Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 lutego 2013 roku

Sąd Okręgowy w Białymstoku VIII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SO Marzanna Chojnowska

Protokolant: Barbara Sielawa

Bez udziału oskarżyciela publicznego

po rozpoznaniu w dniu 19.11.2012 roku, 10.01.2013 roku, 16.01.2013 roku ,18 .02. 2013 roku

sprawy J. K.

obwinionego o czyny z art. 92 § 1 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego J. K.

od wyroku Sądu Rejonowego w Białymstoku

z dnia 5 czerwca 2012 roku, sygnatura akt XIII W 4137/11

I.  Utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok.

II.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata E. S. kwotę 516.60 zł ( pięćset szesnaście złotych sześćdziesiąt groszy) w tym kwotę 96.60 zł ( dziewięćdziesiąt sześć złotych sześćdziesiąt groszy) podatku VAT tytułem zwrotu kosztów obrony obwinionego w postępowaniu odwoławczym.

III.  Zwalnia obwinionego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

UZASADNIENIE

J. K. stanął pod zarzutem tego, że:

I.  w dniu 19 lipca 2011 roku około godziny 16.00 w B. na ulicy (...) kierując samochodem osobowym marki S. o nr rej. (...) wykonując manewr skrętu w lewo nie zastosował się do znaku drogowego pionowego B – 21 „zakaz skręcania w lewo” obowiązujący w godzinach 14.00 – 17.00,

tj. o wykroczenie z art. 92 § 1 k.w.

II.  w dniu 19 lipca 2011 roku około godziny 16.05 w B. na ulicy (...) kierując samochodem osobowym marki S. o nr rej. (...) nie zastosował się do polecenia osoby uprawnionej do kontroli drogowej nakazującego okazanie wyposażenia pojazdu w postaci gaśnicy i trójkąta ostrzegawczego nie okazując ich,

tj. o wykroczenie z art. 92 § 1 k.w.

Sąd Rejonowy w Białymstoku wyrokiem z dnia 05 czerwca 2012 roku w sprawie sygn. akt XIII W 4137/11 obwinionego J. K. uznał za winnego popełnienia zarzuconych mu wykroczeń i za to na podstawie art. 92 § 1 k.w. w zw. z art. 9 § 2 k.w. skazał go i wymierzył mu karę grzywny w wysokości 600 (sześciuset) złotych.

Zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 60 (sześćdziesięciu) złotych tytułem opłaty i kwotę 100 (stu) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania.

Powyższy wyrok zaskarżył J. K. w całości.

Z treści osobistej apelacji obwinionego wynika, iż rozstrzygnięciu Sądu I instancji zarzucił błędną ocenę materiału dowodowego zgromadzonego sprawie, w tym przede wszystkim oparcie wyroku na „ sfałszowanych” dowodach w postaci zeznań Ł. K. i zdjęć policyjnych, co skutkowało niesłusznym przypisaniem mu popełnienia wykroczeń z art. 92 § 1 k.w.

Bezpośrednio na rozprawie apelacyjnej w dniu 18 lutego 2013 roku obrońca obwinionego wniósł o uniewinnienie J. K. od popełnienia zarzucanych mu wykroczeń. Obwiniony z kolei wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji (k. 336v – 337).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obwinionego jako bezzasadna nie zasługuje na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Okręgowego rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego nie budzi żadnych wątpliwości. Sąd ten na podstawie całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych i wyprowadził właściwe wnioski co do sprawstwa i winy J. K. w zakresie przypisanych mu wykroczeń.

Lektura pisemnych motywów apelacji pozwala na stwierdzenie, że są one w dużej mierze odzwierciedleniem zdecydowanie negatywnego stosunku J. K. do przewodniczącego składu orzekającego wydającego wyrok w przedmiotowej sprawie, którego przejawem jest cały szereg użytych przez niego sformułowań o wydźwięku zdecydowanie pejoratywnym. Abstrahując od zaprezentowanej przez obwinionego wybitnie osobistej oceny osoby sędziego i przechodząc do kwestii natury merytorycznej wskazać należy, iż obwiniony kwestionując zapadłe rozstrzygnięcie koncentruje swoją uwagę przede wszystkim na próbie wykazania, że jechał ulicą (...) od strony ulicy (...), toteż nie mógł skręcać w lewo jak to jego zdaniem „ fałszywie” podawał główny świadek oskarżenia w osobie Ł. K.. W tym też celu powołuje się na zeznania świadków B. S. i W. M. podnosząc, że skręcał w prawo, bo przy skręcie w lewo nie dojechałby do sklepu z częściami zamiennymi do S.. Sąd Okręgowy powyższego wywodu apelacji nie podzielił.

Wbrew zarzutom i argumentom środka odwoławczego stwierdzić należy, iż dokonana przez Sąd Rejonowy analiza i ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz poczynione na jej podstawie ustalenia faktyczne w zakresie okoliczności istotnych z punktu widzenia odpowiedzialności obwinionego, są prawidłowe i nie dotknięte żadnymi uchybieniami. Bezspornie z nich wynika, że J. K. dopuścił się przypisanych mu wykroczeń z art. 92 § 1 k.w.

Sąd Rejonowy prawidłowo uznał, iż na sprawstwo obwinionego jednoznacznie wskazują przede wszystkim zeznania świadka Ł. K., który stanowczo i jednoznacznie opisał przebieg zdarzenia z dnia 19 lipca 2011 roku. W trakcie dwukrotnego przesłuchania świadek dokładnie podał gdzie i kiedy stwierdził fakt niestosowania się przez obwinionego do znaku drogowego B – 21 „zakaz skręcania w lewo” oraz wskazał atmosferę w jakiej przebiegała przeprowadzana przez niego kontrola drogowa pojazdu S. (...), w tym również sposób zachowania się J. K. w trakcie jej trwania. Dotyczy to w szczególności odmowy okazania obowiązkowego wyposażenia samochodu w postaci gaśnicy i trójkąta (k. 9v, 103 – 104), któremu to faktowi sam obwiniony nie przeczył (k. 102v).

Stwierdzić należy, iż zeznania Ł. K. są wewnętrznie spójne, a nade wszystko konsekwentne w toku całego postępowania w opisie zachowania obwinionego, przy czym korespondują również z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w toku postępowania. Znamiennym jest bowiem, że Ł. K. po stwierdzeniu popełnienia przez J. K. wykroczenia dołożył należytej staranności w zakresie jego udokumentowania poprzez sporządzenie notatki urzędowej (k. 1), szkicu miejsca wykroczenia drogowego (k. 2) i wykonanie zdjęć (k. 3), które bezsprzecznie potwierdzają przedstawioną przez niego wersję zdarzenia.

Dokonując kompleksowej oceny zeznań Ł. K. podkreślić należy, iż cechują się one konsekwencją, stanowczością i szczegółowością, a nadto są zgodne z doświadczeniem życiowym oraz logiką wypadków w zakresie ujawnienia samego wykroczenia i czynności podjętych po jego wystąpieniu. Zdaniem Sądu odwoławczego zwrócić należy uwagę na dodatkową okoliczność wskazującą na prawdomówność Ł. K.. Otóż w/wymieniony funkcjonariusz policji nie miał żadnego powodu, aby bezpodstawnie obciążać J. K.. Wprost przeciwnie, z racji wykonywanego przez niego zawodu i dostrzeżonego naruszenia przepisów drogowych podjął interwencję, realizując tym samym swoje obowiązki służbowe.

Dokonanej przez Sąd I instancji oceny zeznań Ł. K. nie mogła zmienić podjęta przez skarżącego próba ich podważenia poprzez odwołanie się do zeznań B. S. i W. M., czy też powoływanie argumentów pozamerytorycznych, nie mających nic wspólnego z niniejszą sprawą. Znamiennym jest, iż Sąd Rejonowy miał na uwadze treść złożonych przez w/wymienionych świadków zeznań i dokonał ich szczegółowej analizy, w tym m.in. przez pryzmat ich znajomości z obwinionym oraz zachodzących w nich rozbieżności. Sąd odwoławczy w całości akceptuje i podziela powyższą część pisemnych motywów orzeczenia.

W tym miejscu wskazać należy, iż Sąd Okręgowy w toku postępowania odwoławczego miał na uwadze wnioski dowodowe zgłaszane przez obwinionego. Niemniej jednak z racji tego, że co do zasady były one rozpatrywane i uwzględniane w toku postępowania pierwszoinstancyjnego, w przeważającej większości podlegały one oddaleniu. Dotyczy to w szczególności wniosków dowodowych o zażądanie zapisu z monitoringu ze skrzyżowania ulic (...) (k. 76, 83) oraz ponowne przesłuchanie w charakterze świadków W. M. (k. 142v – 143), B. S. (k. 178v), K. G. (k. 187v – 188) i B. P. (k. 104).

Przypomnieć wypada, że Sąd Rejonowy przychylając się do wniosku obwinionego o zażądanie kasety z monitoringu zwrócił się do KMP WRDz zapytaniem czy istnieje zapis monitoringu z dnia 19 lipca 2011 roku skrzyżowania ulic (...). Otrzymał informację k. 83, iż na skrzyżowaniu ulic (...)nie ma zamontowanej kamery monitoringu i nie było jej w dniu 19 lipca 2011 roku. Dlatego też trudno jest zgodzić się z zarzutem i ponownymi wnioskami obwinionego w tej samej kwestii, w sytuacji gdy dowodu nie da się przeprowadzić, czemu Sąd odwoławczy dał wyraz w postanowieniach dotyczących przeprowadzenia tego dowodu.

Podobnie w ocenie Sądu Okręgowego niezasadny był wniosek o ponowne przeprowadzenie dowodu z zeznań B. P.. Analiza akt wskazuje jednoznacznie, iż Sąd Rejonowy wezwał zgodnie z żądaniem obwinionego świadka na rozprawę (k. 104). Protokół przesłuchania B. P. nie wskazuje, aby cokolwiek wiadome mu było na okoliczności związane ze zdarzeniami z dnia 19 lipca 2011 roku, zaś pytania obwinionego zmierzały do wyjaśniania okoliczności sporządzania przez niego opinii grafologicznej w 1998 roku, którą – co wynika z szeregu pism – J. K. kwestionuje. Trudno zatem zarzucić Sądowi I instancji, że w sposób niezgodny z prawem uchylał pytania obwinionego jako nie mające związku z przedmiotową sprawą. Zgodnie z art. 171 § 6 k.p.k. stosowanym odpowiednio w postępowaniu w sprawach o wykroczenia organ przesłuchujący uchyla pytania nieistotne. Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy nie uwzględnił wniosku obwinionego o ponowne wezwanie B. P. uznając, że taki wniosek zmierza w sposób oczywisty do przedłużenia postępowania, zaś okoliczności na które miałby świadek zeznawać nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Fakt, że obwiniony nie zgadza się z częścią zeznań świadków W. M., B. S. i K. G. twierdząc, że protokół rozprawy nie odzwierciedla tego, co świadkowie rzeczywiście mówili bądź nie zgadzając się z oceną zeznań świadków zaprezentowaną w pisemnym uzasadnieniu – nie rodzi automatycznie obowiązku po stronie Sądu Odwoławczego ponownego wezwania świadków i bezpośredniego ich przesłuchania przed Sądem Okręgowym. Sąd II instancji nie podziela argumentacji J. K. w tym zakresie, aprobuje natomiast stanowisko Sądu Rejonowego. Dlatego też wnioski obwinionego o ponowne wezwanie świadków nie zostały uwzględnione.

Niemniej jednak Sąd odwoławczy na terminie rozprawy apelacyjnej w dniu 18 lutego 2013 roku postanowił uzupełnić przewód sądowy poprzez bezpośrednie przesłuchanie świadka J. C. na okoliczność przebiegu interwencji w dniu 19 lipca 2011 roku. Z zeznań w/wymienionej jednoznacznie wynika, że J. K. nie zastosował się do znaku zakazu skrętu w lewo znajdującego się na skrzyżowaniu ulicy (...) z ulicą (...), które to wykroczenie świadek widziała osobiście (k. 334v – 336). Tym samym potwierdziła ona w pełni wersję zdarzenia wynikająca z zeznań Ł. K. i sporządzonej przez niego dokumentacji.

Na marginesie podnieść należy akcentowany przez obwinionego w pytaniach do świadka fakt, z jakiego powodu nie został on zatrzymany do kontroli bezpośrednio na skrzyżowaniu, skoro tam doszło do naruszenia przepisów. Zgodnie z § 3 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 18 lipca 2008 roku w sprawie kontroli ruchu drogowego (Dz. U. z 24.07.2008r., 132.841) wydanego na podstawie art. 131 ust. 1 ustawy z 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym, pojazd powinien być zatrzymany w miejscu, w którym nie zagraża to bezpieczeństwu ruchu. Trudno zatem przyjąć, że funkcjonariusze widząc pojazd J. K. skręcającego w lewo na skrzyżowaniu (nota bene o bardzo dużym natężeniu ruchu pojazdów w tych godzinach) mieli możliwość i sposobność zatrzymania pojazdu podczas wykonywania tego manewru. Analiza akt sprawy wskazuje jednoznacznie, iż J. K. zaparkował swój pojazd na parkingu, w bardzo bliskiej odległości od skrzyżowania i w tym miejscu została przeprowadzona kontrola drogowa.

Uwzględniając powyższe należy dojść do przekonania, że Sąd I instancji prawidłowo ustalił, że J. K. dopuścił się popełnienia czynów z art. 92 § 1 k.w. Nie stwierdzając zatem uchybień, które mogły mieć wpływ na treść ocenianego wyroku, zwłaszcza, że wymierzona obwinionemu kara nie nosi cech niewspółmierności, a w szczególności w stopniu rażącym (art. 438 pkt 4 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w.), orzeczono jak w sentencji niniejszego wyroku.

Na marginesie wskazać należy, iż Sąd Okręgowy dążył do zapewnienia pełnej przejrzystości prowadzonego postępowania odwoławczego i zagwarantowania obwinionemu prawa do obrony w możliwie najszerszym zakresie. Mając zatem na uwadze podnoszone przez J. K. zarzuty pod adresem poszczególnych sędziów mających styczność z przedmiotową sprawą, jak i fakt kwestionowania podejmowanych przez nich czynności procesowych, Sąd Okręgowy uznał, iż dobro wymiaru sprawiedliwości wymagało wyznaczenia mu obrońcy z urzędu, którego udział w postępowaniu stanowił dodatkową gwarancję (...) jako strony. Dlatego też Sąd odwoławczy uwzględnił wniosek obwinionego w tym przedmiocie, uznając iż zostały spełnione wszystkie przesłanki określone w art. 22 k.p.w. (k. 276).

O kosztach obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym rozstrzygnięto na podstawie § 2 ust. 3, § 14 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu z dnia 28.09.2002 r. (Dz. U. Nr 163, poz. 1348).

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.w., zwalniając obwinionego od ich ponoszenia. Powyższe jest skutkiem uznania Sądu Okręgowego, iż uiszczenie kosztów sądowych przez J. K. – przy uwzględnieniu tego, iż nie ma żadnego majątku i utrzymuje się z emerytury – byłoby dla niego zbyt uciążliwe.