Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 lipca 2017 r.

Sąd Rejonowy w Lidzbarku Warmińskim I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Magdalena Maszlanka
Protokolant:	pracownik sądowy Katarzyna Rogucka

po rozpoznaniu w dniu 28 lipca 2017 r. w Lidzbarku Warmińskim na rozprawie

sprawy z powództwa Gminy (...) L.

przeciwko H. P., M. P., E. P., D. P.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanych H. P., M. P., E. P., D. P. na rzecz powoda Gminy (...) L. kwotę 12472,62 zł (dwanaście tysięcy czterysta siedemdziesiąt dwa 62/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 lutego 2017 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 7377,04 zł (siedem tysięcy trzysta siedemdziesiąt siedem 04/100) z odsetki ustawowymi za opóźnienie od kwoty 2621,01 zł od dnia 11 kwietnia 2017 r. do dnia zapłaty, z tym zastrzeżeniem, że spełnienie świadczenia przez jednego z pozwanych zwalnia z obowiązku świadczenia pozostałych pozwanych;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  zasądza od pozwanego H. P., M. P., E. P., D. P. na rzecz powoda Gminy (...) L. kwotę 4355 zł (cztery tysiące trzysta pięćdziesiąt pięć 00/100) tytułem zwrotu kosztów postępowania, z tym zastrzeżeniem, że spełnienie świadczenia przez jednego z pozwanych zwalnia z obowiązku świadczenia pozostałych pozwanych;

4.  nadaje wyrokowi w punkcie 1 rygor natychmiastowej wykonalności.

SSR Magdalena Maszlanka

Sygn. akt I C 401/17

UZASADNIENIE

Powódka Gmina (...) L. wniosła o zasądzenie od pozwanych H. P., E. P., M. P., D. P. kwoty 15093,63 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 12472,62 zł od dnia 1 lutego 2017 r. do dnia zapłaty, kwoty 7377,04 zł tytułem skapitalizowanych odsetek z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 2621,01 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, z tym zastrzeżeniem, że spełnienie świadczenia przez jednego z pozwanych zwalania z długu pozostałych. W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że wypowiedziała pozwanym umowę najmu lokalu mieszkalnego numer (...) położonego w L. przy ul. (...). Mimo tego pozwani nie opuścili zajmowanego przez siebie lokalu mieszkalnego. Na dochodzoną pozwem sumę składają się kwoty: 12472,62 zł tytułem opłat za bezumowne korzystanie z lokalu mieszkalnego za okres od 1 grudnia 2010 r. do dnia 31 stycznia 2017., kwota 2621,01 zł tytułem odsetek od nieterminowych wpłat należności za miesiące od października 2009 r. do grudnia 2010 r. oraz kwota 7377,04 zł tytułem odsetek ustawowych wyliczonych od dnia 1 listopada 2009 r. do 31 stycznia 2017 r.

Pozwani nie odnieśli się do żądania pozwu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pismem z dnia 15 maja 2002 r. powódka wypowiedziała pozwanym H. P. i E. P. umowę najmu lokalu mieszkalnego numer (...) położonego w L. przy ul. (...). Oświadczenie o wypowiedzeniu zostało odebrane przez pozwaną E. P. w dniu 16 maja 2002 r.

Mimo tego pozwani H. P., E. P., M. P. i D. P. nie opuścili zajmowanego przez siebie lokalu mieszkalnego.

Na dzień 31 stycznia 2017 r. pozwani zobowiązani są do zapłaty odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu za okres od 1 grudnia 2010 r. do dnia 31 stycznia 2017 r. w wysokości 12472,62 zł oraz kwoty 7377,04 zł tytułem odsetek ustawowych za opóźnienie wyliczonych od dnia 1 listopada 2010 r. do dnia 31 stycznia 2017 r.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo w przeważającej części zasługiwało na uwzględnienie.

Jego zasadność należało oceniać przy zastosowaniu art. 18 ust. 1, 2 i 3 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (D.U. z 2005 r., Ns 31 poz. 266 ze zm.). Stanowią one, że osoby zajmujące lokal bez tytułu oprawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie, które odpowiada wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu, a jeżeli osoby uprawnione są do lokalu zamiennego albo socjalnego i jeżeli sąd orzekł o wstrzymaniu wykonania opróżnienia lokalu do czasu dostarczenia im takiego lokalu, opłacają odszkodowanie w wysokości czynszu albo innych opłat za używanie lokalu, jakie byłyby obowiązane opłacać, gdyby stosunek prawny wygasł.

W rozpoznawanej sprawie pozwani nie stawili się na rozprawie i nie odnieśli się pisemnie do żądania pozwu. W takiej sytuacji, w myśl. art. 339 § 1 k.p.c., Sąd zobligowany był rozstrzygnąć sprawę wyrokiem zaocznym.

Stosownie do art. 339 § 2 k.p.c., wydając wyrok zaoczny sąd przyjmuje za prawdziwe twierdzenia powoda przytoczone w pozwie o okolicznościach faktycznych, jednakże tylko wówczas, gdy twierdzenia te nie budzą uzasadnionych wątpliwości co do zgodności z prawdziwym stanem rzeczy. Domniemanie zgodności twierdzeń faktycznych powoda z prawdziwym stanem rzeczy ma szczególny charakter, bowiem bezczynność pozwanego jest tu, w pewnym sensie, przyznaniem okoliczności przytoczonych w pozwie. Fakty przyznane w procesie nie wymagają dowodu tylko wtedy, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości co do zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy (art. 229 k.p.c.)

Jak podkreśla się w orzecznictwie, wprowadzenie przez art. 339 § 2 k.p.c. domniemania zgodności twierdzeń powoda z rzeczywistym stanem rzeczy nie zwalnia powoda od przytoczenia faktów, które są niezbędne do dokonania subsumcji materialnoprawnej, stanowiącej faktyczną i materialnoprawną podstawę wyroku. Sąd jest bowiem zobowiązany, nawet przy uznaniu twierdzeń powoda za prawdziwe, dokonać prawidłowej oceny zasadności żądania pozwu (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 czerwca 1997 r., I CKU 87/97)

W rozpoznawanej sprawie nie budziło wątpliwości żądanie zapłaty odszkodowania w wysokości 12472,62 zł. Zwrócić jednak należy uwagę, że obliczając wysokość zadłużenia pozwanych, powódka podwoiła kwotę 2621,01 zł tytułem odsetek za opóźnienie za okres od października 2009 r. do grudnia 2010 r. Kwota ta została bowiem doliczona zarówno do sumy stanowiącej wartość przedmiotu sporu (15093,63zł) jak i do skapitalizowanych odsetek w wysokości 7377,04 zł (4756 zł+ 2621,01 - k. 14). Odnośnie do kwoty 2621,01 zł powództwo oddalono.

W pozostałym zakresie Sąd uwzględnił żądanie pozwu, o czym orzeczono na podstawie art. 18 ust. 1, 2 i 3 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (D.U. z 2005 r., Ns 31 poz. 266 ze zm.) oraz art. 481 par. 1 k.c.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 100 zd. 1 k.p.c. Powódka wygrała w zakresie wskazanej w pozwie wartości przedmiotu sporu (na jej rzecz zasądzono kwotę 12472,62 zł i 2621,01 zł z dalszymi odsetkami), a zatem Sąd zasądził na rzecz powódki od pozwanych 755 zł opłaty od pozwu i 3600 zł kosztów zastępstwa procesowego.

W rozpoznawanej sprawie nie było podstaw, by zastosować art. 102 k.p.c. Przepis ten stanowi, że w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Pod pojęcie "wypadków szczególnie uzasadnionych" należy zakwalifikować okoliczności związane z przebiegiem procesu (np. wytoczenie powództwa w oparciu o utrwaloną interpretację przepisów, od której następnie odstąpiono, precedensowy charakter sprawy, nielojalne prowadzenie procesu przez stronę przeciwną, charakter żądania poddanego pod rozstrzygnięcie sądu), ale również pozostające poza jego obszarem (np. stan majątkowy stron, ich sytuacja życiowa)- tak m.in. Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 30 lipca 2013 r. w sprawie I ACa 660/13.

Pozwani nie stawili się na terminie rozprawy, nie wskazali na wyjątkowe okoliczności, które uzasadniałyby odstąpienie od obciążenia ich kosztami procesu. Podkreślić przy tym trzeba, że trudna sytuacja materialna dłużnika – sama w sobie – nie stanowi okoliczności, o których mowa w art. 102 k.p.c.

Zważyć też należy, że zgodnie z art. 348 k.p.c., koszty rozprawy zaocznej i sprzeciwu ponosi pozwany, choćby następnie wyrok zaoczny został uchylony, chyba że niestawiennictwo pozwanego było niezawinione lub że nie dołączono do akt nadesłanych do sądu przed rozprawą wyjaśnień pozwanego.

W oparciu o art. 333 § 1 pkt 3 k.p.c. wyrokowi w punkcie 1 nadano rygor natychmiastowej wykonalności.