Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 lipca 2017 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Anna Kurzynowska - Drzażdżewska
Protokolant:	star.sekr.sądowy Elwira Stopińska

po rozpoznaniu w dniu 13 lipca 2017 r. w Giżycku na rozprawie

sprawy z powództwa E. B.

przeciwko (...) SA w W.

o zapłatę

1.  Zasądza od pozwanego (...) SA w W. na rzecz powódki E. B. tytułem renty na zwiększone potrzeby kwoty po 250zł miesięcznie płatne do 10 dnia każdego miesiąca począwszy od 01.04.2016r. na przyszłość z ustawowymi odsetkami za opóźnienie na wypadek uchybienia w terminie płatności.

2.  Zasądza od pozwanego (...) SA w W. na rzecz powódki E. B. kwotę 759,90 zł (siedemset pięćdziesiąt dziewięć złotych 90/100) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 01.04.2016r. do dnia zapłaty.

3.  Oddala powództwo w pozostałym zakresie.

4.  Zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 460,48 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

5.  Znosi wzajemnie koszty zastępstwa procesowego między stronami.

SSR Anna Kurzynowska - Drzażdżewska

Sygn. akt. I C 1198/16

UZASADNIENIE

Powódka E. B. domagała się zasądzenia na swoją rzecz od pozwanego (...) S.A. w W. renty na zwiększone potrzeby w kwocie po 500 zł miesięcznie za okres począwszy od dnia 1 kwietnia 2016 r. i na przyszłość, płatnej do 10-go dnia każdego miesiąca wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w razie uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat, oraz kwoty 759,90 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdów do ośrodków leczenia i rehabilitacji w W. i C. wraz z odsetkami. Nadto domagała się zasądzenia na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazała, że uległa wypadkowi, w następstwie którego doznała trwałego uszczerbku na zdrowiu, a który przyczynił się do powstania u niej innych stanów chorobowych, w tym niewydolności żylnej, niestabilności kolana lewego, bólu odcinka szyjnego i lędźwiowego kręgosłupa oraz otyłości. Argumentowała, że jest trwale niezdolna do pracy, ponosi koszty związane z leczeniem następstw urazu oraz wymaga okresowej rehabilitacji niezbędnej do utrzymania stanu funkcjonalnego organizmu. Wysokość żądanej przez powódkę renty na zwiększone potrzeby uzasadniają wydatki, jakie zmuszona jest ponosić w celu zapobieżenia pogorszenia stanu jej zdrowia.

Pozwany (...) S.A. z siedzibą w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazał, że wprawdzie co do zasady uznaje swą odpowiedzialność za zdarzenie, jakie miało miejsce w dniu 2.08.2004 r., czego dowodem była wypłata powódce szeregu świadczeń- tak dobrowolnie, jak i na mocy wyroku tut. Sądu, sygn. I C 108/06 oraz wyroku Sądu Okręgowego w Olsztynie, sygn. I C 664/11, to jednak brak jest podstaw do przyznania powódce kwot dochodzonych pozwem, bowiem schorzenia na które obecnie cierpi powódka pozostają bez związku z urazem doznanym w wypadku z 2004 r. Z tych względów zdaniem pozwanego brak jest podstaw do przypisania mu odpowiedzialności odszkodowawczej, i by w związku z tym miał on pokrywać wydatki ponoszone przez powódkę na leczenie.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 2.08.2004 r. doszło do wypadku komunikacyjnego, w trakcie którego A. W., kierujący samochodem marki T. (...) nr rej. (...) zjechał na lewy pas drogi i czołowo uderzył w jadący przeciwległym pasem samochód marki D. (...) nr rej. (...), w którym znajdowała się powódka E. B..

(okoliczności bezsporne)

W wyniku zderzenia powódka odniosła obrażenia w postaci zwichnięcia stawu biodrowego lewego oraz złamania tylnej krawędzi panewki stawu biodrowego z przemieszczeniem.

(okoliczności bezsporne)

Powódka została przewieziona na oddział chirurgiczny Szpitala (...) w M., gdzie dokonano nastawienia stawu biodrowego. Powódka przebywała tam do 5.08.2004 r., po czym została przewieziona do Szpitala w G. na oddział Urazowo-Ortopedyczny, gdzie przeprowadzono zabieg repozycji i stabilizacji tylnej krawędzi panewki.

(okoliczności bezsporne)

W dniu 10.09.2004 r. powódka została wypisana ze szpitala, gdzie zalecono przez kolejne 5 tygodni leczenie zachowawcze przez unieruchomienie kończyny na wyciągu, zaś po tym okresie pionizację i naukę chodzenia o kulach bez obciążania kończyny.

(okoliczności bezsporne)

W okresie od 27.04.2005 r. do 19.05.2005 r. powódka przebywała na Oddziale (...) Szpitala w E. celem leczenia usprawniającego. Stwierdzono tam obrzęk podudzia i kostki bocznej, ograniczenie ruchomości w stawie biodrowym, osłabienie siły mięśniowej. Do czasu rehabilitacji powódka poruszała się przy pomocy kul łokciowych bez obciążania kończyny lewej. W wyniku leczenia usprawniającego uzyskano zwiększenie siły mięśniowej kończyny oraz poprawę funkcji chodu. Powódka chodziła przy pomocy kul łokciowych po podłożu równym i po schodach z częściowym obciążaniem kończyny dolnej lewej. Zalecono powódce kontynuowanie wyuczonych ćwiczeń w warunkach domowych.

(okoliczności bezsporne)

W okresie od 25.11.2006 r. do 19.12.2005 r. poddana została rehabilitacji w Szpitalu (...) w G. w ramach prewencji rentowej ZUS.

(okoliczności bezsporne)

W konsekwencji wypadku powódka miała trudności z chodzeniem- poruszała się przy pomocy kul, miała dolegliwości bólowe. Zmieniło się także nastawienie powódki do życia. Stała się osobą zamkniętą w sobie, uskarżającą się na swoje dolegliwości.

Powódka przed wypadkiem prowadziła działalność gospodarczą- hurtownię oświetleniową. Po wypadku nie mogła pracować, została uznana przez organ rentowy za czasowo niezdolną do pracy.

(okoliczności bezsporne)

Wyrokiem z dnia 1.12.2006 r. tut. Sąd w sprawie I C 108/06 zasądził na rzecz powódki od pozwanego kwotę 10.000 zł z ustawowymi odsetkami tytułem zadośćuczynienia za krzywdę doznaną wskutek wypadku oraz ustalił, że pozwany ponosi odpowiedzialność za szkody mogące powstać w przyszłości w związku z wypadkiem z dnia 2.08.2004 r. Przy oznaczaniu wysokości należnego wówczas zadośćuczynienia Sąd uwzględnił bezpośrednie i pośrednie skutki wypadku, w szczególności: długą rekonwalescencję, dolegliwości bólowe po wypadku, brak możliwości poruszania się przez 5 tygodni po opuszczeniu szpitala i związaną z tym konieczność pomocy innych osób, ograniczoną zdolność ruchową, pogłębienie istniejących przed wypadkiem zmian zwyrodnieniowych stawu biodrowego, wpływ unieruchomienia kończyny na rozwój zakrzepowego zapalenia żył głębokich goleni lewej oraz wynikające z tych skutków dolegliwości bólowe i cierpienia.

(dowód: z akt I C 108/06- wyrok tut. Sądu z dnia 1.12.2006 r., sygn. I C 108/06- k. 148, uzasadnienie w/w wyroku- k. 151-157)

W związku z nasileniem się dolegliwości bólowych, które nastąpiło po dacie w/w orzeczenia Sądu, po skierowaniu do szpitala i przeprowadzonych badaniach diagnostycznych, u powódki stwierdzono penetrację do stawu biodrowego lewego śruby, którą umieszczono jako jedną z trzech podczas leczenia operacyjnego bezpośrednio po wypadku w 2004 r. Lekarze diagnozujący powódkę zakwalifikowali to jako mechaniczne powikłanie innych urządzeń kostnych, wszczepów i przeszczepów. Powódkę skierowano w związku z tym powikłaniem na zabieg operacyjny polegający na usunięciu śruby, rekonstrukcji torebki stawowej i mięśni rotatorów krótkich, trepanacji kanału po śrubie i implementacji koncentratu (...). W trakcie leczenia pooperacyjnego powódkę spionizowano i nauczono chodzić o kulach łokciowych. Powódka była hospitalizowana w okresie od 19 do 26 kwietnia 2011 r. Następnie powódka leczyła się ambulatoryjnie w poradni ortopedycznej, rehabilitacji oraz w ramach prewencji rentowej.

Penetracja śruby do stawu biodrowego stanowiła powikłanie leczenia pooperacyjnego podjętego w związku z urazem spowodowanym objętym pozwem wypadkiem komunikacyjnym. Powódka nie rokowała całkowitego wyleczenia, przewidywano możliwość rozwinięcia się choroby zwyrodnieniowej stawów przejawiającej się dolegliwościami bólowymi, a wymagającej leczenia rehabilitacyjnego.

Po dacie wyrokowania w sprawie I C 108/06 tut. Sądu, u powódki stwierdzono zniesienie lordozy szyjnej i zaawansowane zmiany zwyrodnieniowe w postaci osteofitów krawędziowych łączące się w mostki. Schorzenia te nie są następstwem wypadku 2004 r. U powódki rozpoznano także obrzęk podudzia lewego, wynikający z zapalenia zakrzepowego żył i będący normalnym następstwem tego schorzenia, którego stan uległ pogorszeniu w stosunku do stanu istniejącego w okresie rozpoznawania roszczeń powódki zgłaszanych przed tut. Sądem.

Zgodnie z orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS uszczerbek na zdrowiu powódki wywołany skutkami wypadku wynosił 30 %.

Powódka nadal doznawała ograniczeń w codziennym funkcjonowaniu, miała problemy z poruszeniem się, wykonywaniem niektórych czynności życia codziennego, doskwierały jej dolegliwości bólowe, w związku z którymi musiała przyjmować leki przeciwbólowe żeby móc spać.

(dowód: orzeczenie lekarza orzecznika- k. 13, zaświadczenie o stanie zdrowia- k. 14, historia choroby- k. 16-17v, dokumentacja medyczna- k. 18-19v, karta informacyjna leczenia szpitalnego- k. 20)

Wyrokiem z dnia 14.01.2013 r. Sąd Okręgowy w Olsztynie w sprawie I C 664/11 zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 60.000 zł wraz z odsetkami tytułem zadośćuczynienia uzupełniającego za krzywdę doznaną w przedmiotowym wypadku z dnia 2.08.2004 r. Sąd uznał, że stan zdrowia powódki uległ pogorszeniu w stosunku do stanu, jaki był podstawą orzekania w sprawie I C 108/06 tut. Sądu, przy czym dotyczy to powikłania polegającego na penetracji do stawu biodrowego lewego śruby, którą umieszczono podczas leczenia operacyjnego bezpośrednio po wypadku. Sąd Okręgowy w Olsztynie przyjął, że nowe następstwa wypadku w sferze zdrowia powódki stanowiły: 7- dniowa hospitalizacja, zabieg operacyjny, konieczność usprawniania i leczenia rehabilitacyjnego, związane z tym ból i uciążliwości oraz stopień doznanego w związku z tym uszczerbku.

(dowód: z akt I C 664/11- wyrok Sądu Okręgowego z dnia 14.01.2013 r., sygn. I C 664/11- k. 127, uzasadnienie w/w wyroku- k. 130-133)

Wyrokiem z dnia 23 maja 2013 r., sygn. akt I A Ca 159/13 Sąd Apelacyjny w Białymstoku zmienił w/w wyrok Sądu Okręgowego w Olsztynie, obniżając zasądzoną kwotę 60.000 zł tytułem zadośćuczynienia do kwoty 40.000 zł. W uzasadnieniu Sąd Apelacyjny przyjął, że penetracja śruby do stawu biodrowego lewego, którą rozpoznano u powódki i konieczność ponownego leczenia operacyjnego, stanowiły powikłanie będące następstwem wypadku komunikacyjnego i ówczesnego operacyjnego leczenia jego następstw, a sama konieczność reoperacji i związanego z nią pobytu w szpitalu świadczy o tym, że powódka doznała nowej krzywdy nieuwzględnionej w orzeczeniu tut. Sądu, sygn. I C 108/06. Sąd Apelacyjny obniżając zasądzone zadośćuczynienie uznał, że adekwatną do doznanej przez powódkę krzywdy spowodowanej powikłaniem w postaci penetracji śruby do stawu biodrowego oraz koniecznością poddania się ponownej operacji kwotą zadośćuczynienia jest 40.000 zł.

(dowód: z akt I C 664/11- wyrok Sądu Apelacyjnego z dnia 23.05.2013 r., sygn. I Aca 159/13- k. 150, uzasadnienie w/w wyroku- k. 152-157, opinia lekarza orzecznika- k. 21-22, opinia rentowa- k. 23-24 )

W dniu 26.04.2017 r. stwierdzono u powódki obrzęk podudzia lewego związany z chorobą zakrzepową i żylakami powierzchownymi okolicy podudzia i stawu skokowego lewego, zwiększone obrysy stawu skokowego prawego związane z przebytą protezoplastyką kolana prawego oraz ograniczenie ruchomości biodra lewego po przebytym wielokrotnym leczeniu operacyjnym w związku ze zwichnięciem stawu biodrowego lewego oraz złamaniem tylnej krawędzi panewki stawu biodrowego z przemieszeniem.

Doznane przez powódkę uszkodzenia do dziś ograniczają możliwości poruszania się powódki, porusza się o kuli. Powódka jest obecnie nadal niezdolna do pracy, po wypadku utraciła możliwość prowadzenia działalności gospodarczej. Ma problemy z przewróceniem się w nocy, z chodzeniem po schodach. Obecnie utrzymuje się z renty w kwocie 1.200 zł brutto, netto 730 zł. Korzysta z licznych wizyt kontrolnych i zabiegów. Zmuszona jest przyjmować szereg leków, w szczególności przeciwbólowych i przeciwzakrzepowych.

Przebyte w 2004 r. zwichnięcie stawu biodrowego lewego oraz złamanie tylnej części panewki stawu biodrowego z przemieszczeniem, leczone operacyjnie, przyczyniło się w znacznym stopniu do rozwinięcia się choroby zwyrodnieniowej stawu kolanowego prawego i leczenia operacyjnego (protezoplastyki kolana prawego). Rokowania co do wyleczenia jak i powrotu pacjentki do stanu zdrowia sprzed pierwszego urazu są niepomyślne, choroba ma charakter utrwalony i nieodwracalny. Powyższe w konsekwencji przyczyniło się do wywołania niewydolności żylnej, której objawy mają charakter utrwalony i wymagają stałego leczenia.

(dowód: opinia biegłego- k. 158-160, powódka informacyjnie słuchana- k. 141-141v, zeznania powódki- k. 175-176, faktury i rachunki- k. 25-96)

Powódka była wielokrotnie leczona w Oddziałach Rehabilitacyjnych i Sanatoriach. W roku 2015 poddana była zabiegom leczniczym w ośrodku rehabilitacyjnym w W., a w 2016 r. w C.. Do dziś pozostaje pod kontrolą Kliniki w O., gdzie zakwalifikowana została do zabiegu protezoplastyki biodra lewego- zabieg możliwy po uzyskaniu dobrych efektów rehabilitacyjnych po protezoplastyce stawu kolanowego prawego.

(dowód: opinia biegłego- k. 158-160)

Decyzją z dnia 22.06.2011 r. pozwany przyznał powódce rentę na zwiększone potrzeby za okres od 1.05.2011 r. do 30.04.2012 r. w kwocie po 150 zł miesięcznie. Jednocześnie przyznano powódce kwotę 105,69 zł tytułem zwrotu kosztów zakupu leków według załączonych faktur oraz kwotę 586,17 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdu. Za okres od 1.05.2012 r. do 30.04.2013 r. renta na zwiększone potrzeby wynosiła 50 zł. Pismem z dnia 16.05.2012 r. pozwany zawiesił powódce wypłatę renty na zwiększone potrzeby, uzależniając wypłatę kosztów związanych z leczeniem od każdorazowego złożenia przez powódkę odpowiedniego wniosku wraz z dokumentacją potwierdzającą poniesione koszty leczenia.

(dowód: decyzja pozwanego- k. 12, pismo z dnia 16.05.2012 r.- k. 109)

Sąd zważył, co następuje:

W przedmiotowej sprawie bezspornym był ustalony w sprawie stan faktyczny – wynika on nie tylko z dokumentów, w tym z akt postępowania likwidacyjnego i rentowego, korelujących wzajemnie, logicznych i zgodnych z zasadami doświadczenia życiowego twierdzeń powódki E. B., czy opinii biegłego sądowego: z zakresu chirurgii ogólnej i traumatologii - przede wszystkim nie kwestionowała tego żadna ze stron. W tej sytuacji Sąd dał wiarę twierdzeniom powódki w zakresie opisanym niżej, oraz uznał opinie biegłego za fachową, rzetelną i bezstronną, opierając na tym rozstrzygnięcie sprawy. Podobnie bezsporna pozostała w niniejszej sprawie zasada odpowiedzialności pozwanego, czego dowodem była wypłata powódce szeregu świadczeń- tak dobrowolnie, jak i na mocy wyroku tut. Sądu, sygn. I C 108/06 oraz wyroku Sądu Okręgowego w Olsztynie, sygn. I C 664/11, i wynika ona wprost z odpowiedzi na pozew.

Kwestią sporną w niniejszej sprawie była zasadność żądania powódki w kontekście zarzutów pozwanego dotyczących braku związku schorzeń, na które cierpi powódka z urazem doznanym w wypadku z 2004 r., a w konsekwencji ewentualna wysokość żądania powódki.

Rozstrzygając pierwszą kwestię sporną wspomnieć należy, że zgodnie z art. 444 § 1 i 2 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu. Jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty. Przyznanie renty z tytułu zwiększonych potrzeb na podstawie art. 444 § 2 k.c. nie jest uzależnione od wykazania, że poszkodowany te potrzeby faktycznie zaspokaja i ponosi wydatki z tym związane (por. wyrok SN z dnia 11 marca 1976 r., IV CR 50/76, OSNC 1/1977, poz. 11). Renta z tytułu zwiększonych potrzeb dotyczy sytuacji, gdy w wyniku doznanej szkody istnieje konieczność ponoszenia wyższych kosztów utrzymania w zakresie usprawiedliwionych potrzeb w porównaniu do stanu sprzed wyrządzenia szkody. Chodzi o koszty stałej opieki ze strony innych osób, odpowiedniego wyżywienia, koszty konsultacji medycznych, leków, zabiegów rehabilitacyjnych oraz ewentualnie przygotowania do innego zawodu.

W kontekście samej zasadności roszczenia o zapłatę renty z tytułu zwiększonych potrzeb oraz zwrotu kosztów dojazdu do sanatoriów, Sąd wziął pod uwagę wnioski płynące ze sporządzonej w sprawie opinii biegłego sądowego z zakresu chirurgii ogólnej i traumatologii, zgodnie z którą występująca u powódki choroba zwyrodnieniowa lewego stawu biodrowego oraz choroba zwyrodnieniowa prawego stawu kolanowego są następstwem wypadku komunikacyjnego z 2004 r. W ślad za tak sformułowanymi wnioskami biegłego sądowego, niekwestionowanymi zresztą przez żadną ze stron, nie zasługują na podzielenie zarzuty pozwanego co do tego, że schorzenia na które obecnie cierpi powódka pozostają bez związku z urazem doznanym w wypadku z 2004 r. Powódka obecnie cierpi na wiele schorzeń, a wskazane przez biegłego dolegliwości, mające związek z wypadkiem niewątpliwie uniemożliwiają powódce normalne funkcjonowanie, a tym samym zwiększają jej codzienne potrzeby finansowe. Biegły nadto zauważył, że zasadne jest, aby powódka korzystała z zabiegów rehabilitacyjnych oraz używała specjalistycznego sprzętu rehabilitacyjno-ortopedycznego, co również generuje po stronie powódki dodatkowe koszty.

Sąd zauważył również, że decyzją z dnia 22.06.2011 r. pozwany przyznał powódce rentę na zwiększone potrzeby za okres od 1.05.2011 r. do 30.04.2012 r. w kwocie po 150 zł miesięcznie. Powódce przyznano również kwotę 105,69 zł tytułem zwrotu kosztów zakupu leków według załączonych faktur oraz kwotę 586,17 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdu. Z kolei za okres od 1.05.2012 r. do 30.04.2013 r. renta na zwiększone potrzeby wynosiła 50 zł. Dopiero pismem z dnia 16.05.2012 r. pozwany zawiesił powódce wypłatę renty na zwiększone potrzeby, uzależniając wypłatę kosztów związanych z leczeniem od każdorazowego złożenia przez powódkę odpowiedniego wniosku wraz z dokumentacją potwierdzającą poniesione koszty leczenia. Powyższe zatem zarzuty pozwanego zdaniem Sądu pozostają bezzasadne wobec faktu, że pozwany do pewnego momentu uznawał ponoszone przez powódkę koszty i wypłatę renty, co oznacza, że nie kwestionował tego, by schorzenia, na które cierpi powódka miały związek z przedmiotowym wypadkiem.

W świetle powyższych uwag, po dokonaniu analizy zgromadzonego materiału dowodowego oraz przy uwzględnieniu, że pozwany na mocy prawomocnego orzeczenia tut. Sądu ponosi odpowiedzialność za mogące nastąpić w przyszłości skutki wypadku, stwierdzić należy, iż roszczenia o zapłatę renty z tytułu zwiększonych potrzeb oraz o zwrot kosztów dojazdu do ośrodków leczenia i rehabilitacji są usprawiedliwione co do zasady. Niekwestionowanie przy tym przez żadną ze stron argumentacji biegłego sugeruje akceptację przez strony owych wniosków. Wskazać przy tym należy, że biegły w oparciu o swoją wiedzę i obiektywną analizę akt sprawy oraz dokumentacji medycznej ustalił związek doznawanych przez powódkę obecnie cierpień z wypadkiem z 2.08.2004 r., a wobec tego, że jest profesjonalistą to prezentowana przezeń argumentacja zasługuje zdaniem tutejszego Sądu na uwzględnienie.

Rozważając kolejną kwestię sporną, jaką jest wysokość żądania powódki wskazać należy, że na zwiększone potrzeby powódki od dnia 1.04.2016 r. i na przyszłość składają się koszty leków i dojazdów na rehabilitację oraz wizyt u lekarza. Wprawdzie stan zdrowia powódki w związku z wypadkiem z 2004 r. pogorszył się, ale zauważyć należy, że powódka nie wymaga obecnie opieki osób trzecich, która to opieka generowałaby dodatkowe koszty. Jak sama przyznała powódka, miesięcznie wydatkuje na leki kwoty 230 zł bądź 216 zł i w tym zakresie Sąd dał jej wiarę, choć podzielić przy tym należy stanowisko pozwanego, że dołączone do pozwu faktury dotyczą leków niezwiązanych z wypadkiem. Powódka nie wykazała związku pomiędzy zaleceniem zażywania leków widniejących na załączonych fakturach a wypadkiem. Niezależnie od tego za bezzasadne należało uznać zarzuty pozwanego co do tego, że z opinii biegłego nie wynika, by powódka musiała przyjmować leki na stałe. W sprawie wykazane zostało, że stan zdrowia powódki uległ pogorszeniu, a schorzenia na które cierpi mają związek z wypadkiem. Ponad wszelką wątpliwość następstwem wypadku było doznanie przez powódkę trwałego uszczerbku na zdrowiu. Uszczerbek ten w postaci ograniczenia możliwości ruchowych przyczynił się do powstania stanów chorobowych zdiagnozowanych u powódki. Logicznym zatem zdaje się przyjęcie, że z tego tytułu ponosić będzie dodatkowe koszty związane z zakupem leków. Rozważając dalej wysokość renty z tytułu zwiększonych potrzeb, zdaniem Sądu powódka nie wykazała również, że na bieżąco (w 2016 r. i na przyszłość) zachodzi potrzeba korzystania z sanatorium, i że będzie z niego korzystać. Stąd też Sąd pominął w ramach renty bieżącej należności z tytułu średnich miesięcznych kosztów leczenia uzdrowiskowego. Bezspornie z kolei zdaniem Sądu powódka będzie korzystać z wizyt lekarskich, oraz w ślad za sporządzoną w sprawie opinią biegłego- z leczenia rehabilitacyjnego (w tym zakupu wymaganego sprzętu). Wreszcie na tak ustaloną wysokość renty, jak w orzeczeniu tut. Sądu miało znaczenie to, że wiele odczuwanych obecnie przez powódkę dolegliwości ma związek z otyłością, na którą jak sama przyznała, cierpiała już w momencie wypadku. Podjęcie przez powódkę działań w kierunku zmiany tego stanu rzeczy niewątpliwie zapobiegłoby niektórym z odczuwanych przez powódkę schorzeniom, a tym samym zmniejszyłoby jej potrzeby finansowe związane z przyjmowaniem lekarstw, czy rehabilitacją. Tymczasem powódka nie wykazała, by podejmowała skuteczne działania w walce z otyłością. Wprawdzie podała, że z pomocy dietetyka nie korzystała z uwagi na ograniczone środki finansowe, tym niemniej Sąd nie dał tym twierdzeniom wiary zważywszy na fakt, że pozwany na mocy prawomocnych orzeczeń przyznał powódce zadośćuczynienie, które bezsprzecznie mogła racjonalnie spożytkować poprzez skorzystanie z pomocy dietetyka. Tego rodzaju okoliczności zdaniem Sądu nie mogą zwiększać zakresu odpowiedzialności pozwanego zakładu ubezpieczeń.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd zasądził na rzecz powódki kwotę 250 zł tytułem renty miesięcznej z tytułu zwiększonych potrzeb, płatnej z góry do 10-go dnia każdego miesiąca za okres od 1 kwietnia 2016 r. (wezwanie do zapłaty- k. 110) na przyszłość. Przypomnieć należy, że przyznanie renty z tytułu zwiększonych potrzeb na podstawie art. 444 § 2 k.c. nie jest uzależnione od wykazania, że poszkodowany te potrzeby faktycznie zaspokaja i ponosi związane z tym wydatki. Do przyznania renty z tego tytułu wystarczy samo istnienie zwiększonych potrzeb jako następstwo czynu niedozwolonego. W niniejszym postępowaniu istnienie owych zwiększonych potrzeb zostało wystarczająco wykazane, a zasądzona na rzecz powódki renta z tytułu zwiększonych potrzeb zdaniem Sądu w pełni odpowiadają rozmiarowi szkody. Orzeczenie w tym przedmiocie zgodne z żądaniem pozwu byłoby znacząco wygórowane i nieadekwatne do doznanej przez powódkę krzywdy. Uwzględnić przy tym należało, że powódka dysponuje rentą wypadkową, która wprawdzie w niewielkim stopniu, ale pozwala na ponoszenie wydatków związanych z jej stanem zdrowia. W związku z powyższym Sąd orzekł jak w pkt I sentencji.

Naprawienie szkody z art. 444 § 1 k.c. obejmuje również koszty opieki niezbędnej w czasie procesu leczenia oraz inne dodatkowe koszty związane z doznanym uszczerbkiem (koszty przejazdów, wyżywienia). Koszty objęte kompensacją muszą być uzasadnione ze względu na rodzaj i rozmiary poniesionego uszczerbku. Mając na uwadze zebrany w sprawie materiał dowodowy należy stwierdzić, że powódka sprostała obowiązkowi wynikającemu z art. 6 k.c., z którego wynika, że ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która
z faktu tego wywodzi skutki prawne. Wykazała roszczenie zarówno co do zasady jak i co do wysokości. Również związek tych dojazdów ze szkodą nie budzi wątpliwości, a w orzecznictwie Sądu Najwyższego utrwalił się pogląd o zasadności ponoszenia tych kosztów przez ubezpieczyciela (patrz wyrok SN z dnia 07 października 1971 roku, II CR 427/71, OSPiKA 1972, z. 6, poz. 108). Dodatkowo wysokość owych kosztów nie została skutecznie zakwestionowana przez pozwanego. Mając powyższe na względzie należało orzec jak w pkt II sentencji. O odsetkach ustawowych za opóźnienie w zakresie dochodzonej kwoty Sąd orzekł zgodnie z żądaniem powódki, tj. od dnia 1.04.2016 r. do dnia zapłaty.

W pozostałej części powództwo jako bezzasadne podlegało oddaleniu, o czym orzeczono jak w pkt III sentencji.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c. Regulacja zawarta w tym przepisie ma zastosowanie w wypadku częściowego uwzględnienia żądań. W takiej sytuacji decydować o zwrocie kosztów procesu będzie stosunek poniesionych kosztów przez obie strony oraz zakres wygranej przez każdą ze stron, a wyjątkowo charakter sprawy. Zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielania kosztów procesu strony powinny ponieść jego koszty w takim stopniu, w jakim przegrały sprawę, a zatem obie strony w ½ części. Po stronie powódki Sąd uwzględnił kwotę 338 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu oraz kwotę 582,96 zł tytułem wydatków związanych ze sporządzoną w sprawie opinią. Po dokonaniu wyliczeń matematycznych, tj. (338 zł + 582,96 zł) x ½ = 460,48 zł, Sąd orzekł jak w pkt IV sentencji.

Koszty zastępstwa procesowego pomiędzy stronami Sąd wzajemnie zniósł, o czym orzekł jak w pkt V sentencji. Jak podnosi się w orzecznictwie, wzajemne zniesienie kosztów procesu między stronami jest słuszne wówczas, gdy obie strony są w takim samym lub zbliżonym stopniu przegrywającym i wygrywającym i zarazem wysokość kosztów każdej ze stron jest zbliżona (por. m.in. postanowienie SN z dnia 11.09.2013 r., III CZ 37/13, LEX nr 1402619; wyrok SA w Lublinie z dnia 13.03.2013 r., I ACa 799/12, LEX nr 1293653; wyrok SO w Nowym Sączu z dnia 14.11.2013r., III Ca 694/13, LEX nr 1716509). Jednocześnie za utrwalony w judykaturze należy uznać pogląd, iż sam charakter roszczenia nie może przesądzać o zastosowaniu art. 100 k.p.c. (por. m.in. cyt. postanowienie SN z dnia 11.09.2013 r.; postanowienie SN z dnia 10.10.2012 r., I CZ 102/12, LEX nr 1232737). Mając powyższe na uwadze, jak również uwzględniając fakt, iż obie strony procesu poniosły koszty zastępstwa procesowego w tej samej wysokości zdaniem Sądu zaistniały przesłanki do wzajemnego ich zniesienia między stronami.