Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Kredytobiorca nie mógł również na podstawie zawartej umowy żądać wypłaty kwoty kredytu w walucie franka szwajcarskiego, bowiem kredyt miał być przeznaczony na finansowanie inwestycji w kraju. (...)Co do walutowego lub złotowego charakteru umowy Sąd przy tym przyjął dla dalszych rozważań, iż został on w istocie udzielony w walucie polskiej stanowiącej równowartość wyrażoną we frankach szwajcarskich. (...)Umowa nie przewidywała w ogóle możliwości wypłaty kredytobiorcy, wskazanej w umowie kwoty kredytu we frankach szwajcarskich, ani też możliwości spłaty kredytu we frankach szwajcarskich. Zatem w omawianej sprawie strony zawarły umowę, mocą której pozwany Bank przekazał do dyspozycji strony pozwanej nieokreśloną kwotę złotych polskich, stanowiących równowartość określonych w umowie franków szwajcarskich.

Zgodnie z treścią umowy zawartej pomiędzy stronami, kredyt został udzielony stronie powodowej w walucie obcej, tj. franku szwajcarskim. Saldo zadłużenia wyrażonego we frankach szwajcarskich stanowić miało punkt odniesienia dla określenia wartości rat, których wysokość określona była również we frankach szwajcarskich. (...)Określenie wysokości kredytu jako sumy udzielonej we frankach szwajcarskich sprawia, że badanie tego postanowienia(...)(...)Powódka zdecydowała się na zaciągnięcie kredytu we franku szwajcarskim z uwagi na atrakcyjność raty, która była znacznie niższa aniżeli w przypadku kredytu złotowego.

Zaproponował im on kredyt w złotych oraz kredyt indeksowany do franka szwajcarskiego. (...)Do Informacji dołączono wykres obrazujący zmiany kursu franka szwajcarskiego od stycznia 2000 r. do grudnia 2005 r. (...)Dalej Trybunał, odnosząc się już bezpośrednio do umowy kredytu powiązanego z frankiem szwajcarskim (chodziło o kredyt denominowany, ale dla istoty jego stanowiska nie ma to znaczenia) wskazał, że w przypadku takiej umowy dyrektywa 93/13 nakłada na bank dwa obowiązki. (...)Strata taka mogła jednak nastąpić tylko w przypadku szybkiego i radykalnego spadku wartości franka szwajcarskiego w stosunku do złotego.

Jako walutę kredytu oznaczono franka szwajcarskiego (CHF), zaś okres kredytowania określono na 360 miesięcy. (...)Powodowie nie zapoznali się z ryzykiem związanym ze wzrostem kursu franka szwajcarskiego, nie zostali również poinformowani o sposobie ustalania kursu franka szwajcarskiego przez bank. (...)Umowa nie zawiera także uprawnienia owych kredytobiorców do uczestnictwa, w szczególności na zasadach równości, w każdorazowym ustalaniu kursu, w tym wypadku franka szwajcarskiego. (...)Przeciwnie w powszechnym przekonaniu umowy kredytowe indeksowane lub denominowane kursem zwłaszcza franka szwajcarskiego były powszechnie oferowane i oceniane jako „tańsze i bezpieczniejsze”.

Tam pracownica pośrednika zaproponowała jej kredyt indeksowany do franka szwajcarskiego oferowany przez (...) Bank SA . (...)Powołali się na nieważność umowy z mocy prawa i z powodu zawartych w niej niedozwolonych postanowień umownych dotyczących indeksacji kredytu do franka szwajcarskiego. (...)Dalej Trybunał, odnosząc się już bezpośrednio do umowy kredytu powiązanego z frankiem szwajcarskim (chodziło o kredyt denominowany, ale dla istoty jego stanowiska nie ma to znaczenia) wskazał, że w przypadku takiej umowy dyrektywa 93/13 nakłada na bank dwa obowiązki. (...)W świetle jej postanowień Bank ryzykował stratę znacznej części kapitału kredytu w przypadku szybkiego i radykalnego spadku wartości franka szwajcarskiego w stosunku do złotego.

Z treści umowy ( (...) ) wynikało, że pozwana udzieliła powodowi kredytu w kwocie 84 197,95 franków szwajcarskich na okres 444 miesięcy. (...)Możliwa była spłata kredytu w walucie kredytu, tj. we frankach. (...)Strony zawarły umowę kredytu denominowanego, w której kwota kredytu oznaczona została w walucie obcej z zastrzeżeniem, że kredyt wypłacony zostanie i ratalnej spłacie podlegać będzie w walucie krajowej po przeliczeniu według kursu franka szwajcarskiego. (...)Wyłączenie mechanizmu waloryzacji i pominięcie odesłania do gotówkowego kursu kupna franka czyni niemożliwym określenie podlegającej wypłacie w złotych kwoty kredytu udzielonego we frankach, tym samym odpada realizacja funkcji umowy o kredyt w złotych denominowany do franka.

W pierwszej kolejności wskazać, iż spór miedzy stronami postępowania w przeważającej mierze sprowadzał się do oceny prawnej zawartej przez strony umowy walutowego kredytu hipotecznego denominowanego we frankach szwajcarskich. (...)Pozwani przy tym podkreślali, iż nie mieli możliwości wyboru czy wypłata kwoty kredytu nastąpi we frankach szwajcarskich czy w złotych. (...)Nadto należy wskazać, iż przed zawarciem umowy, co potwierdził pozwany A. W. , był on informowany o uzależnieniu kwoty kredytu wyrażonej w złotych od kursu franka szwajcarskiego. (...)Tym samym brak jest podstaw do uwzględnienia roszczenia pozwu, które zostało wyrażone we frankach szwajcarskich.

W rozmowie na temat kredytu U. W. zaproponowała powódce dwa kredyty: w złotowy i indeksowany do franka szwajcarskiego. (...)W ogóle nie odnosiła się do franka szwajcarskiego i jego roli w umowie. Powódka zdecydowała się na zaproponowany jej kredyt indeksowany do franka szwajcarskiego i w związku z tym złożyła wniosek kredytowy. (...)Dalej Trybunał, odnosząc się już bezpośrednio do umowy kredytu powiązanego z frankiem szwajcarskim (chodziło o kredyt denominowany, ale dla istoty jego stanowiska nie ma to znaczenia) wskazał, że w przypadku takiej umowy dyrektywa 93/13 nakłada na bank dwa obowiązki.