Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 kwietnia 2017 roku

Sąd Rejonowy w Szczytnie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Małgorzata Banaszewska
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Monika Nalewajk

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 kwietnia 2017 roku w Szczytnie,

sprawy z powództwa (...) Wierzytelności Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w W.,

przeciwko B. K.,

o zapłatę

I.  oddala powództwo,

II.  zasądza od powoda (...) Wierzytelności Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w W. na rzecz pozwanej B. K. kwotę 3.617 (trzy tysiące sześćset siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 3.600 (trzy tysiące sześćset ) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego

ZARZĄDZENIE

1) (...)

2) (...)

S., dnia 10 kwietnia 2017 roku.

Sygn. akt I C 1520/16

UZASADNIENIE

Powód (...) Wierzytelności Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W. w pozwie przeciwko B. K. domagał się wydania nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym i zasądzenia kwoty 12.953,16 złotych wraz z odsetkami umownymi od kwoty 4.444,32 złotych w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP nie przekraczającej dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 8.508,84 złote od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Nadto, domagał się zasądzenia kosztów procesu w wysokości 4.265 złotych, w tym kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 3.600 złotych, a w przypadku wniesienia przez pozwaną sprzeciwu od nakazu zapłaty domagał się zasądzenia kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 4.800 złotych.

W uzasadnieniu żądania powód podniósł, że wierzytelność dochodzoną pozwem nabył na skutek umowy sprzedaży wierzytelności zawartej w dniu 06 lipca 2015 roku z (...) Bank (...) S.A. we W., na podstawie której stał się następcą pierwotnego wierzyciela uzyskując wierzytelność, której podstawą była umowa o zawarta przez pozwaną B. K. z (...) Bank S.A. we W. w dniu 7 października 2008 roku. Z uwagi na jej naruszenie przez pozwaną, pierwotny wierzyciel wypowiedział umowę kredytu, co spowodowało, że wierzytelność wynikająca z umowy stała się wymagalna. Pierwotny wierzyciel wystawił przeciwko pozwanej bankowy tytuł egzekucyjny i po uzyskaniu klauzuli wykonalności złożył wniosek o wszczęcie postępowania egzekucyjnego. Prowadzone przez poprzedniego wierzyciela postępowanie egzekucyjne nie doprowadziło do wyegzekwowania całości należności stwierdzonej bankowym tytułem egzekucyjnym, a w celu wszczęcia postępowania egzekucyjnego przez powoda koniecznym stało się uzyskanie tytułu wykonawczego na rzecz powoda. Powód twierdził, że na kwotę objętą żądaniem pozwu tj. 12.953,16 złotych składały się kwoty:

-

4.444,32 złote tytułem niespłaconej kwoty kapitału,

-

7.016,40 złotych tytułem odsetek karnych naliczonych przez bank od kwoty niespłaconego kapitału na dzień 28 kwietnia 2015 roku,

-

958,63 złotych tytułem odsetek umownych naliczonych przez bank za okres od daty zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania wg stopy odsetek określonej w umowie nie większej niż stopa odsetek maksymalnych,

-

533,81 złote tytułem odsetek karnych naliczonych od kwoty niespłaconego kapitału w okresie od dnia 29 kwietnia 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP. I w okresie od 1 stycznia 2016 roku do dnia poprzedzającego dzień wniesienia pozwu w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie

Sąd Rejonowy w Szczytnie w dniu 9 listopada 2016 roku wydał w sprawie I Nc(...)nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym nakazał pozwanej, aby zapłaciła powodowi kwotę 12.953,16 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 8.508,84 złote za okres od dnia 28 października 2016 roku do dnia zapłaty i odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym lecz nie wyższej niż wysokość odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty 4.444,32 złote za okres od dnia 28 października 2016 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 2.579 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania, w tym kwotę 2.400 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego w terminie 2 tygodni od dnia doręczenia nakazu zapłaty albo wniosła w tym terminie sprzeciw.

Pozwana B. K. w terminie ustawowym wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty zaskarżając go w całości. Podniosła zarzut przedawnienia, twierdziła, iż nie uznaje roszczenia powoda, a cesji wierzytelności jako dokument nie wskazuje podstawy do jej naliczenia. Następnie została wezwana do uzupełnienia sprzeciwu poprzez złożenie pisma procesowego zawierającego uzasadnienie podniesionych zarzutów. Pismo procesowe w terminie zakreślonym złożył ustanowiony przez nią pełnomocnik, który precyzując stanowisko pozwanej wyrażone w sprzeciwie podniósł zarzut nieudowodnienia istnienia, wysokości oraz wymagalności wierzytelności dochodzonej pozwem, braku legitymacji procesowej czynnej, nieważności umowy bankowej, braku wykazania przekazania przez bank pozwanej środków pieniężnych, zamieszczenia w umowie niedozwolonych klauzul umownych, braku wykazania wysokości odsetek naliczonych przez powoda oraz ponowienie podniósł zgłoszonych już przez pozwaną zarzut przedawnienia roszczenia. W konkluzji, pełnomocnik pozwanej wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasadzenie od powoda na rzecz pozwanej zwrotu kosztów procesu według norm przesianych, w tym kosztów zastępstwa procesowego w wysokości dwukrotności stawki minimalnej.

W obszernym uzasadnieniu swego stanowiska pełnomocnik pozwanej twierdził, że niektóre przedstawione przez powoda jako dowody dokumenty były jedynie kopiami niepoświadczonymi za zgodność z oryginałem, jak tego wymaga przepis art. 129 § 2 k.p.c., a tym samym nie mogły stanowić dowodów w procesie cywilnym. Nadto, twierdził, że z pełnomocnictwa ogólnego, którego powód udzielił radcy prawnemu K. P. nie wynikało umocowanie do skutecznego złożenia pozwu w niniejszej sprawie, gdyż pełnomocnictwo do dokonania czynności procesowych, w tym wniesienia pozwu powinno być udzielone odrębnie. Kolejno, pełnomocnik pozwanej twierdził, iż powód nie wykazał legitymacji procesowej czynnej, albowiem umowa cesji wierzytelności będąca podstawą zgłoszonego przez powoda żądania nie zawierała elementów koniecznych pozwalających na ustalenie, że jej przedmiotem była wierzytelność cedenta względem pozwanej. Nie wykazał również istnienia, wysokości oraz wymagalności roszczenia dochodzonego w niniejszym postepowaniu. Przedłożona poświadczoną za zgodność z oryginałem kopia umowy pożyczki, stanowiła w ocenie pozwanej jedynie dowód istnienia stosunku prawnego między stronami tej umowy i nie świadczyła o powstaniu zaległości oraz jej wysokości.

Sąd ustalił, co następuje:

Pozwana B. K. w dniu 7 października 2008 roku zawarła umowę pożyczki gotówkowej nr (...) z (...) Bankiem S.A. we W.. Na jej podstawie bank udzielił pozwanej pożyczki w kwocie 14.711,38 złotych na okres od 7 października 2008 roku do 15 października 2012 roku. Uwzględniając koszty pożyczki w postaci opłaty przygotowawczej, prowizji bankowej i opłaty za ochronę ubezpieczeniową bank postawił do dyspozycji pozwanej kwotę 12.000 złotych. Oprocentowanie nominalne pożyczki wynosiło 9,50% w stosunku rocznym i było stałe. Pozwana zobowiązała się zaś do spłaty pożyczki w 48 miesięcznych ratach płatnych do dnia 15 każdego miesiąca począwszy od dnia 15 listopada 2008 roku.

(dowód: umowa pożyczki nr (...) k. 33-34)

Dnia 16 kwietnia 2010 roku (...) Bank S.A. we W. wystawił bankowy tytuł egzekucyjny, w którym stwierdził, że zobowiązanie pozwanej na dzień 16 kwietnia 2010 roku wynikające z umowy pożyczki nr (...) wynosiło łącznie 14.425,95 złotych i obejmowało kwotę: 12.905,32 złote tytułem należności głównej, 1.350,63 złote tytułem odsetek za okres od 7 października 2008 roku do dnia wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego, 170 złotych tytułem kosztów, opłat i prowizji. Nadto, stwierdził, że pozwana zobowiązana jest uiszczenia odsetek od dnia następnego po dniu wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego do dnia zapłaty obliczonych od kwoty 12.905,32 złote według zmiennej stopy procentowej odsetek maksymalnych, która na dzień wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego wynosi 20% w stosunku rocznym. Po nadaniu bankowemu tytułowi egzekucyjnemu przez Sąd Rejonowy w Szczytnie postanowieniem z dnia 22 czerwca 2010 roku klauzuli wykonalności (sygn. akt I Co (...)), wierzyciel wszczął postepowanie egzekucyjne przeciwko pozwanej, które postanowieniem z dnia 13 września 2014 roku na skutek częściowej bezskuteczności egzekucji zostało umorzone (sygn. akt Km (...))

(dowód: bankowy tytuł egzekucyjny z dnia 16 kwietnia 2010 roku k. 35, postanowienie SR w Szczytnie z dnia 22 czerwca 2010 roku k. 36, postanowienie Komornika Sądowego przy SR w Szczytnie z dnia 13 września 2014 roku k. 108)

Dnia 6 lipca 2015 roku powód (...) Wierzytelności Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W. reprezentowany przez (...) S.A. w W. zawarł z(...)Bank (...) S.A. we W. (poprzednia nazwa (...) Bank S.A. we W.) umowę przelewu wierzytelności, której przedmiotem były wierzytelności wynikające z tytułu czynności bankowych dokonanych z osobami fizycznymi, które nie dotrzymały warunków udzielenia kredytu/poręczenia określonych w umowie. Wierzytelności te miały być szczegółowo określone w Załączniku nr 5 do umowy (sporządzonym w postaci plików zapisanych na płycie CD) oraz w postaci Wykazu Wierzytelności (załącznik nr 6 do umowy) w formie papierowej z podpisami notarialnie poświadczonymi, które stanowić miały integralną część umowy.

(dowód: umowa przelewu wierzytelności k. 11-16, pełnomocnictwo k. 17-18, KRS nr (...) k. 21-25, KRS nr (...). 26-29 )

Dnia 11 sierpnia 2015 roku powód skierował do pozwanej wezwanie do zapłaty kwoty 12.528,45 złotych w terminie do 18 sierpnia 2015 roku.

(dowód: wezwanie do zapłaty k. 32)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności odnieść należy się do zarzutu pozwanej dotyczącej pełnomocnictwa radcy prawnego reprezentującego powoda. Pozwana kwestionowała pełnomocnictwo procesowe udzielone przez powoda radcy prawnemu występującemu w niniejszej sprawie, twierdząc, iż nie był on umocowany do wniesienia pozwu w niniejszej sprawie. Zarzut ten jest chybiony, albowiem pełnomocnictwo procesowe zgodnie z przepisem art. 88 k.p.c. może być pełnomocnictwem ogólnym (stanowiącym umocowanie do prowadzenia wszystkich spraw w imieniu strony procesowej) bądź do prowadzenia poszczególnych spraw (stanowiącym umocowanie do prowadzenia tylko tych spraw, które są wymienione w treści pełnomocnictwa). Strona powodowa udzieliła zaś radcy prawnemu K. P. pełnomocnictwa procesowego ogólnego, na podstawie którego jest on uprawniony do reprezentowania powoda przed sądami powszechnymi. Pełnomocnictwo to z mocy samego prawa obejmuje umocowanie do wszystkich łączących się ze sprawą czynności procesowych, w tym do wnoszenia pozwu i nie jest wymagane pełnomocnictwo szczególne do dokonania tej czynności procesowej, która w zasadzie inicjuje postępowanie, w którym pełnomocnik reprezentuje stronę.

Powód (...) Wierzytelności Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W. domagał się zasadzania od pozwanej B. K. kwoty 12.953,16 złotych wraz z odsetkami opierając swoje roszczenie o przepis art. 509 k.c. powołując się na umowę sprzedaży wierzytelności z dnia 6 lipca 2015 roku i wskazując, że wierzyciel pierwotny – (...) S.A. we W. (poprzednia nazwa (...) Bank S.A. we W.) dokonał przelewu na jego rzecz przysługującej mu od pozwanej wierzytelności wynikającej z umowy pożyczki zawartej dnia 7 października 2008 roku.

Zgodnie z przepisem art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią, chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania, zaś w myśl § 2 wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie przyjmuje się zgodnie, że w wyniku przelewu wierzytelności w rozumieniu art. 509 k.c. przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki wiązał go z dłużnikiem. Innymi słowy, stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, natomiast zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela. Jednakże, warunkiem otrzymania należności przez nabywcę długu jest udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi. Niezbędnym warunkiem jest ponadto wykazanie przez stronę powodową, że przysługuje jej wierzytelność dochodzona pozwem, a zarazem - legitymacja czynna w niniejszym postępowaniu.

Legitymacja procesowa to uprawnienie wypływające z prawa materialnego (konkretnego stosunku prawnego) do występowania z konkretnym roszczeniem przeciwko innemu konkretnemu podmiotowi, dlatego też fakty, z których wywodzone jest dochodzone roszczenie (tworzące prawo podmiotowe), powinien co do zasady dowieść powód. Podkreślić należy, że badanie legitymacji procesowej stron procesu jest obowiązkiem Sądu, który do kwestii tej odnosi się przed merytoryczną oceną sprawy.

W ocenie Sądu powód w niniejszym postępowaniu, zgodnie z art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. wykazał legitymację czynną do występowania w sprawie. Przedłożona przez powoda umowa sprzedaży wierzytelności, zawarta w dniu 6 lipca 2015 roku zawierała wszelkie podmiotowo i przedmiotowo istotne elementy, by uznać ja za skuteczną. Umowa ta jednoznacznie określała strony umowy oraz jej przedmiot. Została ona podpisana przez osoby umocowane do działania w imieniu stron umowy. W imieniu cedenta umowę podpisali prezes i wiceprezes zarządu spółki, którzy zgodnie z treścią odpisu z rejestru przedsiębiorców byli uprawnieni do reprezentowania spółki. W imieniu cesjonariusza umowę podpisał J. L. wiceprezes zarządu (...) S.A. w W., która to spółka zgodnie z pełnomocnictwem z dnia 10 czerwca 2015 roku udzielonym przez prezesa zarządu i członka zarządu powodowej spółki była umocowana do działania w imieniu i na rzecz powoda m.in. do składania oświadczeń woli dotyczących nabycia wierzytelności. Podpisy tych osób zostały notarialnie poświadczone.

Zgodnie z treścią umowy wierzytelności będące przedmiotem cesji miały być szczegółowo określone w Załączniku nr 5 do umowy (sporządzonym w postaci plików zapisanych na płycie CD) oraz w postaci Wykazu Wierzytelności (załącznik nr 6 do umowy) w formie papierowej z podpisami notarialnie poświadczonymi, które stanowić miały integralną część umowy. Strona powodowa nie przedłożyła ani załącznika nr 5 ani załącznika nr 6. W piśmie z dnia 13 marca 2016 roku pełnomocnik powoda twierdził, że złożył do akt sprawy wyciąg z wykazu wierzytelności objętych umową podpisany przez osoby reprezentujące poprzedniego wierzyciela oraz powoda. Nadto, twierdził, że do pisma z dnia 13 marca 2016 roku ponownie załączył wyciąg z wykazu wierzytelności i jak twierdził z uwagi na konieczność zachowania tajemnicy handlowej załączył pierwszą i ostatnią stronę wykazu wierzytelności oraz tą na której znajdowała się wierzytelność pierwotnego wierzyciela względem pozwanej. W aktach sprawy takiego wyciągu brak. Strona powodowa do pozwu dołączyła jedynie wydruk automatycznie wygenerowany – wyciąg z elektronicznego załącznika do umowy sprzedaży wierzytelności, który nie został przez nikogo podpisany, a jedynie poświadczony za zgodność z oryginałem przez występującego w sprawie pełnomocnika. W wydruku tym zawarte zostały dane osobowe pozwanej wraz ze wskazaniem jej numeru PESEL oraz kwoty 12.419,35 złotych. W ocenie Sądu wydruk ten w żadnym razie nie stanowi wyciągu z wykazu wierzytelności, na który strona powodowa powoływała się w swoim stanowisku. Powyższe jednakże nie przesądza o braku po stronie powodowej legitymacji procesowej czynnej. Otóż, powód do pozwu dołączył kserokopie: umowy pożyczki z dnia 7 października 2008 roku, bankowego tytułu egzekucyjnego wystawionego przez pierwotnego wierzyciela z dnia 16 kwietnia 2010 roku, które zostały poświadczone za zgodność z oryginałem przez występującego w sprawie pełnomocnika. Dla uznania kserokopii za dokument niezbędne jest oświadczenie o istnieniu oryginału o treści i formie odwzorowanej kserokopią. Takim oświadczeniem jest umieszczone na wskazanych kserokopiach i zaopatrzone podpisem poświadczenie zgodności kserokopii z oryginałem. Na załączonych kserokopiach takie poświadczenie zostało zamieszone. Uznać więc należy, iż w ten sposób powód wykazał istnienie po swej stronie legitymacji procesowej, przedłożył on stosowane dokumenty, z których wynika, że nabył wierzytelność wobec pozwanej wynikającą z umowy zawartej w dniu 7 października 2008 roku.

Kwestą odrębną jest zaś ustalenie istnienia tej wierzytelności oraz jej wysokości. W tym zakresie pozwana w sprzeciwie od nakazu zapłaty podniosła szereg zarzutów, w tym zarzut przedawnienia, który jako najdalej idący Sąd poddał ocenie w pierwszej kolejności.

Zgodnie z brzmieniem art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata. Bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Jeżeli wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, bieg terminu rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie (art. 120 § 1 k.c.). Przepis art. 123 § 1 k.c. wymienia natomiast okoliczności, w których następuję przerwanie biegu przedawnienia zaliczając do nich: każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia; uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje oraz wszczęcie mediacji. Zgodnie zaś z art. 124 k.c. po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo, a w razie przerwania przedawnienia przez czynność w postępowaniu przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym albo przez wszczęcie mediacji, przedawnienie nie biegnie na nowo, dopóki postępowanie to nie zostanie zakończone.

Istota przedawnienia polega na tym, że po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, powołując się na upływ tego czasu. Skutek przedawnienia polega więc na tym, że dłużnik uzyskuje prawo zgłoszenia zarzutu wyłączającego możliwość dochodzenia wykonania świadczenia przed sądem. Sytuacja dłużnika, która polega na możności odmowy świadczenia przez podniesienie zarzutu przedawnienia, jest jego prawem podmiotowym. Wykonanie tego uprawnienia powoduje, że roszczenie już nie może być skutecznie dochodzone. Dotyczy to nie tylko roszczenia głównego, ale i odsetek za opóźnienie (uchwała SN z dnia 10 listopada 1995 roku, III CZP 156/95). Roszczenie o odsetki za opóźnienie przedawnia się najpóźniej z chwilą przedawnienia roszczenia głównego, tak więc podniesienie więc przez pozwanego zarzutu przedawnienia roszczenia głównego rozciąga się również na odsetki.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, iż umowa po między pierwotnym wierzycielem a pozwaną została zawarta w dniu 7 października 2008 roku. Powód natomiast nie wykazał, do czego był zobowiązany na mocy art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. w jakiej konkretnie dacie umowa została wypowiedziana i w jakiej dacie wierzytelność stała się wymagalna. W dniu 16 kwietnia 2010 roku został wystawiony przez pierwotnego wierzyciela bankowy tytuł egzekucyjny. W związku z tym w ocenie Sądu należało przyjąć, że przed tą datą umowa została wypowiedziana i wierzytelność stała się wymagalna. Następnie doszło do przerwania biegu terminu przedawnienia z uwagi na złożenie wniosku o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu, którą to klauzulę ostatecznie nadano w dniu 22 czerwca 2010 roku. Od tej daty ponownie rozpoczął się bieg terminu przedawnienia. W ocenie Sądu w przedmiotowej sprawie niewątpliwie ma zastosowanie 3 – letni termin przedawnienia związany z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Powód stał na stanowisku, iż do przedawnienia roszczeń nie doszło, albowiem postępowanie egzekucyjne prowadzone przeciwko pozwanej na wniosek wierzyciela pierwotnego na podstawie wystawionego przez niego bankowego tytułu egzekucyjnego opatrzonego klauzulą wykonalności zostało postanowieniem komornika z dnia 13 września 2014 roku umorzone z uwagi na częściową bezskuteczność egzekucji. Wobec czego, zdaniem pozwanego, po umorzeniu postępowania egzekucyjnego termin przedawnienia zgodnie z przepisem art. 125 k.c. rozpoczął swój bieg na nowo. Uwzględniając więc datę wniesienia pozwu do sądu termin przedawnienia roszczenia jeszcze nie upłynął.

W ocenie Sądu stanowisko strony powodowej nie zasługuje na uwzględnienie. Wprawdzie, po umorzeniu postepowania egzekucyjnego prowadzonego w oparciu o bankowy tytuł egzekucyjnego bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się na nowo, ale jedynie w granicach podmiotowych wynikających z bankowego tytułu egzekucyjnego.

W razie cesji wierzytelności nabywca wstępuje w sytuację prawną cedenta, przechodzi na niego ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, wszystkie właściwości, przywileje i braki. Jednakże w przypadku wierzytelności objętej bankowym tytułem wykonawczym sytuacja prawna cesjonariusza kształtuje się odmiennie od sytuacji prawnej nabywcy wierzytelności objętej innym tytułem wykonawczym. Powyższe wynika z faktu, iż uprawnienie do wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego przysługiwało jedynie bankom i tylko na ich rzecz mogła być nadana klauzula wykonalności.

Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19 listopada 2014 roku wydanym w sprawie II CSK 196/14 podkreślił, że przerwanie biegu przedawnienia na podstawie art. 123 § 1 pkt 1 k.c. następuje, co do zasady, tylko pomiędzy stronami postępowania, jeżeli z istoty łączącego je stosunku prawnego wynika, że są materialnie zobowiązane lub uprawnione, a więc skutek przerwania zachodzi tylko w podmiotowych i przedmiotowych granicach czynności podjętej przez wierzyciela. Tak więc wniosek o wszczęcie egzekucji wywołuje skutek przerwy wtedy, gdy pochodzi od wierzyciela wskazanego w tytule egzekucyjnym, na rzecz którego została wydana klauzula wykonalności. Nie jest bowiem wystarczająca tożsamość wierzytelności lecz konieczna jest również identyczność osób, na rzecz których czynność ta została dokonana. Skutki prawne postępowania egzekucyjnego wszczętego na podstawie bankowego tytułu wykonawczego związane są więc tylko z podmiotami w nim uczestniczącymi na podstawie tego tytułu w granicach podmiotowych i przedmiotowych ukształtowanych treścią klauzuli wykonalności. Nabywca wierzytelności objętej bankowym tytułem egzekucyjnym nie będący bankiem nabywa wierzytelność w swej treści i przedmiocie tożsamą z wierzytelnością zbywającego banku, ale nie wchodzi w sytuację prawną zbywcy wywołaną przerwą biegu przedawnienia i rozpoczęciem biegu na nowo. Czynność wszczęcia postępowania egzekucyjnego przez bank wywołuje materialnoprawny skutek przerwy biegu przedawnienia jedynie w stosunku do wierzyciela objętego bankowym tytułem wykonawczym, natomiast nabywca wierzytelności nie będący bankiem, nawet jeżeli nabycie wierzytelności, jak w niniejszej sprawie nastąpiło po umorzeniu postępowania egzekucyjnego na podstawie art. 824 § 1 pkt 3 k.p.c i rozpoczęciu biegu terminu przedawnienia w stosunku do wierzyciela pierwotnego na nowo, nie może się powołać na przerwę biegu przedawnienia wywołaną wszczęciem postępowania egzekucyjnego przez pierwotnego wierzyciela będącego bankiem. Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 29 czerwca 2016 roku wydanej w sprawie III CZP 29/16 podkreślił, że wyjątkowość przywileju wystawiania bankowego tytułu egzekucyjnego prowadzi do wniosku, że skoro nie może on być podstawą egzekucji na rzecz innych osób, niż w nim wskazane za wyjątkiem następstwa prawnego po stronie wierzyciela innego banku, to również materialnoprawne skutki wszczęcia postępowania egzekucyjnego jako czynności wierzyciela - banku prowadzącej do przerwy biegu przedawnienia dotyczą wyłącznie tego wierzyciela i nie dotyczą nabywcy nie będącego bankiem.

Wobec powyższego zarzut przedawnienia był zasadny, dlatego też Sąd nie rozważał pozostałych zarzutów formułowanych przez pozwaną, a dotyczących zasadności roszczenia wynikającego z umowy pożyczki oraz jego wysokości.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznając, iż wierzytelność dochodzona przez powoda uległa przedawnieniu, powództwo na mocy art. 118 k.c. oddalił.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, obciążając powoda kosztami postępowania w całości. Koszty postępowania po stronie pozwanej to: wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 3.600 złotych (§ 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. poz. 1804 ze zm.)) oraz uiszczona opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 złotych. Sąd nie znalazł podstaw do uwzględnienia wniosku o zasadzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów zastępstwa procesowego w wysokości przekraczającej stawki minimalne określone we wskazanym rozporządzeniu. Przepis § 15 ust. 3 rozporządzenia przewiduje możliwość zasądzenia tych kosztów w wysokości wyższej niż stawki minimalne jeśli uzasadnia to m.in. wkład pracy radcy prawnego w przyczynienie się do wyjaśnienia i rozstrzygnięcia istotnych zagadnień prawnych budzących wątpliwości w orzecznictwie i doktrynie. Takie zagadnienie w niniejszej sprawie nie występowało. Powódka działając samodzielnie podniosła m.in. zarzut przedawnienia, a pełnomocnik, który został przez nią ustanowiony w okresie późniejszym w piśmie procesowym miał jedynie sprecyzować stanowisko strony pozwanej. Pismo sporządzone przez pełnomocnika było wprawdzie obszerne, zawierało 24 strony, pełnomocnik złożył kolejne dwa pisma, w tym pismo z dnia 23 marca 2017 roku, które składało się z 16 stron, ale sam ten fakt nie stanowi o tym, że pełnomocnik w ten sposób przyczynił się do wyjaśnienia zagadnienia prawnego, które obecnie nie budzi wątpliwości orzecznictwa.