Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

W. C. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanej M. K. (obecnie M.) kwoty 1.428,84 zł z ustawowymi odsetkami od kwot: 712,42 zł od dnia 11 stycznia 2012 r. do dnia zapłaty, a od kwoty 712,42 zł od dnia 11 lutego 2012 r. do. dnia zapłaty. Nadto wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanej kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że jest właścicielem nieruchomości położonej przy ul. (...)w B.. Wyrokiem z dnia 6 lutego 2004 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy orzekł eksmisję D. P. wraz z małoletnimi R. D., A. D. i M. K. oraz S. D., K. D. i T. K.. W pkt 3 tego wyroku Sąd nakazał wstrzymanie eksmisji do momentu złożenia tym osobom przez Miasto B. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego, który jednakże do dnia dzisiejszego nie został dostarczony. Powód wskazał, że dochodzi należności za zajmowanie lokalu mieszkalnego bez tytułu prawnego za styczeń i luty 2012 r. Stwierdził, że odszkodowanie za zajmowany lokal nie zostało zapłacone i że zaległość za ten okres wynosi 1.428,84 zł. Twierdził także, że na bieżąco informował pisemnie pozwaną o zmianach następujących w wysokości opłat za użytkowanie przez nią lokalu oraz że pismem z dnia 22 marca 2012 r. wezwał pozwaną do zapłaty przedmiotowej kwoty, co jednak nie przyniosło rezultatu.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym wydanym w dniu 9 sierpnia 2012 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

2

Pozwana w sprzeciwie podniosła, że od dnia 13 lutego 2012 r. jest wymeldowana z powyższego lokalu, zaś w styczniu 2012 r., pomimo meldunku, nie przebywała w tym lokalu z uwagi na złe warunki mieszkaniowe. Ponadto podała, należność za styczeń 2012 r. powinna zostać podzielona przez ilość osób tam zameldowanych. Podniosła, że nie podpisała zawiadomienia z dnia 27 listopada 2011 r. i że nie otrzymała wezwania do zapłaty.

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy wyrokiem z dnia 6 grudnia 2012 r. zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1.428,84 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 712,42 zł od 11 stycznia 2012 r. do dnia zapłaty, a od kwoty 712,42 zł od dnia 11 lutego 2012 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 269,00 zł zwrotu kosztów procesu. Sąd I instancji ustalił następujący stan faktyczny: Powód jest właścicielem kamienicy położonej przy ul. (...) w B.. Wyrokiem z dnia 6 lutego 2004 r., wydanym w sprawie o sygn. akt IC 780/03, Sąd Rejonowy w Bydgoszczy orzekł eksmisję D. P., wraz z małoletnimi R. D., A. D. i M. K. oraz eksmisję S. D., K. D. i T. K. z lokalu przy ul. (...)w B.. Sąd w punkcie 3 wyroku nakazał wstrzymanie eksmisji do momentu złożenia tym osobom przez Miasto B. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. Lokal ten nie został dostarczony przez Miasto B.. W dniu 10 grudnia 2009 r. pozwana skończyła 18 lat i stała się osobą pełnoletnią. Powód powiadomił pozwaną o wysokości wynagrodzenia za korzystanie z jego lokalu przy ul. (...) w B. w okresie od 1 stycznia 2012 r. Pozwana do marca 2012 r. mieszkała w lokalu przy ul. (...) w B. wraz z innymi osobami, co do których toczyła się wcześniej sprawa o eksmisję. Pełnomocnik powoda M. C. w związku z przeglądem kominiarskim w lutym i marcu 2012 r. prosił osoby zajmujące sporny lokal, w tym pozwaną, o

3

wpuszczenie go do niego wraz z kominiarzem w celu dokonania przeglądu. Stojąc przed drzwiami za każdym razem słyszał głos pozwanej z wewnątrz lokalu, że jest nieubrana i ich nie wpuści. M. C. wielokrotnie wzywał też pozwaną do zapłaty wynagrodzenia za zajmowanie powyższego lokalu. Pozwana nie kwestionowała wówczas tego, że ma płacić to wynagrodzenie, lecz oznajmiała M. C., że go nie zapłaci, ponieważ nie ma pieniędzy. Należne powodowi wynagrodzenie za zajmowanie lokalu przy ul.(...)w B. wynosiło wraz z mediami w styczniu i lutym 2012 r. 712,42 zł miesięcznie. Było ono płatne do dziesiątego dnia każdego miesiąca. Powód pismem z dnia 22 marca 2012 r. wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 1.428,84 zł stanowiącej należne wynagrodzenie za zajmowanie lokalu przy ul. (...) w B. za okres styczeń - luty 2012 r. wraz z ustawowymi odsetkami od tej kwoty. Pozwana tej kwoty nie zapłaciła. Powyższy stan faktyczny w sprawie Sąd I instancji ustalił na podstawie okoliczności bezspornych, przedłożonych przez strony dokumentów, a także na podstawie zeznań świadka M. C.. Sąd wskazał, że strony nie kwestionowały autentyczności przedłożonych dokumentów, a Sąd nie znalazł podstaw do ich zakwestionowania. Jedynie ocenił, że dokument w postaci potwierdzenia wymeldowania pozwanej z pobytu stałego nie stanowi dowodu dotyczącego braku zamieszkania w spornym lokalu, gdyż instytucja zameldowania ma charakter techniczny i służy wyłącznie celom ewidencyjnym. Sąd Rejonowy uznał, że z wiarygodnych zeznań świadka M. C. wynika, iż pozwana przebywała w lokalu przy ul. (...) w B. aż do marca 2012 r., pomimo dokonanego przez nią wymeldowania w dniu 13 lutego 2012 r. Sąd dał wiarę zeznaniom świadka M. C. uznając, że są one logiczne i oparte na jego własnych spostrzeżeniach, a zeznania te korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. Sąd I instancji zważył, że stanowisko

4

pozwanej jest wewnętrznie sprzeczne, gdyż z jednej strony kwestionowała fakt zamieszkiwania w styczniu i lutym 2012 r. w lokalu powoda, a z drugiej strony godziła się na obciążenie jej częścią odszkodowania za miesiąc styczeń, które przypadała na każdego z mieszkańców. Za niewiarygodne Sąd Rejonowy uznał twierdzenia pozwanej, że nie zapoznała się z kierowanym do niej zawiadomieniem powoda o zmianie wysokości odszkodowania i wskazał, że miała ona możliwość zapoznania się z tym pismem. Za niezasadne Sąd uznał także twierdzenie pozwanej, że nie otrzymała wezwania do zapłaty, gdyż było ono wysłane na adres zamieszkania pozwanej. Analizując treść przepisu art. 18 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (tekst jednolity Dz. U. Nr 31 z 2005 r., poz. 266 ze zm.) Sąd doszedł do wniosku, że zarzut pozwanej, iż odszkodowanie powinno być podzielone pomiędzy osoby zamieszkujące w lokalu powoda był niezasadny. Sąd I instancji, powołując się na stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w uchwale z dnia 7 grudnia 2007 r. wydanej w sprawie III CZP 121/07 oraz w uzasadnieniu postanowienia z dnia 21 czerwca 2012 r. wydanego w sprawie III CZP 37/12, zważył, że eksmitowani lokatorzy nie odpowiadają z tytułu czynu niedozwolonego, a wynikająca z tych przepisów odpowiedzialność stanowi szczególny rodzaj stosunku zobowiązaniowego oraz że odpowiadają oni in solidum. Powołując się na pogląd wyrażony przez Jacka Chacińskiego w: Ochrona praw lokatorów. Komentarz, uwagi zawarte w punkcie 6 komentarza do art. 18, rok wydania 2009, Wydawnictwo C.H.Beck, Wydanie 2, komentarza dostępnego także w programie L., Sąd Rejonowy uznał, że wysokość odszkodowania określonego w przepisach art. 18 ust. 1 i 3 ustawy o ochronie praw lokatorów może być podwyższona. Dlatego Sąd I instancji na podstawie art. 18 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego zasądził od pozwanej na rzecz powoda dochodzona kwotę. O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i

5

2 k.c. Kosztami postępowania Sąd Rejonowy na podstawie art. 98 § 1, 3-4 k.p.c., art. 13 ust. 1 i art. 21 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz. U. Nr 90 z 2010 r., poz. 594 ze zm.), a także na podstawie § 2 ust. 1-2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163 z 2002 r., poz. 1348 ze zm.) obciążył pozwaną, która przegrała proces w całości. Dlatego zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 269,00 zł stanowiącą sumę 72,00 zł opłaty stosunkowej od pozwu, 180,00 zł kosztów zastępstwa procesowego i 17,00 zł - opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Apelację od tego wyroku wniosła pozwana, która zaskarżyła go w całości. Zarzuciła Sądowi Rejonowemu naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów poprzez ustalenie, że mieszkała w lokalu powoda w okresie wskazanym w pozwie. Do apelacji dołączyła odpis umowy najmu oraz zaświadczenie o wymeldowaniu. Oświadczyła także, iż godziła się na zapłacenie części odszkodowania za styczeń 2012 r., gdyż była zameldowana w tym lokalu, chociaż w min nie mieszkała. Podała także, iż po wyjściu za mąż przyjęła nazwisko męża i obecnie nazywa się M..

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest uzasadniona. Sąd Rejonowy dokonał ustaleń faktycznych naruszając zasady doświadczenia życiowego w zakresie zamieszkiwania pozwanej w lokalu powoda w styczniu i lutym 2012 r. oraz dokonał błędnej wykładni przepisu art. 18 ust. 3 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (tekst jednolity Dz. U. Nr 31 z 2005 r., poz. 266 ze zm.). Rację miał Sąd I instancji twierdząc, że miejsce zameldowania oraz miejsce zamieszkania

6

mogą się nie pokrywać. Jednakże przyjęcie na podstawie zeznań pełnomocnika powoda, że pozwana mieszkała w lokalu powoda, gdyż słyszał jej głos przez drzwi ewidentnie narusza zasady doświadczenia życiowego. Sąd Rejonowy zasadnie wskazał, że to powód powinien wykazać zamieszkiwanie pozwanej w spornym okresie. Skoro twierdził, że jego pełnomocnik słyszał głos pozwanej dochodzący z mieszkania podczas próby przeprowadzenia kontroli kominiarskiej, to powinien zgłosić dowód z zeznań kominiarza, aby swoje zeznania uwiarygodnić. Ten dowód, w porównaniu z zaświadczeniem o zameldowaniu oraz umową najmu, nie przesądza wiarygodnie o tym, że pozwana mieszkała w lokalu powoda w styczniu i maju 2012 r.

Ponadto Sąd Rejonowy błędnie uznał, że powód mógł po ustaniu stosunku najmu i orzeczeniu eksmisji wypowiedzieć wysokość odszkodowania, o którym mowa w przepisach art. 18 ust, 1 i 3 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (tekst jednolity Dz. U. Nr 31 z 2005 r., poz. 266 ze zm.). Pogląd doktryny o możliwości zmiany wysokości odszkodowania powołany w uzasadnieniu Sądu Rejonowego jest błędny. Dokonując wykładni przepisu art. 18 ust. 3 ustawy należy porównać go z przepisem art. 18 ust. 2. To odszkodowanie płacone w oparciu o przepis art. 18 ust. 2 ustawy uwzględnia zmiany stawek czynszu. Natomiast odszkodowanie płacone na podstawie przepisu art. 18 ust. 3 obejmuje stawki czynszu z chwili ustania najmu. Powód wysokości tych stawek nie wykazał w żaden sposób. Wobec tego należy uznać, że powód nie wykazał wysokości szkody.

Dlatego Sąd Okręgowy na podstawie przepisu art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok i powództwo oddalił.