Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Z tego powodu, nie sposób racjonalnie wykluczyć, że pokrzywdzony złożył zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa sprzeniewierzenia, tylko w celu dokuczenia A. R. (1) i pogorszeniu w ten sposób jej wizerunku, a nie pociągnięciu osoby winnej do odpowiedzialności karnej.

Obawiała się, że powódka zniszczy jej dobre imię i wizerunek, na który świadek pracowała 30 lat.

Obiektywna ocena całej wypowiedzi prowadzi do wniosku, że użyte w niej porównanie dotyczy wyłącznie zarzucanej zmiany wizerunku powoda, która zdaniem pozwanego była „udawaniem kogoś innego”, co pozwany ocenia jako oszustwo.

Teza orzeczenia: "obowiązek prawdziwego przedstawiania omawianych zjawisk przez prasę (art. 6 ust. 1 Prawa prasowego) należy odnosić do prawdziwości źródeł, których obiektywizm lub wiarygodność nie budzą wątpliwości, ich weryfikacji z innymi dostępnymi źródłami i umożliwieniem osobie zainteresowanej ustosunkowania się do tak uzyskanych informacji".

Motywując swe stanowisko podniósł, iż przedstawione przez pozwanych w artykułach informacje są nieprawdziwe i kreują publicznie fałszywy wizerunek powoda jako osoby nadużywającej władzy w imię swoich partykularnych interesów. (...)(...)jest jego dobre imię oraz wizerunek.

Fakt samodzielnych negocjacji i decyzji o sprzedaży spółki wprost zadaje kłam linii obrony oskarżonej zbudowanej na wizerunku A. C. jako słabej, zagubionej, niesamodzielnej kobiety, podporządkowanej całkowicie decyzjom A. M. .

Oczywiście, w tym miejscu, trzeba jednoznacznie wskazać, że zachowanie oskarżonej, nie dające obiektywnie się zaaprobować, naganne, jednoznacznie godzące w jej wizerunek jako rzetelnego i odpowiedzialnego przedsiębiorcy,(...)

(...)zajęciu fatalnie wpływa na jej wizerunek biznesowy, podważa zaufanie kontrahentów i powoduje ich odpływ, w obawie, iż partner nie jest wiarygodny. (...)(...)z pewnością źle wpłynęła na wizerunek biznesowy firmy, podważyła zaufanie klientów do jej wiarygodności finansowej i spowodowała odpływ klientów. (...)duża konkurencja , natomiast odbudowanie wizerunku i zaufania klientów trwało długo.

Teza orzeczenia: skazujący

R. G. także nie miał żadnych problemów z rozpoznaniem wizerunku obwinionego, kategorycznie wskazując na osobę J. Ż. – mężczyznę, który ukradł mu portfel z pieniędzmi.