Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Powodowie zdecydowali się na kredyt denominowany do franka szwajcarskiego, w związku z czym we wniosku kredytowym wpisali, że wnioskują o 50.000 CHF kredytu na 25 lat. (...)Natomiast zeznania te stanowiły wiarygodne potwierdzenie, że wzór umowy i kurs franka szwajcarskiego do wypłaty kredytu nie podlegały negocjacjom. (...)Dalej Trybunał, odnosząc się już bezpośrednio do kredytu denominowanego do franka szwajcarskiego wskazał, że w przypadku takiej umowy dyrektywa 93/13 nakłada na bank dwa obowiązki. (...)Za pomocą klauzuli denominacyjnej powodowie zostali w sposób nieuzasadniony obciążeni całością ryzyka deprecjacji franka szwajcarskiego w okresie do uruchomienia kredytu oraz całością ryzyka aprecjacji franka szwajcarskiego przez cały okres spłaty kredytu.

(...)(...) Bank S.A. ) umowę kredytu nr (...) denominowanego we franku szwajcarskim, o równowartości kwoty 286.000 zł, na zakup działki budowlanej na rynku wtórnym i refinansowanie poniesionych wydatków. (...)(...)L. , wynikający z umowy kredytu z dnia 27 grudnia 2007 r. nr (...) denominowanego we franku szwajcarskim. (...)(...)przez powodów zarzut sprowadzający się do twierdzenia, że należność wynikająca z(...)wykonawczego na dzień wypowiedzenia umowy kredytu z dnia 19 listopada 2008(...)wymagalna wskutek nadpłaty przez powodów kredytu denominowanego we frankach szwajcarskich wynikającego z umowy z dnia(...)Powodowie błędnie wywodzą, że umowa z dnia 19 listopada 2008 r. nr (...) jest związana z umową kredytu denominowanego we frankach szwajcarskich z dnia 27 grudnia 2007 r. nr (...) skoro służyła dalszemu finansowaniu tego samego celu, jakim była budowa domu mieszkalnego powodów.

Podczas omawiania w placówce (...) Banku SA jego oferty kredytu indeksowanego do franka szwajcarskiego powodowie zostali zapewnieni o stabilności kursu franka i niskim ryzyku jego znacznego wzrostu. (...)Kurs franka szwajcarskiego, po którym miało nastąpić przeliczenie kwoty kredytu na franki szwajcarskie, nie był przez powodów negocjowany i nie był im znany. (...)Sąd uznał je za niewiarygodne jedynie co do tego, że u pozwanego uzyskanie kredytu indeksowanego do franka szwajcarskiego wymagało wyższej zdolności kredytowej niż identycznego kredytu w złotych. (...)Dalej Trybunał, odnosząc się już bezpośrednio do umowy kredytu powiązanego z frankiem szwajcarskim (chodziło o kredyt denominowany, ale dla istoty jego stanowiska nie ma to znaczenia) wskazał, że w przypadku takiej umowy dyrektywa 93/13 nakłada na bank dwa obowiązki.

Tam doradca klienta przedstawił im propozycję kredytu indeksowanego do franka szwajcarskiego, jako najkorzystniejszą w ofercie Banku. (...)Dalej Trybunał, odnosząc się już bezpośrednio do umowy kredytu powiązanego z frankiem szwajcarskim (chodziło o kredyt denominowany, ale dla istoty jego stanowiska nie ma to znaczenia) wskazał, że w przypadku takiej umowy dyrektywa 93/13 nakłada na bank dwa obowiązki. (...)Jej postanowienia dotyczyły jedynie sposobu określania kursu franka szwajcarskiego, jako waluty indeksacji przy wypłacie kredytu i spłacie rat. (...)Możliwe było całkowicie odmienne ukształtowanie sposobu określania kursu franka szwajcarskiego na potrzeby wykonywania umowy bez zmiany jej istoty jako kredytu indeksowanego do waluty obcej.

Powód wskazał, że treść umowy nie była negocjowana z nim indywidualnie, w szczególności nie była negocjowana część umowy, która dotyczyła mechanizmu denominacji i przeliczenia rat z wykorzystaniem franka szwajcarskiego. (...)Powoda zapewniano o tym, że kredyt jest bezpieczny, bo frank szwajcarski jest stabilną walutą. Pracownik banku zapewniał powoda, że kurs franka nie będzie ulegał zmianom, a raty będą stałe. (...)Bank nie informował powoda w jaki sposób będzie ustalał kurs franka.

Powodowie zdecydowali się na zaoferowany im kredyt indeksowany do franka szwajcarskiego i złożyli wniosek kredytowy. (...)Dalej Trybunał, odnosząc się już bezpośrednio do umowy kredytu powiązanego z frankiem szwajcarskim (chodziło o kredyt denominowany, ale dla istoty jego stanowiska nie ma to znaczenia) wskazał, że w przypadku takiej umowy dyrektywa 93/13 nakłada na bank dwa obowiązki. (...)Jej postanowienia dotyczą jedynie sposobu ustalania kursu franka szwajcarskiego, jako waluty indeksacji przy wypłacie kredytu i spłacie rat. (...)Strata taka mogła jednak nastąpić tylko w przypadku szybkiego i radykalnego spadku wartości franka szwajcarskiego w stosunku do złotego.

Sama potencjalna możliwość otrzymania przez Kredytobiorcę kwoty kredytu we franku szwajcarskim, nie mogła determinować kwalifikacji Umowy jako umowy kredytu walutowego. Złożona przez Kredytobiorcę dyspozycja wypłaty kredytu, powodowała bowiem, iż postanowienia umowne przewidujące wypłatę kredytu bezpośrednio we franku szwajcarskim, nie miały zastosowania. (...)Z uwagi bowiem na wyrażenie zobowiązania Kredytobiorcy we frankach szwajcarskich, również całkowity koszt kredytu musiałby zostać wyrażony w walucie obcej a nie polskiej. (...)Powód kwestionował również zasady obliczania wysokości rat kredytu, ustalanych z zastosowaniem kursów franka szwajcarskiego, ustalonych w tabelach Banku.

(...)ponieważ pozwani zawarli umowę o kredyt walutowy, w której wartość kredytu wyrażona jest we frankach szwajcarskich, a nie umowę o kredyt denominowany czy indeksowany do franka szwajcarskiego. (...)Pozwani od początku mieli możliwość wypłaty i spłaty kredytów we frankach szwajcarskich. (...)Ponadto przedmiotową umowę zawarto walucie franka szwajcarskiego, a spłata kredytu od początku kredytowania miała następować z rachunku walutowego kredytobiorców walucie kredytu tj. we franku szwajcarskim (pkt 8.8 umowy kredytu). (...)Podstawową formą wypłaty kredytu była wypłata kredytu w walucie kredytu, czyli we frankach szwajcarskich (CHF).