Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Teza orzeczenia: Roczny termin przedawnienia roszczeń odszkodowawczych, który biegnie od dnia wydania towaru, ma zastosowanie w stosunkach między przewoźnikiem a odbiorcą towaru; natomiast w stosunkach między przewoźnikami zastosowanie znajdzie art. 39 ust. 4 Konwencji CMR, zgodnie z którym bieg terminu przedawnienia należy liczyć od dnia faktycznej zapłaty.

W odpowiedzi na sprzeciw powódka podniosła, że pozwana nie zachowała wymogów wynikających z Konwencji o umowie międzynarodowego transportu drogowego towarów (CMR), tj. nie dokonała pisemnego zastrzeżenia opóźnienia dostawy w 21-dniowym terminie. (...)Łącząca strony sporna umowa przewozu niewątpliwie miała charakter międzynarodowy w rozumieniu Konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) z dnia 19 maja 1956r. (Dz.U. 1962, nr 49, poz. 238). (...)Wobec wyżej przedstawionych rozważań, na podstawie łączących strony umów międzynarodowego przewozu towarów, Konwencji CMR oraz art.481 k.c. orzeczono, jak w pkt I i II sentencji wyroku z dnia 11 września 2013r.

(...)dyplomatycznych, urzędach konsularnych i misjach międzynarodowych. /odwołanie k.3 – 5 odwrót/(...)(...)(...)misjach, misjach specjalnych lub instytucjach międzynarodowych, chyba że umowy międzynarodowe stanowią inaczej. Wynika stąd, że jedynie ratyfikowana umowa międzynarodowa, jako prawo nadrzędne, może wykluczyć zastosowanie polskich przepisów w tym zakresie.

Powód choć powoływał się ogólnie na prawo międzynarodowe, to nie wskazał żadnej podstawy,(...)(...)Sąd z tego względu na marginesie wyjaśni tylko, że zapewnienie przez Państwo godziwych warunków odbywania kary pozbawienia wolności jest jednym z podstawowych wymagań demokratycznego państwa prawnego, znajdującym wyraz w normach prawa międzynarodowego. Wynika to wprost z art. 10 ust. 1 ratyfikowanego przez Polskę Międzynarodowego Paktu Praw Osobistych i Publicznych(...)Przytoczone zasady norm prawa międzynarodowego na gruncie prawa polskiego wyrażają art. 40, 41 ust. 4 i 47 Konstytucji .

(...)z Konstytucją , ratyfikowaną umową międzynarodową lub z ustawą, na podstawie którego zostało wydane orzeczenie, to z tej przyczyny skarga była niedopuszczalna.

(...)ust. 3 Konwencji o Umowie Międzynarodowego Przewozu Drogowego Towarów (CMR) sporządzonej(...)(...)Odnosząc się do prawa materialnego, które miało w tej sprawie zastosowanie wskazać należy, że Konwencja CMR w sposób szczegółowy reguluje prawa i obowiązki stron umowy międzynarodowego przewozu towarów, w tym także zasady odpowiedzialności za opóźnienie w transporcie (art. 17 i nast. (...)Oprócz umowy przewozu międzynarodowego istniała bowiem jeszcze umowa spedycji, w oparciu o którą transport został zorganizowany. (...)(...)ust. 3 Konwencji o umowie międzynarodowego przewozu towarów (CMR) z dnia 19 maja 1956 roku skierował zastrzeżenie na piśmie w terminie 21 dni od dnia pozostawienia towaru do dyspozycji odbiorcy.

Sąd przyjął odpowiedzialność powoda na podstawie art. 3 oraz art. 17 ust. 1 Konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) , przyjmując, że źródłem zobowiązania powoda wobec kontrahenta była umowa przewozu. (...)Pozwany stanął na stanowisku, że powód zawarł z osobą trzecią umowę przewozu w ruchu międzynarodowym, co znajduje potwierdzenie w wyrokach sądowych. (...)Podstawą odpowiedzialności pozwanego pozostawał art. 3 w zw. z art. 17 Konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (dalej jako CMR) sporządzonej w Genewie z 19 maja 1956 roku (załącznik do Dz.U. z 1962 roku nr 49 poz. 238). (...)Ustalenia sądów pozostają bez wpływu na odpowiedzialność pozwanego ponieważ powód nie zawierał z pozwanym umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej przewoźnika drogowego w ruchu międzynarodowym.

(...)między stronami umowy dla kierowcy międzynarodowego; brak przedłożenia karty kierowcy za(...)(...)(...)2014 r. umowy dla kierowcy międzynarodowego. (...)W przedmiotowej sprawie niespornym było, że w dniu 10 sierpnia 2014 r. strony zawarły odpłatną umowę o świadczenie usług przez kierowcę międzynarodowego. (...)Ze zgromadzonego materiału dowodowego wynikał, iż standardowym sposobem wynagradzania kierowców w ruch międzynarodowym było uzupełnianie dietami i ryczałtami wynagrodzeń, które były ustawione na bardzo N. poziomie i tak było również w tym przypadku.

(...)z Konstytucją , ratyfikowaną umową międzynarodową lub z ustawą, na podstawie którego zostało wydane orzeczenie, to uznać należy, że skarga była niedopuszczalna.