Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Zgodnie z § 2 ust. 1 i 2 umowy, kwota kredytu wyniosła 280.000,00 zł, a jako walutę denominacji wskazano frank szwajcarski. (...)Przedmiotowe postanowienie przyznaje bowiem bankowi uprawnienie do określania wysokości kursu sprzedaży i kupna franka szwajcarskiego bez jakichkolwiek wytycznych, ram czy ograniczeń. (...)(...)oparciu o wskaźnik LIBOR dla franka szwajcarskiego dla kredytów udzielonych w złotych polskich była już przedmiotem orzecznictwa Sądu Najwyższego, który co do zasady opowiadał się za taką możliwością. (...)(...)się na denominację udzielonego kredytobiorcy kredytu bankowego do wskazanej w umowie waluty (frank szwajcarski), zaś z drugiej strony(...)takiej waloryzacji było ustalenie oprocentowania kredytu według parametrów charakterystycznych dla tej(...)opartej o wskaźnik (…) dla franka szwajcarskiego).

Kwota kredytu została powiązana z walutą franka szwajcarskiego wg jednostronnie ustalanego kursu franka w tabeli kursów banku, warunki umowy nie były znane w chwili zawierania umowy. (...)Cały warunek umowny powiązujący kredyt z walutą franka szwajcarskiego stanowił conditio sine qua non umowy łączącej strony, a pomiędzy stronami przecież nie doszło do żadnych uzgodnień co do kwoty kredytu we frankach szwajcarskich. (...)Postanowienia umowy powiązujące kredyt z walutą franka szwajcarskiego abstrahując od kwestii sposobu ustalania kursów waluty franka szwajcarskiego nie mogą być pominięte. (...)Zgodnie z § 7 ust. 4 wysokość kredytu wyrażoną we frankach szwajcarskich przy uruchomieniu kredytu określa się jako sumę wszystkich uruchomionych transz kredytu wyrażonych we frankach szwajcarskich.

W tym zakresie pozwana zastrzegła sobie pełną dowolność w zakresie ustalenia ceny sprzedaży franka szwajcarskiego nie wskazując żadnych szczegółowych zasad co do sposobu jej ustalenia. (...)Wysokość zadłużenia powodów wynika obecnie wyłącznie z faktu wzrostu rynkowego kursu franka szwajcarskiego, za co strona pozwana nie ponosi odpowiedzialności, bowiem wzrost ten miał charakter powszechny. (...)Przed podjęciem decyzji o kredycie analizowali oferty różnych banków oferujące kredyt we frankach i w złotówkach. Decyzję o wyborze kredytu podjęli z uwagi na niższą ratę spłaty kredytu we frankach niż w złotówkach oraz na podstawie informacji pochodzącej od pracownika pozwanego banku, że CHF jest walutą stabilną, wahania kursu są nieznaczne oraz że kredyt we frankach zawsze będzie tańszy niż w złotówkach.

Zdaniem pozwanego, strony zawarły umowę kredytu denominowanego, będącą w istocie umową, w której suma zobowiązania jest określona w walucie obcej, a świadczenia wykonywane są w złotych i rozliczane kursem kupna i sprzedaży franka szwajcarskiego. (...)Podpisanie umowy kredytowej było poprzedzone wnioskiem wspólników spółki cywilnej z 12 czerwca 2008 r. o przyznanie kredytu w kwocie 8 mln złotych we frankach szwajcarskich. (...)Wyjaśnił, że to co stało się z frankiem szwajcarskim po 2009 roku było nie do przewidzenia w 2002 r. i kolejnych latach. (...)Wskazał, że informował, iż będzie to kurs z rynku międzybankowego i podniósł, że to co stało się z frankiem szwajcarskim po 2009 roku było nie do przewidzenia w 2002 r. i kolejnych latach (k. 754-756).

Uzasadniając pozew strona powodowa wskazała, że przysługuje jej wymagalna wierzytelność pieniężna w stosunku do E. G. , powstała na tle realizacji umowy Kredytu Rozwojowego indeksowanego kursem franka szwajcarskiego nr (...) z dnia 20 października 2009 roku. (...)Sąd Okręgowy ustalił w sprawie następujący stan faktyczny: W dniu 20 października 2011 r. pomiędzy (...) S.A. Spółka Akcyjna Oddział w Polsce i E. G. została zawarta umowa kredytu rozwojowego nr (...) indeksowanego kursem CHF (franka szwajcarskiego). (...)Umowy kredytowe oznaczone jako Umowy kredytu rozwojowego denominowane i indeksowane kursem CHF nie były przejęte przez (...) S.A. (k.550 i nast. – uchwały , k.557 i nast.– plan podziału z załącznikami). (...)(...)wynikającego z zawartej umowy o kredyt numer (...) , przy zastosowaniu średniego kursu NBP waluty frank szwajcarski z dnia wymagalności roszczenia, z uwzględnieniem wymagalności poszczególnych rat i innych należności banku.

Bank odmówił powodom udzielenia kredytu gotówkowego natomiast zaproponował kredyt w walucie obcej tj. we frankach szwajcarskich. (...)W 2008 r. najkorzystniejszą finansowo ofertą było zaciągnięcie kredytu w walucie franka szwajcarskiego. (...)W tamtym czasie największym zaufaniem cieszyły się kredyty we frankach szwajcarskich i w złotówkach, ale korzystniejsze ze względu na oprocentowanie były we frankach. (...)Ich zdolność kredytowa do uzyskania kredytu złotówkowego była tylko do określonej kwoty, która była dla nich za niska, więc został im zaproponowany kredyt walutowy we frankach szwajcarskich (CHF).

W szczególności nie ma podstaw do uznania, że nieważne są Transakcje CIRS lub umowa o kredyt nr (...) . (...)Transakcje CIRS oddziaływały na zaciągnięty kredyt w ten sposób, że waluta jena japońskiego, podobnie jak waluta franka szwajcarskiego, jest walutą niskooprocentowaną. (...)Wykorzystanie transakcji CIRS w połączeniu z kredytowaniem w walucie lokalnej tworzy syntetyczny kredyt denominowany w walucie obcej (w tym wypadku JPY). (...)Wykorzystanie transakcji CIRS w połączeniu z kredytowaniem w walucie lokalnej tworzy syntetyczny kredyt denominowany w walucie obcej (w tym wypadku JPY).

Ryzyko związane z umową było minimalizowane przez zapewnienia pracowników banku, że frank szwajcarski jest najstabilniejszą walutą na rynku. (...)Pozwany podniósł, że powodowie w pełni świadomie zdecydowali się zaciągnąć kredyt indeksowany kursem franka szwajcarskiego z uwagi na niższe oprocentowanie. (...)Sąd w niniejszym składzie podziela ten kierunek orzecznictwa, który prezentuje pogląd, że indeksacja do franka szwajcarskiego stanowiła jedynie dodatkowe postanowienia umowne, nie zmieniające charakteru kredytu. (...)Na temat kredytów frankowych zrobiło się bardzo głośno w mediach już w IV kwartale 2008 r. kiedy po upadku L. B. nastąpił istotny wzrost kursu franka szwajcarskiego i ogólnoświatowy kryzys gospodarczy.