Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Teza orzeczenia: Stwierdzenie, że "nie udało się doręczyć świadkowi wezwania" nie jest równoznaczne z dokonaniem prawidłowego ustalenia, że "nie można mu było doręczyć wezwania", wymaganego dla możliwości postąpienia w sposób określony w art. 391 § 1 k.p.k. bądź też w art. 391 § 2 k.p.k.

Zaoczne rozliczanie świadka z niekonsekwencji i sprzeczności, w rezultacie czego doszło do stwierdzenia zawinienia oskarżonego T. D. godzi w podstawowe zasady prawa do obrony. (...)(...)zapewnieniu oskarżonemu rzetelnego procesu i prawa do obrony (zob. wyrok SN z dnia 19.11.2009 r., V KO 63/09, LEX nr 550553 oraz wyrok SN z dnia 23.06.2010 r., III KK 265/09, LEX nr 598843). (...)W polskim procesie karnym podstawową gwarancją procesową jest prawo oskarżonego do obrony, wyrażone w art. 6 k.p.k. (...)pkt d Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, gdyż poprzez uniemożliwienie oskarżonemu zadawania pytań głównemu świadkowi oskarżenia na kontradyktoryjnej rozprawie, został on pozbawiony prawa do rzetelnego i sprawiedliwego procesu.

Sformułowanie tego zarzutu - niezwykle lakoniczne , ogólnikowe, bez podania konkretnych przykładów istotnych naruszeń, przyporządkowanych do konkretnej normy prawa procesowego, z pewnością nie ułatwia rzeczowego odniesienia się do treści tego zarzutu. (...)Nadto z samych zabezpieczonych treści (rozmów telefonicznych, sms-ów, rozmów na komunikatorze (...) czy (...) ) często wynikają określone, podawane tam daty (np. daty wyjazdu/przyjazdu, zakupu biletów lotniczych), a także dane pozwalające na identyfikację komunikujących się ze sobą osób. (...)(...)w postaci wynagrodzenia kurierów, biletów lotniczych, opłat hotelowych - jak już wspomniano - były znaczące i musiały się w ogólnym rozrachunku zwrócić. (...)Obrońca - jak się wydaje - nie dostrzegł istotnej w sprawie okoliczności, a mianowicie tego, że Sąd I instancji wniosków tych nie uwzględnił w toku rozprawy, do czego miał pełne prawo w świetle dyspozycji art. 387 §2 kpk ( a contrario ).

Teza orzeczenia: Fakt udzielenia pełnomocnictwa procesowego sam w sobie nie daje podstawy do wniosku zawarcia przez mocodawcę udzielającego pełnomocnictwa umowy zlecenia. Dla tego ostatniego istotne jest zbadanie przyczyn (causy) podjęcia w tym względzie czynności prawnej.

W końcu strona pozwana wskazała, że powód nie ma racji twierdząc, że spółki z o.o. nie mają prawa do udzielania pomocy prawnej w zakresie także zastępstwa procesowego. (...)Wynagrodzenie spółki (...) zależało od wygrania danej sprawy, więc logiczne i oczywiste jest, że spółka (...) zastrzegła sobie prawo do wskazania osoby pełnomocnika procesowego. (...)W reasumpcji swojego wywodu Sąd I instancji zaznaczył, że fakt przeświadczenia strony pozwanej o prawie prawo do świadczenia pomocy prawnej w(...)(...)Strona pozwana miała pełne prawo zaufać wyborowi spółki (...) , ale w momencie, gdy umocowała powoda do reprezentowania jej w procesie, a powód wniósł pozew to pomiędzy stronami procesu nawiązał się stosunek prawny zlecenia, w którym prawa i obowiązki stron są jasno określone.

We wcześniejszym testamencie z dnia 21 kwietnia 2010 r. spadkodawca pozbawił prawa do zachowku swoją córkę I. H. podając, że otrzymała ona już należną kwotę udokumentowaną aktem notarialnym nr (...) i do sprawy (...) Spadkodawca był dwukrotnie żonaty. (...)Koszt biletów lotniczych wynosił 2.000 dolarów. (...)Po drugie, Sąd odwoławczy wiążą zarzuty dotyczące naruszenia prawa procesowego (tak m.in. uchwała 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2008 r., III CZP 49/07, OSNC z 2008 r., z.6, poz.55). (...)Podobnie, wnioski dowodowe powódki nie były ukierunkowane na wykazanie, że w chwili śmierci w majątku spadkodawcy pozostawały jakieś wartościowe prawa i przedmioty.

W orzecznictwie i doktrynie podkreśla się, że treść przepisu art. 73 p.w.r.a.p. traktując o odjęciu prawa własności nieruchomości z mocy prawa za odszkodowaniem, sam przez się(...)czyli za bezprawne pozbawienie wykonywania prawa własności (por. glosa M. Wolanina OSP 2002,nr7-8,s.l06). (...)Powód wniósł pozew w dniu 29 grudnia 2005 r. zatem należy mu się wynagrodzenie za okres od 29 grudnia 1995 r. do 31.12.1998 r., bowiem od 1 stycznia 1999 r. własność nieruchomości przeszła z mocy prawa na Gminę (...) . (...)Tak więc brak jest podstaw do uwzględnienia zarzutów naruszenia prawa materialnego i procesowego podniesionych w tym zakresie w pkt 1—3 apelacji pozwanego. (...)Nie ulega wątpliwości, że właściwe uznanie długu, w braku odmiennego zastrzeżenia, obejmuje zrzeczenie się zarzutu przedawnienia (wyrok SN z 19.03.1997 r., II CKN 46/97 , OSNC 1997/10, poz. 143; B. Kordasiewicz, Problematyka dawności [w:] System Prawa Prywatnego, t. 2, 2008, s. 565).

Teza orzeczenia: bez tezy

(...)września 1997 roku o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego przysługującego osobom fizycznym w prawo własności i orzekł o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego ustanowionego na rzecz(...)w kw nr (...) w prawo własności (d: decyzja k. 92). (...)W prawie rzeczowym użytkowanie oznacza ograniczone prawo rzeczowe określone w art. 252 k.c. , instytucję odrębną od użytkowania wieczystego, uregulowanego w tytule II drugiej księgi kodeksu cywilnego . (...)Podobieństwo to spowodowało dopuszczenie możliwości nabycia prawa użytkowania wieczystego nieruchomości, na której takie prawo zostało wcześniej ustanowione, przez zasiedzenie biegnące przeciwko jej użytkownikowi wieczystemu, który nie wykonywał związanego z tym posiadania. (...)Nie jest zatem dopuszczalne powstanie prawa użytkowania wieczystego przez zasiedzenie.

Teza orzeczenia: Warunkiem stosowania obligatoryjnego nadzwyczajnego złagodzenia kary, przewidzianego w art. 60 § 3 k.k., jest: 1) przekazanie przez sprawcę przestępstwa popełnionego we współdziałaniu z co najmniej dwiema osobami, 2) organowi powołanemu do ścigania przestępstw, niezależnie od tego, na jakim etapie prowadzonego w tej sprawie postępowania (...)

W orzecznictwie trafnie zaznacza się5, że unormowanie art. 60 § 3 k.k. może być podstawą zarzutu rażącej obrazy prawa materialnego, przewiduje bowiem nakaz stosowania (obligatoryjny) wobec sprawcy instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary w razie stwierdzenia wskazanych w tym przepisie warunków. Wykazanie zatem, że mimo zaistnienia tych warunków, sąd nie zastosował wskazanego przepisu, mieści się w ramach prawidłowo postawionego zarzutu obrazy prawa materialnego, niezależnie od faktu, że zarzut ten został skierowany przeciwko wymiarowi kary. Uznając więc, że skarżący postawił zarzut obrazy przepisu prawa materialnego, konieczne stało się dokładne przeanalizowanie, czy w realiach niniejszej sprawy w stosunku do czynu przypisanego oskarżonemu R. T. należało zastosować art. 60 § 3 k.k. (...)Brak przy tym jakichkolwiek racji, aby traktować owych dostawców lub odbiorców odmiennie wówczas, gdyby z powodu taktyki śledztwa lub innych przyczyn wyłącznie proceduralnych, a zatem niezwiązanych z wykładnią analizowanego przepisu prawa materialnego, sądzeni byli w odrębnych postępowaniach.

Teza orzeczenia: Na podstawie całokształtu zeznań pokrzywdzonego nie można ustalić ponad wszelką wątpliwość, czy pokrzywdzony mógł rozpoznać oskarżonego, bo go rozpoznał i zapamiętał z inkryminowanego zajścia, czy też mógł "rozpoznać" jako osobę wytypowaną w toku ustaleń poczynionych po zdarzeniu.

Oskarżony S. C. , zarówno w postępowaniu przygotowawczym, jak też w każdorazowo w postępowaniu jurysdykcyjnym nie przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i korzystał z prawa odmowy składania wyjaśnień (k. 130 – 131, 177 odwr, 326odwr., 457). (...)Oczywistym jest, że osoba poszkodowana na prawo czynić własne ustalenia, co do sprawców, jednakże prawo to nie może skutkować rzucaniem niepotwierdzonych dowodami oskarżeń, zaś obowiązkiem organów ścigania jest szybkie weryfikowanie tego typu twierdzeń. (...)(...)587 – 589 oraz biletem lotniczym k. 176, 241), po przesłuchaniu w charakterze świadków członków jego rodziny, jak też osób, za pośrednictwem których nabył on bilet lotniczy do Polski, a którzy zeznawali(...)