Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Teza orzeczenia: 7. Teza orzeczenia (): W sytuacji gdy, klauzule walutowe (stanowiące niedozwolone postanowienia w większości kredytów frankowych zawieranych z konsumentami) określają główne świadczenia stron, to gdy żąda uwzględnienia ich abuzywności konsument, a leży to w jego interesie i gdy zostały sformułowane w sposób jednoznaczny, ich wyłączenie z (...)

Sama umowa ma standardowy charakter kredytu na cele mieszkaniowe denominowanego do franka szwajcarskiego. (...)Ta immanentna właściwość pożyczki denominowanej do kursu franka szwajcarskiego nie jest intuicyjna dla przeciętnego odbiorcy i odbiega od standardowej umowy kredytu, w której kwota pozostała do spłaty praktycznie zawsze maleje z upływem czasu i przy spłacaniu kolejnych rat. (...)To on decydował o kursie franka szwajcarskiego. (...)W tym miejscu przede wszystkim należy zauważyć, że na gruncie umowy zawartej przez powodów chodzi o umowę kredytu denominowanego do franka szwajcarskiego, przy czym spłata rat kredytowych miała następować w walucie polskiej.

Nie poinformowano ich o znacznych wahaniach kursu franka szwajcarskiego w nieodległej przeszłości. (...)Zatem w żaden sposób nie ograniczała swobody Banku w ustalaniu kursu franka szwajcarskiego. (...)Dalej Trybunał, odnosząc się już bezpośrednio do kredytu denominowanego do franka szwajcarskiego wskazał, że w przypadku takiej umowy dyrektywa 93/13 nakłada na bank dwa obowiązki. (...)Za pomocą klauzuli denominacyjnej kredytobiorcy zostali w sposób nieuzasadniony obciążeni całością ryzyka deprecjacji franka szwajcarskiego w okresie do uruchomienia ostatniej transzy kredytu oraz całością ryzyka aprecjacji franka szwajcarskiego przez cały okres spłaty kredytu.

Przedmiotem żądania głównego pozwu było także stwierdzenie przez Sąd, że umowa kredytu nr (...) , denominowanego do franka szwajcarskiego, zawarta w dniu 1 marca 2006 roku pomiędzy powodami a pozwanym - jest nieważna ex tunc . (...)(...)roszczenie o ustalenie nieważności umowy kredytu nr (...) , denominowanego do franka szwajcarskiego, zawartej w dniu 1 marca 2006 roku pomiędzy nimi, a (...) Bankiem (...) spółką akcyjną z siedzibą w W. . (...)postanowiono, że w dniu wypłaty kredytu lub każdej transzy kredytu kwota wypłaconych środków będzie przeliczona do franka szwajcarskiego według kursu kupna walut dla(...)– obowiązującego w dniu uruchomienia kredytu/transzy (§ 5 ust. 3). Z kolei przy spłacie kredytu wysokość zobowiązania miała być ustalana według kursu sprzedaży waluty franka szwajcarskiego dla dewiz z Tabeli Kursów obowiązującej w Banku w dniu płatności raty (§ 13 ust. 8).

W dniu 30 września 2011 r. został zawarty kolejny aneks do umowy kredytu, na mocy którego uzyskali możliwość spłacania go bezpośrednio we frankach szwajcarskich. (...)Powód skontaktował się i podjął rozmowy z D. Z. na temat kredytu powiązanego z frankiem szwajcarskim. (...)Dalej Trybunał, odnosząc się już bezpośrednio do kredytu denominowanego do franka szwajcarskiego wskazał, że w przypadku takiej umowy dyrektywa 93/13 nakłada na bank dwa obowiązki. (...)Za pomocą klauzuli przeliczeniowej powodowie zostali w sposób nieuzasadniony obciążeni całością ryzyka deprecjacji franka szwajcarskiego w okresie do uruchomienia ostatniej transzy kredytu oraz całością ryzyka aprecjacji franka przez cały okres spłaty kredytu.

Podał, że na wniosek powodów 30 kwietnia 2008 roku pozwany dokonał konwersji ich zobowiązania na kredyt dewizowy we frankach szwajcarskich (CHF). (...)Pozwany dąży do przekonania Sadu odwoławczego, że Sąd(...)w istocie strony łączy umowa kredytu dewizowego a spłaty miały być realizowane we frankach szwajcarskich lub faktycznie w złotych polskich,(...)bez względu na zarzuty co do abuzywności niektórych jej postanowień. (...)Z treści aneksu nie wynika ile franków szwajcarskich powodowie są winni bankowi. Mowa jest jedynie o tym, że ich dotychczasowe zadłużenie zostaje przekształcone z długu w złotych polskich na dług we frankach szwajcarskich po kursie sprzedaży franka szwajcarskiego wskazanym w tabelach banku.

Zaznaczyli, że zawarli umowę tzw. „kredytu indeksowanego frankiem szwajcarskim”, która nie stanowi kredytu w walucie obcej, lecz kredyt w złotówkach, a waluta obca stanowi jedynie miernik wartości. (...)Pomimo że powodowie posiadali uprzednio kredyt indeksowany do CHF w (...) Banku S.A. oraz kredyt w PLN w Banku (...) S.A. i mimo że pozwana zaoferowała im również kredyt w PLN, byli zdecydowani na kredyt denominowany we frankach szwajcarskich. (...)Argumentacja powodów opierała się na błędnym założeniu, jakoby walutą umowy kredytu nie był frank szwajcarski, a sama umowa miała charakter kredytu udzielonego i wypłaconego w złotówkach, jedynie waloryzowanego do kursu franka szwajcarskiego. (...)Powodom znana była od początku kwota wysokości zobowiązania wyrażonego w walucie obcej (franku szwajcarskim).

Tam się dowiedział, że na kredyt w złotych nie mają zdolności, ale mogą dostać kredyty denominowane do franka szwajcarskiego. (...)Powodowie złożyli dwa wnioski o kredyt denominowany do franka szwajcarskiego, z których jeden dotyczył kredytu na zakup mieszkania przy Osiedlu (...) drugi kredytu na spłatę kredytu na zakup mieszkania przy Osiedlu (...) . (...)Dalej Trybunał, odnosząc się już bezpośrednio do kredytu denominowanego do franka szwajcarskiego wskazał, że w przypadku takiej umowy dyrektywa 93/13 nakłada na bank dwa obowiązki. (...)Możliwe było całkowicie odmienne ukształtowanie sposobu określania kursu franka szwajcarskiego na potrzeby wykonywania umów bez zmiany ich istoty, jako umowy kredytu denominowanego do waluty obcej.

Do tego zostaje doliczona prowizja banku w wysokości 1.535,85 franków szwajcarskich, co daje łącznie stopę kredytu 255.260,26 franka szwajcarskiego. (...)Czyli pozostało do, do zwrotu 143.493,82 franka szwajcarskiego. (...)No, rzeczywiście bank udzielił kredytu we frankach szwajcarskich. (...)Pozwana nie musiała brać kredytu denominowanego we frankach szwajcarskich, powódka... pozwana, przepraszam, mogła sobie wziąć kredyt w złotówkach, świadomie wzięła kredyt licząc na to, że na tym zyska.