Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Większość tych materiałów ukazywała się za zgodą powódki w zakresie wykorzystania jej wizerunku. (...)Oceny dotyczące wizerunku w mediach i drogi prowadzącej powódkę do osiągnięcia obecnej pozycji politycznej niewątpliwie powódka mogła odczuć jako krzywdzące. (...)(...)lecz skupiał się na jej wizerunku, jaki przedstawiany był w środkach masowego przekazu, jednocześnie formułując wniosek, że wizerunek ten – odwołujący się do życia prywatnego, cech osobistych, w tym wyglądu - jest przez powódkę wykorzystywany. Nie budzi przy tym wątpliwości – co wynika z publikacji powołanych w odpowiedzi na pozew - że taki wizerunek w mediach był wielokrotnie prezentowany i działo się to w przeważającej części za zgodą powódki.

Obejmowała spoty reklamowe z wizerunkiem kina w sieci (...) , płyty reklamowe, kubki z napojami, popcorn. (...)Nabycie praw autorskich nastąpiło w zakresie określonym celem umowy, to jest w celu bezpośredniej realizacji projektu (wykonania na jego podstawie wnętrza i wystroju kina) oraz w celu promocji wizerunku tak wykonanego wnętrza jak i wystroju kina. (...)Wprawdzie uznać należy, że album (...) służył promocji wizerunku kina pozwanego, jednakże nie był to jedyny cel wydania tego albumu. (...)Sam skarżący przyznaje, że album (...) służył promocji wizerunku zarówno kina prowadzonego przez pozwanego, jak i pomieszczeń do niego przynależnych, w tym baru (...) .

W piśmie procesowym z 11 kwietnia 2019 r. powód podał, że opisane w pozwie działania funkcjonariuszy naruszały wizerunek, godność oraz dobre imię powoda. (...)Prawo powoda do wizerunku zostało więc naruszone przez stronę pozwaną, w warunkach nie wyłączających jednak jej odpowiedzialności z art. 448 w zw. z art. 23 i art. 81 Prawa autorskiego. (...)Ten sam cel można było jednak uzyskać bez naruszenia w tak szeroki sposób wizerunku, a także godności powoda jako człowieka podlegającej ochronie przewidzianej art. 23 i art. 448 k.c. (...)Ochrona udzielona powodowi na podstawie art. 448 k.c. również musiała być adekwatna do rodzaju i stopnia naruszenia prawa powoda do wizerunku oraz godności osobistej.

Nie można również podzielić stanowiska obrońcy, kwestionującego okazanie świadkowi anonimowemu oskarżonego przez lustro weneckie, wobec faktu, że wcześniej dokonano tzw. okazania pośredniego przez prezentację jego wizerunku. (...)Warto również zauważyć, że w trakcie okazania wizerunku przeprowadzający tę czynność funkcjonariusz policji okazywał świadkowi anonimowemu nieaktualne zdjęcie oskarżonego wykonane dnia 31 lipca 2008 r. Weryfikacja, zatem rozpoznania wizerunku oskarżonego przez świadka anonimowego była zasadna i konieczne było bezpośrednie okazanie oskarżonego. (...)Oczywiście okoliczność, że świadek najpierw rozpoznał wizerunek oskarżonego, nie pozostawała bez wpływu na czynność okazania bezpośredniego.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonych w zakresie w jakim potwierdzili, iż to oni są autorami napisów umieszczonych na wizerunku św. (...)Napis „ J. P. (...) gwałcił małe dzieci” umieszczony przez oskarżonych na plakacie z wizerunkiem św. (...)Podsądni umieszczając na plakacie z wizerunkiem św. (...)Podsądni umieścili na plakacie z wizerunkiem św.

Należy bowiem zauważyć, co całkowicie pominęli oboje apelujący, że M. B. jednocześnie zeznał, że potrafi rozpoznać mężczyznę, który go uderzył, a następnie uczynił to podczas okazania wizerunku (k. 66 – 67). Przy tym niezwykle istotnym jest fakt, że podczas przeprowadzonej wcześniej czynności okazania wizerunków czterech mężczyzn, na którym nie było wizerunku oskarżonego K. Z. (1) pokrzywdzony(...)(...)Wbrew stanowisku apelujących nie tylko D. K. (1) , ale także A. T. (3) rozpoznała wizerunek K. Z. (1) jako sprawcy uderzenia M. B. (k. 58 – 59, 78 – 79). (...)Pewność taką, oprócz M. B. i A. T. (3) , która rozpoznała wizerunek oskarżonego w postępowaniu przygotowawczym, wyraził natomiast D. K. (1) , który także widział moment uderzenia i złożył w tym zakresie konsekwentne zeznania.

Po rozmowach z członkami Stowarzyszenia i ustaleniu przyświecających im celów organizowanego festiwalu, wpadł na pomysł zbudowania formy graficznej wizerunku C. M. z liter składanych w słowa, co nawiązywałoby do twórczości C. M. uznawanego za mistrza słowa. (...)Opierając się na poczynionych w sprawie ustaleniach Sąd Okręgowy podkreślił, że wizerunek C. M. stanowił jeden z wielu elementów składających się na dzieło plastyczne w postaci plakatu, a wizerunek z fotografii powódki różni się od wizerunku z plakatu. (...)Miał również Sąd Okręgowy na uwadze, że tworzenie wizerunku postaci budowanego ze znaków graficznych – liter, to technika stosowana w sztuce graficznej, na dowód czego strona pozwana przedstawiła przykłady takich dzieł. (...)Całość plakatu pokazuje wizerunek poety na tyle mocno przetworzony graficznie, że stanowi on zupełnie odrębne dzieło o swojej własnej wartości artystycznej.

(...)małoletni świadek nie rozpoznał żadnego wizerunku osoby, na okazanej tablicy sygnalitycznej(...)małoletni świadek nie rozpoznał żadnego wizerunku osoby, na okazanej tablicy sygnalitycznej przesłuchanie małoletniego świadka D. M. 229-231 2.2. (...)Podczas tych przesłuchań, które odbyły się w obecności biegłego psychologa, małoletnim okazano tablicę sygnalityczną, na której był wizerunek oskarżonego, już z obrażeniami twarzy, których doznał podczas wypadku. Małoletnia W. M. nie rozpoznała żadnego wizerunku na okazanej jej tablicy sygnalitycznej. (...)Również małoletnia świadek D. M. nie rozpoznała wizerunku żadnej z osób, na okazanej jej tablicy sygnalitycznej.