Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Powód uważał kredyt indeksowany do franka za bezpieczny. (...)Wprowadzenie „klauzuli waloryzacyjnej” miało na celu zastosowanie oprocentowania ustalonego w oparciu o wskaźniki rynkowe odnoszące się do franka szwajcarskiego, a nie do waluty krajowej. Ustalenie wysokości świadczenia kredytobiorcy w odniesieniu do wartości franka szwajcarskiego było skutkiem a nie przyczyną wprowadzenia mechanizmu indeksacji. (...)Nie istnieje zatem żadna podstawa prawna świadczenia spełnionego we frankach szwajcarskich.

Innymi słowy, powód „kupował” od pozwanego franki szwajcarskie, płacąc za nie walutą polską. Franki szwajcarskie stanowiły więc wskaźnik, który wyznaczał wartość spłacanych rat. (...)Natomiast to, że wypłata równowartości kredytu nastąpiła w złotych, nie wpływa ani na kwotę ani na walutę zobowiązania - niezmiennie jest ono zobowiązaniem we frankach szwajcarskich. (...)Kredyt udzielony Powodowi nie jest kredytem w złotych, ale kredytem denominowanym w walucie obcej - franku szwajcarskim.

Podwyższenie raty kredytowej z uwagi na wzrost kursu franka szwajcarskiego jest rekompensowany obniżeniem tej raty w innym czasokresie (gdy kurs franka ulega obniżeniu). (...)Powodowie zwrócili się również do Banku z wnioskiem o zmianę waluty kredytu z franka szwajcarskiego na walutę polską wg kursu z dnia zawarcia umowy. (...)Wskazać ponadto należy, że analiza kursu franka szwajcarskiego z poprzednich lat wskazuje, że w 2004 r. kurs franka przekroczył 3 zł, nie sposób więc uznać, że była to waluta, której kurs jest stały. (...)Od początku zaś obowiązywania umowy kredytu powodowie uprawnieni byli do spłaty kredytu bezpośrednio w walucie kredytu, tj. we franku szwajcarskim, co wynikało z § 21 i 22 ust. 2 pkt 2 a umowy kredytu.

Strona powodowa wskazała, że w dniu zawarcia umowy kredytu kurs franka szwajcarskiego wynosił 1,95 zł. (...)W konsekwencji zobowiązanie M. M. (1) z tytułu umowy kredytu wynosiło 264.377,08 CHF, co stanowiło 953.026,50 zł, po kursie 3,60 zł za franka (...) . (...)Zgodnie z umową bank udzielił kredytobiorcy kredyt indeksowany do waluty obcej franka (...) w kwocie 600.000,00 zł (§1 umowy). (...)Umowa kredytu indeksowanego kursem waluty do franka (...) została zawarta na prowadzoną działalność gospodarczą.

Przyjęte w symulacji kursy walutowe odpowiadały deprecjacji kursu złotego do franka w skali odpowiadającej różnicy między maksymalnym a minimalnym kursem złotego do franka z ostatnich 12 miesięcy. (...)Okres kredytowania wynosił 360 miesięcy. 8 Uruchomienie kredytu następowało w złotych przy jednoczesnym przeliczeniu w dniu wypłaty na franki szwajcarskie zgodnie z kursem kupna dewiz(...)uruchomienia (§3 ust.8). 9 Spłata kredytu miała nastąpić w 360 miesięcznych ratach (§4 ust.1). (...)W przypadku kredytu denominowanego Harmonogram Spłat jest wyrażony w walucie kredytu. (...)Właściwy wniosek z faktu związania stopy LIBOR z frankiem szwajcarskim jest taki, że po wyeliminowaniu klauzul indeksacyjnych dalsze obowiązywanie umowy (przyjęcie, że jest to umowa ważna) nie jest możliwe.

Teza orzeczenia: Umowa kredytu denominowanego przyznająca bankowi uprawnienie do określenia wysokości kwoty kredytu udostępnianej kredytobiorcy jest nieważna z powodu sprzeczności z ustawą - naruszenie granic swobody umów

Ponadto postanowienia dotyczące „indeksowania” kwoty kredytu (przeliczeń pomiędzy walutami) określają podstawowe świadczenia w ramach zawartej umowy i charakteryzują tę umowę jako podtyp umowy kredytu – umowę o kredyt indeksowany (a raczej denominowany) do waluty obcej. (...)Odrębną kwestią pozostaje jednak istnienie roszczeń o zwrot kwot, które z racji ich zapłaty we frankach szwajcarskich nie mogą być uznawane za zwrot wypłaconego w złotówkach świadczenia banku. (...)Ponadto spłacone we frankach kwoty te nie mogą być zaliczone na poczet sumy, którą powodowie mają obowiązek zwrócić pozwanemu, ponieważ ani umowa, ani ustawa nie określają właściwego kursu po jakim należałoby przeliczyć kwoty uiszczone we frankach szwajcarskich na złote polskie. W związku z tym żądanie zasądzenia od pozwanego na rzecz powodów kwoty we frankach szwajcarskich podlegało zasądzeniu w takim zakresie w jakim znajdowało pokrycie w dokumentach świadczących o wcześniejszej zapłacie kwoty we frankach przez powodów na rzecz banku.

Treść tej umowy wskazuje, że jest to umowa kredytu walutowego (z elementami kredytu denominowanego do waluty obcej), gdyż bank zobowiązał się w niej oddać do dyspozycji kredytobiorców kwotę pieniężną wyrażoną we franku szwajcarskim. (...)Kredytobiorcy złożyli dyspozycję wypłaty kwoty kredytu w ośmiu transzach – czterech w złotych polskich i czterech we frankach szwajcarskich. (...)Tym samym bank sumował wartość wypłaconych środków we frankach szwajcarskich, które zsumowały się do kwoty kredytu (223.623,60 CHF), natomiast nie sumował wypłat w złotych. (...)Brak jest podstaw do przyjęcia, że pozwany nie postawił do dyspozycji powoda kwoty we frankach szwajcarskich.

(...)(...)Raty były płatne w PLN. Wysokość raty była wyrażona w CHF, która następnie była przeliczana przez Bank na PLN. Wysokość rat była stała, zaś kwota rat miała być przeliczana według kursu franka szwajcarskiego na dany dzień. (...)Powódka samodzielnie porównywała kurs franka banku udzielającego jej kredytu, z kursem ogłaszanym przez NBP. Raz kurs ten kształtował się na poziomie wyższym, raz niższym, różnicę jednak pomiędzy nimi nie były duże (zeznania powódki – k. 314-317). (...)W literaturze wskazuje się, że tzw. kredyty „denominowane” lub indeksowane do kursu waluty obcej są kredytami w walucie (...) [zob.