Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 lutego 2017 roku

Sąd Rejonowy w Szczytnie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Małgorzata Banaszewska
Protokolant:	Starszy sekretarz sądowy Monika Nalewajk

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 lutego 2017 roku w S.

sprawy z powództwa (...) (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w W.

przeciwko T. S.

o zapłatę

oddala powództwo

ZARZĄDZENIE

1) (...)

2)(...)

3) (...)

S., (...)

Sygn. akt I C 1313/16 upr.

UZASADNIENIE

Powód (...) (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W. w pozwie przeciwko T. S. domagał się zasądzenia kwoty 5.407,55 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał, iż wierzytelność objętą żądaniem pozwu nabył na podstawie umowy przelewu wierzytelności zawartej w dniu 6 lipca 2015 roku z (...) Bank (...) S.A. we W., na podstawie której stał się następcą pierwotnego wierzyciela (poprzednia nazwa (...) Bank S.A.) uzyskując wierzytelność, której podstawą była umowa kredyt gotówkowy zawarta przez pozwanego T. S. z (...) Bank S.A. w dniu 6 marca 2008 roku. Powód twierdził, że na kwotę dochodzoną w niniejszym postępowaniu składają się kwoty: 2201,93 złote tytułem niespłaconej kwoty kapitału, 2914,01 złotych tytułem odsetek karnych naliczonych przez bank od kwoty niespłaconego kapitału na dzień 28 kwietnia 2015 roku, 262,70 złotych tytułem odsetek umownych naliczonych przez bank za okres od daty zawarcia umowy bankowej do dnia jej rozwiązania, 24 złote tytułem opłat za rachunek naliczonych przez bank, 204,91 złotych tytułem odsetek karnych naliczonych od kwoty niespłaconego kapitału w okresie od dnia 29 kwietnia 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP i w okresie od 1 stycznia 2016 roku do dnia poprzedzającego dzień wniesienia pozwu w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie.

Pozwany T. S. zawiadomiony o terminie rozprawy nie stawił się na termin rozprawy, nie usprawiedliwił swoje nieobecności, nie złożył odpowiedzi na pozew i nie zajął żadnego stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił, co następuje:

Pozwany T. S. w dniu 6 marca 2008 roku zawarł z (...) Bank S.A. we W. umowę pożyczki gotówkowej nr (...) na czas określony – 1 roku. Na jej podstawie pozwanemu udzielono pożyczki w kwocie 2.353,30 złotych, którą pozwany zobowiązał się spłacić w miesięcznych ratach.

(dowód: umowa pożyczki gotówkowej k. 36-37)

Dnia 18 marca 2009 roku (...) Bank S.A. we W. wystawił bankowy tytuł egzekucyjny nr (...), któremu Sąd Rejonowy w Szczytnie w dniu 11 maja 2009 roku nadał klauzulę wykonalności ((...)). W oparciu o ten tytuł wykonawczy przeciwko pozwanemu zostało wszczęte postępowanie egzekucyjne.

(dowód: bankowy tytuł egzekucyjny k. 38-39, postanowienie SR w Szczytnie z dnia 11 maja 2009 roku k. 62)

Postanowieniem z dnia 20 czerwca 2014 roku Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Szczytnie K. K. umorzyła postępowanie egzekucyjne z uwagi na częściową bezskuteczność egzekucji. W toku postępowania egzekucyjnego na poczet należności przekazano wierzycielowi kwotę 535,26 złotych. ((...)).

(dowód: postanowienie Komornika Sądowego przy SR w Szczytnie z dnia 20 czerwca 2014 roku k. 63-64)

Powód (...) Wierzytelności Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w (...) Bank (...) S.A. we W. w dniu 6 lipca 2015 roku zawarli umowę przelewu wierzytelności, której przedmiotem były wierzytelności pieniężne wynikające z czynności bankowych szczegółowo określone w Załączniku nr 5 do umowy (sporządzonym w postaci plików zapisanych na płycie CD) oraz w postaci Wykazu Wierzytelności (załącznik nr 6 do umowy) w formie papierowej z podpisami notarialnie poświadczonymi, które stanowić miały integralną część umowy. Wykaz Wierzytelności miał być podpisany ze strony banku przez ustanowionego w tym celu pełnomocnika – M. Ł..

(dowód: dokumenty k. 15-32)

Dnia 18 sierpnia 2015 roku sporządzono wezwanie do zapłaty, w którym wzywano pozwanego do zapłaty kwoty 5.254,85 złotych w terminie do 25 sierpnia 2015 roku.

(dowód: wezwanie do zapłaty k. 35)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd w sprawie niniejszej wydał wyrok zaoczny, albowiem pozwany T. S. zawiadomiony o terminie rozprawy nie stawił się na termin rozprawy i nie wypowiedział się co do żądań pozwu. W myśl przepisu art. 339 § 2 k.p.c. wydając wyrok zaoczny sąd przyjmuje za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przyboczne w celu obejścia prawa. Wydanie wyroku zaocznego nie zwalania więc sądu od badania roszczenia pod kątem jego zgodności z prawem. Sąd Najwyższy w stanowisku wyrażonym w wyroku z dnia 31 marca 1999 roku (I CKU 176/97 , LEX nr 37430), podkreślił, że domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda przewidziane w art. 339 § 2 k.p.c. dotyczy wyłącznie strony faktycznej wyroku i nie obowiązuje w zakresie prawa materialnego. Obowiązkiem sądu rozpoznającego sprawę w warunkach zaoczności jest zawsze rozważenie, czy w świetle przepisów prawa materialnego twierdzenia strony powodowej uzasadniają uwzględnienie żądania.

Stan faktyczny w sprawie został ustalony w oparciu o dokumenty przedłożone przez stronę powodową. Przytoczone przez powoda okoliczności stanowiące uzasadnienie pozwu budzą – w ocenie Sądu - uzasadnione wątpliwości w świetle przedstawionych przez niego dowodów.

W myśl przepisu art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią, chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania wraz z wierzytelnością na nabywcę przechodzą wszelkie związane z nią prawa, a w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Zasadnicze znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy miała okoliczność wykazania przez stronę powodową faktu nabycia wierzytelności wobec pozwanego wywodzonej z określonego stosunku prawnego, jej istnienia i wysokości. Zgodnie z art. 509 k.c., aby wierzytelność mogła być przedmiotem przelewu, musi być w dostateczny sposób oznaczona, zindywidualizowana – poprzez dokładne określenie stosunku zobowiązaniowego, którego elementem jest zbywana wierzytelność .

W warunkach niniejszej sprawy jako niewątpliwy uznać należy fakt zawarcia przez powoda (...) Bank (...) S.A. we W. w dniu 6 lipca 2015 roku umowy sprzedaży wierzytelności oraz fakt zawarcia przez pozwanego z (...) Bank S.A. we W. w dniu 6 marca 2008 roku umowy pożyczki. Powodowi nie udało się jednak wykazać i udowodnić, że na podstawie umowy z dnia 6 lipca 2015 roku nabył wierzytelność względem pozwanego w kwocie dochodzonej pozwem, a wynikającą z umowy pożyczki zawartej przez pozwanego w dniu 6 marca 2008 roku.

Pozwany T. S. w dniu 6 marca 2008 roku zawarł umowę pożyczki z (...) Bank S.A. we W. (po zmianie nazwy (...) Bank (...) S.A. we W.). Pożyczkobiorca w oparciu o zapisy umowy wystawił bankowy tytuł egzekucyjny, a po zaopatrzeniu go przez sąd w klauzulę wykonalności wszczął postępowanie egzekucyjne, które po częściowym zaspokojeniu wierzyciela – do kwoty 535,26 złotych zostało umorzone. W oparciu o dokumenty przedłożone przez stronę powodową stwierdzić należy, iż pierwotnemu wierzycielowi przysługiwała względem pozwanego wierzytelność wynikająca z umowy zawartej w dniu 6 marca 2008 roku. Stronie powodowej nie udało się jednak wykazać, iż wierzytelność ta na podstawie umowy zawartej w dniu 6 lipca 2015 roku została nabyta przez powoda.

Otóż, zgodnie z umową sprzedaży wierzytelności jej przedmiotem były wierzytelności wynikające z tytułu czynności bankowych szczegółowo określone w Załączniku nr 5 do umowy (sporządzonym w postaci plików zapisanych na płycie CD) oraz w postaci Wykazu Wierzytelności (załącznik nr 6 do umowy) w formie papierowej z podpisami notarialnie poświadczonymi, które stanowić miały integralną część umowy. Wykaz Wierzytelności miał być podpisany ze strony banku przez ustanowionego w tym celu pełnomocnika – M. Ł.. Strona powodowa nie przedłożyła Wykazu Wierzytelności ani w formie papierowej ani w formie zapisu na płycie CD. Wprawdzie w pozwie złożyła wniosek o dopuszczenie - na okoliczność nabycia przez powoda wierzytelności przysługującej (...) Bank (...) S.A. we W. wobec pozwanego - dowodu z wyciągu z wykazu wierzytelności objętych umową przelewu wierzytelności, który składać miał się ze strony tytułowej, strony ostatniej zawierającej podpisy stron oraz ze strony indywidualizującej wierzytelność przysługującą (...) Bank (...) S.A. we W., ale wykazu tego nie przedłożyła. W załącznikach dołączonych do pozwu znajdowało się pełnomocnictwo udzielone M. Ł. do jednoosobowego podpisania w imieniu (...) Bank (...) S.A. we W. Załącznika nr 6 do umowy zawartej w dniu 6 lipca 2015 roku. Nadto, w załącznikach pozwu znajdował się dokument stanowiący notarialne poświadczenie podpisu złożonego przez M. Ł. (Rep. A (...)), jednakże dokument ten nie był w żaden sposób połączony z jakimkolwiek dokumentem podpisanym przez M. Ł.. Nie sposób więc stwierdzić do jakiego dokumentu odnosi się przedłożone przez stronę powodową notarialne poświadczenie podpisu tej osoby.

W ocenie Sądu, twierdzenia strony powodowej o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie, a dotyczących cesji wierzytelności wynikającej z umowy pożyczki z dnia 6 marca 2008 roku budzą uzasadnione wątpliwości.

Zgodnie z treścią art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Tak więc w niniejszej sprawie na powodzie spoczywał obowiązek udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie, a ponadto w myśl art. 232 k.p.c. ciążył na nim obowiązek wskazywania dowodów, z których wywodził skutki prawne. Oznacza to, że obowiązek wskazania dowodów obciąża przede wszystkim strony. Powyższy przepis wyrażą zasadę kontradyktoryjności postępowania sądowego, z którą wiąże się przerzucenie na strony procesowe odpowiedzialności za wynik procesu cywilnego. W procesie ciężar dowodu stanowi wymaganie dostarczenia sądowi dowodów potwierdzających przytoczone fakty. To strona ma obowiązek wyraźnego powołania konkretnego środka dowodowego. Obowiązkowi temu powód sprostał jedynie w części. Mając na uwadze powyższe Sąd stwierdził, iż powód nie udowodnił nabycia wierzytelności, jaka przysługiwała pierwotnemu wierzycielowi wobec pozwanego, dlatego też powództwo na podstawie art. 6 k.c. zostało oddalone.