Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Wprowadzenie „klauzuli waloryzacyjnej” miało na celu zastosowanie oprocentowania ustalonego w oparciu o wskaźniki rynkowe odnoszące się do franka szwajcarskiego, a nie do waluty krajowej. Ustalenie wysokości świadczenia kredytobiorcy w odniesieniu do wartości franka szwajcarskiego było skutkiem a nie przyczyną wprowadzenia mechanizmu indeksacji (tą było dążenie do zastosowania niższego oprocentowania i obniżenia przez to odsetkowych kosztów kredytu). (...)Zgodnie zaś z §2 ust.2 umowy ustalono, że w dniu wykorzystania kredytu lub jego transzy kwota wypłaconych środków będzie przeliczana do CHF według kursu kupna franka określonego w tabeli kursów - obowiązującego w dniu wykorzystania środków. (...)Właściwy wniosek z faktu związania stopy LIBOR z frankiem szwajcarskim jest taki, że po wyeliminowaniu klauzul indeksacyjnych dalsze obowiązywanie umowy (przyjęcie, że jest to umowa ważna) nie jest możliwe.

Zaprzeczył, aby powódka została wprowadzona w błąd i aby nie otrzymała Regulaminu, a także aby nie została poinformowana o ryzykach i kosztach związanych z zawarciem umowy kredytu i zaciągnięciem kredytu indeksowanego kursem franka szwajcarskiego. (...)Bank, aby mógł udzielić kredytu indeksowanego kursem CHF musiał wcześniej pozyskać na rynku franki szwajcarskie, najczęściej w drodze umów pożyczek i kredytów. (...)Sąd w niniejszym składzie podziela ten kierunek orzecznictwa, który prezentuje pogląd, że indeksacja do franka szwajcarskiego stanowiła jedynie dodatkowe postanowienia umowne, nie zmieniające charakteru kredytu. (...)Powódka zawierając umowę kredytu zdecydowała się na indeksację kredytu kursem CHF. Od samego początku saldo kredytu powódki w księgach bankowych jest wyrażone we frankach szwajcarskich.

Formalnie wiążące strony postanowienia Regulaminu określały w jaki sposób kwota kredytu ustalona w umowie we frankach szwajcarskich podlega przeliczeniu na kwotę wykorzystywaną w złotych polskich. (...)Saldo zadłużenia, tj. wysokość wykorzystanej przez kredytobiorcę kwoty, było ustalane we frankach szwajcarskich. (...)Wprowadzenie spornych postanowień miało na celu zastosowanie oprocentowania ustalonego w oparciu o wskaźniki rynkowe odnoszące się do franka szwajcarskiego, a nie do waluty krajowej – mimo że wolą obu stron była zarówno wypłata, jak i spłata kredytu w złotych. (...)Również w przypadku spłaty kredytu znana jest jedynie kwota wyrażona we frankach szwajcarskich, natomiast brak jest określenia zupełnych i obiektywnych zasad ustalania wysokości świadczenia, do którego zobowiązany jest kredytobiorca.

Powodowie dokonywali spłaty rat kredytowych wynikających z przedmiotowej umowy kredytu począwszy od 10 listopada 2008 r., początkowo w złotych polskich, a od 10 maja 2013 r. we frankach szwajcarskich. (...)(...)wyboru i zmiany waluty udzielonego kredytu z uwagi na obowiązujące reguły(...)stronami na tle konkretnej umowy kredytu. (...)Nie stanowi wypełnienia obowiązku informacyjnego przedstawienie analizy historycznego kursu franka szwajcarskiego ani tym bardziej powoływanie się przez bank na złożenie pisemnego oświadczenia o świadomości ryzyka walutowego o standardowej treści (wyrok SN z 3 lutego 2022 r. (...)Wyeliminowanie odniesienia do tabel kursowych banku czyni niemożliwym dokonanie przeliczenia z franków szwajcarskich na złote polskie.

Bank, aby mógł udzielić kredytu w walucie wymienialnej CHF, musiał wcześniej pozyskać na rynku dostęp do określonej sumy franków szwajcarskich. (...)Uznając, że przedmiotem zobowiązania wynikającego z umowy jest suma pieniężna wyrażona we frankach szwajcarskich, brak jest podstaw do stwierdzenia, że doszło do naruszenia art. 353 ( 1) k.c. (...)Podkreślić też trzeba, że gwałtowane wzrosty kursów franka szwajcarskiego w ostatnich latach miały charakter bezprecedensowy, nienotowany wcześniej w historii, a zatem były nie do przewidzenia przez żadną ze stron umowy. W tej sytuacji nie można postawić bankowi zarzutu, że nie poinformował powodów o możliwości tak znacznego wzrostu kursu franka szwajcarskiego, jaki faktycznie miał miejsce.

(...)niż polska, a mianowicie we franku szwajcarskim, powodowało, że do łączącego ich stosunku prawnego znajdowała pełne zastosowanie zasada swobody dewizowej, gwarantowana ustawą Prawo dewizowe . (...)W momencie zawierania umowy znana była kwota w złotówkach i we frankach szwajcarskich stanowiąca kwotę kredytu. (...)Zgodnie z § 1 ust. 1 Umowy, Bank udzielił Powodom w związku ze złożonym na ich wniosek z dnia 4 października 2007 r. kredytu w kwocie 276 794,63 CHF (franków szwajcarskich) z przeznaczeniem na wybudowanie, ustanowienie(...)(...)V CSK 445/14, z której jasno wynika że umowa kredytu denominowanego do waluty obcej była i jest dopuszczalna na gruncie art. 353 (1) k.c. (I ACa 1233/17).

Jako walutę kredytu oznaczono zatem Franka Szwajcarskiego. (...)Treść tej umowy wskazuje, że jest to umowa kredytu walutowego, gdyż bank zobowiązał się w niej oddać do dyspozycji kredytobiorcy kwotę pieniężną wyrażoną we franku szwajcarskim. (...)W pozostałym zakresie argumentacja wyrażona w pozwie pozostawała bez znaczenia, bowiem przedmiotowy kredyt wbrew twierdzeniom nie był kredytem indeksowanym do waluty obcej CHF ( k. 16 akt ), lecz kredytem walutowym, udzielonym w walucie franka szwajcarskiego. (...)Na powyższą konstatację nie wpływają zdaniem Sądu okoliczności, iż na skutek nadzwyczajnej zmiany stosunków na rynku walut i wzrostu kursu franka szwajcarskiego w stosunku do złotego, doszło do wzrostu zobowiązania kredytowego powodów, a tym samym do pogorszenia ich sytuacji.

W celu uzyskania kredytu na ten cel powodowie skontaktowali się z doradcą finansowym z (...) Bank (...) S.A. , który polecił im wzięcie pożyczki hipotecznej denominowanej we franku szwajcarskim. Doradca poinformował powodów, że frank szwajcarski jest stabilną walutą i że pożyczka we franku szwajcarskim jest korzystniejsza od pożyczki w złotych polskich. (...)Umowa, którą powodowie zawarli z bankiem jest umową pożyczki denominowanej, w której kwota pożyczki, jak i wysokość poszczególnych rat spłaty pożyczki są określone we franku szwajcarskim i przeliczane na złote w oparciu o kurs franka szwajcarskiego ustalany przez bank. (...)Treść tego wzorca miała zatem zastosowanie do większej ilości umów pożyczek hipotecznych denominowanych we franku szwajcarskim, zawieranych wówczas przez pozwany bank (jego poprzednika prawnego).