Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Teza orzeczenia: zachodzą podstawy do unieważnienia całej umowy, gdyż nie można zastąpić unieważnionych częsci inną treścią

Była to umowa kredytu denominowanego we frankach szwajcarskich. (...)Świadek przedstawiła procedurę udzielania kredytu we frankach szwajcarskich. (...)(...)(...)Podobnie nie ma żadnego naruszenia praw konsumenta w potrąceniu prowizji określonej we frankach szwajcarskich w kredytu we frankach szwajcarskich.

A contrario gdyby przyjąć dla franka szwajcarskiego stopę referencyjną NBP przy marży 0,80% oprocentowanie kredytu wyniosłoby 1,30% - nastąpiłoby bezpodstawne wzbogacenie banku. (...)Otóż celem wprowadzenia mechanizmu waloryzacji do umowy kredytu było odniesienie wartości świadczeń stron do miernika innego niż złoty polski, w tym wypadku do waluty zagranicznej – franka szwajcarskiego. Sama waloryzacja do franka szwajcarskiego, jako indywidualnie uzgodniona między stronami, nie może być kwestionowana. (...)Po pierwsze, sąd nie podziela poglądu, by bank – kredytodawca mógł dowolnie ustalać wysokość kursu kupna franka szwajcarskiego.

Euro, dolar amerykański, frank szwajcarski, funt brytyjski i jen japoński i stosowanie innego wskaźnika do ww. walut jest zabronione. (...)Wprowadzenie "klauzuli waloryzacyjnej" ma na celu zastosowanie oprocentowania ustalonego w oparciu o wskaźniki rynkowe odnoszące się do franka szwajcarskiego, a nie do waluty krajowej. Ustalenie wysokości świadczenia kredytobiorcy w odniesieniu do wartości franka szwajcarskiego jest więc skutkiem a nie przyczyną wprowadzenia mechanizmu indeksacji (tą jest dążenie do zastosowania niższego oprocentowania i obniżenia przez to odsetkowych kosztów kredytu). (...)Właściwy wniosek z faktu związania stopy LIBOR z frankiem szwajcarskim jest taki, że po wyeliminowaniu klauzul indeksacyjnych dalsze obowiązywanie umowy (przyjęcie, że jest to umowa ważna) nie jest możliwe.

Średni kurs franka według NBP od dnia wypłaty kwoty kredytu, to jest od 23 lipca 2008 roku do dnia spłaty kredytu (16 czerwca 2016 r.) wzrósł z 2,0014 zł do 4,1058 zł, co daje wzrost o 105 %. (...)Otóż celem wprowadzenia mechanizmu waloryzacji do umowy kredytu było odniesienie wartości świadczeń stron do miernika innego niż złoty polski, w tym wypadku do waluty zagranicznej – franka szwajcarskiego. Sama waloryzacja do franka szwajcarskiego, jako indywidualnie uzgodniona między stronami, nie może być kwestionowana. (...)Po pierwsze, sąd nie podziela poglądu, by bank – kredytodawca mógł dowolnie ustalać wysokość kursu kupna franka szwajcarskiego.

Teza orzeczenia: nietezowane

Przed zawarciem umowy poinformowano pozwaną, że kredyt może zostać udzielony i będzie indeksowany we frankach szwajcarskich, że kurs jest niski „ nie rośnie tak strasznie”. Poinformowano również, że kurs franka może rosnąc, że istnieje ryzyko zmiany kursu i będzie obciążany kapitał pozwanej, oraz że raty będą naliczane według kursu wskazanego w G. Banku. (...)Pozwana przyznała, ze została przez Bank poinformowana o ryzyku związanym ze zmianą kursu franka szwajcarskiego i jednocześnie poinformował, że będzie to obciążało kapitał pozwanej. Pozwana od pracowników banku dowiedziała się, że obecny na chwilę zawierania umowy kurs franka nie jest wysoki, a wahania kursu walut nie są duże.

Z kolei w §1 ust. 3 umowy wskazano, że walutą waloryzacji będzie frank szwajcarski. (...)Nie zostało powodom wyjaśnione, na czym będzie polegała waloryzacja kredytu odwołująca się do kursu waluty szwajcarskiej. (...)(...)sobie w ten sposób prawo do jednostronnego regulowania wysokości rat kredytu waloryzowanego kursem CHF poprzez wyznaczanie w tabelach kursowych kursu sprzedaży franka szwajcarskiego, przy czym nie ma w(...)generalny charakter i odnoszą się do całej działalności banku. (...)Przepisy tej ustawy wprowadziły do ustawy Prawo bankowe m.in. przepis art. 69 ust. 2 pkt 4a , który określa, że umowa kredytu powinna określać w szczególności - w przypadku umowy o kredyt denominowany lub indeksowany do waluty innej niż waluta polska(...)

Dalej Trybunał, odnosząc się już bezpośrednio do umowy kredytu powiązanego z frankiem szwajcarskim (chodziło o kredyt denominowany, ale dla istoty jego stanowiska nie ma to znaczenia) wskazał, że w przypadku takiej umowy dyrektywa 93/13 nakłada na bank dwa obowiązki. (...)Jej postanowienia dotyczą jedynie sposobu określania kursu franka szwajcarskiego, jako waluty indeksacji przy wypłacie kredytu i spłacie rat. (...)Możliwe było całkowicie odmienne ukształtowanie sposobu określania kursu franka szwajcarskiego na potrzeby wykonywania umowy bez zmiany jej istoty jako kredytu indeksowanego do waluty obcej. (...)Odnosząc się do argumentacji apelującej wskazać należało, że klauzula tabel kursowych pozostawiała Bankowi niczym nieograniczoną swobodę w kształtowaniu kursów kupna i sprzedaży franka szwajcarskiego, które miały zastosowanie do indeksacji i spłaty kredytu.

Jako wnioskowaną walutę kredytu wskazano franka szwajcarskiego. (...)W ramach wniosku zawarto też oświadczenie, że poinformowano powodów o tym, że w przypadku kredytów w walucie wymienialnej w rozliczeniach(...)(...) S.A. Przy wybieraniu opcji kredytu pracownicy banku zapewniali powodów, że kredyt we frankach jako korzystny, zapewniali o stabilności waluty. (...)W związku z brakiem legalnej definicji kredytu denominowanego, powszechnie uznaje się, że kredyt denominowany do waluty obcej jest kredytem złotowym, a jedynie jego kwota odnoszona jest do waluty obcej. (...)W realiach niniejszej sprawy strony zawarły umowę kredytu denominowanego.