Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Ponadto wskazali, że uznanie tych umów za umowy kredytu walutowego we franku szwajcarskim oznaczałoby, że umowy te nie(...)kwot, tj. odpowiednio 126 258,19 franków szwajcarskich oraz 428 429,82 franków szwajcarskich. (...)W konsekwencji powodowie ponownie zdecydowali się na zaciągnięcie kredytu denominowanego do franka szwajcarskiego ( zeznania powoda k. 328, e-maile k. 258 ). (...)Zobowiązanie powodów do zwrotu wykorzystanych kwot kredytu dotyczy zatem kwoty wyrażonej we frankach szwajcarskich. (...)Nie można zdaniem Sadu uznać, że było to naruszające dobre obyczaje „nakłanianie” powodów do zaciągnięcia kredytu denominowanego do franka.

(...)powiedział im, że dostępne są kredyty w złotówkach oraz indeksowane do franka szwajcarskiego i do euro, jednocześnie zapewnił, że najkorzystniejszy dla nich będzie kredyt indeksowany do franka szwajcarskiego, gdyż ma najniższe oprocentowanie a waluta indeksacji jest stabilna. (...)Dalej Trybunał, odnosząc się już bezpośrednio do umowy kredytu powiązanego z frankiem szwajcarskim (chodziło o kredyt denominowany, ale dla istoty jego stanowiska nie ma to znaczenia) wskazał, że w przypadku takiej umowy dyrektywa 93/13 nakłada na bank dwa obowiązki. (...)Jej postanowienia dotyczyły jedynie sposobu określania kursu franka szwajcarskiego, jako waluty indeksacji przy wypłacie kredytu i spłacie rat. (...)Strata taka mogła nastąpić w przypadku szybkiego i radykalnego spadku wartości franka szwajcarskiego.

Środki pieniężne pobierane w złotówkach przez bank, były następnie przeliczane przez Bank na franki szwajcarskie, celem zaliczenia spłat na poczet kredytu, którego saldo wyrażane było od chwili podpisania umowy we frankach szwajcarskich. (...)Powodowie zdecydowali się na zaproponowany im kredyt denominowany do franka szwajcarskiego i złożyli wniosek kredytowy. (...)Zatem w żaden sposób nie ograniczała swobody Banku w określaniu kursu franka szwajcarskiego. (...)Z treści umowy nie wynikało żadne uzasadnienie dla przyjęcia przedstawionej swobody pozwanego w ustalaniu kursów franka szwajcarskiego.

Udali się do placówki pozwanego, gdzie doradca klienta przedstawił im ofertę dwóch kredytów, jednego w złotych i drugiego indeksowanego do franka szwajcarskiego. (...)Wyjaśnił, że taki kredyt jest wypłacany w złotych i spłacany w złotych, przy czym raty kredytu są wyrażone we frankach szwajcarskich i przeliczne na złote. Jednocześnie zapewnił o stabilności kursu franka szwajcarskiego. (...)Dalej Trybunał, odnosząc się już bezpośrednio do umowy kredytu powiązanego z frankiem szwajcarskim (chodziło o kredyt denominowany, ale dla istoty jego stanowiska nie ma to znaczenia) wskazał, że w przypadku takiej umowy dyrektywa 93/13 nakłada na bank dwa obowiązki.

Kredyt taki był uruchamiany w złotych, natomiast saldo zadłużenia wyrażane było we franku szwajcarskim. (...)Okoliczności te, ocenione łącznie, muszą prowadzić do wyeliminowania z § 2 ust. 2, § 4 ust. 1a i § 9 ust. 2 umowy kredytu postanowień odwołujących się do kursu kupna i kursu sprzedaży franka szwajcarskiego, z uwagi na ich abuzywność. (...)Jedną z najistotniejszych kwestii w sprawach dotyczących kredytów frankowych jest przecież istotna zmiana (wzrost) kursu franka szwajcarskiego do złotego polskiego, jaka nastąpiła na przestrzeni ostatnich kilkunastu lat. (...)(...)niebudzący wątpliwości skutkuje utratą przez kredyt charakteru denominowanego kursem franka szwajcarskiego, to nie ma podstaw do podejmowania karkołomnych i wątpliwych prawnie prób przywracania temu kredytowi takiego charakteru.

Zapewniano ich nadto, że kurs walutowy franka szwajcarskiego jest bardzo stabilny. (...)Natomiast w niniejszej sprawie kredyt zgodnie z umową musiał być wypłacony w złotych polskich, choć był wyrażony we frankach szwajcarskich. (...)W przypadku kredytu złotowego denominowanego do franka szwajcarskiego, o jednoznaczności można byłoby mówić jedynie wówczas, gdyby umowa określała wysokość udzielonego kredytu w dniu jej zawarcia. (...)Po wyeliminowaniu postanowień o waloryzacji kredytu, w tym postanowień o sposobie przeliczania kwoty kredytu wyrażonej we frankach szwajcarskich na złote polskie, a następnie salda kredytu wyrażonego we frankach szwajcarskich na złote polskie celem ustalenia(...)

Doskonale rozumieli że od kursu franka zależała wysokość raty w PLN. Powodowie zdecydowali się na zaproponowany im kredyt denominowany do franka szwajcarskiego z uwagi na najniższą ratę. (...)Natomiast zeznania te stanowiły wiarygodne potwierdzenie, że wzór umowy i kurs franka szwajcarskiego do wypłaty kredytu nie podlegały negocjacjom. (...)Zatem w żaden sposób nie ograniczała swobody Banku w określaniu kursu franka szwajcarskiego. (...)Za pomocą klauzuli denominacyjnej strona powodowa została w sposób nieuzasadniony obciążony całością ryzyka deprecjacji franka szwajcarskiego w okresie do uruchomienia kredytu oraz całością ryzyka aprecjacji franka szwajcarskiego przez cały okres spłaty kredytu.

Poszukując najlepszej oferty trafili do placówki pozwanego i tam zaoferowano im dwa kredyty hipoteczne: złotowy i denominowany do franka szwajcarskiego. (...)Dlatego zeznania te posłużyły jedynie do ustalenia, że wzór umowy i kurs franka szwajcarskiego do wypłaty kredytu nie były negocjowane. (...)Dalej Trybunał, odnosząc się już bezpośrednio do kredytu denominowanego do franka szwajcarskiego wskazał, że w przypadku takiej umowy dyrektywa 93/13 nakłada na bank dwa obowiązki. (...)Możliwe było całkowicie odmienne ukształtowanie sposobu określania kursu franka szwajcarskiego na potrzeby wykonywania umów bez zmiany ich istoty, jako umowy kredytu denominowanego do waluty obcej.