas określony mogła zostać wypowiedziana jedynie na warunkach w niej zastrzeżonych . Według pozwanego złożone przez powoda wypowiedzenie w oparciu o treść § 12 pkt 1 nie wywołało skutku prawnego w postaci rozwiązania umowy.

W przypadku nieuwzględnienia przez Sąd stanowiska pozwanego co do terminu rozwiązania umowy pozwany podniósł zarzut potrącenia swojej wierzytelności z tytułu zwrotu kwoty 8.416,93 zł ( nadpłata dokonana w dniu 02.08.2012r. w celu uniknięcia przymusu) Nadto pozwany zakwestionował wysokość żądania powoda z tytułu bezumownego korzystania z lokalu z uwagi na to, że powód w żaden sposób nie uzasadnił wysokości takiego wynagrodzenia.

Wyrokiem z dnia 4 kwietnia 2013 roku Sąd Rejonowy w Szubinie V Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w Nakle nad Notecią oddalił powództwo /punkt 1/ i zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 2417 zł zwrotu kosztów zastępstwa procesowego /punkt 2/.

Sąd Rejonowy oparł powyższe rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach i rozważaniach natury prawnej.

W dniu 28.03.2007r. pozwany Bank (...) S.A. zawarł z M. Ł. (2)- jako prowadzącą działalność gospodarczą pod nazwą (...) Hurtownia (...) -umowę najmu lokalu użytkowego położonego na parterze budynku przy ul. (...) w N.. Czynsz i opłaty eksploatacyjne pozwany przekazywał uczestniczce M. Ł. (2), jako właścicielce nieruchomości.

W dniu 20.10.2009r. M. Ł. (2) przekazała w/w nieruchomość umową darowizny na rzecz syna -powoda M. Ł. (1).

W umowie darowizny M. Ł. (1) ustanowił na rzecz rodziców M. i W. Ł.ograniczone prawo rzeczowe tj. prawo użytkowania ograniczone do pozostałej części budynku znajdującego się na nieruchomości objętej KW (...) wraz odpowiednio całym gruntem; tj. stanowiącej pomieszczenia użytkowe spełniające obecnie funkcje banku i pomieszczeń biurowych, nieobjęte zakresem wykonywania ustanowionej służebności osobistej mieszkania, a polegającej na prawie do dowolnego ich używania i pobierania pożytków. W umowie darowizny ustalono także, iż w ramach użytkowania przysługuje prawo do dowolnego: używania, wynajmowania, wydzierżawiania, użyczania -całej substancji pomieszczeń użytkowych - na rzecz dowolnych osób fizycznych bądź prawnych ( nie wykluczając samych siebie), do pobierania pożytków, z prawem do przeprowadzania remontów, przebudowy, rozbudowy i modernizacji budynku, z zachowaniem dotychczasowego z niego sposobu korzystania- na zasadach i według swego uznania, przy czym uprawnieni z tytułu użytkowania ponosić będą wszelkie koszty utrzymania prawa użytkowania, w tym odpowiednio podatek od nieruchomości, opłaty roczne z tytułu użytkowania wieczystego gruntu.

Dopiero w 2011 r. M. Ł. (2) powiadomiła pozwanego o zmianie właściciela nieruchomości. Jednocześnie pozwany został poinformowany o dwóch porozumieniach zawartych między powodem a jego rodzicami, na podstawie którego małżonkowie Ł. zrezygnowali z korzystania z pożytków zapisanych w KW (...) na określony okres w zamian za to, że M. Ł. (1) przejmie spłatę rat kredytu inwestycyjnego, będącego przedmiotem wpisu w tej księdze wieczystej.

W związku z dwoma różnymi porozumieniami pozwany podjął wątpliwości co do tego kto jest wierzycielem na podstawie umowy najmu z 28.03.2007r. i wystąpił do tut. Sądu o zezwolenie na złożenie do depozytu sądowego należności wynikających z umowy najmu lokalu użytkowego, położonego w N. przy ul. (...), tym bardziej, że wierzytelność z tytułu najmu została zajęta przez komornika działającego przy tut. Sądzie w sprawie egzekucyjnej prowadzonej przeciwko M. Ł. (2). W dniu 26 października 2011 roku tut. Sąd zezwolił Bankowi (...) S.A. w W. na składanie do depozytu sądowego kolejnych, przyszłych i wymagalnych świadczeń z tytułu czynszu najmu oraz innych należności wynikających z umowy ( opłat eksploatacyjnych ) za lokal użytkowy mieszczący się na parterze budynku przy ul. (...) w N.., z tym zastrzeżeniem, że depozyt zostanie wydany wierzycielowi po przedstawieniu przez niego tytułu wykonawczego wydanego w osobnym procesie, ustalającym wierzyciela w/w umowy najmu. Postanowienie uprawomocniło się 29.03.2012r.

Pomimo, iż powód do tej pory nie wystąpił z pozwem o ustalenie, że jest wierzycielem umowy najmu, pozwany nie dokonał żadnej wpłaty z tytułu tej umowy do depozytu sądowego. Bank nie skorzystał z orzeczenia Sądu uprawniającego go do składania należności do depozytu sądowego, ponieważ powód lub jego ojciec W. Ł.grozili pozwanemu odcięciem prądu w przypadku, gdy należności te nie wpłyną na konto powoda. Wcześnie zdarzyło się, że powód lub jego ojciec kilka razy odcięli prąd w wynajmowanym pozwanemu lokalu. Doszło również do sytuacji, iżW. Ł.nie wpuścił pracowników Banku do wynajmowanych pomieszczeń. Nastąpiło to dopiero po godzinie 12.00. Przed wyłączeniem prądu powód lub jego ojciec informowali kierownika oddziału w N., iż za 30 minut będzie odcięty prąd. W rozmowie z pracownikiem Banku twierdzili oni, że Bank nie płaci za wynajmowanie lokalu. W takich sytuacjach kierownik oddziału niezwłocznie powiadamiał centralę Banku w W.. Jednocześnie byli wypraszani klienci, by pracownicy Banku zdążyli zakończyć pracę na komputerach bez utraty zawartych tam danych. Po rozmowach pracowników centrali Banku z powodem i jego ojcem prąd był ponownie podłączany.

Z uwagi na nieporozumienia z powodem Bank zdecydował się na wykonanie osobnego przyłącza prądu. W dniu zawarcia umowy najmu M. Ł. (2) -poprzedniczka prawna powoda udzieliła pozwanemu pełnomocnictwa między innymi na zainstalowanie przez Bank jako najemcy niezależnej instalacji elektrycznej z odrębnym źródłem zasilania.

Na podstawie tego pełnomocnictwa Bank wystąpił do oddziału (...) w N. w celu uzyskania warunków na wykonanie nowego przyłącza. Z uwagi na zgłaszane sprzeciwyW. Ł.pozwany trzykrotnie występował o wydanie tych warunków. W kolejnych wersjach pozwany dążył do tego, aby wykonanie nowego przyłącza odbyło się bez konieczności kontaktu z W. Ł.i było jak najmniej uciążliwe dla nieruchomości. Pozwany otrzymał zgodę na kolejne warunki, lecz przy próbie wykonania tego przyłącza energetycznego w dniu 03.03.2012r. ojciec powoda W. Ł.uszkodził odcinek przewodu energetycznego przyłączeniowego o długości 78 cm poprzez jego przecięcie czym spowodował szkodę w kwocie 3.186,16 zł na rzecz R. S., którego firma wykonywała te prace na zlecenie pozwanego. Przeciwko W. Ł.toczyło się w tut. Sądzie postępowanie karne. W sprawie VI K 64/13 ojciec powoda został uznany za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, przy przekroczeniu granic obrony koniecznej i w związku z tym Sąd odstąpił od wymierzenia mu kary. Wyrok nie jest prawomocny.

W związku z tym, że ojciec blokował wykonanie przyłącza w każdej wersji, pozwany wystąpił do Sądu Rejonowego w Bydgoszczy o wydanie mu formalnej zgody na wykonanie osobnego przyłącza elektrycznego. W dniu 26.03.2012r. w sprawie VIII GC 27/12 tenże Sąd wydał wyrok zaoczny, w którym zezwolił Bankowi na podjęcie czynności zmierzających do wykonania niezależnego zasilania w energię elektryczną w wynajmowanym od powoda lokalu użytkowym. Bank (...) S.A. uzyskał klauzulę wykonalności. M. Ł. (1) złożył sprzeciw od tego wyroku a pozew ostatecznie został oddalony tylko dlatego, iż pomimo zmiany okoliczności faktycznych Bank nie cofnął powództwa. Okoliczności faktyczne sprawy uległy bowiem zmianie w trakcie trwania procesu, gdyż Bank opuścił lokal użytkowy już w sierpniu 2012r. Jednakże tenże Sąd podkreślił w uzasadnieniu wyroku, iż w chwili złożenia pozwu żądanie Banku było zasadne. Prawdziwość dokumentów złożonych przez Bank nie budziła wątpliwości Sądu, nadto sam M. Ł. (1) nie podważał ich wiarygodności w sprzeciwie. W szczególności Sąd zwrócił uwagę, iż Bank należycie wykazał uprawnienie do żądania od M. Ł. (1) pomieszczeń celem wykonania niezależnego zasilania w energię elektryczną w wynajmowanym od niego lokalu użytkowym, uzyskanym jeszcze od poprzednika prawnego powoda. W chwili zatem wydania wyroku po złożonym sprzeciwie tj. w październiku 2012r., Sąd uznał roszczenie za bezprzedmiotowe.. Już po wydaniu wyroku zaocznego przez Sąd Rejonowy w Bydgoszczy Bank zgłosił do Starosty (...) wykonanie osobnego przyłącza energetycznego jako czynność nie wymagającą pozwolenia na budowę. Bank nie występował do konserwatora zabytków o stosowną zgodę na wykonanie tych prac. Ostatecznie Bank wycofał się z wykonania osobnego przyłącza energetycznego. Przyczyną takiego stanowiska pozwanego były wcześniejsze zachowania ojca powoda i samego powoda wymuszającego działania Banku pod groźbą odcięcia prądu, uniemożliwienie wykonania osobnego przyłącza elektrycznego lub uniemożliwienie wejścia pracownikom Banku do oddziału w N.. W związku z tym bank wycofał wniosek skierowany do Starosty (...) a postępowanie w tym przedmiocie zostało umorzone.

Po próbie wykonania odrębnego przyłącza przez firmę (...). S. w dniu 03.03.2012r., powód pismem z 08.05.2012r wezwał Bank do dokonania naprawy elewacji i muru budynku w terminie 7 dni, zgodnie ze sztuką w porozumieniu z konserwatorem zabytków. Jednocześnie powód wskazał, iż brak wykonania napraw spowoduje zawiadomienie prokuratury i konserwatora zabytków o poczynionych zniszczeniach. Natomiast pismem z dnia 21.05.2012r. powód dokonał wypowiedzenia umowy najmu powołując się na samowolę budowlaną pozwanego w dniu 03.03.2012r. i brak reakcji na pismo z 08.03.2012r. oraz odmowę wpuszczenia do banku pracownika (...) w N.. W związku z tym powód powołując się na § 12 pkt 2 umowy wypowiedział pozwanemu umowę najmu ze skutkiem natychmiastowym. Jako drugi powód wypowiedzenia wskazał na zaległości pozwanego w płaceniu czynszu i należności za prąd.

W związku z tym powód wystosował do pozwanego cztery faktury żądając zapłaty za;

-

zużycie energii elektrycznej w kwocie 1.833,29 zł za miesiąc sierpień 2012r.,

-

za dzierżawę lokalu za miesiąc czerwiec 2012r. w kwocie 4.782,20 zł

-

za dzierżawę lokalu za miesiąc lipiec 2012r, w kwocie 13.199,13 zł.

-

za bezumowne korzystanie z lokalu za miesiąc sierpień 2012r. również w kwocie 13.199,13 zł.

Dopóki sprawa dotycząca możliwości składania przez Bank należności z tytułu umowy najmu do depozytu sądowego nie została prawomocnie zakończona, Bank dokonywał regularnych wpłat na rzecz powoda. Postanowienie w sprawie I Ns 304/11 uprawomocniło się 29.03.2012r. Natomiast po tej dacie pozwany będąc zagrożony przez powoda odcięciem prądu nie dokonywał wpłat z tytułu umowy najmu do depozytu sądowego tylko bezpośrednio na konto powoda. Dlatego też pozwany dokonał wpłaty na rzecz powoda zgodnie z jego żądaniem:

-

w dniu 10.02.2012r. kwoty 4.585,05 zł z tytułu czynszu za styczeń 2012

-

w dniu 16.03.2012r. kwoty 4.585,05 zł z tytułu czynszu za luty 2012

-

w dniu 05.04.2012r. kwoty 4.782,20 zł z tytułu czynszu za marzec 2012 ( wpłata zagrożona odcięciem dopływu prądu)

-

w dniu 22.05.2012r. kwoty 4.782,20 zł z tytułu czynszu za kwiecień 2012( wpłata zagrożona odcięciem dopływu prądu)

-

w dniu 06.06.2012r. kwoty 4.782,20 zł z tytułu czynszu za maj 2012( wpłata zagrożona odcięciem dopływu prądu)

-

w dniu 13.07.2012r. kwoty 4.782,20 zł z tytułu czynszu za czerwiec 2012 ( wpłata zagrożona odcięciem dopływu prądu)

- w dniu 02.08.2012r. kwoty 13.199,13 zł za miesiąc lipiec 2012r. ( wpłata zagrożona
odcięciem dopływu prądu)

Po dokonaniu wypowiedzenia przez powoda w maju 2012r. pozwany mimo to próbował jeszcze porozumieć się z powodem co do kontynuowania umowy najmu. Z uwagi jednak na postawę powoda, a w szczególności jego ojca w trakcie wykonania oddzielnego przyłącza elektrycznego i z uwagi na ciągłe groźby odcięcia prądu, pozwany ostatecznie z tego zrezygnował . Opuszczenia lokalu przez pozwanego miało nastąpić w dniu 30.08.2012r., jednakże do tego nie doszło, bo ojciec powoda to udaremnił. Natomiast do faktycznego opuszczenia tego lokalu doszło w dniu 31.08.2012r. Odbywało się to w nieprzyjemnej atmosferze, ojciec powoda ponownie wezwał policję i zamknął na kilka godzin pracowników Banku w oddziale. Dopiero na skutek długotrwałych rozmów z centralą Banku pracownicy zostali wypuszczeni przez W. Ł..

Z uwagi na powyższe nieporozumienia Bank jeszcze pismem z dnia 19.09.2012r. wezwał powoda do wydania lokalu w terminie do 25.09.2012r., informując go , że nie uznaje jego wypowiedzenia za prawnie wiążące. W związku z tym ,że powód nie zareagował na to pismo, pozwany pismem z dnia 04.10.2012r powołując się na treść art. 491 § 1 k.c. odstąpił od umowy najmu lokalu przy ul. (...).

Sąd Rejonowy dał wiarę świadkom: L. K., R. K., A. M. i A. S., wskazując, iż co prawda są oni pracownikami banku, jednak ich zeznania były spójne i wzajemnie się uzupełniały z dokumentami przedstawionymi w sprawie. Z zeznań tych świadków wynikało, iż na skutek gróźb powoda i jego ojca odcięciem prądu, oddział Banku w N. nie mógł normalnie funkcjonować. Świadkowie ci potwierdzili także okoliczność udaremnienia przez ojca powoda wykonania przez Bank odrębnego przyłącza energetycznego. Zeznania tych świadków korespondowały także z wyjaśnieniami samego powoda i jego ojca W. Ł., którzy wprost przyznali, że zastrzegali, iż wyłączą prąd, jeżeli pozwany nie dokona wpłat z tytułu najmu lokalu na konto powoda. Groźby odcięcia prądu były przez nich kierowane pomimo, iż wiedzieli oni o wydaniu postanowienia przez tut. Sąd o zezwoleniu na wpłacanie tych kwot do depozytu sądowego. Sad zaznaczył, iż nawet sam powód przyznał, iż nie podjął żadnych kroków, by wystąpić do sądu o ustalenie, że jest wierzycielem umowy najmu, tylko mimo wszystko żądał zapłaty od pozwanego na swoją rzecz. W przeciwnym razie powód groził odcięciem prądu i przyznał, że do takich sytuacji faktycznie doszło nawet parę razy. Według powoda miał on prawo oczekiwać wpłaty od pozwanego na swoja rzecz, pomimo wydania postanowienia Sądu w przedmiocie depozytu, gdyż w przeciwnym razie kredytowałby działalność Banku.

Zeznania świadka M. Ł. (2), zdaniem Sadu Rejonowego nic nie wniosły do sprawy.

Sąd I instancji uznał natomiast zeznania świadka W. Ł.i wyjaśnienia powoda za wiarygodne jedynie w zakresie, w jakim korespondowały one z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w sprawie tj. zeznaniami pozostałych świadków i dokumentami, którym Sąd przyznał walor wiarygodności.

Sąd Rejonowy uwzględniając sytuację pozwanego, uznał że zasadne było podjęcie działań przez Bank w celu wykonania osobnego przyłącza energetycznego w celu prawidłowego funkcjonowania oddziału w N.. W tym samym dniu, w którym została zawarta umowa najmu, tj. w dniu 28.03.2007r. matka powoda, jako jego poprzedniczka prawna udzieliła pozwanemu pełnomocnictwa między innymi na zainstalowanie przez Bank, jako najemcy niezależnej instalacji elektrycznej z odrębnym źródłem zasilania. Sąd Rejonowy zaznaczył, że na skutek umowy darowizny zawartej między powodem, a jego matką w dniu 20.10.2009r. w miejsce wynajmującego wstąpił M. Ł. (1). Wstąpił on we wszystkie prawa i obowiązki wynikające z tej umowy.

Dlatego też zdaniem Sądu nieuzasadnione było twierdzenie powoda, iż Bank podjął bezprawne próby wykonania odrębnego przyłącza energii elektrycznej. Pozwany musiał się zabezpieczyć przed sytuacjami nagłego odłączenia prądu z uwagi na specyfikę pracy, jak i fakt wykonywania pracy na komputerach. Natomiast nagłe odcięcie prądu groziło utratą tych danych.

W związku z powyższym Sąd Rejonowy uznał, iż wystąpienie do oddziału (...) w N. w celu uzyskania warunków na wykonanie nowego przyłącza odbyło się zgodnie z posiadanym przez pozwanego uprawnieniem. Pozwany także dokonał stosownego zgłoszenia do Starostwa (...), gdyż wykonanie odrębnego przyłącza nie wymagało pozwolenia na budowę. Wobec udaremniania prób wykonania przyłącza pozwany wystąpił do Sądu o uzyskanie stosownej zgody i wyrokiem zaocznym Sąd Rejonowy w Bydgoszczy w dniu 26.03.2012r. w sprawie VIII GC 27/12 mu jej udzielił. Pozwany także uzyskał na ten wyrok klauzulę wykonalności. Sprzeciw zaś M. Ł. (1) spowodował oddalenie powództwa jedynie dlatego, że okoliczności faktyczne sprawy uległy zmianie w trakcie trwania procesu. Bank bowiem opuścił lokal użytkowy już w sierpniu 2012r. Sąd wydający wyrok podkreślił jednak w uzasadnieniu wyroku, iż w chwili złożenia pozwu żądanie Banku było zasadne.

Zdaniem Sądu Rejonowego te wszystkie okoliczności sprawy wskazywały, iż to powód nie wywiązywał się z umowy nie zabezpieczając Bankowi właściwych warunków do prowadzenia działalności gospodarczej w wynajmowanym lokalu. W § 12 pkt 2, na który powołał się powód w wypowiedzeniu strony ustaliły, iż może ono zostać dokonane ze skutkiem natychmiastowym, gdy wynajmujący będzie wykorzystywał obiekt w sposób rażąco odbiegający od celów określonych w umowie.

W ocenie Sądu Rejonowego działania podjęte przez Bank w celu uzyskania odrębnego przyłącza energii elektrycznej nie stanowiły wykorzystywania obiektu w sposób rażąco odbiegający od celów umowy. Wręcz przeciwnie, działania Banku zostały wymuszone przez działania powoda lub jego ojca i zmierzały do zapewnienia normalnego funkcjonowania pozwanego. Bank bowiem był uprawniony przez Sąd do wpłacania należności z tytułu umowy najmu do depozytu sadowego, a na skutek przymusu stosowanego przez powoda lub jego ojca zmuszony był z tego zrezygnować. Do chwili uprawomocnienia się postanowienia w sprawie I Ns 304/11, tj. do marca 2011 roku Bank nie miał żadnych zaległości w płaceniu czynszu i innych opłat. Świadczą o tym dowody wpłat dokonane za miesiąc styczeń i luty 2012r.

W związku z powyższym Sąd Rejonowy uznał, iż powód w żaden sposób nie wykazał, że Bank zalegał z płatnościami. Sąd nadto zaznaczył, iż powód zresztą nie był zorientowany czego dotyczą kwoty dochodzone niniejszym pozwem i dlaczego w uzasadnieniu pozwu nie wspomina się o miesiącu lipcu. Faktury przedstawione przez powoda w ogóle nie uwzględniają wpłat dokonanych w tym samym czasie przez pozwanego. Powód nie potrafił logicznie wytłumaczyć dlaczego domaga się od pozwanego należności za czerwiec, lipiec i sierpień, w takiej akurat wysokości, skoro pozwany przedstawił dowody wpłaty, z których wynika, że pod groźbą odcięcia prądu takich wpłat dokonał na konto powoda. W uzasadnieniu pozwu powód nawet nie wskazał, która kwota i dlaczego dotyczy należności za miesiąc lipiec 2012r. i dlaczego domaga się tylko części należności za sierpień 2012. Nadto powód z jednej strony twierdził, że rozwiązanie umowy nastąpiło już 21.05.2012r. ze skutkiem natychmiastowym, a za miesiąc czerwiec wystawił fakturę żądając dotychczasowego czynszu, a nie odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu.

Mając powyższe na uwadze Sąd I instancji uznał, iż wypowiedzenie dokonane przez powoda w maju 2012r. było nieskuteczne, a skoro tak, to pozwany wykazał, że aż do faktycznego opuszczenia lokalu zapłacił powodowi zarówno należny czynsz za czerwiec, lipiec i sierpień oraz należność za zużycie prądu w kwocie 1.833, 29 zł. Czynsz bowiem w tym czasie wynosił 4.782,20 zł, a zatem za trzy miesiące należna kwota wyniosła 14.346,60 zł. Zatem łącznie z należnością za zużyty prąd wyniosło to 16.179,89 zł. Natomiast pozwany za czerwiec, lipiec i sierpień zapłacił powodowi łącznie kwotę 17.981,33 zł.

Zdaniem Sądu postępowanie powoda, który nie dopuszczał do przekazywania przez Bank należności z tytułu umowy najmu do depozytu Sądowego było podyktowane uniknięciem procesu o ustalenie kto jest wierzycielem umowy najmu lokalu użytkowego z dnia 28.03.2007r.

Natomiast w ocenie Sądu M. i W. Ł.nie mogli - po dokonaniu umowy darowizny i ustanowieniu tam na ich rzecz ograniczonego prawa rzeczowego użytkowania darowanej nieruchomości- zbyć tego prawa na rzecz powoda w odrębnych porozumieniach. Zgodnie bowiem z art. 254 k.c. użytkowanie jest niezbywalne. Na mocy bowiem prawa użytkowania ustanowionego w umowie darowizny to M. i W. Ł.mieli prawo do dowolnego używania, wynajmowania, wydzierżawiania, użyczania -całej substancji pomieszczeń użytkowych -na rzecz dowolnych osób fizycznych bądź prawnych( nie wykluczając samych siebie) oraz do pobierania pożytków.

Zatem Sąd uznał, iż wymuszanie przez powoda wpłacania tych należności przez pozwanego na jego rzecz było nieuprawnione, gdyż -zgodnie z postanowieniami zawartymi w umowie darowizny- pożytki z tytułu umowy najmu przysługiwały jego rodzicom.

Sąd Rejonowy oddalił wniosek pełnomocnika powoda o udzielenie terminu 7 dni celem złożenia dalszych wniosków dowodowych, uznając iż jest zgłoszony jedynie dla zwłoki, gdyż pełnomocnik nawet nie wskazał na jaką okoliczność dowody miałyby być przeprowadzane.

Wniosek pełnomocnika powoda o przeprowadzenie dowodu na okoliczność ustalenia, że Bank był w zwłoce z płatnościami Sąd Rejonowy oddalił z uwagi na to, iż był on spóźniony, albowiem pozwany już w odpowiedzi na pozew wskazywał, iż nie był w zwłoce z płatnościami i załączył na tę okoliczność dowody wpłaty.

Mając powyższe na uwadze Sąd oddalił powództwo powoda jako nieuzasadnione.

O kosztach orzeczono zgodnie z art. 98 § 1 k.p.c. i 108 § 1 k.p.c., na które złożyły się koszty zastępstwa procesowego pozwanego.

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód zaskarżając go w całości.

Skarżący zarzucił niewyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności, sprawy przez błędną ocenę zebranego materiału w postępowaniu, która spowodowała sprzeczność ustaleń Sądu Rejonowego z materiałem zebranym w sprawie, co w konsekwencji doprowadziło do błędnych wniosków. Skarżący zarzucił naruszenie prawa art. 232 i 233 kc.. przez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów oraz naruszenie art. 328 § 2 kpc. poprzez nienależyte uzasadnienie wyroku i nie wyjaśnienie podstawy prawnej zaskarżonego wyroku, a w szczególności poprzez niewskazanie w uzasadnieniu podstaw faktycznych i prawnych dla możliwości prowadzenia egzekucji z konta bankowego o innym saldzie.

W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w całości i zasądzenie kosztów postępowania, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Szubinie V Zamiejscowemu Wydziałowi Cywilnemu z siedziba w Nakle nad Notecią.

Pełnomocnik pozwanego na rozprawie wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów postępowania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja powoda nie jest zasadna .

Sąd Rejonowy na podstawie wszechstronnie zgromadzonego materiału dowodowego dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych , nie przekraczając granic zakreślonych treścią art. 233§1kpc , które Sąd Okręgowy w pełni aprobuje i czyni własnymi .

Na wstępie zauważyć trzeba , że rozpoznając sprawę na skutek apelacji sąd drugiej instancji nie jest związany podniesionymi w niej zarzutami naruszenia prawa materialnego ale wiążą go zarzuty naruszenia prawa procesowego , natomiast w granicach zaskarżenia bierze pod uwagę z urzędu nieważność postępowania ( uchwała 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 31. 01.2008 roku , III CZP 49/07 , OSNC 2008/6/55 ) .

Przystępując zatem do rozpoznania apelacji w pierwszym rzędzie należy odnieść się do zarzutów naruszenia prawa procesowego gdyż tylko wobec ustalenia , że nie doszło do ich naruszenia w stopniu istotnym dla rozstrzygnięcia sprawy , możliwa jest ocena czy nie nastąpiło naruszenie prawa materialnego .

W przedmiotowej sprawie w apelacji podniesione zostały wyłącznie zarzuty naruszenia prawa procesowego , które to naruszenie skarżący upatruje w przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów oraz nienależytym uzasadnieniu wyroku .

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 233 § 1k.p.c.należy zauważyć , że jest on bezzasadny .Całkowicie dowolne a wręcz sprzeczne z treścią uzasadnienia sądu pierwszej instancji jest zwłaszcza twierdzenie apelującego , że Sad Rejonowy w swojej ocenie dowodów pominął zeznania powoda i jego ojcaW. Ł.oraz zeznania świadków złożone na okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy doprowadzając do sprzecznych ustaleń z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego a w konsekwencji naruszenia art. 233§ 1k.p.c. i art. 328 § 2k.p.c.

Zauważyć należy , że sąd pierwszej instancji ocenił zarówno zeznania powoda jak i jego ojcaW. Ł.wskazując w jakim zakresie dał im wiarę i dlaczego a w jakim odmówił wiarygodności i z jakich przyczyn .Jeśli zatem apelujący – poza gołosłownym zarzutem pominięcia tych dowodów – chciałby zakwestionować dokonaną ocenę tych dowodów , to powinien wskazać w jakim zakresie sprzeczna jest ona z pozostałymi dowodami zebranymi w sprawie lub przeprowadzona ocena narusza zasady logiki , poprawnego rozumowania lub doświadczenia życiowego .

Dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., do czego w istocie przede wszystkim zmierza apelujący, nie wystarczy stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego, nie odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest bowiem wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie Sądu w tym zakresie.

W szczególności apelujący powinien zatem wskazać, jakie kryteria naruszył Sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im je przyznając (wyrok SA w Warszawie z 20 grudnia 2006 r., VI ACa 567/06, opubl. LEX nr 558390). Postawienie zarzutu obrazy art. 233 § 1 k.p.c. nie może bowiem polegać na zaprezentowaniu ustalonego przez siebie, na podstawie własnej oceny dowodów stanu faktycznego. Skarżący powinien wskazać, posługując się wyłącznie argumentami jurydycznymi, że sąd pierwszej instancji rażąco naruszył zasady logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego i że uchybienie to mogło mieć wpływ na wynik sprawy (wyrok SN II z 18 czerwca 2004 r., CK 369/03, opubl. LEX nr 174131).

Tymczasem apelacja powoda jest takiej argumentacji pozbawiona a sprowadza się wyłącznie do polemiki z ustaleniami sądu pierwszej instancji i stanowi próbę odmiennej oceny dowodów nie znajdującą oparcia w zgromadzonym materiale dowodowym .

Odnośnie zarzutu pominięcia przez Sąd Rejonowy istotnych zeznań świadków Sąd Okręgowy nie może się do niego merytorycznie odnieść , ponieważ skarżący nie wymienił żadnego świadka , którego zeznania przy ocenie dowodów zostały pominięte a co więcej miało to doniosłe znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy .

Nie jest wreszcie zasadny zarzut apelującego , że sąd pierwszej instancji naruszył art. 328 § 2 k.p.c. poprzez niewskazanie podstaw faktycznych i prawnych dla możliwości prowadzenia egzekucji z konta bankowego o ujemnym saldzie .

Pomijając już całkowitą niejasność tak sformułowanego zarzutu zauważyć należy , że obraza art. 328 § 2 k.p.c. może być skutecznym zarzutem apelacji tylko wtedy, gdy uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie posiada wszystkich koniecznych elementów, bądź zawiera braki w zakresie poczynionych ustaleń faktycznych i oceny prawnej tak znaczne, że sfera motywacyjna orzeczenia pozostaje nieujawniona bądź ujawniona w sposób uniemożliwiający poddanie jej ocenie instancyjnej (por. Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 20 listopada 2012 r., I ACa 599/12 LEX nr 1238241).

Uzasadnienie zaskarżonego wyroku takich braków , które uniemożliwiałyby jego instancyjną kontrolę nie zawiera . Zauważyć przy tym należy , ze według judykatury naruszenie art. 328 § 2 z reguły nie ma wpływu na treść wyroku, gdyż uzasadnienie sporządzane jest po jego wydaniu . Koresponduje z zapatrywaniami doktryny, że naruszenie przepisu o sposobie uzasadnienia wyroku o tyle może stanowić przyczynę uchylenia wyroku, o ile uniemożliwia sądowi wyższej instancji kontrolę, czy prawo materialne i procesowe zostało należycie zastosowane .

Dlatego nieprzytoczenie podstawy prawnej rozstrzygnięcia – jak ma to miejsce w niniejszej sprawie - nie uzasadnia samo przez się podstawy zaskarżenia, jeżeli z uzasadnienia wyroku wynika, że sąd zastosował prawidłowo właściwe przepisy prawne (tak na tle d.k.p.c. wyrok SN z dnia 19 stycznia 1957 r., 3 CR 187/56, OSPiKA 1957, z. 2, poz. 36, z glosą M. Lisiewskiego).

Z przytoczonych wyżej względów Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. apelację powoda z braku uzasadnionych podstaw oddalił i orzekł o kosztach postępowania apelacyjnego po myśli art. 98 § 1i 3 k.p.c. w związku z art. 108 § 1k.p.c. i § 12 ust 1 pkt 1 oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.

Na oryginale właściwe podpisy

Za zgodność z oryginałem