Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Z ustalonego stanu faktycznego nie wynika, aby powodowie mieli faktyczną możliwość wpływu na ich treść, tj. mieli możliwość wynegocjowania tych postanowień o innej treści, a zatem że faktycznie mogli wynegocjować kredyt denominowany we franku szwajcarskim wypłacony we franku szwajcarskim. (...)(...)kwoty udzielonego i podlegającego spłacie kredytu we frankach szwajcarskich, powszechnie znany i jako taki nie wymagający dowodu wzrost kursu franka szwajcarskiego w stosunku do złotówki, doprowadził do dramatycznego wzrostu wysokości zobowiązania powoda wyrażonego w złotych. (...)W tym kontekście nietrafna jest cała argumentacja apelacji odwołująca się do rzekomo swoistych cech przedmiotowego kredytu, mających odróżniać go od kredytu denominowanego we franku szwajcarskim. (...)Bardzo znaczna zmiana kursu franka szwajcarskiego do złotówki nastąpiła już po zawarciu umowy kredytu i wypłacie kredytu powodowi.

Natomiast zeznania te stanowiły wiarygodne potwierdzenie, że wzór umowy i kurs franka szwajcarskiego do wypłaty kredytu nie podlegały negocjacjom. (...)Mógł on nawet wyznaczać w swojej tabeli osobny kurs franka szwajcarskiego dla umów kredytu denominowanego lub niektórych z nich (np. z określonego okresu czasu lub dla określonego przedziału kwotowego kredytu). (...)Dalej Trybunał, odnosząc się już bezpośrednio do kredytu denominowanego do franka szwajcarskiego wskazał, że w przypadku takiej umowy dyrektywa 93/13 nakłada na bank dwa obowiązki. (...)Za pomocą klauzuli denominacyjnej powodowie zostali w sposób nieuzasadniony obciążeni całością ryzyka deprecjacji franka szwajcarskiego w okresie do uruchomienia kredytów oraz całością ryzyka aprecjacji franka szwajcarskiego przez cały okres spłaty kredytu.

W wyniku porównania kosztów związanych z każdym z nich, powód dokonał wyboru kredytu indeksowanego do franka szwajcarskiego oferowanego przez (...) Bank SA . (...)Powodowie przez pośrednika złożyli do (...) Banku SA wniosek o kredyt hipoteczny indeksowany kursem franka szwajcarskiego w kwocie 350.000 zł. (...)Dalej Trybunał, odnosząc się już bezpośrednio do umowy kredytu powiązanego z frankiem szwajcarskim (chodziło o kredyt denominowany, ale dla istoty jego stanowiska nie ma to znaczenia) wskazał, że w przypadku takiej umowy dyrektywa 93/13 nakłada na bank dwa obowiązki. (...)Jej postanowienia dotyczyły jedynie sposobu określania kursu franka szwajcarskiego, jako waluty indeksacji przy wypłacie kredytu i spłacie rat.

Sąd ustalił, że w dniu 25 maja 2007 r. strony zawarły umowę kredytu hipotecznego denominowanego kursem franka szwajcarskiego, zgodnie z którą bank udzielił powodom kredytu w złotych w kwocie stanowiącej równowartość 66 545,41 CHF, spłata kredytu następować miała przez potrącenie środków(...)(...)(...)złotych po przeliczeniu według kursów franka obowiązujących w banku kredytującym. (...)(...)podlegającej wypłacie w złotych kwoty kredytu poprzez przeliczenie na złote kwoty wyrażonej we frankach według kursu kupna franka, a określenie podlegających zapłacie w złotych rat kredytu według kursu sprzedaży franka. (...)Wyłączenie mechanizmu denominacji i pominięcie odesłania do kursu kupna franka czyni niemożliwym określenie podlegającej wypłacie w złotych kwoty kredytu oznaczonego we frankach, tym samym odpada realizacja funkcji umowy o kredyt w złotych denominowany kursem franka.

Kredyt został wypłacony w PLN, powodom nie przekazano franków szwajcarskich. (...)Powód nie został poinformowany, że może dokonywać spłaty kredytu we frankach szwajcarskich. (...)W dacie zawarcia umowy nie istniały żadne obiektywne okoliczności pozwalające uznać, że nastąpi gwałtowne osłabienie złotego do franka szwajcarskiego. (...)Znaczne osłabienie złotego do franka szwajcarskiego nastąpiło dopiero w 2011 roku(...)w momencie zawierania spornej umowy kredytu.

Umowa w ogóle nie przewidywała możliwości oddania do dyspozycji kredytobiorcy kwoty kredytu wskazanej w umowie we frankach szwajcarskich, ani też możliwości zwrotu kredytu w tej walucie. (...)W części szczególnej umowy podano, że jest to kredyt denominowany, udzielony w złotych w kwocie stanowiącej równowartość 75.265,41 CHF (franków szwajcarskich). (...)Dalej Trybunał, odnosząc się już bezpośrednio do kredytu denominowanego do franka szwajcarskiego wskazał, że w przypadku takiej umowy dyrektywa 93/13 nakłada na bank dwa obowiązki. (...)Nie miał także możliwości spłaty kredytu w walucie CHF. Za pomocą(...)nieuzasadniony obciążony całością ryzyka deprecjacji franka szwajcarskiego w okresie do uruchomienia kredytów oraz całością ryzyka aprecjacji franka szwajcarskiego przez cały okres spłaty kredytu.

Pozwany podniósł, że zawarta przez strony umowa była umową kredytu denominowanego w walucie obcej, w której kwota kredytu została jednoznacznie określona we franku szwajcarskim. (...)W celu uzyskania kredytu powodowie zgłosili się do doradcy kredytowego z (...) S.A. D. kredytowy przedstawił powodom ofertę klasycznego kredytu złotowego oraz ofertę kredytu denominowanego we franku szwajcarskim. (...)Powodowie zdecydowali się na kredyt denominowany we franku szwajcarskim i w dniu 8 maja 2009 r. złożyli do (...) Bank (...) S.A. wniosek o kredyt mieszkaniowy (...) w wysokości 400.000 zł, w walucie CHF, na okres 360 miesięcy. (...)Mimo odwołania się w umowie kredytu do waluty frank szwajcarski, umowa nie przewidywała oddania do dyspozycji kredytobiorcy kwoty we frankach szwajcarskich ani zwrotu kredytu w tej walucie, a kredyt był wypłacony i spłacany (do momentu zawarcia porozumienia zmieniającego walutę(...)

Treść tej umowy wskazuje, że jest to umowa kredytu walutowego (z elementami kredytu denominowanego do waluty obcej), gdyż bank zobowiązał się w niej oddać do dyspozycji kredytobiorców kwotę pieniężną wyrażoną we franku szwajcarskim. (...)Kredytobiorcy złożyli dyspozycję wypłaty kwoty kredytu w ośmiu transzach – czterech w złotych polskich i czterech we frankach szwajcarskich. (...)Tym samym bank sumował wartość wypłaconych środków we frankach szwajcarskich, które zsumowały się do kwoty kredytu (223.623,60 CHF), natomiast nie sumował wypłat w złotych. (...)Brak jest podstaw do przyjęcia, że pozwany nie postawił do dyspozycji powoda kwoty we frankach szwajcarskich.