Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

(...)to związku ustrój miał pozostawać tajemnicą wobec organów państwowych, jako przewodniczący(...)(...)Zarzuty dotyczyły czynu z art.3 pkt 1 Dekretu z 26 października 1949r. o ochronie tajemnicy państwowej i służbowej (Dz.U. Nr 55, poz. 437) i z art. 27 k.k. w zw. z art. 109 k.k. z 1932r. (...)Zarzuty dotyczyły czynu z art.3 pkt 1 Dekretu z 26 października 1949r. o ochronie tajemnicy państwowej i służbowej (Dz.U. Nr 55, poz. 437) i z art. 27 k.k. w zw. z art. 109 k.k. z 1932r.

Teza orzeczenia: Znamię czynu zabronionego z art. 23 ust. 2 u.z.n.k. polega na uzyskaniu bezprawnie określonych tam informacji i nie sposób utożsamiać owej bezprawności z przywłaszczeniem.

Niewątpliwie w wielu przypadkach granica między wiadomościami objętymi pojęciem tajemnicy przedsiębiorstwa a pojęciem powszechnej, aczkolwiek specjalistycznej wiedzy jest nieostra (tak np. (...)Warunkiem skutecznej ochrony określonych informacji było i jest podjęcie odpowiednich czynności zabezpieczających, co realizować miało wolę przedsiębiorcy utrzymania określonych informacji w tajemnicy. (...)Nie ulegało więc nigdy wątpliwości, że przedsiębiorca musi mieć wolę, by dany fakt pozostał tajemnicą dla pewnych kół odbiorców, konkurentów i wola ta dla innych osób musi być rozpoznawalna. (...)O spełnieniu przesłanki podjęcia rozsądnych działań można zatem mówić, gdy przedsiębiorca faktycznie skutecznie kontroluje dostęp do danej informacji, podejmując stosowne rozwiązania organizacyjne i techniczne, w celu utrzymania informacji w tajemnicy.

(...)to związku ustrój miał pozostawać tajemnicą wobec organów państwowych, jako członek(...)

W tym zakresie wskazać należy, iż stosownie do ww. przepisu banki mogą, wspólnie z bankowymi izbami gospodarczymi, utworzyć instytucje upoważnione do gromadzenia, przetwarzania i udostępniania bankom – informacji stanowiących tajemnicę bankową w zakresie, w jakim(...)

(...)po uprzednim bezprawnym uzyskaniu stanowiących tajemnicę przedsiębiorstwa spółki (...) plus Sp.(...)

Odmówił składania zeznań powołując się na tajemnicę zawodową. 1.1.1.

(...)żadnych dowodów, dokumentów zasłaniając się tajemnicą kontrahentów.

Jak wynika ze wskazań doświadczenia życiowego, opartego na sądowej praktyce w podobnych sprawach, do takiego bezpośredniego porozumienia dobiera się osoby sobie znane, na które można liczyć, że dochowają tajemnicy. (...)(...)sam zainteresowany był w zachowaniu tajemnicy takich działań. (...)Takie oświadczenie oskarżonego, było tylko próbą zdyskredytowania świadka we współudziale z obrońcą, który przecież zdawał sobie sprawę, że o te kwestie nie może zostać zapytany z uwagi na tajemnicę obrończą.