Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Prawo przedsiębiorców lub innych przepisów szczególnych, i u której w następstwie wystąpienia C. -19 doszło do przestoju w prowadzeniu tej działalności. (...)Zakazane zostały zgromadzenia powyżej 50 osób, zalecano było pozostawanie w domu i maksymalne ograniczenie kontaktu z innymi osobami, zamknięto szkoły, instytucje kultury, obiekty sportowe, zawieszony został międzynarodowy ruch pasażerski (lotniczy i lądowy). (...)Fakt podjęcia zatrudnienia z dniem 1 kwietnia 2020r. nie może pozbawiać odwołującego się prawa do świadczenia co do sytuacji za czas poprzedzający uzyskanie drugiego tytułu ubezpieczenia. (...)Mając powyższe na uwadze, Sąd na podstawie art. 477 14 § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzje i przyznał odwołującemu się J. T. prawo do świadczenia postojowego za miesiąc marzec 2020r.

Pozwany od lipca 2017 r przekazywał dobrowolnie matce małoletniej środki w wys. po 500 zł z wyłączeniem okresu kiedy zajmował się córka na terenie Polski, a nadto kiedy w miesiącach sierpniu i grudniu 2017 zakupywał dla niej i jej matki bilety lotnicze do kraju. (...)Także za 2018 r ( za który nie uzyskano jeszcze zeznania PIT) pozwany otrzymał poza wynagrodzeniem zasadniczym dodatki sięgające prawie 20000 zł brutto.

Nadto, mając na uwadze przedłożone przez stronę powodową dokumenty z biura podróży, bilety lotnicze i kolejowe, bilety wstępu, potwierdzenia(...)(...)Mając zatem na uwadze brzmienie art. 63 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe (t. jedn. (...)Z zasad ogólnych prawa cywilnego wynika, iż dłużnik (pozwany bank) powinien spełnić świadczenie do rąk wierzyciela. (...)W takiej sytuacji uprawniony z umowy rachunku bankowego posiadacz rachunku zachowuje prawo żądania zwrotu przechowywanych środków, a ewentualna odpowiedzialność odszkodowawcza banku może tylko uzupełniać obowiązek wypłaty.

Teza orzeczenia: zasiedzenie samoistne w złej wierze

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: umowy przekazania własności gospodarstwa rolnego (k. 6-7), odpisu skróconego aktu małżeństwa (k. 8), wypisu z rejestru gruntów (k. 12), decyzji (k. 22), zdjęcia lotniczego nieruchomości (k. 5), zeznań świadków:(...)(...)Własność i inne prawa rzeczowe.

Następnie aktem własności ziemi z dnia 19 grudnia 1977r (...) stwierdzono, że S. S. (1) stał się z mocy samego prawa właścicielem nieruchomości, oznaczonej w ewidencji gruntów wsi S. nr (...) o pow.0,09 ha. (...)Decydujące znaczenie ma tu bowiem to, że nabycie własności następowało z mocy prawa, w takich granicach, w jakich działki znajdowały się w posiadaniu rolnika w dniu wejścia w życie ustawy uwłaszczeniowej. (...)Prawo geodezyjne i kartograficzne), to jednak niewątpliwie tę kwestię badał, gdyż była ona kluczowa dla rozstrzygnięcia. (...)Stąd zarzuty obrazy prawa procesowego podniesione w apelacji nie mogą być uwzględnione, a szczegółowe odniesienie się do nich przez sąd odwoławczy jest zbędne.

Zgodnie z art. 129 ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 roku - Prawo ochrony środowiska (Dz. (...)B. Kordasiewicz [w:] System prawa prywatnego. (...)Prawo cywilne - część ogólna pod red. (...)W ten sposób prawa właścicieli nieruchomości zostały niewątpliwie zawężone.

Podniósł, że od 2013 roku nastąpił spadek operacji lotniczych. (...)Istotne znaczenie ma fakt, że biegły od lat zajmuje się tematyką oddziaływania hałasu lotniczego na nieruchomości położone w strefach ograniczonego użytkowania. (...)Podstawą prawną dla żądania pozwu jest przepis art. 129 ust. 2 ustawy Prawo ochrony środowiska , zgodnie z(...)(...)(...)szkodzie ustalonej w sposób przewidziany prawem (por. uchwała Sądu Najwyższego z 15 dnia listopada 2001r.

Mimo zatem, że pierwotne brzmienie przepisu art. 183 § 2 kk jako czynność wykonawczą wskazywało „sprowadzenie”, to i tak owo sprowadzenie polegało zawsze na przywiezieniu odpadów z zagranicy poprzez wykorzystanie do tego transportu drogowego, kolejowego, lotniczego czy wodnego. (...)Wskazać bowiem należy, że z błędem co do prawa mamy do czynienia wówczas, gdy sprawca, mając świadomość realizacji określonego czynu, ma jednak mylny obraz prawnego wartościowania swojego zachowania. (...)Wystarczającym jest, że zdaje sobie ogólnie sprawę, że to, co robi, jest przez prawo zabronione. W doktrynie polskiego prawa karnego oraz praktyce orzeczniczej dominuje przy tym pogląd, że wystarcza tu świadomość tego, że dane zachowanie jest zabronione przez jakąkolwiek gałąź prawa, a nie tylko, że jest zabronione prawnokarnie.