Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Kredyt we franku szwajcarskim dawał im większą zdolność kredytową, niż w walucie polskiej. (...)Kredyt był denominowany do franka szwajcarskiego. (...)Zatem walutą kredytu był złoty polski, a nie frank szwajcarski. (...)W przypadku kredytu złotowego denominowanego do franka szwajcarskiego, o jednoznaczności można byłoby mówić jedynie wówczas, gdyby umowa określała wysokość udzielonego kredytu w dniu jej zawarcia.

Od kwietnia 2012 r. raty kredytu były spłacane bezpośrednio w walucie franka szwajcarskiego (dowód: zaświadczenie banku k.42-45v). (...)Treść umowy wskazuje, że jest to umowa kredytu denominowanego, gdyż bank zobowiązał się w niej oddać do dyspozycji kredytobiorców kwotę pieniężną wyrażoną we franku szwajcarskim. (...)Powodowie, jak już wyżej wskazano, zawarli umowę kredytu denominowanego we franku szwajcarskim. (...)Z umowy wynika również, że zmienne oprocentowanie kredytu miało być obliczane na podstawie wskaźnika LIBOR 3M właściwego dla franków szwajcarskich.

(...)wyłącznie bankowi jako stronie umowy kredytu uprawnienia do jednostronnego kształtowania wysokości zobowiązania kredytobiorców (zarówno wysokości kredytu przeliczonego na franki szwajcarskie, jak i rat kredytu waloryzowanych kursem franka szwajcarskiego). (...)Określanie wysokości świadczeń na podstawie zawartej umowy kredytu odbywa się w oparciu o kursy sporządzane przez powoda, przy czym uprawnienie do określania wysokości kursów franka szwajcarskiego nie doznaje formalnie żadnych ograniczeń. (...)Z tych danych przecież jednoznacznie wynikało, że w lutym 2004 r. kurs franka szwajcarskiego osiągał najwyższy dotychczasowy poziom w historii (ok. 3,11 zł) zaś po tej dacie kurs franka szwajcarskiego sukcesywnie się obniżał i na datę zawarcia umowy przez pozwanych (13.10.2008 r.) wynosił 2,31 zł. (...)Przeciętny konsument powinien być uważny i ostrożny co oznacza, że w przypadku kredytu powiązanego z kursem franka szwajcarskiego musi brać pod uwagę zjawisko ryzyka kursowego.

Doradca kredytowy przedstawił powodom ofertę, a za względu na zdolność kredytową, marżę i wysokość raty kredytu powodowie zdecydowali się na kredyt indeksowany do waluty franka szwajcarskiego. (...)Jedną z takich walut jest z pewnością frank szwajcarski. (...)Nie do końca bowiem można wykluczyć scenariusz, zgodnie z którym na skutek różnych nieprzewidzianych działań wartość franka szwajcarskiego w stosunku do złotego mogłaby nawet radykalnie spaść. (...)Oczywistym dla Sądu jest, iż gdyby nie nastąpiła drastyczna zmiana kursu franka szwajcarskiego, powodowie z pewnością nie wystąpiliby z powództwem, lecz kontynuowaliby wykonywanie umów.

W/w kredyt indeksowany kursem franka szwajcarskiego został przeznaczony na cele mieszkaniowe (zakup nieruchomości) powoda. (...)Analiza zdolności kredytowej i potrzeb powoda jako przyszłego kredytobiorcy wskazywała, iż najlepszą ofertą kredytową dla niego będzie zaciągnięcie kredytu w walucie obcej, tj. franku szwajcarskim. (...)Zapewniał ich o stabilności franka szwajcarskiego jako waluty. (...)(...)postanowień, pozwany przyznał sobie prawo do jednostronnego regulowania wysokości salda kredytu, jak również wysokości rat kredytu waloryzowanego kursem franka szwajcarskiego, poprzez dowolne niczym nieograniczone wyznaczanie w tabelach kursów kupna lub sprzedaży franka szwajcarskiego.

W swojej ocenie Powodowie pomijają, że w przeciwieństwie do kredytów indeksowanych do walut obcych w rozpoznawanej sprawie mamy do czynienia z kredytem denominowanym w walucie obcej, a więc takim w którym kwota kredytu zostało wyrażona w Umowie kredytu we frankach szwajcarskich. (...)Kredytobiorca nie miał możliwości negocjowania kursu franka szwajcarskiego. (...)Pozwany przekazał powodom kwotę 301.000,00 PLN, stanowiącą równowartość określonej ilości franków szwajcarskich. Wartość ta była ustalona w odniesieniu do ceny franka szwajcarskiego obowiązującej w banku w dniu wypłaty kredytu.

Jednocześnie zaproponowano im zaciągnięcie kredytu powiązanego z walutą obcą – frankiem szwajcarskim, przedstawiając go jako rozwiązanie korzystniejsze i zapewniając o stabilności franka szwajcarskiego jako waluty. (...)W umowie o kredyt denominowany we frankach szwajcarskich (CHF), kwota kredytu jest wyrażona we franku szwajcarskim i zostaje wypłacona w walucie krajowej, według określonego kursu kupna danej waluty. (...)Powodowie mieli również bezpośrednią możliwość spłacania kredytu we frankach szwajcarskich (pkt 8 ust. 8 umowy) i w tej walucie kredyt spłacali. (...)W umowie strony wprost wskazały na kwotę kredytu i walutę kredytu, którą była waluta szwajcarska, a mianowicie w pkt 1 tej umowy wyraźnie wskazano, iż kwotą kredytu jest 297.649,59 CHF (franków szwajcarskich).

Tam pracownik - doradca klienta powiedział im, że najlepszy dla nich będzie kredyt hipoteczny indeksowany do franka szwajcarskiego, gdyż jest najtańszy z punktu widzenia jego spłaty. (...)Odnosząc się zaś bezpośrednio do umowy kredytu denominowanego we franku szwajcarskim (...) wskazał, że w przypadku takiej umowy dyrektywa 93/13 nakłada na bank dwa obowiązki. (...)Jej postanowienia dotyczyły jedynie sposobu określania kursu franka szwajcarskiego, jako waluty indeksacji przy wypłacie kredytu i spłacie rat. (...)Strata taka mogła nastąpić w przypadku szybkiego i radykalnego spadku wartości franka szwajcarskiego.