Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Jednak saldo zadłużenia, a więc kwota podlegająca zwrotowi, miała być wyrażona we frankach szwajcarskich, po przeliczeniu według kursu nie niższego niż kurs wskazany w aktualnej Tabeli banku. (...)Wprowadzenie „klauzuli waloryzacyjnej” miało na celu zastosowanie oprocentowania ustalonego w oparciu o wskaźniki rynkowe odnoszące się do franka szwajcarskiego, a nie do waluty krajowej. Ustalenie wysokości świadczenia kredytobiorcy w odniesieniu do wartości franka szwajcarskiego było skutkiem a nie przyczyną wprowadzenia mechanizmu indeksacji. (...)Nie stanowi również indywidualnego uzgodnienia postanowień umownych dokonanie przez konsumenta wyboru pomiędzy różnego rodzaju umowami oferowanymi przez przedsiębiorcę (np. między kredytem udzielonym w złotych polskich i kredytem indeksowanym do franka lub euro).

Jako walutę kredytu oznaczono franki szwajcarskie. (...)Oczywistym jest przy tym, że Kredytobiorcy faktycznie nie potrzebowali jakiejkolwiek sumy franków szwajcarskich. (...)Z uwagi bowiem na wyrażenie zobowiązania Kredytobiorcy we frankach szwajcarskich, również całkowity koszt kredytu musiałby zostać wyrażony w walucie obcej a nie polskiej. (...)Bank musiał więc być gotowy by świadczyć w wykonaniu Umowy kwoty bezpośrednio we frankach szwajcarskich, a jedynie na mocy dodatkowego porozumienia stron, do obrotu tego ostatecznie nie doszło.

Powód zaakceptował ofertę kredytu indeksowanego do franka szwajcarskiego jako najkorzystniejszą (zeznania świadka A. J. (1) – k. 116-119). 9 Powód w 2007 r. był prezesem spółki giełdowej. (...)Wprowadzenie „klauzuli waloryzacyjnej” miało na celu zastosowanie oprocentowania ustalonego w oparciu o wskaźniki rynkowe odnoszące się do franka szwajcarskiego, a nie do waluty krajowej. (...)Saldo zadłużenia w momencie zawierania aneksu było zatem wyrażone we frankach szwajcarskich i zmiana charakteru umowy na kredyt walutowy nic w tym zakresie nie zmieniła. Co więcej, postanowienia aneksu nie dopuszczały w istocie możliwości spłaty kredytu we frankach szwajcarskich.

Powód uważał kredyt indeksowany do franka za bezpieczny. (...)Wprowadzenie „klauzuli waloryzacyjnej” miało na celu zastosowanie oprocentowania ustalonego w oparciu o wskaźniki rynkowe odnoszące się do franka szwajcarskiego, a nie do waluty krajowej. Ustalenie wysokości świadczenia kredytobiorcy w odniesieniu do wartości franka szwajcarskiego było skutkiem a nie przyczyną wprowadzenia mechanizmu indeksacji. (...)Nie istnieje zatem żadna podstawa prawna świadczenia spełnionego we frankach szwajcarskich.

Innymi słowy, powód „kupował” od pozwanego franki szwajcarskie, płacąc za nie walutą polską. Franki szwajcarskie stanowiły więc wskaźnik, który wyznaczał wartość spłacanych rat. (...)Natomiast to, że wypłata równowartości kredytu nastąpiła w złotych, nie wpływa ani na kwotę ani na walutę zobowiązania - niezmiennie jest ono zobowiązaniem we frankach szwajcarskich. (...)Kredyt udzielony Powodowi nie jest kredytem w złotych, ale kredytem denominowanym w walucie obcej - franku szwajcarskim.

Podwyższenie raty kredytowej z uwagi na wzrost kursu franka szwajcarskiego jest rekompensowany obniżeniem tej raty w innym czasokresie (gdy kurs franka ulega obniżeniu). (...)Powodowie zwrócili się również do Banku z wnioskiem o zmianę waluty kredytu z franka szwajcarskiego na walutę polską wg kursu z dnia zawarcia umowy. (...)Wskazać ponadto należy, że analiza kursu franka szwajcarskiego z poprzednich lat wskazuje, że w 2004 r. kurs franka przekroczył 3 zł, nie sposób więc uznać, że była to waluta, której kurs jest stały. (...)Od początku zaś obowiązywania umowy kredytu powodowie uprawnieni byli do spłaty kredytu bezpośrednio w walucie kredytu, tj. we franku szwajcarskim, co wynikało z § 21 i 22 ust. 2 pkt 2 a umowy kredytu.

Strona powodowa wskazała, że w dniu zawarcia umowy kredytu kurs franka szwajcarskiego wynosił 1,95 zł. (...)W konsekwencji zobowiązanie M. M. (1) z tytułu umowy kredytu wynosiło 264.377,08 CHF, co stanowiło 953.026,50 zł, po kursie 3,60 zł za franka (...) . (...)Zgodnie z umową bank udzielił kredytobiorcy kredyt indeksowany do waluty obcej franka (...) w kwocie 600.000,00 zł (§1 umowy). (...)Umowa kredytu indeksowanego kursem waluty do franka (...) została zawarta na prowadzoną działalność gospodarczą.

(...)(...)Raty były płatne w PLN. Wysokość raty była wyrażona w CHF, która następnie była przeliczana przez Bank na PLN. Wysokość rat była stała, zaś kwota rat miała być przeliczana według kursu franka szwajcarskiego na dany dzień. (...)Powódka samodzielnie porównywała kurs franka banku udzielającego jej kredytu, z kursem ogłaszanym przez NBP. Raz kurs ten kształtował się na poziomie wyższym, raz niższym, różnicę jednak pomiędzy nimi nie były duże (zeznania powódki – k. 314-317). (...)W literaturze wskazuje się, że tzw. kredyty „denominowane” lub indeksowane do kursu waluty obcej są kredytami w walucie (...) [zob.