Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

(...)ponieważ pozwani zawarli umowę o kredyt walutowy, w której wartość kredytu wyrażona jest we frankach szwajcarskich, a nie umowę o kredyt denominowany czy indeksowany do franka szwajcarskiego. (...)Pozwani od początku mieli możliwość wypłaty i spłaty kredytów we frankach szwajcarskich. (...)Ponadto przedmiotową umowę zawarto walucie franka szwajcarskiego, a spłata kredytu od początku kredytowania miała następować z rachunku walutowego kredytobiorców walucie kredytu tj. we franku szwajcarskim (pkt 8.8 umowy kredytu). (...)Podstawową formą wypłaty kredytu była wypłata kredytu w walucie kredytu, czyli we frankach szwajcarskich (CHF).

Strony natomiast zdecydowały się na zawarcie umowy kredytu w złotych polskich waloryzowanego do waluty obcej – franka szwajcarskiego – „umowy kredytu mieszkaniowego (...) . (...)To właśnie odniesienie do franka szwajcarskiego stanowi bowiem element odróżniający zawartą przez strony umowę od umowy czysto złotowej. (...)Tymczasem ww. postanowienia zawierające odniesienie do franka szwajcarskiego nie są zrozumiałe pod względem ekonomicznym. (...)Określona jest bowiem jedynie wysokość kwoty kredytu, która została wypłacona powodom, i to wyłącznie we frankach szwajcarskich.

Strony natomiast zdecydowały się na zawarcie umowy kredytu w złotych polskich denominowanego (waloryzowanego) do waluty obcej – franka szwajcarskiego. (...)To właśnie odniesienie do franka szwajcarskiego stanowi bowiem element odróżniający zawartą przez strony umowę od umowy czysto złotowej. (...)Tymczasem ww. postanowienia zawierające odniesienie do franka szwajcarskiego nie są zrozumiałe pod względem ekonomicznym. (...)Wątpliwość może się tutaj mianowicie pojawić z tej przyczyny, że umowa odwołuje się do dwóch różnych walut: polskich złotych będących walutą, w której kredyt jest wypłacany i spłacany oraz franków szwajcarskich, w których wyrażone jest saldo kredytu.

Do tego zostaje doliczona prowizja banku w wysokości 1.535,85 franków szwajcarskich, co daje łącznie stopę kredytu 255.260,26 franka szwajcarskiego. (...)Czyli pozostało do, do zwrotu 143.493,82 franka szwajcarskiego. (...)No, rzeczywiście bank udzielił kredytu we frankach szwajcarskich. (...)Pozwana nie musiała brać kredytu denominowanego we frankach szwajcarskich, powódka... pozwana, przepraszam, mogła sobie wziąć kredyt w złotówkach, świadomie wzięła kredyt licząc na to, że na tym zyska.

Kredytobiorca zobowiązany był do spłaty należności związanych z udzielonym kredytem na prowadzone przez bank konto kredytobiorcy w walucie franków szwajcarskich (§ 6 ust. 1 i 2 umowy k. 51). (...)Po pierwsze, zgodnie z treścią umowy, wysokość kredytu została wyrażona we franku szwajcarskim 79.934,04 CHF, którą to kwotę powódka zobowiązała się do wykorzystania i zwrotu wraz z odsetkami zgodnie z warunkami umowy. (...)(...)faktycznie umowa nie przewidywała oddania do dyspozycji kredytobiorcy kwoty we frankach szwajcarskich ani zwrotu kredytu w tej walucie. (...)Natomiast wartość franka szwajcarskiego przyjęta została jedynie jako wskaźnik waloryzacji wypłaconej kwoty kredytu i poszczególnych rat podlegających spłacie.

Bank musiał więc być gotowy by świadczyć w wykonaniu Umowy kwoty bezpośrednio we frankach szwajcarskich, a jedynie na mocy dodatkowego porozumienia stron, do obrotu tego ostatecznie nie doszło. (...)Tym samym uznać należy, że bez klauzul indeksacyjnych nie zostałaby zawarta umowa kredytu oprocentowana przy wykorzystaniu stawki opartej na wskaźniku LIBOR właściwej dla depozytów wyrażonych we frankach szwajcarskich. (...)Różnice zaczęły być tym bardziej wyraźne im wyraźniej wzrastał kurs franka szwajcarskiego (tak Sąd Okręgowy w Warszawie w uzasadnieniu wyroku z 20 grudnia 2019 r., XXV C 1597/17). (...)Należy do nich istnienie nieuzasadnionego zróżnicowania sposobów przeliczania kwot ze złotych na franki szwajcarskie (kapitału kredytu) i z franków na złote (wysokości rat), jak również istnienie po stronie banku swobody w zakresie ustalania wysokości każdego z tych kursów.

Zdaniem powodów, kwota we frankach szwajcarskich nie była przedmiotem ustaleń między powodami a pozwanym, pojawiła się dopiero w umowie. (...)Kredytobiorcy, jako małżonkowie, od dnia 5 września 2009 roku do dnia 5 lipca 2019 roku uiścili na rzecz pozwanego tytułem spłaty rat kredytu następujące kwoty: 87.499,98 złotych oraz 74.307,28 franków szwajcarskich. Początkowo Kredytobiorcy spłacali raty kredytu w złotych polskich, następnie zaś we frankach szwajcarskich ( historia rachunku klienta – k. 127-176 akt ). (...)Tymczasem umowa kredytowa w sprawie niniejszej poprzez waloryzację odnosi wysokość spłacanej kwoty do kursu franka szwajcarskiego (CHF).

Na uzasadnienie powódka wskazała, że w przedmiotowej umowie w jej ocenie zostały zawarte niedozwolone postanowienia umowne odnoszące się do indeksacji, wysokości kredytu oraz wysokości rat spłaty relacji do waluty obcej – franka szwajcarskiego, o czym mowa w jej §1 ust. 1, § 10 i § 17. (...)Również zeznania powódki nie pozwalają na wątpliwości co do tego, że miała ona możliwość zaciągnięcia kredytu w walucie polskiej, jednak świadomie wybrała kredyt indeksowany do franka szwajcarskiego. (...)Powódka dokonała świadomego wyboru zaciągnięcia kredytu indeksowanego do franka szwajcarskiego opartego na stawce referencyjnej LIBOR, która była zdecydowanie korzystniejsza od stawki WIBOR wg której oprocentowane były kredyty w walucie polskiej (nieindeksowane). (...)Powódka odrzucała przy tym a priori ewentualną możliwość spłaty kredytu we frankach szwajcarskich wskazując, że musiałaby wówczas „biegać po kantorach i kupować walutę”.