Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Sąd ustalił następujący stan faktyczny: Około 2005 r. powodowie zaciągnęli w (...) Banku SA kredyt indeksowany do franka szwajcarskiego na zakup mieszkania. (...)Po sprawdzeniu w internecie, powód wybrał kredyt indeksowany do franka szwajcarskiego oferowany przez pozwanego. (...)W dniu wypłaty kwota kredytu została przeliczona na franki szwajcarskie po kursie 2,6646 zł za 1 CHF, co dało 81.376,12 CHF. Aneksem z 17 lutego 2012 r. doszło do zmiany umowy kredytu przez zapewnienie powodom możliwości dokonywania dalszej spłaty kredytu we frankach szwajcarskich. (...)Dalej Trybunał, odnosząc się już bezpośrednio do umowy kredytu powiązanego z frankiem szwajcarskim (chodziło o kredyt denominowany, ale dla istoty jego stanowiska nie ma to znaczenia) wskazał, że w przypadku takiej umowy dyrektywa 93/13 nakłada na bank dwa obowiązki.

Nadto z wiarygodnych zeznań powódki wynika, że zaproponowano jej kredyt we franku szwajcarskim, przedstawiając tę walutę jako stabilną. (...)W szczególności nie ma znaczenia, jaki kurs franka szwajcarskiego pozwany bank stosował. (...)Nie otrzymała informacji, że może spłacać kredyt we frankach. (...)W sytuacji zatem, gdy strony w umowie określiły kwotę kredytu we franku szwajcarskim a jego spłatę w walucie polskiej, to nie doszło do naruszenia art. 358 1 § 2 k.c.

W rozmowie na temat kredytu U. W. zaproponowała powódce dwa kredyty: w złotowy i indeksowany do franka szwajcarskiego. (...)W ogóle nie odnosiła się do franka szwajcarskiego i jego roli w umowie. Powódka zdecydowała się na zaproponowany jej kredyt indeksowany do franka szwajcarskiego i w związku z tym złożyła wniosek kredytowy. (...)Dalej Trybunał, odnosząc się już bezpośrednio do umowy kredytu powiązanego z frankiem szwajcarskim (chodziło o kredyt denominowany, ale dla istoty jego stanowiska nie ma to znaczenia) wskazał, że w przypadku takiej umowy dyrektywa 93/13 nakłada na bank dwa obowiązki.

Z treści umowy ( (...) ) wynikało, że pozwana udzieliła powodowi kredytu w kwocie 84 197,95 franków szwajcarskich na okres 444 miesięcy. (...)Możliwa była spłata kredytu w walucie kredytu, tj. we frankach. (...)Strony zawarły umowę kredytu denominowanego, w której kwota kredytu oznaczona została w walucie obcej z zastrzeżeniem, że kredyt wypłacony zostanie i ratalnej spłacie podlegać będzie w walucie krajowej po przeliczeniu według kursu franka szwajcarskiego. (...)Wyłączenie mechanizmu waloryzacji i pominięcie odesłania do gotówkowego kursu kupna franka czyni niemożliwym określenie podlegającej wypłacie w złotych kwoty kredytu udzielonego we frankach, tym samym odpada realizacja funkcji umowy o kredyt w złotych denominowany do franka.

W banku doradzono jej kredyt indeksowany we frankach szwajcarskich (CHF) jako spełniający jej oczekiwania. (...)Kredyt miał być indeksowany we frankach szwajcarskich. (...)Zacytowane wyżej postanowienia umowy wskazują jednoznacznie, iż umowa zawarta przez strony jest umową kredytu, przewidzianą w art. 69 prawa bankowego , zawartą w walucie polskiej i denominowaną do waluty obcej – franka szwajcarskiego. (...)W dacie zawarcia umowy kredyt ten był najkorzystniejszą dla powódki ofertą, a nie wykazano, by nagły wzrost kursu franka szwajcarskiego był możliwy do przewidzenia.

Mógł on nawet wyznaczać w swojej tabeli osobny kurs franka szwajcarskiego dla umów kredytu denominowanego lub niektórych z nich (np. z określonego okresu czasu lub dla określonego przedziału kwotowego kredytu). (...)Dalej Trybunał, odnosząc się już bezpośrednio do kredytu denominowanego do franka szwajcarskiego wskazał, że w przypadku takiej umowy dyrektywa 93/13 nakłada na bank dwa obowiązki. (...)Jej postanowienia dotyczą jedynie sposobu ustalania konkretnego kursu franka szwajcarskiego przy wypłacie kredytu i spłacie rat. (...)Za pomocą klauzuli denominacyjnej powodowie zostali w sposób nieuzasadniony obciążeni całością ryzyka deprecjacji franka szwajcarskiego w okresie do uruchomienia kredytów oraz całością ryzyka aprecjacji franka szwajcarskiego przez cały okres spłaty kredytu.

W pierwszej kolejności wskazać, iż spór miedzy stronami postępowania w przeważającej mierze sprowadzał się do oceny prawnej zawartej przez strony umowy walutowego kredytu hipotecznego denominowanego we frankach szwajcarskich. (...)Pozwani przy tym podkreślali, iż nie mieli możliwości wyboru czy wypłata kwoty kredytu nastąpi we frankach szwajcarskich czy w złotych. (...)Nadto należy wskazać, iż przed zawarciem umowy, co potwierdził pozwany A. W. , był on informowany o uzależnieniu kwoty kredytu wyrażonej w złotych od kursu franka szwajcarskiego. (...)Tym samym brak jest podstaw do uwzględnienia roszczenia pozwu, które zostało wyrażone we frankach szwajcarskich.

Zatem kredyt denominowany w walucie szwajcarskiej, to kredyt we frankach szwajcarskich, który może być wypłacony w walucie, w jakiej jest denominowany (tzw. kredyt „czysto” walutowy), ale może też zostać wypłacony w walucie polskiej, na którą przeliczany jest w chwili dokonywania wypłaty. (...)Zaś strona powodowa domagała się zapłaty we frankach szwajcarskich. (...)W tej sprawie walutą rozliczeniową był złoty polski, a skoro kredyt był udzielony w złotych polskich(...)poszczególnych rat miały być waloryzowane do franka szwajcarskiego, to nie można uznać, że obowiązkiem pozwanych było spłacanie kredytu we franku szwajcarskim. (...)Nie było więc podstaw do dochodzenia zapłaty we frankach szwajcarskich (Por.SN z 19.10.2018r., IV CSK 200/18).