Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Nieporozumieniem jest więc twierdzenie obrońcy, iż na podstawie zapisu monitoringu możliwym było ustalenie tożsamości oskarżonego, skoro przedstawiał on jedynie wizerunek nieznanego nie tylko z imienia i nazwiska mężczyzny.

(...)ocenie zeznań świadka kwestii okazania wizerunków osób i nie rozpoznania w(...)(...)Niemniej konsekwencja procesowa, z jaką to czynił w trakcie całego procesu, czy to podczas zeznawania, czy w trakcie okazywania mu wizerunków sprawców, nie była wystarczająca do uznania jego zeznań w tym zakresie jako wiarygodnych.

Wyraźnie mówił o uczestnictwie K. w toku konfrontacji z ówczesnym podejrzanym K. G. (a zatem w bezpośrednim kontakcie z wymienionym i zapoznając się równocześnie z jego wyjaśnieniami), a nadto dwukrotnie podczas okazywania mu wizerunków (vide: K 45-46 oraz K 53-54 akt o sygn. (...)Przeciwnie – rozpoznał wizerunki G. i K. (vide: K 45-46 i 53-54). (...)Zwłaszcza „stawienie do oczu” oraz okazywanie wizerunków winno było sprzyjać wypowiedzeniu wątpliwości i zastrzeżeń.

(...)w określonych sytuacjach podważać publiczny wizerunek osoby, niezależnie od tego czy sugerowane zachowania są czynami niedozwolonymi (przestępstwa), czy też czynami prawnie obojętnymi (zdrada między narzeczonymi).

Wieź rodzinna jest dobrem szczególnie cennym , które powinno zasługiwać na szerszą ochronę niż takie dobra jak naruszenie prawa do prywatności , prawa do wizerunku , itp.

Jak już wspomniano, Z. identyfikował oskarżonego „na gorąco” na miejscu zdarzenia, potem wskazał jego wizerunek na tablicy poglądowej podkreślając swą całkowitą pewność. (...)W pierwszym rzędzie każdy z policjantów rozpoznał K. na tablicy poglądowej (wśród wizerunków trzech innych mężczyzn) w toku czynności okazania. (...)Nie istniały jednakże uzasadnione dowodowo przesłanki, aby stwierdzić lub choćby zakładać, iż przed czynnością okazania tablic P. (1) i W. poinstruowano ich, który z wizerunków przedstawia K. , bądź też,(...)

Jako tego mężczyznę G. S. rozpoznał R. G. (k. 56), którego wizerunek figurował na fotografii nr 2 na tablicy poglądowej nr 4 (k. 54). (...)Tymczasem najpierw rozpoznał wizerunek E. N. przedstawiający kompletnie łysego mężczyznę, na co zresztą samemu zwrócił uwagę podczas czynności okazania (k. 56). Niewątpliwie zaś wizerunek oskarżonego na tablicy poglądowej nr 5 mógł przedstawiać właśnie lekko siwiejącego mężczyznę. (...)Jednocześnie na zdjęciu nr 2 tablicy poglądowej nr 4, które przedstawiało R. G. , był wizerunek mężczyzny wiekowo odpowiadającego 30-35 latkowi, a zatem młodszego.

Wśród okazanych 10 fotografii rozpoznał wizerunki K. D. i Ł. P. , wskazując, że brali oni udział we włamaniu (k. 47-48, k.62-63). (...)W toku okazania rozpoznał on wizerunek Ł. P. , jako mężczyzny o pseudonimie (...) (k. 60-61).