Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

(...)posiadał pełną świadomość różnicy pomiędzy kredytem złotowym, a oferowanym kredytem denominowanym do waluty obcej, a w oparciu o otrzymane dane dokonał własnej analizy opłacalności każdego z produktów finansowych i zgodnie z tym dokonał wyboru kredytu denominowanego we franku szwajcarskim. (...)Jak wynika z wniosku i umowy powód od samego początku zamierzał zawrzeć i zawarł umowę we frankach szwajcarskich. (...)Powód zdecydował się na zaciągnięcie kredytu we franku szwajcarskim z uwagi na atrakcyjność raty, która była znacznie niższa aniżeli w przypadku kredytu złotowego. (...)(...)rozważania ofert i następnie wnioskowania do pozwanego o kredyt dokonał wyboru najkorzystniejszej dla siebie(...)ryzyka związanego z wahaniami kursu franka szwajcarskiego i na tejże podstawie uznał kredyt denominowany we frankach szwajcarskich za całościowo korzystniejszy.

Wówczas najbardziej atrakcyjnymi pod względem ekonomicznym były kredyty we frankach szwajcarskich. (...)Kredytobiorcy mogli spłacać raty kredytu i odsetek zarówno w walucie polskiej, jak też w walucie kredytu, czyli we frankach szwajcarskich. (...)Między stronami bezsporny był fakt zawarcia w dniu 18 lipca 2008 r. umowy kredytu walutowego we frankach szwajcarskich. (...)R. K. przyznał, że z powodem łączyło go kilka umów, w tym również umowa o kredyt w obcej walucie – dokładniej we frankach szwajcarskich.

(...)z (...) Bank S.A. umowę kredytu nr (...) , udzielonego w złotych polskich. (...) Bank S.A. zaprezentowali powodowi możliwość zaciągnięcia kredytu na refinansowanie już posiadanego kredytu waloryzowanego do franka szwajcarskiego. (...)W. I. w dniu 5 grudnia 2011 roku dokonał całkowitej spłaty kredytu udzielonego na podstawie umowy nr (...) z dnia 5 maja 2009 r. frankami szwajcarskimi ( dowód: zaświadczenie k. 27-28 ). (...)W okolicznościach niniejszej sprawy powód postanowił zaciągnąć kredyt hipoteczny waloryzowany do franka szwajcarskiego na spłatę uprzednio zaciągniętego kredytu hipotecznego w złotych polskich, a który byłby preferencyjnie oprocentowany i niósł ze sobą konieczność uiszczania niższej raty. (...)Poniesienie ryzyka kursowego, związanego z możliwością zmiennej wartości franka szwajcarskiego, było rekompensowane przez zastosowanie niższej stopy procentowej, co w porównaniu do oferowanych w dacie zawierania umowy kredytów złotowych było znacznie korzystniejsze.

Doradca (...) pokazywał powódce na komputerze wykresy kształtowania się kursu franka szwajcarskiego. (...)Jednak saldo zadłużenia, a więc kwota podlegająca zwrotowi, miała być wyrażona we frankach szwajcarskich, po przeliczeniu według kursu wskazanego w aktualnej Tabeli banku. (...)Wprowadzenie „klauzuli waloryzacyjnej” miało na celu zastosowanie oprocentowania ustalonego w oparciu o wskaźniki rynkowe odnoszące się do franka szwajcarskiego, a nie do waluty krajowej. Ustalenie wysokości świadczenia kredytobiorcy w odniesieniu do wartości franka szwajcarskiego było skutkiem a nie przyczyną wprowadzenia mechanizmu indeksacji (tą było dążenie do zastosowania niższego oprocentowania i obniżenia przez to odsetkowych kosztów kredytu).

Wprowadzenie „klauzuli waloryzacyjnej” w postaci określenia kwoty kredytu w walucie obcej miało na celu zastosowanie oprocentowania ustalonego w oparciu o wskaźniki rynkowe odnoszące się do franka szwajcarskiego, a nie do waluty krajowej. (...)Nie istnieje zatem żadna podstawa prawna świadczenia spełnionego na rzecz banku we frankach szwajcarskich. Ponadto spłacone we frankach kwoty nie mogą być zaliczone na poczet sumy, którą powodowie mają obowiązek zwrócić pozwanemu, ponieważ ani umowa, ani ustawa nie określają właściwego kursu po jakim należałoby przeliczyć kwoty uiszczone we frankach szwajcarskich na złote polskie. (...)O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 kc , przyjmując za termin płatności kwoty we frankach szwajcarskich 14 dzień od doręczenia pozwanemu odpisu pozwu.

Otrzymali informację z Banku jaka jest rata we frankach. (...)Należy zatem opowiedzieć się za dopuszczalnością zawarcia przez umowy o kredyt indeksowany do waluty franka szwajcarskiego, w dacie zawarcia umowy kredytowej stanowiącej przedmiot niniejszego postępowania. (...)(...)kursu przyjętego dla przeliczeń kwoty kredytu ze złotych polskich (PLN) do franka szwajcarskiego (CHF), a następnie przeliczeń wysokości wymaganej spłaty z franka szwajcarskiego na złoty polski. (...)Wartość franka szwajcarskiego przyjęta została jedynie jako wskaźnik waloryzacji poszczególnych rat podlegających spłacie.

Powodowie spotkali się z doradcą kredytowym (...) Banku S.A. , który poinformował powodów, że nie mają zdolności kredytowej do zaciągnięcia kredytu w złotych polskich i zaproponował powodem kredyt indeksowany kursem franka szwajcarskiego. (...)Indeksacja do franka szwajcarskiego stanowiła jedynie dodatkowe postanowienia umowne, nie zmieniające charakteru kredytu. (...)Natomiast wartość franka szwajcarskiego przyjęta została jedynie jako wskaźnik waloryzacji poszczególnych rat podlegających spłacie. (...)W świetle powyższego Sąd uznał kwestionowane przez powodów klauzule umowne przewidujące mechanizm indeksacji do franka szwajcarskiego zobowiązań stron umów kredytu za niedozwolone postanowienia umowne.

Kwota kredytu została nominowana do franka szwajcarskiego, wg kursu kupna walut dla CHF, obowiązującego w Banku w dniu uruchomienia całości kredytu lub jego poszczególnych transz – w przypadku wypłaty kredytu w transzach (§ 2 ust. 1). (...)Powodowie składając zeznania nie byli nawet w stanie określić, ile wynosiła rata kredytu z umowy, której dotyczy niniejsze postępowanie przed i po wzroście kursu franka szwajcarskiego, kiedy przestali całkowicie spłacać raty kredytowe z tytułu tej umowy, ani też ile rat pozostało im do spłaty. (...)Powodowie w toku postępowania nie wykazali, że kursy kupna CHF ustalone przez Bank w dniu uruchomienia poszczególnych transz kredytu były nieprawidłowe, w szczególności aby kurs franka szwajcarskiego ustalony przez Bank odbiegał do aktualnego kursu tej waluty ukształtowanego przez rynek walutowy. (...)Wzrost kursu franka szwajcarskiego jest wynikiem oddziaływania zwykłych czynników ekonomicznych, a pozwany nie miał możliwości określenia jego ostatecznej wartości.