Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Ostatecznie pośrednik zaoferował powodom kredyt indeksowany do franka szwajcarskiego informując, że będzie on korzystniejszy niż kredyt w złotych polskich, ponieważ raty kredytowe będą niższe niż w przypadku kredytu w złotych polskich. Doradca kredytowy nie wyjaśniał jednak szczegółowo powodom, w jaki sposób bank ustala kursy franka szwajcarskiego w bankowych tabelach kursowych, ponieważ była to stricte sprawa banku i sam nie znał tych zasad ustalania kursów w tabeli walut banku. (...)Skoro przepis ten wprost potwierdza stosowanie przepisów dodanych ustawą nowelizującą do umów zawartych wcześniej, to nielogicznym byłoby uznanie, że wyrażona w nim norma nie ma zastosowania, gdyż wcześniej zawarte umowy kredytu indeksowanego czy denominowanego są nieważne. (...)W tej sytuacji stwierdzić należy, że wprowadzenie do umowy kredytu bankowego postanowień dotyczących indeksacji kwoty kredytu mieści się – co do zasady – w granicach swobody umów.

Zawarcie samej umowy poprzedziły dwa spotkania wstępne, na których ustalono, że może zostać jej udzielony kredyt indeksowany do kursu franka szwajcarskiego. (...)E. K. po zapoznaniu się z treścią dokumentu pytała o kwestie dotyczące kursów franka szwajcarskiego uzyskują odpowiedź, że jest to standardowy zapis. (...)Przedstawiciel banku zapewniał ją, że kurs franka szwajcarskiego jest stabilny, zaś jego wahania nieznaczne. (...)Nie zdawała sobie jednak sprawy, że saldo zadłużenia będzie wyrażone we franku szwajcarskim.

Kredyt był denominowany (waloryzowany) w walucie CHF (§ 2 zd. 1). Kwota kredytu denominowanego (waloryzowanego) w CHF lub transzy kredytu zostanie określona według kursu kupna dewiz dla wyżej wymienionej waluty zgodnie z „Tabelą kursów” obowiązującą w banku w dniu wykorzystania kredytu lub transzy kredytu (§ 2 zd. 2). (...)Jednocześnie kredytobiorca akceptuje zasady funkcjonowania kredytu denominowanego (waloryzowanego) w walucie wymienialnej, w szczególności zasady dotyczące określenia kwoty kredytu wskazane w § 2 umowy (§ 11 ust. 10). (...)Brak jest podstaw do uznania umowy kredytu za bezwzględnie nieważną.

Nie były im przedstawiane historyczne zmiany kursu franka szwajcarskiego (zeznania powoda) . 29 Umowę kredytu powodowie otrzymali w dniu jej podpisania, w placówce banku. (...)Wprowadzenie „klauzuli waloryzacyjnej” miało na celu zastosowanie oprocentowania ustalonego w oparciu o wskaźniki rynkowe odnoszące się do franka szwajcarskiego, a nie do waluty krajowej. Ustalenie wysokości świadczenia kredytobiorcy w odniesieniu do wartości franka szwajcarskiego było skutkiem a nie przyczyną wprowadzenia mechanizmu indeksacji (tą było dążenie do zastosowania niższego oprocentowania i obniżenia przez to odsetkowych kosztów kredytu). (...)Formalnie wiążące strony postanowienia umowy określały w jaki sposób wykorzystana, w złotych, kwota kredytu podlega przeliczeniu na kwotę we frankach szwajcarskich, a następnie w jaki sposób ustala się wysokość świadczeń kredytobiorcy.

Przyjmuje się jednak, że kredyt denominowany lub indeksowany do waluty obcej to kredyt udzielony w złotych polskich, którego kwota jest odnoszona do waluty obcej. Kredyt taki jest kredytem złotowym, z tym, że na skutek denominacji lub indeksacji, saldo kredytu wyrażane jest w walucie obcej, do której kredyt został denominowany lub indeksowany. (...)W treści tej Umowy mylnie zatem użyto sformułowania, że przedmiotowy kredyt jest „denominowany” do waluty CHF. Kredyt denominowany to taki, w którym kwota kredytu jest wyrażona w walucie obcej. Natomiast w niniejszej sprawie kwota do wypłaty – kwota kredytu została wyrażona w złotych polskich, a więc jest to kredyt indeksowany do waluty obcej, a nie denominowany.

Został mu zaproponowany kredyt frankowy, gdyż posiadał zdolność kredytową we frankach. (...)Podkreślenia wymaga fakt, że umowa kredytu zawarta przez strony stanowiła specyficzny podtyp umowy kredytu – umowę kredytu indeksowanego do waluty obcej, w tym wypadku – franka szwajcarskiego. (...)Podkreślenia wymaga przy tym, że ustawodawca już po zawarciu przez strony spornej umowy kredytu wprowadził do ustawy Prawo bankowe przepisy odnoszące się do kredytów indeksowanych do waluty obcej i kredytów denominowany w walucie obcej. (...)W kredycie denominowanym kwota kredytu jest wyrażona w walucie obcej, a zostaje wypłacona w walucie krajowej według klauzuli umownej opartej na określonym kursie kupna waluty obcej, zaś spłata kredytu następuje w walucie krajowej.

W rzeczywistości jednak pozwanemu zarekomendowano kredyt we frankach szwajcarskich jako najlepszą dla niego ofertę,(...)(...)Orzeczenia te wprawdzie dotyczyły problematyki związanej z kredytami denominowanymi, to rozwiązania tam ujęte pozostają w związku z kredytami indeksowanymi, które oparte są przecież na podobnych mechanizmach przeliczania i nie różnią się funkcjonalnie. (...)Na jej mocy m.in. dodano w Prawie bankowym art. 69 ust. 2 pkt 4a, a także wprowadzono jego ust. 3, które bezpośrednio odnosiły się do tzw. kredytów denominowanych lub indeksowanych walutą obcą. (...)Na gruncie takiego stanowiska TSUE, Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 29 października 2019 r., IV CSK 308/18 wskazał, że w razie sporu o ważność umowy kredytu bankowego denominowanego (indeksowanego) do obcej waluty, w której treści(...)

Podczas wizyty we wskazanym banku jego pracownica powiedziała powodom, że z uwagi na wysokość raty najlepszy będzie dla nich kredyt we frankach szwajcarskich (CHF), który jest walutą stabilną. (...)Innymi słowy, odwołanie się w umowie do franka szwajcarskiego stanowiło w istocie klauzulę waloryzacyjną. (...)W świetle powyższego sąd pierwszej instancji zważył, że wpisany w konstrukcję umowy mechanizm indeksacji, służący do przeliczania franków szwajcarskich na złote i odwrotnie, był niejasny i nie poddawał się weryfikacji. (...)Wykonywanie umowy bez zachowania mechanizmu waloryzacji kursem franka szwajcarskiego wiązałoby się z zasadniczą zmianą jej charakteru prawnego, stanowiącego gospodarczą i prawną przyczynę jej zawarcia przez obie strony.