Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Zaproponował powodom zawarcie umowy kredytu we frankach szwajcarskich. Twierdził, że kurs franka szwajcarskiego jest stabilny, a ewentualne jego wahania są niewielkie. (...)Bank nie zakładał przy tym skokowego wzrostu kursu franka szwajcarskiego, ani też nie miał wpływu na ten kurs. (...)Przeciwnie pracownik banku wskazywał na stabilność kursu franka szwajcarskiego.

Mimo, że zgodnie z § 5 ust. 3 i § 19 umowy zarówno wypłata kwoty kredytu jak i spłaty rat kredytu od samego początku umowy następowały w złotych polskich, na otrzymywanych z banku harmonogramach pozwany bank wskazywał powodom kwotę we frankach szwajcarskich. (...)Na dzień podpisania przedmiotowej umowy kurs franka wynosił 2,22 zł. (...)Wahania kursu franka pracownik banku definiował jako chwilowe i przejściowe. (...)Sięgnięcie do takich informacji oznaczałoby co najmniej wskazanie kredytobiorcy, że w ciągu kilku lat przed zawarciem umowy kurs franka szwajcarskiego nie był stabilny.

(...)zawarli z pozwanym bankiem umowę kredytu hipotecznego w walucie polskiej, po(...)dokonali zmiany zasad spłaty wierzytelności, denominowanej w stosunku do franka szwajcarskiego, przy czym aneks nr (...)(...)umowne dotyczące zasad przeliczania kwoty kredytu i rat kredytów na złote w oparciu o(...)(...)Nie informowano należycie powodów o ryzyku, o tym że kurs franka szwajcarskiego będzie miał istotny wpływ na saldo kredytu. (...)Nie można zapominać, iż wskaźnik referencyjny LIBOR publikowany był dla 5 walut: euro, dolara amerykańskiego, franka szwajcarskiego, funta brytyjskiego i jena japońskiego. (...)Aneks nr (...) zawarty przez strony miały za przedmiot kredyt denominowany we franku szwajcarskim (CHF), jednakże wypłata nastąpiła po przeliczeniu tej waluty w złotych polskich po kursie kupna dla dewiz (tabeli kursów) obowiązujących w banku w dniu uruchomienia środków (§ 4 umowy, części ogólnej).

Przepis art. 69 prawa bankowego w późniejszym czasie wzbogacony został o regulację odnoszącą się do kredytów indeksowanych oraz denominowanych. (...)W orzecznictwie Sądu Najwyższego utrwalony jest już pogląd, że postanowienia umów o kredyt indeksowany bądź denominowany do walut obcych, pozostawiające bankowi swobodę przy ustalaniu kursów wymiany walut stosowanych przy rozliczaniu kredytu, są niedozwolone. (...)W przypadku kredytów waloryzowanych czy denominowanych oprocentowanie kredytu oparte jest o stawkę bazową charakterystyczną dla waluty obcej. (...)dolar amerykański (USD), euro (EUR), frank szwajcarski ( (...) ), funt szterling brytyjski ( (...) ), jen japoński ( (...) ); nie ma natomiast zastosowania dla złotego polskiego.

W banku nie obowiązywała procedura pokazywania wykresów kursu franka 10 lat wstecz. (...)Sięgnięcie do takich informacji oznaczałoby co najmniej wskazanie kredytobiorcy, że w ciągu kilku lat przed zawarciem umowy kurs franka szwajcarskiego nie był tak stabilny jak zapewniał pośrednik finansowy. (...)Umowa zawarta przez strony nie zawierała żadnych kryteriów ustalania przez Bank kursu franka szwajcarskiego dla potrzeb przeliczenia kwoty kredytu udzielonego powodom na walutę (...) . (...)Mechanizm ustalania przez Bank kursu franka szwajcarskiego przewidziany w umowie kredytu hipotecznego zawartej z powodami pozostawiał Bankowi swobodę w ustalaniu tego kursu dla potrzeb przeliczenia kwoty kredytu udzielonego powodom na walutę (...) .

W czasie ich trwania powódka i jej mąż byli zapewniani, żeby się nie obawiali, iż kurs franka szwajcarskiego znacząco wzrośnie. (...)Spłata poszczególnych równych 360 rat miała następować w złotych polskich w kwotach stanowiących równowartość franków szwajcarskich. (...)Odnosząc się do kwestii zastosowania klauzuli waloryzacyjnej w umowie kredytu zawartego z konsumentem (niezależnie indekscyjnej(...)że będąca przedmiotem rozstrzygnięcia umowa kredytu denominowanego do waluty franka szwajcarskiego, zawiera niedozwoloną klauzulę umowną, którą(...)(...)Umowa zawarta przez strony nie zawierała żadnych kryteriów ustalania przez Bank kursu franka szwajcarskiego dla potrzeb przeliczenia kwoty kredytu udzielonego powodom na walutę (...).

Łącząca strony umowa była tzw. kredytem indeksowanym frankiem szwajcarskim. (...)Spłata kredytu następuje również w złotówkach w odniesieniu do wysokości rat określonych we frankach szwajcarskich, stosownie do kursu tej waluty z dnia zapłaty. (...)Na podstawie przedmiotowej umowy nie można było również przyjąć, że rozliczenia pomiędzy stronami miały się odbywać w frankach szwajcarskich. (...)W umowie określono kwotę kredytu w PLN. Co do waluty wskazano, że jest nią frank szwajcarski, lecz wszelkie pozostałe rozliczenia, wypłaty i spłaty miały odbywać się w złotówkach.

Na jej podstawie pozwany bank zobowiązał się postawić do dyspozycji kredytobiorców kwotę 18 271,51 CHF ( franków szwajcarskich ) z przeznaczeniem na wyposażenie lokalu mieszkalnego ( § 2 Części Szczegółowej Umowy ; dalej (...) ). (...)W okolicznościach sprawy bank zobowiązał się oddać do dyspozycji kredytobiorców określoną sumę złotych polskich ( równowartość 18 271,51 franków szwajcarskich, ustaloną przy zastosowaniu aktualnego kursu kupna z obowiązującej w banku tabeli kursów ). (...)Świadczenia obu stron zostały w umowie określone jako równowartość w złotych polskich wskazanych sum, wyrażonych we frankach szwajcarskich. (...)Obie te kwoty zostały bowiem określone jako równowartość określonej sumy franków szwajcarskich.