Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Jako walutę kredytu wskazano franka szwajcarskiego (CHF). (...)Od dnia zawarcia Aneksu powodowie dokonywali spłat rat kredytu we frankach szwajcarskich / dowody: Aneks k.51-51v., aneks k. 50, Aneks k. 26-27v./. (...)(...)§ 11 ust. 4 co do drugiej umowy)). (...)Wskazać w tym miejscu należy, że w latach poprzedzających zawarcie umowy, a zwłaszcza w okresie po jej podpisaniu, relacje franka szwajcarskiego do złotego odrywały się od realnych zmian w polskiej gospodarce.

Pracownica banku przedstawiła oferty kilku kredytów, w tym także waloryzowanego frankiem szwajcarskim, który wtedy okazał się korzystniejszy od pozostałych z uwagi na niższe raty i niższe saldo zadłużenia. Powódka wiedziała iż kurs franka wynosi około 2 zł, sprawdziła jego notowania za okres wsteczny. (...)Pracownica banku informowała, iż frank szwajcarski jest stabilną walutą. (...)Umowa kredytu łącząca strony została zawarta w takiej postaci, że kredyt został udzielony w walucie polskiej, zaś odwołanie się do waluty franka szwajcarskiego stanowiło tzw. klauzulę waloryzacyjną.

Strony są zgodne co do tego, że mamy do czynienia z umową kredytu denominowanego, a nie z umową kredytu ściśle walutowego. (...)Zatem w omawianej sprawie strony zawarły umowę, mocą której bank przekazał do dyspozycji powodów nieokreśloną kwotę złotych polskich stanowiących równowartość określonych w umowie franków szwajcarskich. (...)W omawianej sprawie wartość kredytu wyrażona została we franku szwajcarskim, natomiast wypłata kredytu i ustalenie wysokości raty odnosiły się do złotych polskich. (...)(...)o ile umowy indeksowane (waloryzowane) frankiem szwajcarskim nadają się niekiedy do utrzymania w mocy po eliminacji(...)złotowe – choć z kwotą kredytu wskazaną w walucie obcej, to(...)

Oświadczyła, iż umowa kredytu waloryzowanego do waluty obcej – franka szwajcarskiego – przed 2011 rokiem, nie była umową kredytową w rozumieniu art. 69 ustawy Prawo bankowe , stanowiła umowę nienazwaną. (...)Dochodzona przez powódkę kwota ponad 78 000 złotych stanowiła różnicę pomiędzy wpłatami dokonanymi dotychczas przez powódką z sumą, którą powinna zapłacić w oparciu o warunki wyjściowe kredytu (marżę pozwanego oraz LIBOR 3M dla franka szwajcarskiego). (...)Tymczasem jak wskazała sama powódka w chwili przyznania kredytu zdecydowała się na instrument finansowy waloryzowany kursem franka szwajcarskiego, ponieważ miała wówczas wyższą zdolność kredytową i zadowalającą wysokość rat. (...)Takie rozwiązanie, jak zastosowane w § 11 ust. 5 przedmiotowej umowy, skutkuje pozbawieniem konsumenta wpływu na sposób ustalania kursu franka szwajcarskiego, wedle którego ma nastąpić spłata raty.

W procesie podejmowania decyzji pracownik pozwanego banku poinformował powoda, że najkorzystniejszą ofertą będzie dla niego zawarcie umowy kredytowej we frankach szwajcarskich. (...)Powód posiadający pełnię zaufania do instytucji finansowej powziął decyzję o zawarciu umowy na udzielenie kredytu we frankach szwajcarskich (pozew – k. 5-7, zeznania powoda – k. 49 akt II Cps 106/18). (...)Po dokonaniu analizy zdolności kredytowej, klientowi banku prezentowano symulację wysokości raty, tak w złotówkach, jak i we frankach. (...)(...)przy założeniu maksymalnego wzrostu kursu franka waluty CHF z okresu 12(...)także przedstawił konsekwencje wzrostu oprocentowania kredytu i ich położenie na wysokość(...)

Bank udziela kredytów hipotecznych w złotych lub denominowanych do kursu EUR, USD lub CHF, z zastrzeżeniem ust. 2 (§ 6 ust. 1). (...)Sama kwota kredytu (w CHF) nie była uzgodniona indywidualnie, ponieważ ustalenia określonej kwoty franków szwajcarskich dokonał pozwany bank – kredytobiorca(...)z konsumentem – podanie kwoty kredytu w walucie obcej było konieczne z uwagi na konstrukcję kredytu denominowanego i nie wynikało z woli(...)(...)Klauzula ryzyka kursowego w umowie kredytu denominowanego w walucie obcej określa samą kwotę kredytu, czyli najistotniejsze postanowienie umowy kredytu. (...)Treść umowy kredytu zawartej przez strony naruszała prawa i obowiązki konsumenta jeszcze bardziej aniżeli „standardowe” umowy kredytu denominowanego.

Przedstawiono powódce informacje, że na rynku kredytowym preferowane są we „frankach”. (...)Bank, jako instytucja finansowa dysponuje profesjonalną wiedzą na temat funkcjonowania rynku walutowego, pozycji franka szwajcarskiego, istotnych wskaźników makro-i mikroekonomicznych wpływających na kurs złotego do innych walut. (...)Powódce zostały bowiem wypłacone środki w polskich złotych, a nie we frankach szwajcarskich. Po drugie wskazać należało, że umowa kredytu wiążąca wysokość udzielonego kredytu oraz wysokość jego spłat z kursem waluty obcej, np. franka szwajcarskiego, nie jest sprzeczna z ogólną konstrukcją umowy kredytu przewidzianą w art. 69 ust. 1 pr.bank.

Walutą kredytu miał być frank szwajcarski. (...)Obowiązek zapłaty raty kredytu w kwocie stanowiącej równowartość pewnej ilości CHF nie jest kontraktem terminowym na franka szwajcarskiego. (...)Samo bowiem zakwestionowanie sposobu wyliczenia kursu franka szwajcarskiego na chwilę uruchomienia transz kredytu i zapadalności raty kredytu nie oznaczałoby, iż kredyt zawarty przez stronę utraciłby charakter kredytu waloryzowanego kursem franka szwajcarskiego i stałby się kredytem złotowym. (...)Problem ze spłatą kredytu wynika jedynie z niespodziewanego wzrostu kursu franka szwajcarskiego.