Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 lutego 2021 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie IX Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący:	SSO Jacek Barczewski (spr.)
Sędziowie:	SO Bożena Charukiewicz SO Ewa Dobrzyńska-Murawka

po rozpoznaniu w dniu 8 lutego 2021 r. w Olsztynie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa K. L.

przeciwko Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 9 listopada 2020 r., sygn. akt X C 2525/19,

I. zmienia zaskarżony wyrok w punkcie I nadając mu następujące brzmienie:

„I. zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powódki K. L. kwotę 27.000 (dwadzieścia siedem tysięcy) zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwot:

- 22.000 zł od dnia 8 maja 2019 r. do dnia zapłaty,

- 5.000 zł od dnia 6 sierpnia 2019 r. do dnia zapłaty,

oddalając powództwo w pozostałej części,”,

II. oddala apelację w pozostałym zakresie,

III. zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powódki K. L. kwotę 1.800 (jeden tysiąc osiemset) zł tytułem zwrotu kosztów procesu za instancję odwoławczą.

Bożena Charukiewicz Jacek Barczewski Ewa Dobrzyńska-Murawka

Sygn. akt IX Ca 1181/20

UZASADNIENIE

Powódka K. L. wniosła o zasądzenie od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w siedzibą w W. kwoty 7.000 zł tytułem odszkodowania z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 8 maja 2019r. do dnia zapłaty oraz kwoty 20.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 8 maja 2019 r. do dnia zapłaty. Wniosła również o zasądzenie od pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych, o ile nie zostanie złożony spis kosztów.

W uzasadnieniu wskazała, że w maju 2016r. rozpoczęła leczenie stomatologiczne w (...) Przychodni (...). Lekarz dentysta zaleciła zrobienie pełnej protezy na mostku oraz wyrównanie zębów, w tym wydłużenie dwóch z nich na protezie. Proteza od początku nie była dla niej komfortowa. Lekarz przekonywała, że są to utrudnienia chwilowe związane z nowym stanem w jamie ustnej. Stan ten utrzymywał się do maja 2017 r., kiedy to odpadł jeden z zębów z protezy. Powódka skonsultowała się z innymi lekarzami, którzy stwierdzili, że proteza na mostku została wykonana nieprawidłowo. Okazało się, że ból jaki odczuwała przez cały rok wynikał z niedostosowania protezy do jej potrzeb. Zamontowanie tej protezy wywołało trzy stany zapalne w uzębieniu i skutkowało koniecznością usunięcia dwóch dotychczas zdrowych zębów, za co powódka zapłaciła 120 zł. Powódka dodała, że w dniu 20 lutego 2018 r. zgłosiła szkodę ubezpieczycielowi lekarza tj. pozwanemu. Decyzją z dnia 8 maja 2018 r. pozwany przyznał jej odszkodowanie na leczenie naprawcze w kwocie 4900 zł. Powódka podniosła, że żaden ze specjalistów nie chce podjąć się leczenia jej uzębienia za taką kwotę. Dodała, że na początku 2019 r. odpadła jej cała proteza. Wobec pogarszającego się stanu uzębienia zmuszona była przykleić starą protezę. Jest to rozwiązanie tymczasowe, gdyż jak uprzedzają lekarze dentyści, taka proteza nie utrzyma się za długo. Łącznie z prześwietleniem wydała na ten cel 980 zł. Powódka dodała, że na samo wadliwe leczenie w M. wydała 5.000 zł. Kwota ta nie została jej zwrócona. Na tymczasowe leczenie naprawcze wydała z kolei 1.100 zł. Uzasadniając wysokość dochodzonego odszkodowania powódka wskazała, że skoro przeprowadzenie właściwego leczenia naprawczego to koszt 9.800 zł, a dotychczas pozwany wypłacił odszkodowanie w kwocie 4.900 zł, z czego 1 100 zł należało zaliczyć na tymczasowe leczenie naprawcze, do dopłaty pozostała kwota 7.000 zł.

Wnosząc o zasądzenie 20.000 zł zadośćuczynienia powódka podniosła, że na skutek wadliwego wykonania protezy, doznała bardzo dotkliwych cierpień, które miały negatywny wpływ na jej osobowość, stan zdrowia oraz znacznie ograniczyły jej aktywność życiową.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. Zdaniem pozwanego powódka nie wykazała, by doznała jakiejkolwiek krzywdy, w szczególności krzywdy wymagającej kompensacji zadośćuczynieniem. Z kolei wnosząc o oddalenie roszczenia o zapłatę odszkodowania w kwocie 7 000 zł pozwany podniósł, że powódka nie przedstawiła żadnych dowodów, z których wynikałaby konieczność poniesienia przez powódkę powoływanych w pozwie kosztów. Pozwany zakwestionował również roszczenie uboczne powódki, wskazując że odsetki od zadośćuczynienia przysługują dopiero od daty wydania, bądź też uprawomocnienia się wyroku.

Wyrokiem z dnia 9 listopada 2020r. Sąd Rejonowy w Olsztynie w pkt I zasądził od pozwanego na rzecz powódki 27.000 złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 8 maja 2019 r. do dnia zapłaty; w pkt II zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 5.967 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 3.600 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego; w pkt III nakazał ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Olsztynie kwotę 1.273,24 złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa.

Podstawę rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia faktyczne:

W lutym 2016 r. powódka K. L. zgłosiła się do (...) przy ul. (...) w O. – do lek. dent. M. K., celem uzupełnienia braków zębowych 14 i 12. Zaproponowano jej wykonanie mostu ceramicznego na filarach 15,13, 11, 21 i 22 oraz dostawienie z 14 i 12, na co powódka zgodziła się, przyjmując zaproponowany przez lekarza plan leczenia. Lekarz dentysta zapewniała powódkę, że po wykonanym zabiegu zęby będą wyglądać estetycznie. W dniu 21 marca 2016 r. zęby zostały oszlifowane i pobrano wyciski. Ze względu na brak akceptacji wycisków przez technika, ponownie w dniu 30 marca 2016 r. zostały pobrane wyciski. W dniu 5 maja 2016 r. dokonano przymiarki pracy protetycznej i w pracowni protetycznej dokonano niezbędnych korekt i poprawek. W dniu 18 maja 2016 r. zacementowano most. Niedługo po zabiegu pojawiły się dolegliwości bólowe. Powódka odczuwała dyskomfort i miała wrażenie, że most jest ruchomy. Miała problemy ze spożywaniem posiłków. Dokuczały jej również bóle głowy. Pojawiły się problemy ze wzrokiem i szum w uszach. Zgłaszała te dolegliwości lek. dent. M. K., która kilkukrotnie korygowała uzupełnienie – most w zgryzie, co jednak nie poprawiło sytuacji. Z powodu nasilającego się bólu zęba, w dniu 16 października 2016 r. ząb 15 został przeleczony kanałowo. Zabieg ten nie przyniósł znaczącej poprawy. W maju 2017 r. odpadła licówka z 12. Po nieudanej próbie przyklejenia odłamanego fragmentu mostu, lekarz zaproponowała wykonanie uzupełnienia ruchomego - protezy szkieletowej, na co powódka nie wyraziła zgody. K. L. zażądała zwrotu pieniędzy zapłaconych za wykonanie protezy. Lekarz M. K. odmówiła zapłaty.

W okresie obejmującym leczenie powódki lekarz M. K. posiadała ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej w pozwanym Towarzystwie (...) Spółce Akcyjnej w siedzibą w W..

W dniu 26 lutego 2018 r. powódka zgłosiła szkodę pozwanemu ubezpieczycielowi. Decyzją z dnia 8 maja 2018 r. pozwany przyznał powódce kwotę 4 900 zł tytułem odszkodowania na leczenie naprawcze, odmawiając wypłaty zadośćuczynienia. Powódka odwołała się od decyzji pozwanego. Pismem z dnia 16 lipca 2019 r. pozwany poinformował, że nie znajduje podstaw do zmiany swojego wcześniejszego stanowiska.

Zamontowanie protezy przez lek. dent. M. K. wywołało trzy stany zapalne w uzębieniu powódki i skutkowało koniecznością usunięcia dwóch dotychczas zdrowych zębów, co miało miejsce w sierpniu 2018 r. i za co powódka zapłaciła 120zł.

Na początku 2019 r. odpadła powódce cała proteza. Wobec pogarszającego się stanu uzębienia i braku wystarczających środków na pełne leczenie naprawcze, powódka zmuszona była przykleić dotychczasową protezę. Łącznie z prześwietleniem wydała na ten cel 980 zł.

Okręgowy Sąd Lekarski (...)- (...) Izby Lekarskiej w O. orzeczeniem z dnia 22 marca 2019 r. uznał lek. dent. M. K. za winną popełnienia zarzucanego jej przewinienia zawodowego polegającego na tym, że w okresie od 18.03. 2016 r. do 29.01. 2018 r. w (...) Przychodni (...) w O. podjęła się leczenia protetycznego pacjentki K. L. i nie dołożyła należytej staranności poprzez niewykonanie właściwych procedur pracy protetycznej (mostu ceramicznego) zgodnego ze sztuką lekarską, co doprowadziło do licznych poważnych powikłań u pacjentki. Sąd wymierzył obwinionej karę upomnienia. Stwierdzono, że lek. dent. M. K. popełniła błąd nie wzmacniając martwych zębów filarowych wkładami koronowo- korzeniowymi, a późniejsze powikłania tj. odłamanie licówki z 12, bóle z 15 i odczucie niestabilności mostu , były skutkiem wadliwego wykonania mostu.

Pismem z dnia 1 lipca 2019 r. powódka wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 6 050 zł tytułem dopłaty odszkodowania oraz kwoty 30.000 zł tytułem zadośćuczynienia, załączając jednocześnie kosztorys sporządzony przez lekarza dentystę, który leczenie naprawcze uzębienia powódki wycenił na 9.800 zł.

W czasie użytkowania mostu wykonanego przez lek. dent. M. K. powódka odczuwała bóle głowy, bóle w stawie skroniowo- żuchwowym, kłopoty ze wzrokiem i szum w uszach. Podczas leczenia zachowawczo-protetycznego przeprowadzonego przez w/w powódka odczuwała również dyskomfort związany z wielokrotnym odcementowaniem i brakiem stabilizacji mostu. W związku ze zmianami okołowierzchołkowymi w okolicach zębów 16, 15 i 22 odczuwała także obrzęk i ból. W chwili obecnej powódka użytkuje most wykonany przez lek. dent. M. K. pomniejszony o korony zębów 16,15 i 22 (zęby zostały usunięte) i z brakiem części licowej przęsła mostu 12. Most ceramiczny został zacementowany na wkładach koronowo- korzeniowych 13,11 i 21.

W przypadku potwierdzenia przez specjalistę z zakresu endodoncji możliwości wykorzystania korzeni zębów 13,11, 21 i zębów 17, 23 pod filary przyszłego mostu, istnieje możliwość wykonania mostu metalowo- ceramicznego 17-23. Koszt wykonania w/w pracy protetycznej wynosi ok. 14.300 zł. Przy braku możliwości wykorzystania korzeni zębów 13,11 i 21 pod filary mostu, jedynym alternatywnym rozwiązaniem jest wykonanie mostu 16-22 opartego na czterech implantach (wszczepach kostnych). Całkowity koszt wykonania takiej pracy protetycznej wynosi ok. 20.450 zł.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd uznał, że powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Sąd wskazał, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozostawia najmniejszych wątpliwości co do tego, że po stronie lekarza M. K. doszło do zawinionego błędu lekarskiego. Lekarz nie dołożyła należytej staranności poprzez niewykonanie właściwych procedur pracy protetycznej zgodnych ze sztuką lekarską,

Za zasadne Sąd uznał roszczenie odszkodowawcze zgłoszone przez powódkę w kwocie 7.000 zł obejmujące koszt leczenia naprawczego. Sąd wskazał, że szkoda majątkowa, jakiej doznała dotychczas powódka w związku z nieprawidłowym leczeniem obejmuje poniesiony przez nią wydatek na tymczasowe leczenie naprawcze tj. 1.100 zł. (900zł +80 zł+ 120 zł). Zamontowanie protezy przez lek. dent. M. K. wywołało trzy stany zapalne w uzębieniu powódki i skutkowało koniecznością usunięcia dwóch dotychczas zdrowych zębów, co miało miejsce w sierpniu 2018 r. i za co powódka zapłaciła 120 zł. Co więcej, wobec pogarszającego się stanu uzębienia i braku wystarczających środków na pełne leczenie naprawcze, powódka zmuszona była przykleić dotychczasową protezę. Łącznie z prześwietleniem wydała na ten cel 980 zł. Przeprowadzone dotychczas przez powódkę leczenie naprawcze ma charakter tymczasowy. Powódka musi poddać się kompleksowemu leczeniu naprawczemu, aby przywrócić uzębienie do komfortowego i prawidłowego używania oraz ładnego wyglądu. Z opinii biegłego sądowego wynika, że koszt takiego leczenia w najtańszym możliwym wariancie tj. przy wykonaniu mostu metalowo- ceramicznego 17-23 wyniesie ok. 14.300 zł. Biorąc powyższe pod uwagę, jak również dotychczas poniesione przez powódkę koszty leczenia naprawczego – 1.100 zł i kwotę odszkodowania wypłaconą przez ubezpieczyciela – 4.900 zł, Sąd przyjął, że do dopłaty przez ubezpieczyciela pozostała kwota 10.500 zł. (14.300 zł + 1.100 zł = 15.400 zł – 4.900 zł =10.500 zł). W konsekwencji roszczenie powódki w tym zakresie – 7.000 zł uznał za zasadne w całości.

Z kolei ustalając wysokość zadośćuczynienia w rozpoznawanej sprawie, Sąd wziął pod uwagę fakt, że nieprawidłowe leczenie przeprowadzone przez lek. dent. M. K. wywołało u powódki utrzymujące się przez bardzo długi okres czasu – ponad rok – dolegliwości bólowe, kłopoty ze wzrokiem i szum w uszach. Podczas leczenia zachowawczo-protetycznego powódka odczuwała również dyskomfort związany z wielokrotnym odcementowaniem i brakiem stabilizacji mostu. Nieprawidłowo przeprowadzone leczenie, zamiast poprawić stan i wygląd uzębienia, doprowadziło do oszpecenia powódki. Powódka wstydziła się stanu swoich zębów, a to przełożyło się na ograniczenie przez nią kontaktów z innymi ludźmi.

W konsekwencji Sąd uznał, że odpowiednią sumą tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za krzywdę doznaną przez powódkę jest dochodzona pozwem kwota 20.000 zł.

Podsumowując, na podstawie powołanych wcześniej przepisów Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 27.000 zł tytułem odszkodowania i zadośćuczynienia.

O odsetkach ustawowych za opóźnienie Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1k.c.

Sąd wskazał, że powódka zgłosiła szkodę pozwanemu w dniu 26 lutego 2018 r., a decyzja ubezpieczyciela dot. przyznanego odszkodowania zapadła w dniu 8 maja 2018 r. Wobec powyższego w dacie, od której strona powodowa domagała się zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie – 8 maja 2019 r. pozwany pozostawał w zwłoce z zapłatą zadośćuczynienia i odszkodowania.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c.,

O nieuiszczonych kosztach sądowych Sąd orzekł na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z 28.7.2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. nr 167 poz. 1398 ze zm.) w zw. z art. 98 kpc. W konsekwencji Sąd nakazał ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Olsztynie od pozwanego kwotę 1 274,24 zł tytułem zwrotu wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa (pkt III wyroku).

Pozwany wniósł apelację od powyższego orzeczenia, zaskarżając go w części uwzględniającej powództwo i zasądzającej od pozwanego na rzecz powódki kwotę ponad 7.000 zł tj. co do kwoty 20.000 zł oraz w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach postępowania.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.  naruszenie przepisów prawa procesowego tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błędną, sprzeczną z zasadami logiki oraz doświadczenia życiowego ocenę materiału dowodowego, zwłaszcza z zeznań powódki oraz opinii biegłego, a przy tym pominięcie okoliczności takich jak wiek powódki, tymczasowe leczenie naprawcze, które to niwelowało krzywdę powódki, co w efekcie spowodowało nieprawidłowa ocenę krzywdy doznanej przez powódkę – zwłaszcza, iż Sąd I instancji sam wskazał na dyskomfort powódki, a w konsekwencji uznanie, iż obok odszkodowania zasadne jest również zasądzenie na rzecz powódki zadośćuczynienia,

2.  naruszenia prawa materialnego tj. art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444§ 1 k.c. poprzez jego błędną wykładnię, prowadzącą do uznania, iż w realiach niniejszej sprawy zasadne było przyznanie powódce zadośćuczynienia , a z ostrożności procesowej – uznanie, iż kwota 20.000 zł stanowi kwotę odpowiednią w stosunku do doznanej krzywdy przez powódkę, podczas gdy analiza orzecznictwa sądów powszechnych wskazuje, iż takowe kwoty zasądzone są w przypadku złamania kończyn w wyniku których to poszkodowani są częstokroć zmuszeni do długotrwałej pomocy osób trzecich jak i pozostawania w domu z uwagi na ograniczenia ruchowe,

3.  naruszenie prawa materialnego tj. art. 481 § 1 i § 2 k.c. poprzez błędne zastosowanie i (z ostrożności) niewłaściwą wykładnię prowadzącą do zasądzenia odsetek od daty wcześniejszej niż data wyrokowania.

W oparciu o powyższe zarzuty pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa co do kwoty 20.000 zł oraz zasądzenie od powódki kosztów za obie instancje według norm przepisanych.

Powódka wniosła o oddalenie apelacji zasądzenie kosztów procesu za obie instancje według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń stanu faktycznego, a wydane rozstrzygnięcie znajduje oparcie w obowiązujących przepisach oraz w wywiedzionych na ich podstawie rozważaniach prawnych, które sąd odwoławczy w zdecydowanej większości podziela i przyjmuje za własne.

Apelacja skutkowała częściową zmianą zaskarżonego wyroku jedynie w zakresie rozstrzygnięcia o odsetkach.

Chybiony jest zarzut naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c.

Skuteczne przedstawienie zarzutu naruszenia przez sąd art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania, lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu (orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 2002 r., II CKN 572/99, publ. Lex nr 53136; z dnia 27 września 2002 r., II CKN 817/00, publ. Lex nr 56096). W apelacji strony pozwanej zarzutów o takim charakterze nie podniesiono.

W ocenie Sądu Okręgowego, zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozostawia wątpliwości, iż wskutek błędu w sztuce lekarskiej jakiego dopuściła się M. K. powódka doznała krzywdy uzasadniającej przyznanie jej zadośćuczynienia.

Użyte w art. 445 § 1 k.c. pojęcie krzywdy mieści w sobie wszelkie ujemne następstwa uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, zarówno w sferze cierpień fizycznych w postaci bólu i innych dolegliwości, jak i psychicznych, polegających na ujemnych uczuciach przeżywanych bądź w związku z cierpieniami fizycznymi, bądź w związku z następstwami uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, w tym również w postaci wyłączenia z normalnego życia (tak w wyroku Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 5 września 2012 r., w sprawie I ACa. 338/12, podobnie w wyrokach Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 17 maja 2012 r., w sprawie I ACa. 429/12, oraz Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 28 marca 2012 r., w sprawie I ACa. 57/12).

W niniejszej sprawie szkoda niemajątkowa powódki przejawia się w postaci odczuwanego przez nią bólu i cierpienia, stresu, dyskomfortu, jak również świadomości konieczności przejścia kolejnych zabiegów umożliwiających jej normalne funkcjonowanie. W sposób szczegółowy przyczyny odczuwanych dolegliwości opisano w opinii uzupełniającej biegłego T. Z. (k. 94 – 95), wskazując na zmiany okołowierzchołkowe w okolicach zębów 16, 15, 22 (por. także fotografia na k. 13), dyskomfort związany z brakiem stabilizacji i wielokrotnym odcementowaniem mostu ceramicznego i ekstrakcją zębów. Nie bez znaczenia pozostaje też fakt około rocznego okresu używania wadliwego i powodującego ból mostu, czego zignorowanie wynika z twierdzeń strony pozwanej.

Trudno uznać, by leczenie tymczasowe niwelowało szkodę powódki. Leczenie to jedynie czasowo i w niewielkim stopniu poprawiło komfort jej życia. Pozwany wskazuje na wiek powódki, jednak w żaden sposób nie uzasadnia w jaki sposób kwestia ta wpływa na zasadność przyznania jej zadośćuczynienia.

Sąd Okręgowy nie podziela oceny strony pozwanej, że przyznane ono zostało w kwocie rażąco wygórowanej.

Przepis art. 445 § 1 k.c., którego naruszenie skarżący zarzuca daje podstawę do przyznania poszkodowanemu odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia poszkodowanego w następstwie czynu niedozwolonego. W świetle bogatego orzecznictwa na tle stosowania tego przepisu wypracowane zostały kryteria brane pod uwagę przy określaniu wysokości należnego zadośćuczynienia. Trzeba również zaznaczyć, co szczególnie istotne z punktu widzenia podniesionego zarzutu, że wyważenie odpowiedniej kwoty, w relacji do okoliczności sprawy, należy do sfery swobodnego uznania sędziowskiego. Tym samym zarzut niewłaściwego określenia wysokości zadośćuczynienia mógłby być uwzględniony tylko wtedy, gdyby nie zostały wzięte pod uwagę wszystkie istotne kryteria, wpływające na tę postać kompensaty, bądź też gdyby sąd uczynił jedno z wielu kryteriów, decydujących o wysokości zadośćuczynienia, elementem dominującym. (tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 24 stycznia 2000 r. III CKN 536/98 - LEX 6942276, ten sam Sąd w uzasadnieniu wyroku z dnia 18 kwietnia 2002 r. II CKN 605/00 - LEX 484718 i w wyroku z dnia 26 września 2002 r. III CKN 1037/00 LEX 56905).

Z powyższego niewątpliwie wynika, że w zasadzie określenie zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia stanowi istotne uprawnienie sądu meritii i w tym zakresie dysponuje on swobodą decyzyjną, zatem jedynie przyznanie rażąco wygórowanego zadośćuczynienia, przy nie uwzględnieniu wszystkich istotnych z punktu widzenia jego wysokości kryteriów dawałoby podstawę do zmiany rozstrzygnięcia w tym zakresie.

Z taką sytuacją nie mamy do czynienia na gruncie przedmiotowej sprawy, gdzie argumenty apelacji w tym zakresie stanowią w istocie polemikę z oceną zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego.

Określając wysokość zadośćuczynienia Sąd miał na uwadze wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej przez powódkę krzywdy, zwłaszcza okres trwania cierpień fizycznych i psychicznych, ich nasilenie, przejście leczenia tymczasowego, ich wpływ na dotychczasowe życie poszkodowanej jak też konieczność poddania się w przyszłości dodatkowym zabiegom, które umożliwią jej normalne funkcjonowanie.

Mając zatem na uwadze wskazane wyżej okoliczności Sąd Okręgowy uznał, że adekwatną kwotą tytułem zadośćuczynienia jest zasądzona przez Sąd I instancji kwota 20.000 zł.

Jednakże w ramach merytorycznej oceny prawidłowości wydanego rozstrzygnięcia, Sąd II instancji zobligowany był do dokonania częściowej korekty orzeczenia w zakresie początkowej daty zasądzenia odsetek od przyznanego zadośćuczynienia.

Zgodnie z art. 817 § 1 k.c., ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Podobną regulację zawiera art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2013 r., poz. 392), który stanowi, że zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie.

Powódka domagała się zasądzenia odsetek od całości należności dochodzonej pozwem licząc od dnia 8 maja 2019 r.

Jak wynika jednak z akt szkody, powódka zgłosiła początkowo pozwanemu roszczenie wypłaty 15.000 zł zadośćuczynienia pismem z dnia 20 lutego 2018 r. W tej sytuacji pozwany pozostawał w opóźnieniu co do zapłaty kwoty 15.000 zł zadośćuczynienia po upływie 30 dni daty doręczenia wezwania, co uzasadnia żądanie zapłaty odsetek w omawianej części roszczenia w sposób wskazany w pozwie (art. 321 § 1 k.p.c.).

Dopiero w dniu 5 lipca 2019 r. pozwany otrzymał żądanie zapłaty kwoty 6.050 zł tytułem dopłaty odszkodowania oraz 30.000 zł zadośćuczynienia, tym samym za początkową datę naliczania odsetek od kwoty zadośćuczynienia powyżej 15.000 zł oraz od kwoty odszkodowania należało uznać 6 sierpnia 2019 r., tj. dzień, w którym upłynął termin 30 dni od daty zgłoszenia roszczenia przewyższającego żądanie wyrażone w piśmie z dnia 20 lutego 2018 r. Skoro jednak pozwany nie zaskarżył wyroku co do zasądzonego odszkodowania, brak było podstaw do ingerencji w treść orzeczenia w omawianym zakresie.

Należy przy tym podkreślić, że zadośćuczynienie, w rozmiarze, w jakim należy się wierzycielowi w dniu, w którym dłużnik ma je zapłacić (art. 455 k.c.), powinno być oprocentowane z tytułu opóźnienia (art. 481 § 1 k.c.) od tego dnia, a nie dopiero od daty zasądzenia odszkodowania. Stąd niezasadne są zarzuty apelacji dotyczące konieczności ustalenia wymagalności odsetek ustawowych za opóźnienie na dzień wyrokowania przez Sąd I instancji.

Mając na uwadze niewielki zakres zmiany, Sąd Okręgowy nie ingerował w rozstrzygnięcie o kosztach postępowania przyjmując, iż jest ono zasadne w myśl art. 100 zd. 2 k.p.c.

W konsekwencji Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok w wyżej wskazanym zakresie. W pozostałej części apelację jako bezzasadną oddalił na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach procesu za instancję odwoławczą orzeczono na podstawie art. 100 zd. 2 k.p.c., uznając, iż pozwany przegrał sprawę w przeważającej części albowiem apelacja została uwzględniona jedynie w niewielkim zakresie, w związku z tym powinien zwrócić powódce w całości koszty postępowania apelacyjnego, na które składało się wynagrodzenie zawodowego pełnomocnika reprezentującego stronę powodową.

Bożena Charukiewicz Jacek Barczewski Ewa Dobrzyńska-Murawka