Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 października 2016 roku

Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Leszek Kawecki

Protokolant: Joanna Antoniszyn

po rozpoznaniu w dniu 17 października 2016 roku w Dzierżoniowie

sprawy z powództwa S. M.

przeciwko M. R. (1)

o zapłatę kwoty 5 621,19 zł

I/ zasądza od pozwanego M. R. (1) na rzecz powoda S. M. kwotę 1 028,62 zł (jeden tysiąc dwadzieścia osiem złotych sześćdziesiąt dwa grosze)

z odsetkami:

- od kwoty 2 000 zł ustawowymi od dnia 11 maja 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku

i ustawowymi za opóźnienie od dnia 01 stycznia 2016 roku do dnia 29 maja 2016 roku,

- od kwoty 1 912 zł ustawowymi od dnia 11 czerwca 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i ustawowymi za opóźnienie od dnia 01 stycznia 2016 roku do dnia 25 lipca 2016 roku,

- ustawowymi za opóźnienie od kwoty 88 zł od dnia 21 lutego 2016 roku do dnia 25 lipca 2016 roku,

- ustawowymi za opóźnienie od kwoty 84,74 zł od dnia 21 lutego 2016 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 943,88 zł ustawowymi od dnia 03 grudnia 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i ustawowymi za opóźnienie od dnia 01 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty,

z tym że odpowiedzialność pozwanego M. R. (1) jest solidarna z pozwanymi P. W. (1) i J. W. (1), odpowiadającymi na podstawie nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym Referendarza Sądowego w Sądzie Rejonowym w D. z dnia 28 stycznia 2016 roku w sprawie o sygn. akt (...);

II/ umarza postępowanie w części dotyczącej zapłaty kwoty 4 000 zł, zaś dalej idące powództwo oddala;

III/ zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1 492,82 zł tytułem zwrotu części kosztów procesu, z tym że odpowiedzialność pozwanego M. R. (1) jest solidarna z pozwanymi P. W. (1) i J. W. (1), odpowiadającymi na podstawie nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym Referendarza Sądowego w Sądzie Rejonowym w D. z dnia 28 stycznia 2016 roku w sprawie o sygn. akt (...)

IV/ nakazuje uiścić na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie tytułem części opłaty sądowej od pozwu: powodowi S. M. kwotę 16,88 zł, zaś pozwanemu M. R. (1) kwotę 170,62 zł.

Sygn. akt I C 743/16

UZASADNIENIE

Powód S. M. wniósł o zasądzenie solidarnie od pozwanych M. R. (1), P. W. (1) i J. W. (1) kwoty 5 621,19 zł z odsetkami ustawowymi:

- od kwoty 2 000 zł od dnia 11 maja 2015 roku do dnia zapłaty;

- od kwoty 1 912 zł od dnia 11 czerwca 2015 roku do dnia zapłaty;

- od kwoty 765,31 zł od dnia 01 sierpnia 2015 roku do dnia zapłaty;

- od kwoty 943,88 zł od dnia 01 sierpnia 2015 roku do dnia zapłaty

oraz kosztami procesu według norm przepisanych, w tym kosztami zastępstwa procesowego w kwocie 1 800 zł i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Na uzasadnienie swego żądania podał, że strony łączyła zawarta w dniu 04.09.2014 r. na czas określony od 01.10 2014 r. do 31.07.2015 r. umowa najmu lokalu mieszkalnego

o powierzchni 53m ², położonego we W. przy ul. (...). Pozwani zawierając umowę najmu, po zapoznaniu się z lokalem oraz stanem liczników za media, zobowiązali się do terminowego ponoszenia opłat spółdzielczych, opłacenia rachunków za gaz, energię elektryczną i wywóz odpadów oraz ponosić czynsz najmu w wysokości 2 000 zł miesięcznie do dnia 10. każdego miesiąca z góry przelewem na jego konto bankowe. Dodał, że przedmiotowa umowa wygasła z upływem okresu, na jaki została zawarta, tj. 31.07.2015 r. Zarzucił, że pomimo wygaśnięcia stosunku prawnego łączącego strony, pozwani nie spełnili należności związanych z najmowanym lokalem mieszkalnym,

a przedsądowe wezwania do zapłaty nie przyniosły żadnego rezultatu. Wyjaśnił, że na dochodzoną pozwem kwotę składają się następujące należności:

1)  należność w wysokości 3 912 zł tytułem zaległego czynszu najmu za lokal mieszkalny za miesiące: V 2015 r.(2 000 zł) i VI 2015 r. (1.912 zł);

2)  zaległość w zapłacie za energię elektryczną w kwocie 765,31 zł, którą to należność on spełnił;

3)  opłaty czynszowe, w tym za wodę, należne Spółdzielni Mieszkaniowej (...) we W. w łącznej wysokości 943,88 zł, które również spełnił on.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 28 stycznia 2016 r.

w sprawie o sygn. akt(...)Referendarz Sądowy przy Sądzie Rejonowym

w D. uwzględnił żądanie pozwu w całości.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany M. R. (1) wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Motywując swoje stanowisko podniósł, że pozwani spełnili świadczenie

w zakresie kwot dochodzonych niniejszym pozwem. Zarzucił również, że pozwani w dniu 04 września 2015 r. wpłacili powodowi kaucję w kwocie 2 000 zł, m.in. na poczet ewentualnie powstałych zaległości. Wyjaśnił również, że wszelkie należności czynszowe i opłaty eksploatacyjne były uiszczane na konto powoda za pośrednictwem rachunku bankowego pozwanej P. W. (1), na konto której pozostali pozwani wpłacali należności z tego tytułu.

W piśmie procesowym z dnia 22 czerwca 2016 r. powód podtrzymał żądanie pozwu w całości. Wskazał, że w przedmiotowej umowie najmu każdy najemca zobowiązał się ponosić zobowiązania związane z zapłatą czynszu najmu oraz koszty eksploatacyjne. Odnośnie kaucji zarzucił, że zgodnie z umową kwota ta zostanie rozliczona w momencie przywrócenia przez pozwanych lokalu do stanu sprzed zawarcia umowy, a więc zaliczanie jej na poczet zaległości jest przedwczesne. Podał nadto, że pozwana J. W. (1) przyznała, że posiada dług względem wynajmującego, gdyż już po wniesieniu pozwu uiściła na jego rzecz kwotę 2 000 zł. W dalszej części pisma procesowego powód szczegółowo odniósł się do zarzutów pozwanego odnośnie przedłożonych dowodów przelewu.

W piśmie procesowym z dnia 06 lipca 2016 r. pozwany podniósł, że przez 11 miesięcy najemcy mieszkali w lokalu o obniżonym standardzie, mimo że w umowie najmu powód zobowiązał się do naprawy zmywarki do naczyń, pralki i okapu oraz dziur w kaflach w łazience i ściany w w.c. Dodał, że wbrew twierdzeniom powoda mają znaczenie jego wpłaty na konto pozwanej P. W. (1). Odnośnie rozliczeń za energię elektryczną wskazał, że z dołączonych dowodów przelewów należności na rzecz (...) wynika, że roszczenie powoda w tej części jest bezzasadne. Nadto zarzucił, że nie spowodował żadnych zniszczeń w najmowanym lokalu, a zatem zatrzymanie kaucji na rzecz wyimaginowanych zniszczeń jest bezzasadne.

Na rozprawie w dniu 05 września 2016 r. pełnomocnik powoda oświadczył, że

w związku z dokonanymi przez współpozwaną J. W. (1) wpłatami na rzecz powoda łącznej kwoty 4 000 zł, cofa powództwa w zakresie tej kwoty ze zrzeczeniem się roszczenia. Pełnomocnik pozwanego w związku z cofnięciem pozwu wniósł natomiast o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych, przy czym pełnomocnik powoda wniósł o nieuwzględnianie tego wniosku, albowiem cofnięcie pozwu nastąpiło na skutek zaspokojenia roszczenia w części już po wytoczeniu powództwa.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Lokal mieszkalny położony we W. przy ulicy (...) o powierzchni 53 m ² jest własnością powoda S. M..

Okoliczność bezsporna.

W dniu 04 września 2014 roku pozwani J. W. (1), M. R. (1) i P. W. (1) zawarli z powodem umowę najmu powyższego lokalu mieszkalnego na okres od dnia 01 października 2014 r. do dnia 31 lipca 2015 r.

W umowie ustalono między innymi, że najemcy obowiązani są uiszczać czynsz najmu w kwocie 2 000 zł przelewem do dnia 10. każdego miesiąca z góry. Najemcy zobowiązali się również do dokonywania terminowo w okresie trwania umowy wszystkich opłat eksploatacyjnych, takich jak: opłaty spółdzielcze, za prąd, gaz i opłaty za śmieci.

Dowód: odpis umowy najmu z dnia 04 września 2014 r.

Dla zabezpieczenia prawidłowego wykonania umowy najemcy wpłacili powodowi kaucję w kwocie 2 000 zł (która pozostała z poprzedniej umowy najmu). Kaucja podlegała zwrotowi bez oprocentowania po ewentualnym rozliczeniu kosztów wynikających z umowy

i zwrocie przedmiotu najmu w stanie nie pogorszonym oraz po pokryciu wszystkich rachunków i ewentualnych szkód powstałych w lokalu z winy najemców. Wynajmujący mógł nadto pomniejszyć kwotę kaucji do zwrotu o sumę nieuregulowanych zobowiązań najemców, jednakże w przypadku zadłużenia z tytułu czynszu, opłat za rachunki oraz wyrządzenia szkód w lokalu, kaucja w pierwszej kolejności pokrywała wyrządzone szkody, następnie zaległości z tytułu rachunków, a na końcu zaległości z tytułu czynszu.

Dowód: odpis umowy najmu z dnia 04 września 2014 r., przesłuchanie powoda, przesłuchanie pozwanego.

W dniu zawarcia umowy strony zgodnie zaznaczyły, że w wynajmowanym lokalu nie działa jeden palnik kuchni gazowej, nie działa też okap, przecieka pralka, a w łazience i w.c. brakuje kafelek.

Dowód: odpis protokołu przekazania lokalu z dnia 04 września 2014 r., zeznania świadków

A. M. i M. B., przesłuchanie powoda, przesłuchanie pozwanego.

Przedmiotowa umowa najmu wygasła z upływem okresu na jaki została zawarta.

Okoliczność bezsporna.

W momencie przekazania lokalu okazało się jednak, że pomieszczenia zajmowane przez A. W. i P. W. są zniszczone, tj. w jednym z pokoi ściana była pomalowania sprayem, na innej ścianie przyklejona była plastelina oraz w jednym z pokoi zepsute były drzwi i futryna, albowiem ktoś nieudolnie próbował wymienić zamek. Żadne

z pozwanych nie podpisało przy tym protokołu przekazania lokalu, a jedynie pozwany M. R. (1) podpisał stan liczników.

Powód naprawił we własnym zakresie wszystkie zniszczenia. Koszt przywrócenia lokalu do stanu poprzedniego wynosił kwotę 2 728 zł brutto.

Dowód: odpisy protokołu zdawczego z dnia 04 sierpnia 2015 r., wydruku 2 zdjęć fotograficznych, wydruku sms-a współpozwanej J. W. z dnia 21 maja 2015 roku, wycena prac remontowych w mieszkaniu przy ulicy (...) we W., zeznania świadka A. M., przesłuchanie powoda, przesłuchanie pozwanego.

W związku natomiast z tym, że pozwani nie uregulowali wszystkich należności ciążących na nich z tytułu przedmiotowej umowy najmu, pismem z dnia 18 listopada 2015 r. powód wezwał ich solidarnie do zapłaty kwoty 5 621,19 zł w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania. Wskazał przy tym, że na powyższą kwotę składają się:

- zaległy czynsz najmu za V 2015 r. w kwocie 2 000 zł,

- zaległy czynsz najmu za VI 2015 r. w kwocie 1 912 zł,

- zaległość w zapłacie za energię elektryczną w kwocie 765,31 zł, którą sam uiścił na rzecz (...) Sp. z o.o. w K. w dniu 20.09.2015 r.

- opłaty czynszowe na dzień 31.07.2015 r., należne Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w kwocie 943,88 zł, które sam uiścił na rzecz Spółdzielni w dniu 20.09.2016 r.

Dowód: odpisy pism skierowanych do każdego z pozwanych z dnia 18 listopada 2015 r. wraz z potwierdzeniami nadania, potwierdzenie przelewu należności z dnia 20 września 2015 roku na kwotę 765,31 zł, potwierdzenie przelewu należności z dnia 20 września 2015 roku na kwotę 1 615,17 zł, przesłuchanie powoda.

Na dzień wygaśnięcia umowy najmu, tj. 31.07.2016 r. pozwani zalegali z opłatami za czynsz najmu za miesiąc maj 2015 r. w kwocie 2 000 zł i za miesiąc czerwiec 2015 r.

w kwocie 1 912 zł.

Ponadto pozwani na dzień wygaśnięcia umowy zalegali z uiszczeniem opłat należnych Spółdzielni Mieszkaniowej (...) we W. w wysokości 943,88 zł, którą to kwotę powód uiścił w dniu 20.09.2015 r.

Dowód: odpis rozliczenia zużycia ZW i CW z dnia 06 sierpnia 2015 roku za okres od 01 stycznia 2015 roku do 30 czerwca 2015 roku wraz z potwierdzeniem przelewu należności

z dnia 20 września 2015 roku, 2 sztuki odpisów potwierdzeń przelewu z konta pozwanej

P. W. na konto powoda z dnia 22 lipca 2015 r. i 03 lipca 2015 r., 2 sztuki odpisów potwierdzeń przelewu z konta pozwanej P. W. na konto Spółdzielni Mieszkaniowej

z dnia 22 lipca 2015 r. i 03 lipca 2015 r., przesłuchanie powoda.

Pozwany M. R. oraz współpozwana J. W. nie uiszczali czynszu bezpośrednio na konto powoda, lecz wszelkie należności z tytułu najmu przekazywali na rachunek bankowy współpozwanej P. W., która miała następnie rozliczać się

z powodem.

Dowód: 11 sztuk odpisów potwierdzeń przelewu z konta pozwanego M. R. na konto pozwanej P. W. z dnia 19 grudnia 2014 roku, 13 listopada 2014 roku, 02 października 2014 roku, 12 września 2014 roku, 01 lipca 2015 roku, 07 czerwca 2015 roku, 08 maja 2015 roku, 07 kwietnia 2015 roku, 16 marca 2015 roku, 10 lutego 2015 roku i 10 stycznia 2015 roku), zeznania świadków A. M. i M. B., przesłuchanie pozwanego.

Z kolei pismem z dnia 24 czerwca 2015 r. powód został wezwany do uiszczenia kwoty 722,74 zł za energię elektryczną i świadczone usługi dystrybucyjne w mieszkaniu przy ulicy (...) we W. z tytułu niezapłaconych faktur VAT:

- nr (...), opiewającej na kwotę 69,28 zł, wymagalnej na dzień 19.01.2015 r.,

- nr (...)RW, opiewającej na kwotę 400,07 zł, wymagalnej na dzień 10.03.2015 r.,

- nr (...), opiewającej na kwotę 72,52 zł, wymagalnej na dzień 10.03.2015 r.,

- nr (...)P2, opiewającej na kwotę 72,52 zł, wymagalnej na dzień 10.04.2015 r.,

- nr (...), opiewającej na kwotę 108,35 zł, wymagalnej na dzień 08.06.2015 r.

Pozwani częściowo uiścili tę zaległość, a mianowicie w dniu 03 lipca 2015 r.

P. W. zapłaciła kwotę 400 zł, a w dniu 22 lipca 2015 r. kwotę 150 zł. Zakład energetyczny powyższe wpłaty zaliczył na najstarsze zaległości, tj.:

- z kwoty 400 zł została pokryta cała należność z faktury nr (...) w kwocie 69,28 zł oraz część należności z faktury nr (...) w kwocie 330,72 zł,

- z kwoty 150 zł została pokryta pozostała część należności z faktury nr (...) w kwocie 69,35 zł, cała należność z faktury nr (...) w kwocie 72,52 zł oraz część należności z faktury nr (...)P2 w kwocie 8,13 zł.

W tej sytuacji do zapłaty na dzień 22 lipca 2015 r. pozostała kwota 64,39 zł z faktury nr (...)P2 oraz cała należność z faktury nr (...) w kwocie 108,35 zł.

Dowód: wezwanie do zapłaty z dnia 24 czerwca 2015 r., 2 sztuki potwierdzenia przelewu

z konta P. W. z dnia 22 lipca 2015 r. i 03 lipca 2015 r.

W dniu 20 września 2015 r. powód również uiścił należność w kwocie 765,31 zł za energię elektryczną dostarczaną do przedmiotowego lokalu mieszkalnego, przy czym kwota ta została zaksięgowana na:

- należność za energię elektryczną w kwocie 651,15 zł,

- koszty sądowe w kwocie 90,30 zł,

- naliczone odsetki w kwocie 23,86 zł.

Dowód: potwierdzenie przelewu z dnia 20 września 2015 r., pismo powoda do (...) Sp. z o.o. (...) we W. z dnia 27 września 2016 r., pismo (...) z dnia 04 października 2016 r., przesłuchanie powoda.

W dniach 30 maja 2016 r. i 26 lipca 2016 r., pozwana J. W. uiściła na rzecz powoda kwoty po 2 000 zł z tytułu zaległej zapłaty za wynajem przedmiotowego mieszkania.

Dowód: 2 sztuki odpisów potwierdzeń przelewu z konta pozwanej J. W. na konto powoda z dnia 30 maja 2016 r. i 26 lipca 2016 r., przesłuchanie powoda.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo w zakresie, do jakiego zostało ograniczone, zasługuje częściowo na uwzględnienie.

Bezspornym w niniejszej sprawie jest, że powoda oraz pozwanego i współpozwane

w okresie od 01 października 2014 r. do dnia 31 sierpnia 2015 r. łączyła umowa najmu stanowiącego własność powoda lokalu mieszkalnego położonego we W. przy ulicy (...). W umowie ustalono przy tym w szczególności, że najemcy obowiązani są uiszczać czynsz najmu w kwocie 2 000 zł przelewem do dnia 10. każdego miesiąca z góry. Najemcy zobowiązali się również do dokonywania terminowo w okresie trwania umowy wszystkich opłat eksploatacyjnych, takich jak: opłaty spółdzielcze, za prąd, gaz i opłaty za śmieci. Dla zabezpieczenia prawidłowego wykonania umowy najemcy wpłacili natomiast powodowi kaucję w kwocie 2 000 zł (która pozostała z poprzedniej umowy najmu), a która podlegała zwrotowi bez oprocentowania po ewentualnym rozliczeniu kosztów wynikających z umowy i zwrocie przedmiotu najmu w stanie nie pogorszonym oraz po pokryciu wszystkich rachunków i ewentualnych szkód powstałych w lokalu z winy najemców. W świetle zapisów umowy powód mógł nadto pomniejszyć kwotę kaucji do zwrotu o sumę nieuregulowanych zobowiązań najemców, jednakże w przypadku zadłużenia z tytułu czynszu, opłat za rachunki oraz wyrządzenia szkód w lokalu, kaucja w pierwszej kolejności pokrywała wyrządzone szkody, następnie zaległości z tytułu rachunków, a na końcu zaległości z tytułu czynszu. Wreszcie żadnych wątpliwości nie budzi także, że umowa ta wygasła z upływem okresu na jaki została zawarta.

Sporna natomiast pozostawała okoliczność, czy pozwani zalegali z jakimikolwiek opłatami z tytułu najmu przedmiotowego lokalu. Pozwany podnosił również, iż ewentualne zaległości z tego tytułu winny być potrącone z uiszczonej przez najemców kaucji

w wysokości 2 000 zł.

W tym aspekcie w pierwszej kolejności wskazać należy, że strony niniejszego procesu związane były umową, do której zastosowanie znajdują przepisy art. 659 i nast. k.c. Zgodnie z art. 659 § 1 k.c. przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Na podstawie art. 680 k.c. przepisy te stosuje się także do najmu lokalu. Ponadto prawa i obowiązki najemców lokali mieszkalnych (jako lokatorów) regulują także przepisy ustawy z dnia 21 czerwca 2011 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego. Sąd zważył również, iż instytucja kaucji z tytułu najmu uregulowana została aktualnie w powołanej ustawie z dnia 21 czerwca 2011 r. i służy do zabezpieczenia ewentualnych roszczeń wynajmującego wobec najemcy, a jej zwrot ma zapobiec bezpodstawnemu wzbogaceniu się wynajmującego kosztem najemcy. Zgodnie z art. 6 ust 1 tej ustawy zawarcie umowy najmu może być uzależnione od wpłacenia przez najemcę kaucji zabezpieczającej pokrycie należności z tytułu najmu lokalu, przysługujących wynajmującemu w dniu opróżnienia lokalu. Art. 6 ust. 4 ustawy stanowi zaś, iż kaucja podlega zwrotowi w ciągu miesiąca od dnia opróżnienia lokalu lub nabycia jego własności przez najemcę, po potrąceniu należności wynajmującego z tytułu najmu lokalu.

Przywołane przepisy stanowią dla najemcy podstawę (w przypadku braku dobrowolnego wykonania obowiązku przez wynajmującego) do dochodzenia roszczeń o zwrot kaucji. Niemniej również z tych przepisów wynika prawo wynajmującego do potrącenia należności, które przysługują mu z umowy najmu. Potrącenie to staje się możliwe dopiero z chwilą ustania najmu i następuje według zasad wyrażonych w art. 498 i nast. k.c. (Magdalena Olczyk, Komentarz do zmiany art. 6 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego wprowadzonej przez Dz.U. z 2004 r. Nr 218 poz. 2783). Do należności wynajmującego z tytułu najmu lokalu, objętych zabezpieczeniem w postaci kaucji, zaliczany jest natomiast czynsz i inne opłaty związane z najmem, a także odszkodowanie za uszkodzenie lokalu powstałe z winy najemcy. Wynajmujący ma zatem prawo potrącić z kaucji przysługujące mu w stosunku do najemcy roszczenia i zwrócić najemcy jedynie nadwyżkę z kaucji pozostałą po ich potrąceniu. Taka też sytuacja miała miejsce w rozpatrywanej sprawie, albowiem ze zgromadzonych w sprawie dowodów wynikało, że pozwani spowodowali zniszczenia w wynajmowanym lokalu w postaci pomalowania jednej ze ścian sprayem, poprzyklejania plasteliny na ścianę oraz zniszczenia zamku w drzwiach jednego z pokoi. Powód naprawił przy tym wszystkie te zniszczenia we własnym zakresie, a koszt przywrócenia lokalu do stanu poprzedniego wyniósł kwotę 2 728 zł. Skoro zaś wpłacona przez pozwanych kaucja wynosiła kwotę 2 000 zł, nie wystąpiła sytuacja, w której kaucja ta mogła być w całości lub w części przeznaczona na zaspokojenie roszczeń wynajmującego z tytułu najmu.

W związku z powyższym należało odnieść się do wysokości dochodzonego roszczenia. Pozwany twierdził bowiem, że wszelkie należności z tytułu czynszu najmu, za energię elektryczną oraz przysługujące spółdzielni mieszkaniowej zostały przez pozwanych uregulowane. Pozwany podnosił również, że wszelkie należności z tego tytułu przelewał na rachunek bankowy współpozwanej P. W., która następnie rozliczała się bezpośrednio z powodem. W tym miejscu należy od razu zaznaczyć, że w niniejszej sprawie nie miało znaczenia, ile pieniędzy przekazał pozwany wspołnajemczyni

P. W.. Skoro w świetle powołanych wyżej przepisów pozwani odpowiadają za należności z tytułu najmu solidarnie, znaczenie miało tylko to, czy powód otrzymał całą przysługującą mu należność. Ewentualne rozliczenia pomiędzy współnajemcami są ich prywatną sprawą.

W zakresie przedstawionych przez pozwanego przelewów tytułem czynszu najmu powód wyjaśnił, że kwotę 1 000 zł, uiszczoną w dniu 03 lipca 2015 roku, zaliczył na czynsz za lipiec 2015 roku, a kwotę 1 000 zł z kwoty 1 088 zł uiszczonej w dniu 22 lipca 2015 roku – na pozostałą należność tytułem czynszu najmu za lipiec 2015 roku. Z kolei pozostała kwota 88 zł została rozliczona tytułem czynszu najmu za czerwiec 2015 r. Stąd też powód zasadnie dochodzi czynszu za maj 2015 roku w kwocie 2 000 zł i za czerwiec 2015 r. w kwocie 1 912 zł.

Ponadto nie ulegało wątpliwości, że na dzień wygaśnięcia umowy pozwani zalegali

z uiszczeniem opłat należnych Spółdzielni Mieszkaniowej (...) we W.

w wysokości 943,88 zł, którą to kwotę powód uiścił w dniu 20.09.2015 r. Należy przy tym zaznaczyć, iż pismo Spółdzielni uwzględniało już dokonane przez P. W. wpłaty

w dniach 03 i 22 lipca 2015 r. (na które powoływał się pozwany), albowiem zostało wystawione w dniu 06 sierpnia 2015 r.

Odnośnie zaś należności tytułem zaległości w płatnościach za energię elektryczną podnieść należy, że pismem z dnia 24 czerwca 2015 r. powód został wezwany do uiszczenia kwoty 722,74 zł za energię elektryczną i świadczone usługi dystrybucyjne w mieszkaniu przy ulicy (...) we W. z tytułu niezapłaconych faktur VAT:

- nr (...), opiewającej na kwotę 69,28 zł, wymagalnej na dzień 19.01.2015 r.,

- nr (...)RW, opiewającej na kwotę 400,07, zł wymagalnej na dzień 10.03.2015 r.,

- nr (...), opiewającej na kwotę 72,52 zł, wymagalnej na dzień 10.03.2015 r.,

- nr (...)P2, opiewającej na kwotę 72,52 zł, wymagalnej na dzień 10.04.2015 r.,

- nr (...), opiewającej na kwotę 108,35 zł, wymagalnej na dzień 08.06.2015 r.

Jak wynika z przedłożonych przez pozwanego dowodów przelewu, zaległość ta została częściowo uiszczona, a mianowicie w dniu 03 lipca 2015 r. P. W. zapłaciła kwotę 400 zł, a w dniu 22 lipca 2015 r. zapłaciła kwotę 150 zł. Zakład energetyczny powyższe wpłaty zaliczył na najstarsze zaległości, tj.:

- z kwoty 400 zł została pokryta cała należność z faktury nr (...) w kwocie 69,28 zł oraz część należności z faktury nr (...) w kwocie 330,72 zł,

- z kwoty 150 zł została pokryta pozostała część należności z faktury nr (...) w kwocie 69,35 zł, cała należność z faktury nr (...) w kwocie 72,52 zł oraz część należności z faktury nr (...)P2 w kwocie 8,13 zł. W tej sytuacji do zapłaty przez pozwanych z tego tytułu pozostała kwota 64,39 zł z faktury nr (...)P2 oraz cała należność z faktury nr (...) w kwocie 108,35 zł, tj. łącznie kwota 172,74 zł.

Wbrew twierdzeniom powoda, w ocenie Sądu nie można było natomiast przyjąć, że pozwani zobowiązani są zwrócić mu uiszczoną przez niego w dniu 20 września 2015 r. należność w kwocie 765,31 zł. Jak wynika bowiem z pisma zakładu energetycznego kwota ta została zaksięgowana na: należność za energię elektryczną w kwocie 651,15 zł, koszty sądowe w kwocie 90,30 zł i odsetki w kwocie 23,86 zł. Skoro zaś po wpłatach dokonanych przez pozwaną w lipcu 2015 r. do zapłaty na rzecz zakładu energetycznego pozostawała kwota 172,74 zł, to niemożliwym jest, by w dniu 20 września 2015 r. pozwani zalegali

z zapłatą kwoty 765,31 zł. Co więcej, kwota ta została rozliczona na poczet bliżej nieokreślonych kosztów sądowych, a zatem zakład energetyczny zarachował wskazaną należność na poczet jakiegoś tytułu wykonawczego wystawionego przeciwko powodowi. Powód nie potrafił przy tym wyjaśnić, kiedy taki tytuł miałby być wystawiony, a wręcz zaprzeczył, by cokolwiek na ten temat wiedział. Z tego też względu Sąd uznał, że powód nie wykazał, by uiszczoną przez niego w dniu 20 września 2015 r. należność w kwocie 765,31 zł mógł dochodzić od pozwanych.

Reasumując zatem, pozwany winien był uiścić na rzecz powoda kwotę 2 000 zł tytułem czynszu najmu maj 2015 r., kwotę 1 912 zł tytułem czynszu najmu za czerwiec

2015 r., kwotę 943,88 zł tytułem opłat należnych Spółdzielni Mieszkaniowej (...) we W. oraz kwotę 172,74 zł tytułem zaległości za pobraną energię elektryczną.

Należy jednak zaznaczyć, że już po wniesieniu pozwu jedna ze współpozwanych, która nie wniosła sprzeciwu od nakazu zapłaty – J. W., w dniach 30 maja 2016 r. i 26 lipca 2016 r. uiściła na rzecz powoda kwoty po 2 000 zł z tytułu zaległej zapłaty za wynajem przedmiotowego mieszkania. Wobec tego na rozprawie w dniu 05 września 2016 r. pełnomocnik powoda oświadczył, że w związku z dokonanymi przez współpozwaną wpłatami na rzecz powoda łącznej kwoty 4 000 zł cofa powództwo w zakresie tej kwoty ze zrzeczeniem się roszczenia. W świetle więc art. 203 § 1 k.c. cofnięcie to nie wymagało zgody pozwanego. Jednocześnie ta czynność dyspozytywna nie stanowiła naruszenia prawa lub zasad współżycia społecznego ani nie zmierzała do obejścia prawa i jest z tego względu dopuszczalna (art. 203 § 4 k.p.c.). W tej sytuacji postępowanie w części dotyczącej zapłaty

4 000 zł podlegało umorzeniu na podstawie art. 355 § 1 k.p.c. w zw. z art. 203 k.p.c.

Sąd stwierdził nadto, że współpozwana J, W. uiszczając stosowne kwoty nie wskazała w tytule wpłat, na poczet jakich długów chce ich zarachowania, co dawało wierzycielowi (powodowi) w świetle art. 451 § 1 k.c. możliwość zaliczenia wpłacanych kwot według jego uznania, przy czym w przypadku braku stosownego oświadczenia zawartego

w przyjętym przez dłużnika pokwitowaniu zachodziły skutki z art. 451 § 3 k.c.

W orzecznictwie ugruntowane jest przy tym stanowisko, że jeżeli żadna ze stron nie skorzystała z uprawnień określonych w art. 451 §1 i 2 k.c. i nie złożyła wskazanych tam oświadczeń, to wówczas zgodnie z § 3 powołanego przepisu spełnione świadczenie zalicza się przede wszystkim na poczet długu wymagalnego, a jeśli jest ich kilka, to na poczet najwcześniej wymagalnego, przy czym w okolicznościach jednakowych zaliczenie następuje stosunkowo na poczet wszystkich długów. Taka też sytuacja miała miejsce w niniejszej sprawie, dlatego też Sąd zarachował wskazaną kwotę 4 000 zł na:

- czynsz najmu za maj 2015 r. w kwocie 2 000 zł,

- czynsz najmu za czerwiec 2015 r. w kwocie 1 912 zł,

- zaległość za pobraną energię elektryczną w kwocie 88 zł.

Do zapłaty na rzecz powoda pozostała zatem kwota 1 028,62 zł (943,88 zł należność na rzecz Spółdzielni Mieszkaniowej + 84,74 zł należność za energię elektryczną).

Powód w pozwie zażądał również odsetek ustawowych liczonych:

- od kwoty 2 000 zł od dnia 11 maja 2015 roku do dnia zapłaty;

- od kwoty 1 912 zł od dnia 11 czerwca 2015 roku do dnia zapłaty;

- od kwoty 765,31 zł od dnia 01 sierpnia 2015 roku do dnia zapłaty;

- od kwoty 943,88 zł od dnia 01 sierpnia 2015 roku do dnia zapłaty.

Z przepisu art. 481 § 1 k.c. wynika, że jeśli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby ten nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Opóźnienie nie zachodzi dopóki roszczenie jest niewymagalne, gdyż dłużnik nie jest zobowiązany do świadczenia. Roszczenie o spełnienie świadczenia jest wymagalne wówczas, gdy wierzyciel jest uprawniony do żądania spełnienia świadczenia. O dacie wymagalności decyduje treść stosunku obligacyjnego łączącego strony. W przypadku zobowiązań terminowych, jeśli dłużnik nie realizuje w terminie swych obowiązków wynikających z treści zobowiązania, opóźnia się ze spełnieniem świadczenia.

W takim przypadku data wymagalności roszczenia stanowi jednocześnie datę, od której dłużnik się opóźnia ze świadczeniem. Z mocy art. 481 k.c. uzasadnia to roszczenie o odsetki. Należy również zaznaczyć, że z dniem 1 stycznia 2016 r. ustawodawca wprowadził nowe zasady ustalania wysokości odsetek ustawowych, przy czym mając na uwadze, że w pozwie powód wskazał, iż dochodzi odsetek na podstawie art. 481 k.c., przyjąć należało, że od 01 stycznia 2016 r. należą mu się odsetki ustawowe za opóźnienie.

Ponieważ zobowiązania z tytułu czynszu i innych opłat wynikających z umowy najmu są zobowiązaniami terminowymi, zatem dłużnik opóźnia się w spełnieniu świadczenia, gdy nie płaci świadczenia w terminie wynikającym z treści zobowiązania. Zgodnie zaś z umową najmu najemcy zobowiązani byli uiszczać czynsz miesięcznie z góry w terminie do dnia 10. miesiąca kalendarzowego, za który przypada należność, a więc w niniejszej sprawie odnośnie kwoty 2 000 zł do dnia 10 maja 2015 r. , a odnośnie kwoty 1 912 zł – do dnia 10 czerwca 2015 r. Od następnego dnia powód mógł żądać odsetek ustawowych od tych kwot, przy czym odpowiednio do dnia poprzedzającego zapłatę tego czynszu przez współpozwaną, tj. odpowiednio do 29 maja 2016 r. i 25 lipca 2016 r.

Odnoście innych opłat strony umowy nie umówiły się, w jakim terminie miałyby one uiszczane, a zatem Sąd obowiązany był przyjąć, że należność za energię elektryczną i opłaty na rzecz Spółdzielni Mieszkaniowej powód mógł żądać dopiero po wezwaniu najemców do zapłaty. W tym aspekcie Sąd zważył, że pismem z dnia 18 listopada 2015 r. powód wezwał pozwanego do uiszczenia należności przysługującej Spółdzielni Mieszkaniowej w kwocie 943,88 zł, przy czym wobec braku dowodu doręczenia przyjąć należało, że pozwany odebrał wezwanie po upływie 7 dni od jego wysłania (18.11.2015 r.), tj. w dniu 25 listopada 2015 r. Przyjmując 7-dniowy termin wskazany w wezwaniu do zapłaty do uiszczenia tej należności uznać należało, że pozwany winien był spełnić świadczenie w tym zakresie do dnia 02 grudnia 2015 r. Oznacza to zaś, że dopiero od dnia 03 grudnia 2015 r. powodowi należą się odsetki od kwoty 943,88 zł.

Jeśli natomiast chodzi o należność z tytułu pobranej energii elektrycznej w kwocie 172,74 zł, to Sąd uznał, że powód może dochodzić odsetek od tej kwoty dopiero od dnia następnego po dniu doręczenia pozwu M. R., tj. od dnia 21 lutego 2016 r. We wskazanym bowiem wyżej wezwaniu do zapłaty powód dochodził od pozwanego innej należności przysługującej zakładowi energetycznemu, a mianowicie tej, którą uiścił w dniu 20 września 2015 r. w kwocie 765,31 zł, a której – jak już wyżej wyjaśniono – nie może się domagać od pozwanego. Dodatkowo należy zaznaczyć, że wobec faktu, iż część tej kwoty, tj. 88 zł Sąd zaliczył na poczet wpłaty dokonanej przez J. W. w dniu 26 lipca 2015 r., odsetki od tej części wskazanej należności należało liczyć do dnia poprzedzającego tę wpłatę, zaś co do pozostałej części należności za energię elektryczną, tj. 84,74 zł odsetki te są już liczone do dnia zapłaty.

Z tych wszystkich względów Sąd w punkcie I wyroku zasądził od pozwanego

M. R. na rzecz powoda kwotę 1 028,62 zł z odsetkami:

- od kwoty 2 000 zł ustawowymi od dnia 11 maja 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku

i ustawowymi za opóźnienie od dnia 01 stycznia 2016 roku do dnia 29 maja 2016 roku,

- od kwoty 1 912 zł ustawowymi od dnia 11 czerwca 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i ustawowymi za opóźnienie od dnia 01 stycznia 2016 roku do dnia 25 lipca 2016 roku,

- ustawowymi za opóźnienie od kwoty 88 zł od dnia 21 lutego 2016 roku do dnia 25 lipca 2016 roku,

- ustawowymi za opóźnienie od kwoty 84,74 zł od dnia 21 lutego 2016 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 943,88 zł ustawowymi od dnia 03 grudnia 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i ustawowymi za opóźnienie od dnia 01 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty.

Jednocześnie Sąd zasądził należność w punkcie I wyroku z zastrzeżeniem solidarnej odpowiedzialności pozwanego M. R. (1) z pozwanymi P. W. (1) i J. W. (1), odpowiadającymi na podstawie nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym Referendarza Sądowego w Sądzie Rejonowym w D.z dnia 28 stycznia 2016 roku w sprawie o sygn. akt (...). Należy bowiem zauważyć, że przywołany nakaz zapłaty, wobec niezłożenia przez współpozwane J. W. i P. W. sprzeciwu, uzyskał wobec nich przymiot prawomocności. Nie ulega natomiast kwestii, że zobowiązanie pozwanych było zobowiązaniem solidarnym. Zgodnie bowiem z art. 369 k.c. zobowiązanie jest solidarne, jeżeli to wynika z ustawy lub z czynności prawnej. Przepisem, który statuuje solidarną odpowiedzialność pozwanych jest natomiast art. 688 ^{( 1)} § 1 k.c.

Z tych wszystkich względów Sąd orzekł jak w punktach I i II wyroku.

Odnośnie rozliczenia kosztów procesu poniesionych przez strony należy na wstępie wskazać, że zgodnie z przepisami art. 98 § 3 k.p.c. i art. 99 k.p.c. do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez radę prawnego zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego radcy prawnego, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony.

W świetle opisanych powyżej zasad, do kosztów procesu poniesionych przez powoda należało zaliczyć: 1/4 część opłaty od pozwu w kwocie 62,50 zł, wynagrodzenie reprezentującego go adwokata w kwocie 1 800 zł (zgodnie z żądaniem pozwu) i opłatę skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł, co daje łącznie kwotę 1 879,50 zł. Z kolei na koszty procesu poniesione przez pozwanego składało się wyłącznie wynagrodzenie jego pełnomocnika w kwocie 2 400 zł i opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł, co daje łącznie kwotę 2417 zł.

Według zaś przepisu art. 100 zdanie pierwsze k.p.c., w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Taka też sytuacja zaistniała w niniejszej sprawie, gdyż powód wygrał sprawę w 91% (tj. co do kwoty

5 116,62 zł) natomiast pozwany w 9%. Oznacza to, iż powodowi z tytułu kosztów procesu należał się zwrot kwoty 1 710,35 zł (1 879,50 zł x 91%), a pozwanemu kwoty 217,53 zł

(2 417 zł x 9%). Po ich rozliczeniu, z tytułu kosztów procesu pozwany winien zapłacić na rzecz powoda kwotę 1 492,82 zł (1 710,35 zł – 217,53 zł).

Podkreślić również należy, że w wypadku cofnięcia pozwu obowiązek zwrotu kosztów procesu obciąża powoda bez względu na przyczynę cofnięcia. Dopuszczalne jest co prawda odstępstwo od tej zasady w sytuacji, gdy powód wykaże, że wystąpienie

z powództwem było niezbędne dla celowego dochodzenia praw lub celowej obrony. Dotyczy to zwłaszcza sytuacji, gdy cofnięcie pozwu jest konsekwencją zaspokojenia przez pozwanego wymagalnego w chwili wytoczenia powództwa roszczenia powoda. W rozumieniu przepisów o kosztach procesu (art. 98 k.p.c.) pozwanego należy uznać wówczas za stronę przegrywającą sprawę (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 marca 2013 r., IV CZ 8/13). Taka też sytuacja miała miejsce w niniejszej sprawie, albowiem powód cofnął pozew co do kwoty

4 000 zł wobec zaspokojenia tej należności w toku procesu przez współpozwaną solidarnie. Okoliczność ta uzasadnia odstępstwo od ogólnej zasady obciążenia powoda cofającego pozew kosztami procesu.

Wreszcie dodać należy, że uwzględniając fakt uprawomocnienia się nakazu zapłaty

w stosunku do pozwanych J. W. i P. W. Sąd poczynił zastrzeżenie o solidarnej odpowiedzialności także w zakresie kosztów procesu.

Mając powyższe na uwadze, w oparciu o przytoczone przepisy, Sąd orzekł jak

w punkcie III wyroku

W rozpoznawanej sprawie Skarb Państwa poniósł tymczasowo wydatki w zakresie 3/4 części należnej opłaty od pozwu, tj. 187,50 zł. W związku z powyższym, stosownie do przepisów art. 113 ust. 1 w zw. art. 83 ust. 2 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd nakazał powodowi z tego tytułu uiścić na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w D.kwotę 16,88 zł, zaś pozwanemu kwotę 170,62 zł. Zgodnie bowiem ze wskazanymi przepisami ustawy tymi wydatkami sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu, a więc w tym przypadku powołanego przepisu art. 100 k.p.c. W tych okolicznościach należało obciążyć strony obowiązkiem uiszczenia kosztów sądowych w części, w której przegrały proces, a więc powoda w 9%, a pozwanego w 91%.

Z tych powodów, w oparciu o wskazane przepisy, orzeczono jak w punkcie IV wyroku.