Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 maja 2015 roku

Sąd Rejonowy w Bielsku Podlaskim I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Małgorzata Hajduczenia

Protokolant: Magdalena Kalata

po rozpoznaniu w dniu 11 maja 2015 roku w Bielsku Podlaskim

na rozprawie

sprawy z powództwa Gminy M. S.

przeciwko B. M., S. M. i W. M.

o zapłatę

na skutek sprzeciwu pozwanego W. M.od nakazu zapłaty z dnia 16 marca 2015 roku wydanego w postępowaniu upominawczym przez Sąd Rejonowy w B.w sprawie sygn. akt (...)

I.  Zasądza od pozwanego W. M.na rzecz powódki Gminy M. S.kwotę 3484,15 zł (trzy tysiące czterysta osiemdziesiąt cztery złote piętnaście groszy) z ustawowymi odsetkami w wysokości 8% w stosunku rocznym liczonymi od dnia 9 marca 2015 roku do dnia zapłaty, solidarnie wraz z pozwanymi B. M.i S. M.wskazanymi w nakazie zapłaty z dnia 16 marca 2015 roku wydanym w postępowaniu upominawczym przez Sąd Rejonowy w B.w sprawie sygn. akt (...)

II.  Zasądza od pozwanego W. M.na rzecz powódki Gminy M. S.kwotę 625 zł (sześćset dwadzieścia pięć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 600 zł (sześćset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, solidarnie wraz z pozwanymi B. M.i S. M., wskazanymi w nakazie zapłaty z dnia 16 marca 2015 roku wydanym w postępowaniu upominawczym przez Sąd Rejonowy wB.w sprawie sygn. akt (...).

III.  Zasądza od pozwanego W. M. na rzecz powódki Gminy M. S. kwotę 75 zł (siedemdziesiąt pięć złotych) tytułem zwrotu pozostałych kosztów procesu.

Sygn. akt I C 550/15

UZASADNIENIE

Powódka Gmina M. S. wystąpiła przeciwko W. M., B. M. i S. M. domagając się zasądzenia od pozwanych solidarnie na jej rzecz kwoty 3484,15 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu oraz wnosiła o zasądzenie od pozwanych solidarnie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Uzasadniając żądanie pozwu wywodziła, że pozwane B. M. i S. M. są najemcami lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w budynku w S. przy ul. (...), którego właścicielem jest powodowa gmina i na podstawie umowy najmu z dnia 1 kwietnia 2011 roku zobowiązały się do uiszczania czynszu za najem przedmiotowego lokalu z góry w terminie do 10-tego każdego miesiąca. Argumentowała, że pozwane nie wywiązują się ze swojego zobowiązania, zalegają z opłatami z tytułu czynszu, zaś w/w zadłużenie wraz z odsetkami ustawowymi według stanu na dzień 10 lutego 2015 roku wynosi łącznie 3484,15 złotych. Podniosła, że pozwane były wzywane do regulacji zadłużenia, jednakże należność dochodzona pozwem nie został uiszczona. Z uzasadnienia pozwu wynika, że powódka odpowiedzialność pozwanego W. M. za spłatę zadłużenia opiera na przepisie art. 688 ¹§1 kc, gdyż pozwany stale zamieszkuje w lokalu nr (...) położonym w budynku w S. przy ul. (...)

Sąd Rejonowy w B.nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym wydanym w dniu 16 marca 2015 roku, sygn. akt (...) orzekł zgodnie z żądaniem pozwu i rozstrzygnął o kosztach procesu. ( k. 16). W/w nakaz zapłaty w stosunku do pozwanych B. M.i S. M.uprawomocnił się.

Pozwany W. M. złożył sprzeciw od w/w nakazu zapłaty wnosząc o uchylenie nakazu zapłaty w całości. Podnosił, że obciążanie go kosztami nieopłaconego czynszu z tytułu najmu lokalu mieszkalnego jest niezgodne z zasadami współżycia społecznego, gdyż tylko on uiszcza opłaty związane z najmem, które jednakże nie wystarczają na pokrycie całego zadłużenia. Podkreślał, że fakt systematycznego uiszczenia przez niego części czynszu ( ½) jest nagradzany pozwaniem go do sądu.

Na rozprawie w dniu 11 maja 2015 roku pełnomocnik powódki poparł powództwo w całości w stosunku do pozwanego i podnosił tożsame argumenty jak w pozwie. Podkreślił także, że powoływanie się na zasady współżycia społecznego wymaga wykazania konkretnej wartości czy zasady, którą miałoby naruszać powództwo. Według strony powodowej z istoty odpowiedzialności solidarnej wynika odpowiedzialność za całość zobowiązania każdej osoby, natomiast dalszą konsekwencją są roszczenia regresowe pomiędzy odpowiedzialnymi solidarnie.

Pozwany W. M. w toku postępowania podtrzymał stanowisko zaprezentowane w sprzeciwie od nakazu zapłaty.

W piśmie procesowym z dnia 12 maja 2015 roku pełnomocnik powódki sprecyzował, że kwota dochodzona pozwem obejmuje okres grudzień 2012 rok do 10 lutego 2015 rok. ( k. 32 akt).

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Bezsporne w sprawie jest, że w dniu 1 kwietnia 2011 roku została zawarta pomiędzy Gminą M. S. a pozwanymi S. M. i B. M. umowa najmu lokalu mieszkalnego nr (...) o łącznej powierzchni użytkowej 45,86 m ², położonego w S. przy ul. (...). W §4 przedmiotowej umowy strony ustaliły czynsz na kwotę 377,60 złotych miesięcznie, którego płatność miała być dokonywana do 10-tego każdego miesiąca z góry bez wyzwania. ( k. 5-6v).

Poza sporem pozostaje, że w okresie spornym wspólnie z pozwanymi w lokalu nr (...) zamieszkiwał pozwany W. M..

Nie było kwestionowane, że właścicielem lokalu objętego w/w umową najmu jest strona powodowa.

Bezsporne w sprawie jest także, że w okresie od grudnia 2012 roku do 10 lutego 2015 roku stan zadłużenia dotyczący przedmiotowego lokalu mieszkalnego wynosił łącznie 3 484,15 złotych.

Powyższe okoliczności nie były kwestionowane pomiędzy stronami, spór dotyczył natomiast kwestii czy w realiach niniejszej sprawy mogą mieć zastosowanie zasady współżycia społecznego.

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią przepisu art. 688 ¹ § 1 k.c. za zapłatę czynszu i innych należnych opłat odpowiadają solidarnie z najemcą stale zamieszkujące z nim osoby pełnoletnie.

Odpowiedzialność osób, o których mowa w § 1, ogranicza się do wysokości czynszu i innych opłat należnych za okres ich stałego zamieszkiwania. (§ 2).

Jak już wcześniej wskazano, pozwany nie kwestionował ani wysokości kwoty dochodzonej pozwem ani jej wymagalności i nie negował też, że w okresie objętym żądaniem zamieszkiwał w lokalu nr (...) położonym w S. ul. (...), a co za tym idzie ponosi on solidarną odpowiedzialnością z pozostałym pozwanymi jako najemczyniami przedmiotowego lokalu.

W kontekście twierdzeń pozwanego należało się zatem odnieść do podniesionego przez niego zarzutu nadużycia przez powódkę prawa podmiotowego.

Zgodnie z przepisem art. 5 k.c. nie można czynić ze swego prawa użytku, który by był sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub z zasadami współżycia społecznego. Takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony.

W doktrynie prawa cywilnego utrwalone są poglądy, że unormowanie art.5 k.c. przełamuje zasadę, że wszystkie prawa podmiotowe korzystają z ochrony prawnej. W związku z tym art. 5 k.c. może być stosowany tylko jako szczególny wyjątek. Wykonywanie prawa podmiotowego ograniczone jest wskazanymi w art. 5 k.c. względami teleologicznymi (społeczno-gospodarcze przeznaczenie prawa) oraz aksjologicznymi (zasady współżycia społecznego). Dla zastosowania wskazanego przepisu nie wystarczy tylko niezgodność, ale konieczne jest wystąpienie sprzeczności, a więc danego sposobu wykonywania prawa nie da się zupełnie pogodzić z jego przeznaczeniem lub zasadami współżycia społecznego. Zasadniczą podstawę stwierdzenia wystąpienia nadużycia prawa stanowić powinna analiza zachowania uprawnionego. Społeczno-gospodarcze przeznaczenie prawa dookreśla w koniecznym stopniu sposób korzystania z prawa podmiotowego, pozwalając innym uczestnikom obrotu prawnego racjonalnie przewidywać aktualny oraz przyszły kształt sytuacji faktycznej i prawnej podmiotu i uwzględnić ją w toku wykonywania swoich praw podmiotowych. Inne postępowanie podmiotu nie jest uważane za wykonywanie prawa i takiemu podmiotowi nie tylko nie przysługuje roszczenie o udzielenie mu ochrony, ale ponadto pojawia się element jego odpowiedzialności za ewentualne skutki postępowania niezgodnego z przeznaczeniem prawa. Zastosowanie art. 5 k.c. powoduje, że podmiotowi prawa nie będą przysługiwały roszczenia względem innych osób. Zasady współżycia społecznego to nieskodyfikowane powszechne normy postępowania, funkcjonujące aktualnie w społeczeństwie polskim i mające na celu ochronę społecznie akceptowanych wartości, (czyli stanów rzeczy) lub dóbr niematerialnych. Zasady te mają silne zabarwienie aksjologiczne, co zbliża je do norm moralnych, charakter obiektywny, w czym są podobne do zwyczajów, oraz walor powszechności. Normy moralne pozostają w zasadniczym związku z zasadami współżycia społecznego.

Strona powołująca się na naruszenie zasad współżycia społecznego powinna naruszone zasady wskazać się Prezentowane w doktrynie, dość ogólne i mało precyzyjne ujęcie reguł zaliczanych do zasad współżycia społecznego znajduje odzwierciedlenie w orzecznictwie. W orzecznictwie Sądu Najwyższego nadużycie prawa podmiotowego to zachowanie rażące, nieakceptowalne z aksjologicznego, ewentualnie teleologicznego punktu widzenia (por. wyrok SN z dnia 4 kwietnia 1997 r. (...), OSP 1998/1/3 ). Zwroty użyte w art. 5 kc, zdaniem Sądu Najwyższego, w istocie oznaczają odesłanie do zasad słuszności, dobrej wiary w sensie obiektywnym, zasad uczciwości obowiązującej w stosunkach cywilnoprawnych i zasady lojalności wobec partnera (tak wyroki SN z dnia 3 października 2000 r. (...) i z dnia 4 października 2001 r. (...) ). W innych wyrokach akcentuje się moralny wymiar zasad współżycia społecznego, podkreślając, że stwierdzenie nadużycia prawa wymaga skonkretyzowania działań, które "pozostają w sprzeczności z normami moralnymi godnymi ochrony i przestrzegania w społeczeństwie" (wyrok SN z dnia 3 lutego 1998 r. (...) ). Na treść zasad współżycia społecznego składają się, w ocenie Sądu Najwyższego, "akceptowane i godne ochrony reguły rzetelnego postępowania w stosunkach społecznych" (wyrok SN z dnia 3 lutego 1998 r. (...) ) – tak M. P.-S. w komentarzu do art. 5 kc w programie komputerowym Lex. Natomiast T. S. w komentarzu do art. 5 kc zawartym w tym samym programie wskazał, że powoływanie się na naruszenie zasad współżycia społecznego wymaga wskazania, jaka konkretnie zasada została naruszona oraz wskazanie pełnej treści powoływanej zasady (por. wyrok SN z dnia 14 października 1998 r. (...), OSNC 1999/4/75; oraz SN z dnia 20 grudnia 2006 r. (...) i Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 6 czerwca 2006 r.

Zdaniem Sądu, w stanie faktycznym sprawy brak jest podstaw do uwzględnienia zarzutu nadużycia prawa podmiotowego przez powódkę. Pozwany nie wskazał, jaką konkretną zasadę współżycia społecznego o konkretnej treści naruszyła stroną powodowa, zaś same lakoniczne twierdzenia w tym zakresie nie mogą być wystarczającą podstawą oddalenia powództwa. Pozwany nie kwestionował bowiem ani wysokości kwoty dochodzonej pozwem ani jej wymagalności. Nie przeczył też solidarnej odpowiedzialności za zadłużenie wraz z pozostałymi pozwanymi.

W tym miejscu wskazać wymaga, że spełnienie przez pozwanego wobec strony powodowej całego świadczenia daje pozwanemu możliwość wystąpienia wobec pozostałych współdłużników ( pozwanym) z roszczeniem regresowym.

Mając na uwadze powyższe, Sąd na podstawie art. 688 ¹ § 1 k.c. i art. 5 k.c. orzekł jak w sentencji wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 kodeksu postępowania cywilnego, zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Pozwany przegrał spór więc winien powódce zwrócić poniesione przez nią koszty procesu w postaci 1/ 4 części opłaty sądowej od pozwu- 25 30 złotych, 17 złotych opłaty skarbowej od pełnomocnictwa i koszty wynagrodzenia radcy prawnego w wysokości odpowiadającej stawce minimalnej określonej przez § 6 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2002 r. Nr 163, poz. 1349 z późn. zm.)- te solidarnie z pozostałymi pozwanymi z nakazu zapłaty w sprawie I Nc 226/15 i samodzielnie pozostałą cześć opłaty sądowej od pozwu w wysokości 75 złotych.

SSR Małgorzata Hajduczenia

(...)

ZARZĄDZENIE

(...)

2015.05.20.