Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Z uwagi na pozornie wysoką atrakcyjność produktu zaoferowanego w walucie franka szwajcarskiego, powód zdecydował się na kredyt denominowany do tej waluty. (...)Wspomniany wzrost ceny franka szwajcarskiego miał relatywne przełożenie na wysokość spłacanych przez kredytobiorców rat. (...)Z analizy powyższych postanowień umownych Sąd Okręgowy wywnioskował, że charakter zawartej między stronami umowy od początku dotyczył kredytu denominowanego (waloryzowanego) kursem franka szwajcarskiego. (...)Z przekazu banku wynikało, że kurs franka szwajcarskiego jest stabilny, a oferowany kredyt bezpieczny.

Nie dostrzegła istoty zawartego w umowie odniesienia się do franka szwajcarskiego. (...)Wspomniany wzrost ceny franka szwajcarskiego miał relatywne przełożenie na wysokość spłacanych przez kredytobiorczynię rat. (...)Zwrócił uwagę, że nie wyjaśniono konsumentce, jakie skutki dla wysokości jej zobowiązania wystąpią w sytuacji, gdy dojdzie do znacznej zmiany kursu franka szwajcarskiego. (...)Natomiast wartość franka szwajcarskiego przyjęta jest jedynie jako wskaźnik waloryzacji poszczególnych rat podlegających spłacie.

W dniu 26 września 2008 r. powód złożył wniosek o przewalutowanie kredytu na franki szwajcarskie. W. G. zapewniany był o stabilności waluty i atrakcyjności kredytu denominowanego. (...)Powódka nie była nawet w stanie wyjaśnić czy przystępowała do kredytu złotowego czy denominowanego. (...)Zupełnie chybione jest stwierdzenie, że powódka nie była w stanie wyjaśnić czy przystępowała do kredytu złotowego czy denominowanego.

W niniejszej sprawie nie budzi wątpliwości, że przedmiotem spornej umowy był kredyt w walucie polskiej, indeksowany do franka szwajcarskiego. (...)Przypomnieć zatem należy, że z § 2 umowy kredytu z dnia 28 marca 2008 r. wynika jednoznacznie, że pozwany Bank udzielił powodom kredytu w wysokości 303 000 złotych, która to kwota została indeksowana do franka szwajcarskiego. (...)Być może gdyby nie doszło do wzrostu kursu franka, problem w ogóle by się nie pojawił. (...)W badanej sprawie, powodowie wyrażając wolę zawarcia umowy kredytu indeksowanego do franka szwajcarskiego, nie mieli już wpływu na kształt poszczególnych postanowień umowy uznanych za niedozwolone.

Jednak kwota podlegająca zwrotowi, miała być wyrażona we frankach szwajcarskich, po przeliczeniu według kursu wskazanego w aktualnej Tabeli banku. (...)Tym samym Bank przyznał sobie prawo do jednostronnego regulowania wysokości rat kredytu waloryzowanego kursem franka. (...)Bez znaczenia dla oceny umowy pod kątem przesłanek z art. 58 k.c. były argumenty strony pozwanej o tym, że umowa kredytu była korzystna dla powoda w chwili jej zawarcia i wykonywania, ponieważ korzystał z niższego oprocentowania kapitału ustalonego i niskiego kursu franka szwajcarskiego. (...)(...)stron było zawarcie umowy o kredyt we frankach szwajcarskich, jakoby postanowienia umowy dotyczące ryzyka kursowego nie odnosiły się do głównego przedmiotu świadczenia czy też jakoby postanowienia umowy §2 ust. 2 , § 7 ust. 1 i § 8 ust. 3 nie miały charakteru abuzywnego.

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia faktyczne: Dnia 20 października 2006 r. powodowie zawarli z pozwanym Bankiem umowę kredytu hipotecznego nr (...) (...) denominowanego we franku szwajcarskim (CHF) na kwotę 95.325,70 CHF (§ 2 pkt 1 umowy). (...)Podkreślał, że abuzywności nie można upatrywać w samym określeniu kredytu w sposób denominowany. (...)Sam fakt, że wybrali oni kredyt denominowany do CHF, tj. złożyli wniosek o udzielenie kredytu w oznaczonej kwocie PLN i zaznaczyli na formularzu opcję denominacji do CHF (k. 122 - 125) nie oznacza jeszcze, że postanowienia umowy dotyczące denominacji zostały indywidualnie uzgodnione. (...)Powyższe stanowisko odnieść należy do umowy kredytu denominowanego kursem CHF (zob. wyrok SN z dnia 13 maja 2022 r., II CSKP 293/22).

W sprawie wartość kredytu wyrażona została we franku szwajcarskim, natomiast wypłata kredytu i ustalenie wysokości raty odnosiły się do złotych polskich. (...)Umowy denominowane do franka szwajcarskiego nie dają się utrzymać po wyeliminowaniu mechanizmu denominacji, ponieważ są to umowy w założeniu stron złotowe – choć z kwotą kredytu wskazaną w walucie obcej, to jednak z wypłatą i spłatą, które miały następować w złotych. (...)(...)polemiczny i pozostają w opozycji do zebranych w sprawie dowodów, jak i pomijają wypracowane już na tle innych, lecz bardzo podobnych umów o kredyt denominowany walutą franka szwajcarskiego orzecznictwo, z którego płynie wniosek, że tego typu umowy, są nieważne. (...)Sąd Najwyższy przyjął, że „w sytuacji, kiedy zobowiązanie pozwanych wynikające z umowy kredytu zostało wyrażone w walucie polskiej, a jedynie jego saldo miało być przeliczane według kursu franka szwajcarskiego, nie ma podstaw do dochodzenia od pozwanych zapłaty we frankach szwajcarskich.

Z uwagi na większą atrakcyjność produktu zaoferowanego w walucie franka szwajcarskiego, A. i R. K. zdecydowali się na kredyt denominowany do tej waluty. (...)W tej sytuacji nawet okoliczność możliwości spłaty udzielonego kredytu w walucie CHF (co najmniej od 2011 roku), nie zmienia charakteru zawartej między stronami umowy, która od początku dotyczyła kredytu denominowanego do franka szwajcarskiego. (...)Ponadto nie wyjaśniono kredytobiorcom, jakie skutki dla wysokości ich zobowiązania wystąpią w sytuacji, gdy dojdzie do znacznej zmiany kursu franka szwajcarskiego. (...)Redagując tak postanowienia umowy, przyznał on sobie prawo do jednostronnego regulowania wysokości rat kredytu waloryzowanego kursem CHF poprzez wyznaczanie w tabelach kursowych kursu sprzedaży franka szwajcarskiego.