Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Sąd Rejonowy trafnie zakwalifikował umowę łączącą strony jako umowę przewozu międzynarodowego, do której zastosowanie znajdują przepisu Konwencji międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) sporządzonej w G. dnia 19 maja 1956 roku.

Kwestia zapewniania osobom osadzonym w zakładach karnych odpowiednich warunków bytowych jest nie tylko przedmiotem regulacji prawa krajowego, ale również została poruszona w aktach prawa międzynarodowego, których stroną jest Rzeczypospolita Polska. (...)(...)które nie są przedmiotem zobowiązań międzynarodowych zaciągniętych przez Rzeczypospolitą Polską, to zastosowanie tego mechanizmu przy istnieniu takich zobowiązań może prowadzić do całkowitej negacji przestrzegania prawa międzynarodowego przez Polskę. (...)wynikających z umów i konwencji międzynarodowych, nie uchyla obowiązku naprawienia szkody, i to zarówno majątkowej jak i niemajątkowej, która wynikła z faktu nieprzestrzegania przez organy Rzeczypospolitej prawa międzynarodowego. (...)Przy rozstrzyganiu sprawy niniejszej należy mieć na uwadze nie tylko przepisy prawa krajowego, ale także akty prawa międzynarodowego obowiązujące w Polsce oraz orzecznictwo Europejskiego Trybunału Praw Człowieka.

Prawo prywatne międzynarodowe (dalej – p.p.m.), osoba prawna podlega prawu państwa, w którym ma siedzibę. (...)W ocenie Sądu Apelacyjnego Sąd pierwszej instancji prawidłowo zastosował w oparciu o art. 17 prawa międzynarodowego prywatnego – przepisy prawa luksemburskiego Kodeksu Spółek Handlowych i prawidłowo uznał, że w ich świetle nie ma podstaw do uwzględnienia roszczenia. (...)W kontekście powyższego zarzutu należy zaznaczyć, iż w sprawie należało zbadać, czy pierwszeństwa przed przepisami polskiego prawa prywatnego międzynarodowego tj. polskimi przepisami prawa materialnego nie będą miały przepisy uregulowane w umowie międzynarodowej lub akcie prawa europejskiego. (...)Art. 1 ustawy Prawo prywatne międzynarodowe z dnia 4 lutego 2011 r. (tj. z dnia 13 października 2015 r., Dz.U. z 2015 r. poz. 1792) stanowi, że ustawa ta reguluje właściwość prawa dla stosunków z zakresu prawa prywatnego związanych z więcej niż z jednym państwem.

Kwestia zapewniania osobom osadzonym w zakładach karnych odpowiednich warunków bytowych jest nie tylko przedmiotem regulacji prawa krajowego, ale również została poruszona w aktach prawa międzynarodowego, których stroną jest Rzeczypospolita Polska. (...)W ocenie Sądu taką sytuację należy rozwiązać poprzez odwołanie się do konstytucyjnej zasady przestrzegania prawa międzynarodowego przez Rzeczypospolitą i uznanie jej prymatu nad regulacją art. 190 ust. 3 Konstytucji . (...)(...)które nie są przedmiotem zobowiązań międzynarodowych zaciągniętych przez Rzeczypospolitą Polską, to zastosowanie tego mechanizmu przy istnieniu takich zobowiązań może prowadzić do całkowitej negacji przestrzegania prawa międzynarodowego przez Polskę. (...)wynikających z umów i konwencji międzynarodowych, nie uchyla obowiązku naprawienia szkody, i to zarówno majątkowej jak i niemajątkowej, która wynikła z faktu nieprzestrzegania przez organy Rzeczypospolitej prawa międzynarodowego.

Dowód: międzynarodowy samochodowy list przewozowy CMR z dokumentem WZ (k. 10-11 akt) W dniu 27 kwietnia 2016r. powód wystawił wobec pozwanego fakturę VAT nr (...) z tytułu usługi transportowej na kwotę 799 euro, wskazując jej przeliczenie na 3.516,04 zł. (...)Sąd zważył co następuje: W niniejszej sprawie zastosowanie mają przepisy Konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) , podpisanej w 1956r. w G. (Dz.

Jeśli chodzi o pozostałe zarzuty stwierdzić należy, że umowa przewozu podlegała Konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) . W sytuacji, gdy umowa o przewóz międzynarodowy została zawarta odrębnie, a odrębnie wystawiono list przewozowy CMR - zgodnie z art. 9 konwencji tylko w braku dowodu przeciwnego list przewozowy będzie dowodem zawarcia umowy i jej warunków.

Wprowadzenie do polskiego porządku prawnego skargi na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki było skutkiem przyjętych przez państwo polskie zobowiązań międzynarodowych i orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka. (...)Obowiązek przestrzegania przyjętych zobowiązań międzynarodowych i zapewnienia obywatelom ochrony w celu ich dochodzenia spoczywa na państwie jako takim.

Zgodnie bowiem z treścią art. 25 ust.2 ustawy z dnia 4 lutego 2011 r. -Prawo prywatne międzynarodowe ustawodawca wyłączył dopuszczalność dokonania czynności stanowiącej rozporządzenie dotyczące nieruchomości w formie innej niż przewiduje to prawo polskie. (...)Podnieśli także naruszenie art.25 ust.1 ustawy prawo prywatne międzynarodowe poprzez błędne przyjęcie, że oświadczenie P. R. (1) i P. R. (2) wymagało formy aktu notarialnego.