Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Należało zatem stwierdzić, że między stronami została zawarta umowa kredytu denominowanego we frankach szwajcarskich, a nie umowa kredytu złotowego. (...)Zatem powodowie mieli możliwości spłacania kredytu frankami szwajcarskimi od samego początku obowiązywania umowy. (...)Po przeliczeniu również według kursu franka szwajcarskiego z bankowej tabeli kredyt podlegać miał ratalnej spłacie w złotych. (...)Wyłączenie mechanizmu waloryzacji i pominięcie odesłania do kursu kupna franka czyni niemożliwym określenie podlegającej wypłacie w złotych kwoty kredytu oznaczonego we frankach, tym samym odpada realizacja funkcji umowy o kredyt w złotych denominowany kursem franka.

Przedstawiciel banku zaproponował umowę kredytu powiązanego z frankiem szwajcarskim, argumentując, że kredyt tego rodzaju jest bardziej korzystny, zdolność kredytowa powodów przy takim kredycie jest większa, a frank szwajcarski jest stabilną walutą. Nie tłumaczono powodom modelu umowy ani roli franka szwajcarskiego w umowie. Nie była omawiana kwestia, co się stanie, gdy kurs franka szwajcarskiego wzrośnie. Nie przedstawiono powodom historycznych zmian kursu franka szwajcarskiego ani symulacji wzrostu salda lub raty w złotych przy konkretnym wzroście kursu franka szwajcarskiego.

Tam przedstawiono im ofertę kredytu denominowanego do franka szwajcarskiego, wskazując, że jest to najbardziej korzystny kredyt, a frank szwajcarski jest bardzo stabilną walutą. (...)Od dnia 21 listopada 2016r., powodowie spłacali raty kredytu we frankach szwajcarskich. (...)Dalej Trybunał, odnosząc się już bezpośrednio do kredytu denominowanego do franka szwajcarskiego wskazał, że w przypadku takiej umowy dyrektywa 93/13 nakłada na bank dwa obowiązki. (...)Za pomocą klauzuli denominacyjnej powodowie zostali w sposób nieuzasadniony obciążeni całością ryzyka deprecjacji franka szwajcarskiego w okresie do uruchomienia kredytu oraz całością ryzyka aprecjacji franka szwajcarskiego przez cały okres spłaty kredytu.

W dniu 30 września 2011 r. został zawarty kolejny aneks do umowy kredytu, na mocy którego uzyskali możliwość spłacania go bezpośrednio we frankach szwajcarskich. (...)Powód skontaktował się i podjął rozmowy z D. Z. na temat kredytu powiązanego z frankiem szwajcarskim. (...)Dalej Trybunał, odnosząc się już bezpośrednio do kredytu denominowanego do franka szwajcarskiego wskazał, że w przypadku takiej umowy dyrektywa 93/13 nakłada na bank dwa obowiązki. (...)Za pomocą klauzuli przeliczeniowej powodowie zostali w sposób nieuzasadniony obciążeni całością ryzyka deprecjacji franka szwajcarskiego w okresie do uruchomienia ostatniej transzy kredytu oraz całością ryzyka aprecjacji franka przez cały okres spłaty kredytu.

Podał, że na wniosek powodów 30 kwietnia 2008 roku pozwany dokonał konwersji ich zobowiązania na kredyt dewizowy we frankach szwajcarskich (CHF). (...)Pozwany dąży do przekonania Sadu odwoławczego, że Sąd(...)w istocie strony łączy umowa kredytu dewizowego a spłaty miały być realizowane we frankach szwajcarskich lub faktycznie w złotych polskich,(...)bez względu na zarzuty co do abuzywności niektórych jej postanowień. (...)Z treści aneksu nie wynika ile franków szwajcarskich powodowie są winni bankowi. Mowa jest jedynie o tym, że ich dotychczasowe zadłużenie zostaje przekształcone z długu w złotych polskich na dług we frankach szwajcarskich po kursie sprzedaży franka szwajcarskiego wskazanym w tabelach banku.

Zaznaczyli, że zawarli umowę tzw. „kredytu indeksowanego frankiem szwajcarskim”, która nie stanowi kredytu w walucie obcej, lecz kredyt w złotówkach, a waluta obca stanowi jedynie miernik wartości. (...)Pomimo że powodowie posiadali uprzednio kredyt indeksowany do CHF w (...) Banku S.A. oraz kredyt w PLN w Banku (...) S.A. i mimo że pozwana zaoferowała im również kredyt w PLN, byli zdecydowani na kredyt denominowany we frankach szwajcarskich. (...)Argumentacja powodów opierała się na błędnym założeniu, jakoby walutą umowy kredytu nie był frank szwajcarski, a sama umowa miała charakter kredytu udzielonego i wypłaconego w złotówkach, jedynie waloryzowanego do kursu franka szwajcarskiego. (...)Powodom znana była od początku kwota wysokości zobowiązania wyrażonego w walucie obcej (franku szwajcarskim).

W toku procedury wnioskowania o kredyt był informowany zarówno o warunkach kredytu złotowego oraz kredytu denominowanego udzielanego we frankach szwajcarskich. (...)Powód w chwili zawierania umowy kredytu miał świadomość istnienia ryzyka kursowego oraz zmienności kursu franka szwajcarskiego. (...)(...)rozważania ofert i następnie wnioskowania do pozwanego o kredyt dokonał wyboru najkorzystniejszej dla siebie(...)ryzyka związanego z wahaniami kursu franka szwajcarskiego i na tejże podstawie uznał kredyt denominowany we frankach szwajcarskich za całościowo korzystniejszy. (...)(...)obecnie znalazł się powód spłacający kredyt denominowany frankiem szwajcarskim, nie jest następstwem stosowania przez(...)szczególności wynika ze wzrostu kursu franka szwajcarskiego do waluty krajowej. ( tak Sąd Apelacyjny w Warszawie w sprawie I A Ca 681/18).

Do tego zostaje doliczona prowizja banku w wysokości 1.535,85 franków szwajcarskich, co daje łącznie stopę kredytu 255.260,26 franka szwajcarskiego. (...)Czyli pozostało do, do zwrotu 143.493,82 franka szwajcarskiego. (...)No, rzeczywiście bank udzielił kredytu we frankach szwajcarskich. (...)Pozwana nie musiała brać kredytu denominowanego we frankach szwajcarskich, powódka... pozwana, przepraszam, mogła sobie wziąć kredyt w złotówkach, świadomie wzięła kredyt licząc na to, że na tym zyska.