Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

9 października 2023 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w następującym składzie:

Przewodniczący SSO Małgorzata Kosicka

po rozpoznaniu 9 października 2023 r. na posiedzeniu niejawnym w Warszawie

sprawy z powództwa R. G.

przeciwko Dyrektorowi Okręgowemu Służby Więziennej w W.

o uchylenie kary dyscyplinarnej

oddala odwołanie;

zasądza od R. G. na rzecz Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w W. 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt VII P 46/21

UZASADNIENIE

Powód R. G. wniósł odwołanie od Orzeczenia Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w W. wydanego w postępowaniu odwoławczym 7 grudnia 2021 r. (zwane dalej „Orzeczeniem") utrzymującego w mocy orzeczenie Dyrektora Aresztu Śledczego w W. - (...) nr (...) z 1 października 2021 r. znak (...) o ukaraniu, tj. wymierzeniu kary dyscyplinarnej - wydalenia ze służby, zaskarżając je w całości.

Przedmiotowemu Orzeczeniu zarzucił naruszenie:

1. art. 230 ust. 1 i ust. 2 ustawy o Służbie Więziennej poprzez jego nieprawidłowe zastosowanie i bezzasadne uznanie, że Powód dopuścił się naruszenia dyscypliny służbowej;

2. art. 247 ustawy o Służbie Więziennej poprzez nieustalenie i nierozważenie przez organ dyscyplinarny całokształtu okoliczności sprawy z uwagi na niezebranie całego materiału dowodowego, w szczególności nieprzeprowadzenie dowodu z zeznań świadków w osobach: funkcjonariusza Służby Więziennej P. Z. oraz A. G., którzy to świadkowie posiadali informacje istotne dla rozpoznania niniejszej sprawy;

3. art. 249 ust. 1 ustawy o Służbie Więziennej poprzez naruszenie zasady obiektywizmu, zasady domniemania niewinności oraz jednostronną ocenę materiału dowodowego, polegającą na jego dowolnej analizie, z naruszeniem zasad prawidłowego rozumowania oraz zasady domniemania niewinności, a przez to bezzasadne uznanie, że Powód dopuścił się naruszenia dyscypliny służbowej, Regulaminu nr (...) w sprawie zasad etyki zawodowej funkcjonariuszy i pracowników Służby Więziennej oraz złożonego ślubowania,

4. § 5 Regulaminu nr (...) Dyrektora Generalnego Służby Więziennej z 18 października 2010 r. w sprawie zasad etyki zawodowej funkcjonariuszy i pracowników Służby Więziennej poprzez jego nieprawidłowe zastosowanie i bezzasadne uznanie, że Powód dopuścił się naruszenia zasad etyki zawodowej.

Mając powyższe na względzie powód wniósł o:

1. uchylenie kary dyscyplinarnej - wydalenia ze służby nałożonej Orzeczeniem Dyrektora Aresztu Śledczego w W. - (...) nr (...) z 1 października 2021 r. (...), utrzymanej w mocy Orzeczeniem Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w W. z 7 grudnia 2021 r.;

2. przywrócenie Powoda do służby, ewentualnie o przekazanie sprawy organowi dyscyplinarnemu pierwszej instancji do ponownego rozpoznania;

3. zasądzenie od Pozwanego na rzecz Powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z kwotą 17 zł tytułem uiszczonej opłaty skarbowej od pełnomocnictwa wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego zgodnie z treścią art. 98 § l kodeksu postępowania cywilnego,

ewentualnie, z ostrożności procesowej na wypadek uznania przedstawionych powyżej zarzutów za niezasadne, pełnomocnik powoda zarzucił rażącą niewspółmierność kary dyscyplinarnej wymierzonej Powodowi w stosunku do stopnia winy, w szczególności biorąc pod uwagę fakt, że Powód nie dopuścił się naruszenia art. 178a kodeksu karnego, bowiem przestępstwo to można popełnić wyłącznie umyślnie, natomiast do popełnienia przez Powoda czynu doszło nieumyślnie, zatem nie podlega on odpowiedzialności karnej z tytułu naruszenia art. 178a § 1 kodeksu karnego i wniósł o zmianę zastosowanej kary na karę względniejszą dla Powoda.

W uzasadnieniu odwołania wskazano, że 7 grudnia 2021 r. zostało wydane w postępowaniu odwoławczym Orzeczenie Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w W. znak (...) (...) utrzymujące w mocy Orzeczenie Dyrektora Aresztu Śledczego w W. - (...) z 1 października 2021 r. nr (...) o ukaraniu, tj. wymierzeniu plut. R. G. - starszemu oddziałowemu działu ochrony, kary dyscyplinarnej wydalenia ze służby. W uzasadnieniu Orzeczenia wskazane zostało m.in., że popełnienie czynu określonego w postawionym Powodowi zarzucie stanowi postępowanie sprzeczne ze złożonym ślubowaniem, postępowanie wbrew obowiązkom określonym w § 5 Regulaminu nr (...) Dyrektora Generalnego Służby Więziennej z 18 października 2010 r. w sprawie zasad etyki zawodowej funkcjonariuszy i pracowników Służby Więziennej, zaś Powód dokonując ww. czynu naruszył dyscyplinę służbową określoną w art. 230 ust. 1 i ust. 2 ustawy o Służbie Więziennej. Ponadto wskazano, że sposób działania Powoda był niedopuszczalny i niegodny funkcjonariusza publicznego, a także złamał on wszystkie zasady wynikające z przytoczonego regulaminu. W ocenie organu wydającego orzeczenie, Powód stracił swój autorytet oraz wiarygodność w odbiorze społecznym, co przekłada się na utratę zaufania do organów Państwa. Wskazane zostało również, że funkcjonariusz i pracownik, zarówno w służbie jak poza służbą lub pracą, powinien zachowywać się w sposób praworządny, odpowiadający godności funkcjonariusza publicznego, unikać zachowań i sytuacji, które mogą godzić w dobre imię Służby Więziennej lub godność innych osób, dbać o społeczny wizerunek Służby Więziennej, podejmując działania służące budowaniu zaufania do niej.

W odniesieniu do powyższego wskazano, że orzeczenie wydane zostało z naruszeniem szeregu przepisów prawa, dlatego też nie powinny się ono ostać w obrocie prawnym. Powód powołał się na art. 230 ust. 1 ustawy o służbie więziennej wskazując, że dopiero w sytuacji, gdy określone zachowania funkcjonariusza (działania, zaniechania) zostaną potwierdzone prawomocnym orzeczeniem, będą mogły być one ocenione jako naruszenie obowiązków służbowych sensu stricto tj. naruszenie dyscypliny służbowej. Kolejno powód wskazał na okoliczności, w jakich doszło do zdarzenia z 21 lipca 2021 r. i zaznaczył, że mając na względzie okoliczności zdarzenia należy zwrócić uwagę na okoliczność, że powód swoim zachowaniem nie wypełnił znamion czynu określonego art. 178a § 1 kodeksu karnego, ponieważ zgodnie z nim „Kto znajdując się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego, prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2." Podkreślono, że przestępstwo to można popełnić wyłącznie umyślnie, w zamiarze bezpośrednim lub ewentualnym. Wynika to z ugruntowanego stanowiska zarówno doktryny, jak i judykatury. Powód powołał się na orzecznictwo Sądu Najwyższego który wskazał, że nie ulega wątpliwości, że Kodeks karny zna jedynie postać umyślną przestępstwa prowadzenia pojazdu w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego - art. 178a § 1 k.k. Działanie nieumyślne nie jest zatem penalizowane przez polską ustawę karną" (postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 26 lipca 2017 r., sygnatura akt: V KK 125/17). W oparciu o powyższe powód wskazał, że w przypadku błędu sprawcy polegającego na uznaniu, że stężenie alkoholu nie osiągnęło granicy stanu nietrzeźwości, nie można przypisać mu winy, a w konsekwencji odpowiedzialności za przestępstwo z art. 178a § 1 k.k.

Kolejno powód powołał się na panujące w doktrynie poglądy wskazując, że zdaniem R.A. S. nie można przypisać sprawcy przestępstwa z art. 178a § 1 kodeksu karnego, „gdy miał podstawy sądzić, że spożyty przez niego alkohol - ze względu na znaczny czas od wprowadzenia do organizmu - uległ spaleniu, a nie nastąpiło to z powodu zbyt powolnego metabolizmu, o którym sprawca nie wiedział" (Glosa do post. SN z 10 września 2008 r., V KK 160/08, Prok. i Pr. 2009, Nr 4, s. 169), i wskazał, że taka sytuacja wystąpiła w sprawie.

Wskazano też, że orzeczenie o ukaraniu zostało wydane przedwcześnie. Postępowanie karne do dnia złożenia odwołania nie zostało zakończone, nie można zatem na obecnym etapie stwierdzić, że Powód w jakikolwiek sposób naruszył przepisy prawa, złożone ślubowanie czy też dobre imię Służby Więziennej. Skoro bowiem powodowi nie można przypisać winy z art. 178a § 1 kodeksu karnego, nie można również stwierdzić naruszenia przez powoda dobrego imienia Służby Więziennej, a tym samym popełnienie deliktu dyscyplinarnego. Dopóki nie zostanie wydany prawomocny wyrok w postępowaniu karnym, w stosunku do powoda należy stosować zasadę domniemania niewinności. Kolejno powód powołał się na art. 249 ustawy o Służbie Więziennej wskazując, że zgodnie z ust. 1 „przełożony dyscyplinarny i rzecznik dyscyplinarny są obowiązani badać oraz uwzględnić okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i niekorzyść obwinionego, natomiast ust. 2 wskazuje, że obwinionego uważa się za niewinnego, dopóki jego wina nie zostanie udowodniona i stwierdzona prawomocnym orzeczeniem. Niedające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na korzyść obwinionego”. Nie można również uznać, że zasadę tę obala przyznanie się powoda do winy. Przyznanie się do zarzucanego mu czynu spowodowane było pozostawaniem przez powoda w usprawiedliwionym błędzie co do okoliczności stanowiącej znamię czynu zabronionego.

Kolejno powód wskazał, że nie można zgodzić się również z argumentem zawartym w uzasadnieniu orzeczenia, a dotyczącym próby uniknięcia przez powoda odpowiedzialności karnej lub określenia przedstawionej opinii jako jedynie linię obrony. Powód powołał się na przepisy kodeksu postępowania karnego, które przewidują wprost prawo oskarżonego do obrony. Powyższe oznacza, że może podjąć on wszelkie działania, ażeby wykazać swoją niewinność. W żadnym razie nie jest to tożsame z próbą uniknięcia odpowiedzialności za swoje zachowanie. Nadto wniosek, że stenogram z interwencji dowodzi, jakoby powód w jej trakcie naruszał zasady etyki zawodowej w celu uniknięcia odpowiedzialności za swoje zachowanie spowodowany jest wyłącznie złą wolą organu. Cała sytuacja była niestandardowa, bo nawet funkcjonariusze przeprowadzający kontrolę używali wulgaryzmów oraz stwierdzeń niejednoznacznych, których właściwej treści nie można wywieść z kontekstu ich wypowiedzi. Również stenogram z czynności wskazuje, iż wiele fragmentów nagrania jest niewyraźna. Działanie powoda nie mogło wypełniać znamion przestępstwa, inaczej stałoby się to przedmiotem dodatkowego zarzutu, zaś żaden dodatkowy zarzut nie został powodowi postawiony. Stwierdzenia zawarte w uzasadnieniach Orzeczeń pozostają zatem nieuprawnione.

Następnie wskazano, że materiał dowodowy zgromadzony podczas postępowania dyscyplinarnego zarówno w I jak i w II instancji posiada braki, które w ocenie strony powodowej, miały istotny wpływ na treść wydanych orzeczeń. Z akt postępowania dyscyplinarnego wynika, że akta postępowania karnego udostępnione w postępowaniu dyscyplinarnym kończą się wraz z dniem 27 lipca 2021 r. Po tej dacie nie został przekazany dalszy materiał dowodowy kluczowy dla sprawy. Powód wskazał, że 18 sierpnia 2021 r. wystosowany został wniosek o przedłużenie postępowania dyscyplinarnego najpierw do Dyrektora Aresztu Śledczego w W. - (...), a następnie do Dyrektora Okręgowego. 19 sierpnia 2021 r. wydane zostało postanowienie o przedłużeniu czynności dowodowych, w którym nałożony został obowiązek szczegółowego i rzetelnego zbadania wszystkich aspektów sprawy. Obowiązek ten nie został zrealizowany, bowiem przed wydaniem orzeczenia w przedmiotowej sprawie organ powinien zwrócić się do organów postępowania karnego w celu aktualizacji i uzupełnienia materiału dowodowego, w szczególności biorąc pod uwagę fakt, że ustawa o Służbie Więziennej nie przewiduje przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego, o czym świadczy treść art. 259 ust. 1, zgodnie z którym „W sprawach nieuregulowanych w niniejszej ustawie do postępowania dyscyplinarnego stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego w zakresie dotyczącym wezwań, terminów, doręczeń i świadków, z wyłączeniem możliwości nakładania kar porządkowych."

Powód zaznaczył, że w toku postępowania karnego obrońca powoda złożył wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu toksykologii, która ma kluczowe znaczenie dla rozpoznania sprawy. Niestety, organ postępowania karnego do tej pory nie rozstrzygnął tego wniosku. W związku z tym powód prywatnie zlecił przygotowanie przedmiotowej opinii, która została sporządzona dopiero 14 października 2021 r.

W dalszej części odwołania powód powołał się na prywatną opinię sporządzoną przez biegłego dr n. farm. W. S., który wskazał, że (...) jest asfaltowo - kauczukową masą bitumiczną mającą szerokie zastosowanie przy wykonywaniu bezspoinowych izolacji wodochronnych w częściach podziemnych różnych budowli, powłok przeciwwilgociowych, hydroizolacji zbiorników. Z uwagi na zawartość ksylenu, nawet krótkotrwałe narażenie na kontakt z preparatem może powodować takie objawy jak bóle i zawroty głowy, nudności, wymioty, dolegliwości żołądkowe, podrażnienie błon śluzowych nosa i gardła. Dodatkowo przy kontakcie ze skórą występuje podrażnienie i zaczerwienie w miejscu kontaktu. Może powodować zaczerwienie i ból w wyniku kontaktu z gałką oczną. Przy dłuższym narażeniu na styczność z preparatem pojawiają się problemy z wątrobą, zaburzenie pracy wątroby oraz problemy z sercem, a cięższe przypadki zatrucia mogą doprowadzić do marskości. Symptomy zatrucia mogą wystąpić z opóźnieniem, nawet po kilku godzinach. Narażenie na ksylen (będący składnikiem rozpuszczalnika organicznego w (...)) może powodować zmiany aktywności niektórych enzymów, a także ma udział w detoksykacji alkoholowej - mogło wpłynąć na aktywność dehydrogenazy alkoholowej i zaburzyć metabolizm alkoholu w organizmie Powoda. Nie można również wykluczyć, że toksyczne oddziaływanie rozpuszczalników mogło nasilić złe samopoczucie i ograniczyć subiektywne rozeznanie odnośnie stanu nietrzeźwości. Jak wynika zatem z opinii biegłego, skutki po pracy z (...) oraz skutki odczuwalne po spożyciu alkoholu mogą być tożsame. Nie powinno być zatem wątpliwości, że Powód mógł uznać, że jego złe samopoczucie spowodowane jest nie przez znajdowanie się w stanie nietrzeźwości, a przez całodniową pracę z (...), które to skutki odczuwał już podczas pracy i po jej zakończeniu.

Z powyższego wynika, że powód w chwili zarzucanego czynu działał pod wpływem błędu, gdyż nie dopuszczał możliwości pozostawania pod wpływem alkoholu. Zatrucie chemikaliami spowodowało jednak spowolnienie metabolizmu alkoholu oraz objawy, które nie pozwoliły stwierdzić faktu pozostawania pod wpływem alkoholu.

Kolejno podkreślono, że organ w odwoławczym postępowaniu dyscyplinarnym nie przeprowadził dowodów z przesłuchania świadków w osobach A. G. oraz funkcjonariusza Służby Więziennej P. Z., które to osoby miały bezpośredni kontakt z powodem 20 lipca 2021 r. oraz posiadają wiedzę na temat wykonywanych przez Powoda w tym dniu prac, odczuwania przez powoda objawów zatrucia oraz ilości wypitego przez niego alkoholu. W ocenie powoda, organ dyscyplinarny w prowadzonym przez siebie postępowaniu nie pochylił się zatem w odpowiedni sposób nad okolicznościami stanowiącymi istotę zdarzenia.

Organ (Dyrektor Aresztu Śledczego w W. - (...)) postępowania dyscyplinarnego wymierzył Powodowi karę najsurowszą, zaś organ drugiej instancji utrzymał ją w mocy, pomimo że ustawa o Służbie Więziennej przewiduje aż 7 rodzajów kar dyscyplinarnych, takich jak m. in. nagana, ostrzeżenie, wyznaczenie na niższe stanowisko służbowe, czy też obniżenie stopnia.

Biorąc pod uwagę całokształt przedstawionych okoliczności, brak jest podstaw do wymierzenia powodowi najbardziej dotkliwej kary, szczególnie biorąc pod uwagę dotychczasową postawę powoda oraz nienaganne wykonywanie przez powoda obowiązków służbowych, jak i nienaganny przebieg służby (odwołanie z 21 grudnia 2021 r. k.3-44 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie pozwany wniósł o jego oddalenie. Ponadto wniósł o przeprowadzenie dowodu z akt postępowania dyscyplinarnego i zgromadzonych w nim dowodów - w całości co do faktu popełnienia przez powoda-obwinionego zarzucanego mu czynu dyscyplinarnego, przeprowadzenie dowodu z akt osobowych powoda co do faktów dotyczących pełnionej przez niego służby, złożenia roty ślubowania oraz przebiegu i stażu służby, przeprowadzenie dowodu z notatki służbowej funkcjonariuszy Policji tj. sierż. M. K. oraz sierż. P. O., znajdujących się w aktach postępowania dyscyplinarnego, przeprowadzenie dowodu z treści nagrania znajdującego się na płycie DVD-R znajdującą się w aktach postępowania dyscyplinarnego przy piśmie z Wydziału Ruchu Drogowego Komendy Stołecznej Policji, które wpłynęło do organu dyscyplinarnego I instancji 17 sierpnia 2021 r. co do faktów dotyczących przebiegu interwencji z 21 lipca 2021 r. z udziałem odwołującego się, kopii akt postępowania Prokuratury Rejonowej Warszawa Praga Północ sygn. akt PR 2 Ds. 923.2021, których kopia została włączona do akt postępowania dyscyplinarnego co do faktu zdarzenia na ulicy (...) w W. 21 lipca 2021 r. o godz. 02:36, stanu trzeźwości, legalizacji urządzeń pomiarowych, oraz o oddalenie wniosków dowodowych wzniesionych przez powoda z zeznań świadków A. G. i P. Z. jako niemających istotnego znaczenia dla oceny czy swoim zachowaniem naruszył on wskazane w zarzucie dyscyplinarnym normy prawne.

Ponadto pozwany wniósł o zobowiązanie powoda do przedłożenia zaświadczenia od dewelopera, z którym na 21 lipca 2021 r. miał zawarta umowę rezerwacyjna domu położonego w W. przy ulicy (...) o dopuszczeniu go do wykonania prac na tej budowie bez dozoru technicznego w postaci prac z masą asfaltowo-bitumiczną typu (...), a także dziennika budowy tego budynku mieszkalnego, z wpisów którego będzie wynikało, iż powód był uprawniony do prac na tej budowie, co do faktów wskazywanych przez powoda w zakresie dokonywania samodzielnie prac budowalnych na inwestycji wykonywanej przez deweloper. Ponadto Pozwany wniósł o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania.

W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie wskazano, że R. G. były funkcjonariusz Aresztu Śledczego w W. (...) stanął pod zarzutem, tego że 21 lipca 2021 r. o godz. 2:30 prowadził pojazd mechaniczny w stanie nietrzeźwości, co wykazały badania na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu przeprowadzone przez funkcjonariuszy (...): I badanie -0,81 mg/1, II badanie 0,74 mg/1, III badanie 0,79 mg/li IV badanie -0,78 mg/1, co stanowi postępowanie sprzeczne ze złożonym ślubowaniem, postępowanie wbrew obowiązkom określonym w § 5 Regulaminu nr (...) Dyrektora Generalnego Służby Więziennej z 18 października 2010 r. w sprawie zasad etyki zawodowej funkcjonariuszy i pracowników Służby Więziennej i narusza dyscyplinę służbową na podstawie art. 230 ust. 1 i ust. 2 ustawy z 9 kwietnia 2010 r. o Służbie Więziennej (Dz. U. z 2021 roku, poz. 1064 z późn. zm.)”, co stanowiło okoliczność bezsporną. Orzeczeniem Dyrektora Aresztu Śledczego w W.-(...) Nr (...) z 1 października 2021 r. znak D/K. 154.24.201 .ML utrzymanym w mocy orzeczeniem z 7 grudnia 2021 r. przez Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w W., znak (...) (...) wydalono w/w ze służby.

Pozwany wskazał, że nie zgadza się z tym, że w przedmiotowej sprawie doszło do nieuzasadnionego wymierzenia kary dyscyplinarnej, oraz kwestionuje opinie prywatną dołączoną do pozwu. Następnie wskazano, że w toku postępowania dyscyplinarnego powód przyznał, że został zatrzymany „w związku ze zdarzeniem jazdy pod wpływem alkoholu”. Przesłuchany 27 lipca 2021 r. przez asp. A. S. (2) w sprawie o sygn. akt (...) (...) w siedzibie (...) W. (...) oświadczył, że stawiany mu zarzut zrozumiał i przyznaje się do popełnienia zarzucanego mu czynu.

Pozwany wskazał, że wywodzenie na obecnym etapie, jakoby stan nietrzeźwości wynikał z prac z chemikaliami, na co powód przedkłada opinię prywatną, stanowi wyłącznie linię obrony. Gdyby tak miało być, to w pierwszej kolejności zamiast próbować zatuszować sytuację już na miejscu zdarzenia, powód winien był powiadomić i tym, że pracował z chemikaliami. Tymczasem powód do protokołu badania stanu trzeźwości analizatorem wydechu wskazał, że ok. godz. 23 w dniu 20 lipca 2021 r. wypił 3 piwa. Powód nie żądał badania krwi.

Kolejno zaznaczono, że organ SW miały wszelkie podstawy do wszczęcia postępowania dyscyplinarnego. Zgodnie z art. 230 ust. 1 ustawy z 9 kwietnia 2010 r. o Służbie Więziennej funkcjonariusz odpowiada dyscyplinarnie za popełnienie przewinienia dyscyplinarnego polegającego na naruszeniu dyscypliny służbowej lub za czyny sprzeczne ze złożonym ślubowaniem. Z kolei z ust. 2 wynika, że naruszenie dyscypliny służbowej stanowi czyn funkcjonariusza popełniony umyślnie lub nieumyślnie polegający na naruszeniu dobrego imienia służby lub na przekroczeniu uprawnień lub niewykonaniu obowiązków wynikających z przepisów prawa lub rozkazów i poleceń wydanych przez przełożonych. Ust.3 zawiera jedynie przykładowe wymienienie zachowań stanowiących naruszenie dyscypliny służbowej. Funkcjonariusz przed przyjęciem do służby składa ślubowanie według następującej roty (art. 41 ust. 1) „ Ja, obywatel Rzeczypospolitej Polskiej, wstępując do Służby Więziennej, ślubuję uroczyście: rzetelnie wykonywać powierzone mi zadania funkcjonariusza tej Służby i polecenia przełożonych, przestrzegając Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i wszystkich przepisów prawa, jak również tajemnic związanych ze służbą, a także zasad etyki zawodowej, ze szczególnym uwzględnieniem poszanowania godności ludzkiej oraz z dbałością o dobre imię służby ".

W ocenie pozwanego, charakter linii obrony polegający na stwierdzeniu, że pomiar alkoholu w wydychanym powietrzu jest zafałszowany z uwagi na pracę z substancją chemiczną nie może być skuteczny. W ocenie pozwanego twierdzenia powoda dotyczące chorego dziecka kolidują z opisanym przez M. K. (policjanta) w toku postępowania 2 RP Ds. 923.2021 przebiegiem zdarzeń, gdy to jeszcze na miejscu zdarzenia powód zadzwonił po żonę, która przyjechała o godz. 3:15 i przejęła samochód.

Pozwany wskazał również, że w jego ocenie wyjaśnienia powoda złożone na piśmie są niewiarygodne z obszarze dotyczącym możliwości wykonywania samodzielnie prac budowlanych na obiekcie, co do którego miał zawartą umowę rezerwacyjną. Powyższe jest nie tylko niezgodne z prawem budowlanym, ale jeśli prawda jest twierdzenie powoda o tym, że się źle poczuł, to powinno to rodzić odpowiedzialność karną dewelopera lub kierowania budowy, który dopuścił go do ich wykonywania. W tym celu powód winien wykazać się przede wszystkim zaświadczeniem dewelopera, z którego będzie wynikało, że dopuścił on powoda do prac budowlanych oraz w jakim charakterze. Jak tez winno zostać odnotowane w dzienniku budowy. Gdyby bowiem powód doznał uszczerbku na zdrowiu wówczas takie zdarzenie winno zostać kwalifikowane jako wypadek i poddane szczegółowej analizie pod katem uprawnień powoda do podejmowania prac, posiadania niezbędnego wykształcenia oraz sprzętu ochrony osobistej.

Pozwany nie przekroczył reguł swobodnej oceny dowodów. Zebrał wszelkie niezbędne dowody do oceny zachowania powoda. Zastosowanie zaś reguł logiki i poprawnego rozumowania wykluczało istnienie jakichkolwiek wątpliwości co do popełnienia zarzucanego czynu. Mając powyższe na względzie pozwany wniósł o oddalenie odwołania (odpowiedź na odwołanie z 28 stycznia 2022 r. k.49- 52 a.s.)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

R. G. urodzony (...) bezpośrednio przed zatrudnieniem w służbie więziennej pracował w spółce (...) sp. z o.o. na stanowisku kierowcy- konwojenta. 1 grudnia 2011 r. R. G. został zatrudniony w Służbie Więziennej w Areszcie Śledczym W. - (...) i mianowany na stanowisko strażnika na okres służby przygotowawczej ze stopniem służbowym szeregowego. 1 grudnia 2013 r. został mianowany na stałe. W 2014 r. ukończył szkołę podoficerską. Od 11 lipca 2014 uzyskał stopień kaprala, od 3 lutego 2017 r. starszego kaprala, a od 6 lutego 2019 r. uzyskał stopień plutonowego.

21 lipca 2021 r. do Aresztu Śledczego w W.-(...) wpłynęło pismo nr (...) z Komendy Rejonowej Policji W. (...) informujące o zatrzymaniu R. G. w związku z faktem prowadzenia samochodu będąc w stanie nietrzeźwości. R. G. do momentu wytrzeźwienia pozostawała w dyspozycji Wydziału Dochodzeniowo Śledczego Komendy Rejonowej Policji W. (...). Ponadto w tym samym dniu do Aresztu Śledczego w W.-(...) wpłynęło w (...) W. (...) Wydział Dochodzeniowo-Śledczy pismo nr (...) (...) dotyczące funkcjonariusza Służby Więziennej - R. G. informujące, że powodem zatrzymania ww. było prowadzenie pojazdu mechanicznego wstanie nietrzeźwości, co wykazały kolejne badania na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu: I badanie wykazało 0,81 mg/l, II badanie - 0,74 mg/l, III badanie - 0,79 mg/l, IV badanie - 0,78 mg/l.

W związku z powyższym zdarzeniem z udziałem plut. R. G., Dyrektor Aresztu Śledczego w W.-(...) Postanowieniem nr 24 z 21 lipca 2021 r. wszczął postępowanie dyscyplinarne wobec powoda oraz podjął decyzję o zawieszeniu funkcjonariusza w obowiązkach służbowych. Po dokonaniu analizy i oceny całokształtu materiału dowodowego w postępowaniu dyscyplinarnym Orzeczeniem nr (...) z 1 października 2021 r. przełożony dyscyplinarny orzekł o wymierzeniu R. G. kary dyscyplinarnej wydalenia ze służby. W wydanym Orzeczeniu przełożony dyscyplinarny uznał, że R. G. swoim zachowaniem wykazał, że nie jest w stanie sprostać tym wymaganiom stawianym funkcjonariuszom Służby Więziennej. W mniemaniu Dyrektora Aresztu Śledczego w W.-(...) kara dyscyplinarna- wydalenia ze służby jest współmierna do popełnionego przewinienia dyscyplinarnego i stopnia zawinienia. W szczególności uwzględnia okoliczności popełnienia przewinienia, jego skutki, w tym następstwa dla służby, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na obwinionym obowiązków, pobudki działania, zachowanie obwinionego przed popełnieniem przewinienia dyscyplinarnego i po jego popełnieniu oraz dotychczasowy przebieg służby. Ponadto podkreślił, że rodzaj wymierzonej kary uwzględnia wszystkie okoliczności sprawy oraz działanie obwinionego z pobudek i motywów zasługujących na szczególne potępienie, zwłaszcza naruszenie dobrego imienia Służby Więziennej.

14 października 2021 r. pełnomocnik obwinionego złożył odwołanie od orzeczenia nr (...) z 1 października 2021 r. (...) Dyrektora Aresztu Śledczego w W. - (...) wnosząc o uchylenie przedmiotowego orzeczenia w całości. Dyrektor Okręgowy Służby Więziennej w W. działając jako organ odwoławczy stwierdził, że organ I instancji wymierzając karę dyscyplinarną wydalenia ze służby R. G. w pełni stosował się do dyrektywy wymiaru kary określonej w art. 239 ustawy o Służbie Więziennej, że wymierzona kara powinna być współmierna do popełnionego przewinienia dyscyplinarnego i stopnia zawinienia, w szczególności powinna uwzględniać okoliczności popełnienia przewinienia dyscyplinarnego, jego skutki, w tym następstwa dla służby, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na obwinionym obowiązków, pobudki działania, zachowanie obwinionego przed popełnieniem przewinienia dyscyplinarnego i po jego popełnieniu oraz dotychczasowy przebieg służby. Wymierzona obwinionemu kara dyscyplinarna jest adekwatna do popełnionego przewinienia dyscyplinarnego. Zachowanie obwinionego było zawinione. Mógł on i powinien przewidzieć, że spożywając znaczną ilość alkoholu lub będąc pod wpływem innego podobnie działającego środka nie może prowadzić samochodu. Organ odwoławczy, za dyrektorem Aresztu Śledczego w W.-(...), nie znalazł okoliczności łagodzących, które przemawiałyby za wymierzeniem R. G. kary łagodniejszego rodzaju. Wręcz przeciwnie, prowadząc pojazd mechaniczny w stanie nietrzeźwości uchybił nałożonym na niego obowiązkom, prestiżowi i powadze zawodu obdarzonego publicznym zaufaniem.

Dyrektor Okręgowy Służby Więziennej w W. uznał, że z uwagi na charakter popełnionego czynu, jego znaczny ciężar gatunkowy wymierzona kara wydalenia ze służby stanowi odpowiednią reakcję na zachowanie R. G.. W ocenie wyższego przełożonego dyscyplinarnego, zastosowanie łagodniejszej kary w przypadku obwinionego skutkowałoby obniżeniem dyscypliny służbowej, bowiem obwiniony jest funkcjonariuszem z dziesięcioletnim stażem służby i powinien postępować w taki sposób, aby dawać rękojmię, że spełnia wymagania, jakie stawia przed nim służba w Służbie Więziennej. Popełnienie przez skarżącego zarzucanego przewinienia. Wobec czego Dyrektor Okręgowej Służby Więziennej w W. zaskarżone orzeczenie utrzymał w mocy.

Odwołanie od niniejszego orzeczenia wniósł powód inicjując przedmiotowe postępowanie (dokumentacja znajdująca się w aktach dotyczących postępowania dyscyplinarnego R. G. oraz aktach sprawy karnej o sygn. IV K 702/21, odwołanie z 21 grudnia 2021 r. k. 3-44 a.s.).

20 lipca 2021 r. odwołujący po nocnej służbie wykonywał prace związane z uszczelnieniem szamba na budowie domu przy ul. (...) w W.. Do uszczelniania szamba odwołujący używał masę (...). Podczas wykonywania pracy uskarżał się na duszność, gorąco i ból głowy. Pracę skończył około godziny 22:00 i po skończonej pracy wypił kilka piw. Po wypiciu piwa odwołujący poszedł spać na budowie, ponieważ miał pracować również następnego dnia, wobec czego nie wracał do domu. W międzyczasie dzwoniła do powoda żona informując go, że ich dziecko gorączkuje i nie może zmniejszyć temperatury jego ciała. W trakcie rozmowy poinformowała powoda, że jeśli temperatura nadal będzie się utrzymywać, to pojedzie z nim do szpitala. Gdy odwołujący przebudził się w nocy dostrzegł kilkanaście nieodebranych połączeń od żony, wobec czego udał się samochodem do szpitala na ul. (...), jednak podczas jazdy udało mu się dodzwonić do żony, która poinformował go, że jest w domu. W drodze do domu powoda zatrzymał patrol policji z uwagi na przekroczenie linii ciągłej. R. G. został poddany badaniu alkomatem- I badanie dało wynik -0,81 mg/1, II badanie 0,74 mg/1, III badanie 0,79 mg/li IV badanie -0,78 mg/l. Powód nie żądał wykonania badania krwi. Powód podczas wykonywania prac przy szambie nie używał maseczki, miał jedynie założone rękawice. Uprzednio, gdy na budowę przyjechał P. Z. celem dokonania pomiaru schodów powód był rozkojarzony, blady, ubrudzony środkiem do zabezpieczenia szamba. Powód opowiadał świadkowi, że wykonuje zabezpieczenie szamba i wykonuje przyłącze. Dzień był słoneczny i upalny (zeznania świadków A. G., P. Z. i powoda k.86, 90 a.s.).

Postanowieniem z 29 czerwca 2022 r. tutejszy sąd dopuścił dowód z opinii G. (...) na okoliczność ustalenia czy używane przez powoda czynniki chemiczne znajdujące się w (...), warunki pogodowe, tj. temperatura otoczenia ok. 30 st. C, i warunki w jakich R. G. wykonywał prace budowlane 20 lipca 2021 r., tj. kilkugodzinne przebywanie z przerwami w pomieszczeniu o kubaturze ok. 10 m ^{( 2)} z ograniczoną wentylacją miały lub mogły mieć wpływ na poziom absorpcji lub eliminacji alkoholu w organizmie powoda lub zaburzyły metabolizm jego organizmu, przy uwzględnieniu, że powód ma 43 lata, waży 77 kg i nie choruje przewlekle (postanowienie z 22 czerwca 2022 r. k. 93 a.s.).

W opinii z 14 listopada 2022 r. biegły sądowy z zakresu toksykologii M. W. w imieniu w/w uniwersytetu, w celu weryfikacji informacji podanych przez R. G. odnośnie konsumpcji napojów alkoholowych przedstawił wyniki obliczeń prognostycznych w zestawieniu z wynikiem badania powietrza wydychanego 21 lipca 2021 r. o godz. 2:36 (0,81 mg/dm3, tj. ok. 1,70 promila we krwi). Gdyby - w oparciu o oświadczenie podane przez R. G. do protokołów z badania powietrza wydychanego (k. 9 i 11, IV K 702/21) oraz w trakcie składania zeznań (k. - spożył 20. Lipca 2021 r. ok. godz. 23:00 3 piwa 0,5 litra (o założonym stężeniu etanolu 6% obj. w piwie (...) (...)), to taka ilość alkoholu, spożyta przez mężczyznę o budowie ciała podobnej do powoda (waga 86 kg i 177 cm wzrostu, współczynnik rozmieszczenia wg Forresta 0,68), mogłaby spowodować maksymalnie około 1,2 promila we krwi (bez uwzględnienia deficytu alkoholowego), a do czasu pierwszego badania powietrza wydychanego 21 lipca 2021 r. o godz. 2:36 od 0,6 do 1,1 promila. Szacunkowe wyniki obliczeń prospektywnych (0,6-1,0 promila) stoją w sprzeczności z wynikiem analizy powietrza wydychanego w dniu 21 lipca 2021 r. o godz. 2:36 (1,70 promila), wobec czego biegły wskazał, że powód musiał spożyć większą ilość alkoholu w deklarowanym czasie lub później. Kolejno biegły opisał działanie alkoholu etylowego wskazując, że działa depresyjnie na ośrodkowy układ nerwowy i wraz ze wzrostem stężenia etanolu we krwi wpływ ten jest coraz silniej odczuwany. Dla stężeń w zakresie 1,4-2,4 promila (tj. 0,7- 1,2 mg/l) obserwuje się dezorientację, chaos myślowy, zawroty głowy, wyolbrzymiony strach, agresję lub smutek, nadmierną ruchliwość, słabsze odczuwanie bólu, trudności w utrzymaniu równowagi, niewyraźną i bełkotliwą mowę oraz możliwość wystąpienia śpiączki. Przy stężeniu alkoholu ok. 0,5 promila czas reakcji wydłuża się o około 30-50%, a przy 1,0 promilu czas reakcji wydłuża się nawet 3- krotnie. Powyżej 0,6 promila odnotowuje się obniżoną zdolność rozpoznawania specyficznych informacji (liczba wyodrębnionych i uświadomionych spostrzeżeń poczynionych w jednostce czasu jest mniejsza niż u osoby trzeźwej), powyżej 0,7promila pojawia się obniżona ostrość widzenia a powyżej 0,8 promila dochodzi do zaburzonego poczucia upływu czasu, zwiększonego poziomu błędu w ocenie szybkości kierowanego pojazdu, co nasila tendencję do szybszej jazdy. Wobec czego stwierdzone u powoda w badaniu stężenie alkoholu w powietrzu wydychanym ok. 0,8 mg/l (tj. ok. 1,7 promila we krwi) miało wpływ na sposób zachowania i zaburzenie funkcji psychomotorycznych, których był on świadomy. Funkcjonariusze policji zatrzymali do kontroli samochód kierowany przez powoda 21 lipca 2021 r. ok. godz. 2:30 z uwagi na najechanie i przekroczenie linii podwójnej ciągłej, co również może świadczyć o powyższych zaburzeniach. Po dogłębnej analizie przedstawionej w opinii biegły wskazał, że na podstawie znajomości nadesłanego materiału dowodowego oraz powyższego omówienia należy stwierdzić, że czynniki chemiczne w postaci frakcji styrenowo-ksylenowej nafty rozpuszczalnikowej znajdującej się w preparacie (...) mogły pogłębić działanie depresyjne alkoholu etylowego, co mogło skutkować oszołomieniem, zawrotami głowy, nudnościami, pogorszeniem pamięci, sennością, uczuciem zmęczenia, odurzenia, utratą koordynacji ruchów i drgawkami. Jednak obecność frakcji styrenowo-ksylenowej nie upośledza znacząco farmakokinetyki (absorpcji, dystrybucji i eliminacji) alkoholu etylowego w organizmie i jako taka nie miała znaczenia dla zmian stężenia alkoholu etylowego w organizmie powoda. Natomiast, czynniki fizyczne, takie jak warunki pogodowe, a w szczególności temperatura otoczenia ok. 30 °C (i ewentualnie podwyższona temperatura ciała powoda) oraz warunki w jakich R. G. wykonywał prace budowlane 20 lipca 2021 r., tj. kilkugodzinne przebywanie z przerwami w pomieszczeniu o małej kubaturze (ok. 10 m2) z ograniczoną wentylacją (ograniczony dostęp świeżego powietrza) nie miały wpływu na poziom absorpcji, dystrybucji i eliminacji alkoholu w organizmie powoda (opinia z 14 listopada 2022 r. k.105-121 a.s.).

Powód wniósł zastrzeżenia do opinii sporządzonej przez biegłego wnosząc o powołanie dowodu z opinii innego biegłego z zakresu toksykologii ewentualnie o sporządzenie opinii uzupełniającej przez biegłego (pismo z 3 lutego 2023 r. k. 132-136 a.s.).

Mając powyższe na względzie postanowieniem z 13 lutego 2023 r. Sąd postanowił dopuścić dowód z opinii uzupełniającej opinii G. (...) na okoliczność ustosunkowania się do zarzutów do opinii z k. 132 ( postanowienie z 13 lutego 2023 r. k. 138 a.s.).

W opinii uzupełniającej z 20 kwietnia 2023 r. biegły z zakresu toksykologii odniósł się szeroko do poszczególnych zarzutów wystosowanych do opinii przez powoda.

Biegły w opinii uzupełniającej wskazał, że w celu odniesienia się do informacji podanych przez powoda odnośnie konsumpcji napojów alkoholowych (3 piwa o objętości 500 ml i stężeniu 5,7% obj. etanolu) oraz wagi ciała R. G. (waga 77 kg) poniżej przedstawiono wyniki obliczeń prognostycznych w zestawieniu z wynikiem badania powietrza wydychanego w dniu 21 lipca 2021 r. o godz. 2:36 (0,81 mg/dm, tj. ok. 1,70 promila we krwi). Biegły zaznaczył, że gdyby - w oparciu o dane podane przez pełnomocnika R. G. (spożycie w dniu 20 lipca 2021 r. ok. godz. 23:00 3 piw 0,5 litra (o założonym stężeniu etanolu 5,7% obj.), to taka ilość alkoholu, spożyta przez mężczyznę o budowie ciała podobnej do powoda (waga 77 kg i 177 cm wzrostu, współczynnik rozmieszczenia wg Forresta 0,72), mogłaby spowodować maksymalnie około 1,2 promila we krwi (bez uwzględnienia deficytu alkoholowego), a do czasu pierwszego badania powietrza wydychanego 21 lipca 2021 r. o godz. 2:36 od 0,6 do 1,0 promila. Szacunkowe wyniki obliczeń prospektywnych (0,6-1,0 promila) stoją w sprzeczności z wynikiem analizy powietrza wydychanego 21 lipca 2021 r. o godz. 2:36 (1,70 promila), a więc powód musiał spożyć większą ilość alkoholu w deklarowanym czasie lub później. Biegły zaznaczył, że wyniki powyższych obliczeń prospektywnych są takie same jak w punkcie 3 (strona 14) pierwotnej opinii z 14 listopada 2022 r. i przyjętych wówczas założeń wagi ciała powoda (86 kg) oraz stężenia alkoholu w piwie (6% obj. etanolu).

Następnie biegły wskazał, że przedstawiona w pierwotnej opinii SL IV K 84/22 informacja na temat przebiegu zmian stężenia alkoholu we krwi w czasie od chwili rozpoczęcia konsumpcji alkoholu (tzw. krzywa alkoholowa) w zależności od rodzaju i przede wszystkim stężenia alkoholu w napoju alkoholowym (piwa, wina i wódki) przeprowadzona w postaci eksperymentu dla 15 zdrowych mężczyzn jest typowa i obserwowana w wielu badaniach naukowych na ten temat. W cytowanej w poprzedniej opinii publikacji do badań wyselekcjonowano piętnastu zdrowych, niepalących mężczyzn w wieku od 25 do 65 lat (wiek powoda 43 lata mieści się w opisywanym zakresie), którzy zostali wybrani do udziału w odpowiedzi na ogłoszenie. Pacjenci zostali przebadani pod kątem podstawowych schorzeń poprzez wystandaryzowany wywiad i badanie fizykalne, rutynowe testy chemiczne i hematologiczne. Kwestionariusz testu identyfikacji zaburzeń związanych z używaniem alkoholu ( (...)) został wykorzystany do oceny badanych pod kątem możliwych zaburzeń związanych z używaniem alkoholu. Na tej podstawie z udziału w badaniach wykluczono osoby, które przez całe życie wstrzymywały się od alkoholu, osoby z wynikiem > 4 w skali (...), potwierdzonym nadciśnieniem (ciśnienie krwi > 150/90), chorobą wątroby (w tym dodatni wynik testu na zapalenie wątroby typu B lub C), chorobą nerek, zakażeniem wirusem HIV lub innymi na podstawie wywiadu lub parametrów biochemicznych lub hematologicznych. Wykluczono również osoby ze wskaźnikiem masy ciała (BMI) > 30 lub < 18,5 (w przypadku powoda BMI wynosi 25 dla wagi 77 kg i wzrostu 1,77 m, a więc mieści się w wyselekcjonowanej grupie badawczej). Z badań zostali wykluczeni pacjenci, którzy przyjmowali jakiekolwiek leki, z wyjątkiem okazjonalnych leków dostępnych bez recepty. Ukryte palenie oceniano przez badanie przesiewowe pacjentów za pomocą oznaczania kotyniny w moczu i każdy pacjent ze stężeniem kotyniny w moczu > 200 ng/ml został wykluczony. W opinii biegłego nie można kwestionować powyższych badań podkreślając indywidualną osobniczą różnicę cech budowy ciała lub stanu zdrowia powoda, ponieważ takie różnice nie występują. Ponadto opisana w publikacji zależność stężenia alkoholu we krwi po spożyciu różnych napojów alkoholowych (piwa, wina i wódki) jest zgodna ze specjalistycznymi podręcznikami i publikacjami z tej dziedziny. Najczęściej maksymalne stężenie alkoholu we krwi jest osiągane w czasie od pół do półtorej godziny od chwili konsumpcji jednorazowej porcji trunku (niezależnie od rodzaju napoju alkoholowego).

Biegły podkreślił dodatkowo, że wysiłek fizyczny nie ma większego wpływu na przebieg zmian stężeń alkoholu we krwi, gdyż przyspiesza jedynie pocenie oraz wentylację płuc, których udział w wydalaniu zwykle nie przekracza kilku procent całkowitej spożytej zawartości alkoholu w organizmie. Alkohol etylowy jest wysokoenergetyczny (porównywalny z kalorycznością tłuszczu) jednak podczas wysiłku fizycznego są spalane w pierwszej kolejności węglowodany, natomiast metabolizm alkoholu jest limitowany ograniczoną ilością enzymów ADH obecnych głównie w wątrobie i żołądku. Relaks i odpoczynek nie mają większego wpływu na przyspieszenie procesu eliminacji alkoholu z organizmu.

Zagadnienie wpływu indywidualnych cech człowieka na farmakokinetykę etanolu (absorpcję, dystrybucję, metabolizm i eliminację) podano w punkcie 6 (strony 15-16) pierwotnej opinii z dnia 14 listopada 2022 r., przy czym duże i umiarkowane znaczenia na:

• szybkość i zakres absorpcji alkoholu ma dawka etanolu, stopień wypełnienia żołądka pokarmem oraz szybkość opróżniania żołądka,

• szybkość i zakres dystrybucji alkoholu ma całkowita zawartość wody oraz krążenie układowe,

• eliminacje i toksyczność alkoholu mają dawka etanolu, stopień wypełnienia żołądka pokarmem, szybkość opróżniania żołądka, płeć, genetyka ALDH, nadużywanie alkoholu

W opisywanej sprawie zostały przez powoda R.. G. podane następujące dane:

• dawka alkoholu - 3 piwa o objętości 0,5 I i stężeniu 5,7% (tj. ok. 67 g czystego etanolu), przy czym podawał również 3 piwa marki (...), która występuje na rynku w zbliżonym stężeniu 6% (tj. ok. 71 g czystego etanolu). Tak więc założone na podstawie zeznań powoda dawki alkoholu w obliczeniach prospektywnych w poprzedniej opinii SL IV K 84/22 (ok. 67 g czystego etanolu) jak również w niniejszej opinii SL IV K18/23 (ok. 71 g czystego etanolu) są bardzo zbliżone.

• stopień wypełnienia żołądka pokarmem - wg zeznań powoda 20 lipca 2021 r. ok. godz. 8:00 spożył śniadanie, po czym w ciągu dnia około południa zjadł drożdżówkę i więcej nic nie jadł, w związku z czym obliczenia prognostyczne przeprowadzono bez uwzględnienia deficytu alkoholowego,

• szybkość opróżniania żołądka - w aktach sprawy brak jest informacji na ten temat, a więc najprawdopodobniej takie zaburzenia pracy żołądka (np. wymioty) nie miały miejsca,

• całkowita zawartość wody - zastosowane w obliczeniach prognostycznych w opiniach SLIV K 84/22 i SL IV K18/23 współczynniki rozmieszczenia wg Forresta są bezpośrednio powiązane z zawartością tłuszczu i wody w organizmie, które z kolei zależą od płci i indeksu masy ciała BMI, tj. proporcji masy ciała w kg do kwadratu wzrostu wyrażonego w metrach (w przypadku powoda założono wzrost 177 cm oraz wagę 77 kg i 86 kg).

• Genetyka ALDH - spożywany alkohol wchłania się głównie w jelicie cienkim, skąd dostaje się do wątroby, gdzie jest metabolizowany przez dwie główne grupy enzymów: dehydrogenazę alkoholową (ADH) i dehydrogenazę aldehydową (ALDH). Czynniki genetyczne i pochodzenie etniczne wpływają na szybkość metabolizmu alkoholu i takie spowolnienie np. odnotowuje się w przypadku Azjatów.

• nadużywanie alkoholu - powód R. G., przesłuchiwany w dniu 27.07.2021 r. (k. 27, IV K 702/21) podał, że swój stan zdrowia ocenia na dobry oraz że nie był leczony psychiatrycznie czy odwykowo.

Biegły podkreślił, że kwestionowanie równoważności wyników zawartości alkoholu w powietrzu wydychanym i we krwi jest bezzasadne z prawnego i naukowego punktu widzenia. Na gruncie polskiego prawa materiały badawcze takie jak krew i powietrze wydychane przez kierowcę od dawna są stosowane i wykorzystane w definicjach stanu po użyciu alkoholu i stanu nietrzeźwości jako alternatywne i równoprawne. Wyniki pomiarów zawartości alkoholu w powietrza wydychanym, uzyskane za pomocą analizatorów wydechu, dopuszczonych do obrotu i podlegających regularnemu sprawdzaniu i wzorcowaniu są uznawane jako miarodajne i których nie trzeba potwierdzać badaniem krwi. Zgodnie z obowiązującym Rozporządzeniem Ministra Zdrowia i Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z 28 grudnia 2018 r. w sprawie badań na zawartość alkoholu w organizmie (Dz.U. 2018 poz. 2472) badanie krwi (§ 8.1.) przeprowadza się, jeżeli:

1) osoba badana odmawia poddania się badaniu wydychanego powietrza;

2) osoba badana, pomimo przeprowadzenia badania wydychanego powietrza, żąda badania krwi;

3) stan osoby badanej, w szczególności wynikający ze spożycia alkoholu, choroby układu oddechowego lub innych przyczyn, uniemożliwia przeprowadzenie badania wydychanego powietrza;

4) wystąpił brak wskazania stężenia alkoholu w wydychanym powietrzu spowodowany przekroczeniem zakresu pomiarowego analizatora wydechu.

Żadna z powyższych przesłanek w przypadku powoda R. G. nie miała miejsca, a więc brak jest powodów dla odrzucenia wyników badań powietrza wydychanego w powyższej sprawie. Same wyników pomiarów również nie budzą wątpliwości analitycznych i interpretacyjnych.

Biegły zaznaczył, że jako biegły z dziedziny laboratoryjnej toksykologii sądowej nie przekroczył swoich kompetencji, gdyż nie wypowiadał się na temat „stanu świadomości” powoda R. G., a jedynie zachowania i zaburzeń świadomości obserwowanej zwykle po spożyciu różnych dawek alkoholu, a tym samym różnego stężenia alkoholu w organizmie. Wprawdzie subiektywny dolny próg stężenia alkoholu we krwi, przy którym wpływ alkoholu może być zauważalny przez osobę spożywającą alkohol jest trudny do zdefiniowania (zwłaszcza dla osób uzależnionych od alkoholu), to jednak zwykle takie zaburzenia są odnotowywane przez osobę badaną narastająco ze stężeniem alkoholu we krwi:

• 0,2 mg/l / do 0,4 ‰ - brak widocznych objawów, badany może być gadatliwy i wykazywać nadmiernie dobre samopoczucie

• 0,2-0,5 mg/l / 0,4-1,0 ‰ - euforia, nadmierna pewność siebie, osłabienie samokontroli i koncentracji, zachwianie koordynacji ruchowej

• 0,4-1,0 mg/l i 0,8-2,0 ‰ - pobudzenie, niestabilność emocjonalna, błędne sądy, zaburzenia koncentracji, uwagi, niezborność ruchowa

• 0,7-1,2 mg/I /1,4-2,4 ‰ - dezorientacja, chaos myślowy, zawrót głowy, wyolbrzymiony strach, agresja lub smutek, nadmierna ruchliwość, słabsze odczuwanie bólu, trudności w utrzymaniu równowagi, niewyraźna i bełkotliwa mowa, możliwość wystąpienia śpiączki

• 1,1-1,6 mg/I / 2,2-3,2 ‰- stupor (osłupienie), apatia, bezwładność, niezdolność do stania i chodzenia, wymioty, trudność z utrzymaniem moczu, śpiączka lub osłupienie ciała, zaburzenie krążenia i oddychania, możliwość śmierci

• ponad 1,9 mg/l / ponad 3,8 ‰ - śmierć spowodowana paraliżem ośrodka oddechowego

Podobnie w odniesieniu do zaburzeń funkcji psychomotorycznych kierowcy obserwuje się, iż zwykle występują następujące efekty:

≥

≥0,2 ‰ - obniżenie podzielności uwagi

≥

≥0,3-0,5 ‰ - zakłócenia dowolnych ruchów gałek ocznych, co osłabia zdolności do błyskawicznego podjęcia czynności śledzenia poruszającego się przedmiotu

≥

≥ 0,4 ‰ - zawężenie pola uwagi

≥

≥ 0,5 ‰ - zaburzenia koordynacji „oko-ręka”

≥

≥ 0,5 ‰ - zmniejsza się liczba odruchowych reakcji alarmowych na niespodziewane sytuacje

≥

Wydłużony czas reakcji z wyborem CRT (Choice Reaction Time). Przy stężeniu alkoholu ok. 0,5 ‰ czas reakcji wydłuża się o około 30-50%, a przy 1,0 ‰ czas reakcji wydłuża się nawet 3- krotnie

≥

≥ 0,6 ‰ - obniżona zdolność rozpoznawania specyficznych informacji: liczba wyodrębnionych i uświadomionych spostrzeżeń poczynionych w jednostce czasu jest mniejsza niż u osoby trzeźwej

≥

≥ 0,7 ‰ - obniżona ostrość widzenia

≥

≥ 0,8 ‰ - zaburzone poczucie upływu czasu - zwiększony poziom błędu w ocenie szybkości kierowanego pojazdu, co nasila tendencję do szybszej jazdy

Wobec powyższego biegły wskazał, że stwierdzone u powoda w trakcie wykonywania pomiarów 1,6-1,7 ‰ (czyli 0,74-0,81 mg/dm w powietrzu wydychanym) oprócz zmniejszenia zdolności do kierowania pojazdami mechanicznymi wskazuje również na możliwość wystąpienia takich zaburzeń funkcji psychomotorycznych jak: dezorientacja, chaos myślowy, zawroty głowy, wyolbrzymiony strach, agresja lub smutek, nadmierna ruchliwość, słabsze odczuwanie bólu, trudności w utrzymaniu równowagi, niewyraźna i bełkotliwa mowa, możliwość wystąpienia śpiączki.

Ponadto biegły podkreślił, że w dostępnym piśmiennictwie nie odnaleziono miarodajnych informacji na temat wpływu ksylenu czy styrenu na farmakokinetykę i farmakodynamikę alkoholu etylowego w organizmie człowieka. Odwrotna interakcja, wpływu etanolu na metabolizm styrenu, została zaobserwowana w badaniach na szczurach, w których wykazano, że etanol uznano za czynnik modyfikujący toksykokinetykę styrenu. W badaniach grupy dziesięciu zdrowych studentów płci męskiej sprawdzano łączne działanie alkoholu i ksylenu na ośrodkowy układ nerwowy. Odnotowano, że osobno badany ksylen nie upośledzał istotnie tych funkcji, chociaż istniała tendencja do upośledzenia przez ekspozycję na wyższe stężenie ksylenu. Upośledzenie spowodowane samym alkoholem było zależne od dawki i przewyższało zaburzenia powodowane pojedynczo przez sam ksylen. Szkodliwe działanie ksylenu połączonego z alkoholem było zazwyczaj addytywne, chociaż obserwowano również antagonizm wpływu alkoholu na stan równowagi przez wyższe stężenia ksylenu. Efekty miały raczej charakter farmakodynamiczny niż farmakokinetyczny.

Podsumowując biegły zaznaczył, że spożycie 3 piw o objętości 500 ml w stężeniu 5,7% obj. jak również kilkugodzinne i intensywne narażenie na ekspozycję i wdychanie oparów styrenu i ksylenu mogło wpłynąć na funkcje psychomotoryczne powoda. Biegły zaznaczył, że opinia pierwotna SL IV K 84/22 oraz uzupełniająca SLIV K 23/23 zostały przygotowane zgodnie z wieloletnią praktyką opiniodawczą dotyczącą zagadnień alkoholemii w kontekście bezpieczeństwa ruchu drogowego realizowaną w tutejszym Zakładzie, w których końcowe wnioski są przygotowywane i uzasadnione na podstawie wnikliwego przeglądu stanu faktycznego akt sprawy, obszernych treści omówienia (związanych ściśle z pytaniami Sądu) oraz z odwołaniem do danych z piśmiennictwa naukowego z zachowaniem zasad obiektywizmu (opinia uzupełniająca biegłego z 20 kwietnia 2023 r. k. 155-163 a.s.)

Powód wskazał, że podtrzymuje dotychczasowe wnioski i twierdzenia oraz wniósł zastrzeżenia do opinii uzupełniającej biegłego wskazując, że nie zgadza się z jej treścią (pismo z 20 września 2023 r. k.182-185 a.s.)

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie wymienionych wyżej dowodów z dokumentów, w tym głownie znajdujących się w aktach osobowych powoda, aktach sprawy karnej o sygn. akt. IV K 702/21,), opiniach biegłego, a także w oparciu o zeznania świadków A. G., P. Z. oraz powoda R. G.. Sąd dał wiarę wymienionym wyżej dowodom jako spójnym i niebudzącym istotnych wątpliwości, uznając je za wiarygodne co do prezentowanych powyżej faktów.

Sąd oparł się przede wszystkim na opiniach biegłego sądowego z zakresu toksykologii M. W.. Odnosząc się do sporządzonych w sprawie opinii, sąd uznał je za przekonujące, rzeczowe i merytorycznie uzasadnione. Strona powodowa wnosiła zastrzeżenia do opinii biegłego co skutkowało dopuszczeniem opinii uzupełniającej, w której biegły w sposób wyczerpujący odniósł się do wszystkich zarzutów strony powodowej. W ocenie sądu opinie biegłego M. W. zostały sporządzone fachowo i rzetelnie, przy uwzględnieniu wiadomości specjalnych posiadanych przez biegłego, a zatem brak było podstaw do ich zakwestionowania. Opinie te są jasne, pełne i odpowiadają na tezę zawartą w postanowieniu sądu oraz odnoszą się do pytań i zarzutów stron. Sąd uznał również przedstawione przez biegłego argumenty i wnioski za spójne, jednoznaczne oraz odnoszące się w sposób wnikliwy do spornych kwestii niniejszego postępowania.

Sąd dał wiarę zeznaniom przesłuchanych w sprawie świadków na okoliczność wykonywania przez powoda prac naprawczych przy budowie szamba oraz wykorzystywaniu przy uszczelnianiu szamba preparatu chemicznego (...) (...), oraz opis przebiegu dnia. Sąd miał na względzie, że zeznania świadków co do powyższych okoliczności były zbieżne i wzajemnie korespondujące. Nie wystąpiły natomiast żadne okoliczności negujące powyższe zeznania.

W podobnym zakresie sąd dał wiarę zeznaniom powoda jako zbieżnym z relacjami świadków i dokumentami, a także rzetelnie i w sposób dokładny przedstawiające wykonywane w tym dniu zajęcia przez powoda. Sąd nie dał wiary zeznaniom powoda w zakresie, w którym wskazał, że wypił trzy piwa i nie był świadomy tego, że znajduje się pod wpływem alkoholu. Zeznania powoda w tym zakresie są niewiarygodne i nie zasługują na uznanie. Z opinii biegłego w sposób jednoznaczny wynika, że powód w tym dniu musiał spożyć większą ilość alkoholu niż zadeklarował, ponieważ na to wskazywała zawartość alkoholu w jego organizmie podczas zatrzymania go przez policję i badania alkomatem. Ponadto nie sposób było dać wiary w zeznaniom powoda jakoby nie był świadomy tego, że to właśnie alkohol spowodował jego złe samopoczucie. R. G. jako osoba dorosła, doświadczona z pewnością był świadomy wpływu alkoholu na organizm i tego, że nie powinien w takim stanie wsiadać do samochodu.

W tym stanie rzeczy w ocenie sądu zgromadzony materiał dowodowy był wystarczający do wydania rozstrzygnięcia.

Sąd zważył, co następuje:

W niniejszym postępowaniu R. G. wnosił o uchylenie kary dyscyplinarnej wydalenia ze służby nałożonej Orzeczeniem Dyrektora Aresztu Śledczego w W. - (...) Nr (...) z 1 października 2021 r. (...), utrzymanej w mocy Orzeczeniem Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w W. z 7 grudnia 2021 r.

Zgodnie z art. 263 ustawy z 9 kwietnia 2010 r. o Służbie Więziennej (Dz.U.2021.1064.) od orzeczenia oraz postanowienia kończącego postępowanie dyscyplinarne funkcjonariuszowi przysługuje prawo wniesienia odwołania do właściwego ze względu na miejsce zamieszkania obwinionego sądu pracy, w terminie 14 dni od dnia doręczenia orzeczenia lub postanowienia wraz z uzasadnieniem. Powód skorzystał z tego uprawnienia. Zauważyć trzeba, że do postępowania sądowego wszczynanego przez wniesienie do sądu pracy odwołania od orzeczenia kończącego postępowanie dyscyplinarne na podstawie art. 263 ustawy z 9 kwietnia 2010 r. o Służbie Więziennej stosuje się przepisy ustawy Kodeks postępowania cywilnego (uchwała SN z 21.04.2016 r., III PZP 4/16).

Zgodnie z art. 157 ust. 1 ustawy z 9 kwietnia 2010 r o Służbie Więziennej (Dz.U.2021.1064.) funkcjonariusz jest obowiązany postępować zgodnie ze złożonym ślubowaniem oraz przestrzegać przepisów prawa, w szczególności niniejszej ustawy i przepisów wydanych na jej podstawie.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy podejmując służbę, funkcjonariusz składa pisemne ślubowanie według następującej roty: „ Ja, obywatel Rzeczypospolitej Polskiej, wstępując do Służby Więziennej, ślubuję uroczyście: rzetelnie wykonywać powierzone mi zadania funkcjonariusza tej (...) i polecenia przełożonych, przestrzegając Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i wszystkich przepisów prawa, jak również tajemnic związanych ze służbą, a także zasad etyki zawodowej, ze szczególnym uwzględnieniem poszanowania godności ludzkiej oraz z dbałością o dobre imię służby".

Zgodnie z art. 230 ust. 1, 2 i 4 tej ustawy funkcjonariusz odpowiada dyscyplinarnie za popełnienie przewinienia dyscyplinarnego polegającego na naruszeniu dyscypliny służbowej lub za czyny sprzeczne ze złożonym ślubowaniem, naruszenie dyscypliny służbowej stanowi czyn funkcjonariusza popełniony umyślnie lub nieumyślnie polegający na naruszeniu dobrego imienia służby lub na przekroczeniu uprawnień lub niewykonaniu obowiązków wynikających z przepisów prawa lub rozkazów i poleceń wydanych przez przełożonych. Czyn stanowiący przewinienie dyscyplinarne, wypełniający jednocześnie znamiona przestępstwa, wykroczenia, przestępstwa skarbowego, wykroczenia skarbowego podlega odpowiedzialności dyscyplinarnej niezależnie od odpowiedzialności karnej lub karnej skarbowej. Przepis art. 230 ust. 3 wymienia przykładowe przewinienia dyscyplinarne, mające skutkować wszczęciem postępowania dyscyplinarnego. Katalog tych przewinień jest otwarty.

Swoim postępowaniem plut. R. G. wypełnił znamiona naruszenia dyscypliny służbowej określone w art. 230 ust. 1 i 2 ustawy z 9 kwietnia 2010 r. o Służbie Więziennej (Dz.U.2021.1064). Odpowiedzialności dyscyplinarnej podlega sam fakt prowadzenia pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości. Funkcjonariusz będąc pod wpływem alkoholu, który wsiada do samochodu niewątpliwie uchybia obowiązkom, godności, prestiżowi i powadze wykonywanego zawodu, obdarzonego publicznym zaufanie.

Zgodnie z art. 232 ustawy, karami dyscyplinarnymi są:

1) nagana;

2) ostrzeżenie o niepełnej przydatności na zajmowanym stanowisku służbowym;

3) ostrzeżenie o niepełnej przydatności do służby w Służbie Więziennej;

4) wyznaczenie na niższe stanowisko służbowe;

5) obniżenie stopnia;

6) wyznaczenie na niższe stanowisko służbowe wraz z obniżeniem stopnia;

7) wydalenie ze służby.

Natomiast art. 239 ust. 1 ustawy stanowi, że wymierzona kara powinna być współmierna do popełnionego przewinienia dyscyplinarnego i stopnia zawinienia, w szczególności powinna uwzględniać okoliczności popełnienia przewinienia dyscyplinarnego, jego skutki, w tym następstwa dla służby, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na obwinionym obowiązków, pobudki działania, zachowanie obwinionego przed popełnieniem przewinienia dyscyplinarnego i po jego popełnieniu oraz dotychczasowy przebieg służby.

Przepisy art. 239 ust. 2 i 3 ustawy wskazują, że na zaostrzenie wymiaru kary mają wpływ następujące okoliczności popełnienia przewinienia dyscyplinarnego:

1) działanie z pobudek i motywów zasługujących na szczególne potępienie albo w stanie po użyciu alkoholu lub innego podobnie działającego środka;

2) popełnienie przewinienia dyscyplinarnego przez funkcjonariusza przed zatarciem wymierzonej mu kary dyscyplinarnej;

3) poważne skutki przewinienia dyscyplinarnego, zwłaszcza istotne zakłócenie realizacji zadań Służby Więziennej lub naruszenie dobrego imienia Służby Więziennej;

4) działanie w obecności podwładnego, wspólnie z nim lub na jego szkodę.

Na złagodzenie wymiaru kary mają wpływ następujące okoliczności popełnienia przewinienia dyscyplinarnego:

1) nieumyślność jego popełnienia;

2) podjęcie przez funkcjonariusza starań o zmniejszenie jego skutków;

3) brak należytego doświadczenia zawodowego lub dostatecznych umiejętności zawodowych;

4) dobrowolne poinformowanie przełożonego dyscyplinarnego o popełnieniu przewinienia dyscyplinarnego przed wszczęciem postępowania dyscyplinarnego.

W myśl art. 239 ust. 2 i 3 ustawy z 2010 r. o Służbie Więziennej przełożony dyscyplinarny, który dokonał wyboru sankcji, przed jej ostatecznym zastosowaniem ma obowiązek uwzględnić wszystkie okoliczności enumeratywnie wymienione wpływające na zaostrzenie wymiaru kary, jak też i na złagodzenie wymiaru kary. W tym celu nie jest wystarczające ogólnikowe przepisanie sformułowań ustawowych. Przełożony dyscyplinarny ma obwiązek w treści orzeczenia, w części zawierającej uzasadnienie prawne odnieść się do wszystkich przesłanek zwartych w czterech punktach art. 239 ust. 2, przez podporządkowanie dokonanych ustaleń pod treść norm prawnych, a następnie określić, które z nich wpływają na zaostrzenie wymiaru kary; z drugiej strony analogicznie ma obwiązek odnieść się do przesłanek zwartych w czterech punktach art. 239 ust. 3 i jednoznacznie wskazać, które z nich wpływają na złagodzenie kary(Wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 13 czerwca 2018 r. III APa 2/18). Podnieść należy, że z powyższych przepisów nie wynika, za jakie przewinienia służbowe wymierza się dany środek. Kara wydalenia ze służby jest najsurowszą z kar, która może być orzeczona za przewinienie dyscyplinarne o znacznym stopniu szkodliwości, co jest równoznaczne z uznaniem, że funkcjonariusz nie powinien pełnić służby w Służbie Więziennej. W ramach odwołania od zapadłego orzeczenia, na podstawie art. 263 cytowanej ustawy o SW, sąd pracy bada prawidłowość rozstrzygnięcia dyscyplinarnego.

W przedmiotowej sprawie istotą sporu było ustalenie czy na zawartość alkoholu w organizmie R. G. mógł mieć wpływ fakt wykonywania prac przy uszczelnianiu szamba i używania do tego (...) i czy powód był faktycznie świadomy, że jest pod wpływem alkoholu oraz świadomie kierował pojazdem w stanie nietrzeźwości oraz czy zastosowana wobec powoda kara dyscyplinarna wydalenia ze służby była adekwatna do stopnia naruszenia przez powoda dyscypliny służby. Powód w przedmiotowej sprawie wskazywał na okoliczność, że na stężenie alkoholu miał wpływ środek chemiczny którego używał do uszczelniania szamba podczas wykonywanych prac budowalnych i nie był świadomy tego, że wsiadając od samochodu nadal znajduje się pod wpływem alkoholu.

Mając na względzie powyższe w toku postępowania przed sądem przeprowadzono dowód z opinii biegłego z zakresu toksykologii celem wykazania, czy okoliczność, że odwołujący bezpośrednio przed prowadzeniem pojazdu wykonywał prace przy uszczelnianiu szamba z użyciem toksycznej substancji (...) (...) mogła mieć wpływ na stężenie alkoholu w wydychanym powietrzu podczas badania odwołującego.

Biegły w swojej opinii wskazał, że z wyjaśnień powoda wynika, że pracował on wewnątrz wkopanego zbiornika na szambo, w którym wykonywał „odciąg”. Podczas pracy używał masy asfaltowo-bitumicznej typ (...), która posłużyła mu do uszczelnienia zbiornika od środka. Przebywając w środku szamba z tylko małym otworem, czuł wydzielanie się substancji, która powodowała szczypanie w oczy, łzawienie, zawroty głowy i nudności. Dzień był bardzo gorący. Pracował tam od 11:00 do późnych godzin wieczornych tj. do około 22:00. Po pracy czuł się bardzo źle, ale wypił 3 piwa dla ochłody po upalnym dniu. Tego dnia nie planował wracania do domu, bo następnego dnia rano planował dokończyć pracę przy szambie. Powód czuł się źle, bolała go głowa, miał nudności, ale nie wiązał tego z alkoholem, który wypił już kilka godzin wcześniej, tylko jako skutek wdychania chemikaliów podczas pracy. Powód wskazał, że jego objawy były takie same jak przed wypiciem piwa - dlatego zdecydował się wsiąść do auta.

W odpowiedzi na sformułowane przez sąd pytanie czy używane przez powoda czynniki chemiczne znajdujące się w (...), warunki pogodowe, tj. temperatura otoczenia i warunki w jakich R. G. wykonywał prace budowlane 20 lipca 2021 r., przy uwzględnieniu masy ciała i wzrostu powoda biegły stwierdził, że co prawda czynniki chemiczne w postaci frakcji styrenowo-ksylenowej nafty rozpuszczalnikowej znajdującej się w preparacie (...) mogły pogłębić działanie depresyjne alkoholu etylowego, co mogło skutkować oszołomieniem, zawrotami głowy, nudnościami, pogorszeniem pamięci, sennością, uczuciem zmęczenia, odurzenia, utratą koordynacji ruchów i drgawkami. Jednak substancja ta nie upośledza znacząco absorpcji, dystrybucji i eliminacji alkoholu etylowego w organizmie i jako taka nie miała znaczenia dla zmian stężenia alkoholu etylowego w organizmie powoda, biegły wskazał również, że warunki pogodowe nie miały wpływu na poziom absorbcji dystrybucji i eliminacji alkoholu w organizmie powoda. Ponadto biegły w swojej opinii zaznaczył, że aby doszło do takiego stężenia alkoholu powód musiał spożyć większą ilość alkoholu niż zadeklarował, co biegły wykazał w przestawionych obliczeniach w sporządzonej opinii.

Mając na względzie opinię biegłego z zakresu toksykologii sąd stwierdził, że powód był świadomy ilości spożytego alkoholu i tego, że nie powinien wsiadać do samochodu będąc pod jego wpływem. W tej sytuacji należało podzielić twierdzenia strony pozwanej, że twierdzenia powoda stanowiły jedynie przyjętą przez niego linię obrony. Z opinii powołanego w przedmiotowej sprawie biegłego z zakresu toksykologii wynika jednoznacznie, że wykonywane prace przez powoda przy uszczelnianiu szamba nie mogły mieć wpływu na stężenie alkoholu w jego organizmie. Ponadto biegły podkreślił, że aby osiągnąć takie stężenie alkoholu we krwi powód musiał spożyć większą ilość alkoholu aniżeli zadeklarował. Zatem okoliczność, że powód dopuścił się przewinienia dyscyplinarnego nie budzi wątpliwości sądu. Należy mieć również na względzie okoliczność, że niezależnie od tego czy powód spożyłby alkohol jeśli czuł się źle po pracy z substancją chemiczną, w sposób jaki to opisywał, to nie powinien wsiadać do samochodu, ponieważ jego stan ewidentnie nie pozwalał na bezpieczne prowadzenie pojazdu mechanicznego.

Odnosząc się do zarzutu nadmiernej surowości kary wymierzonej powodowi należało wskazać, że wbrew twierdzeniu powoda, w ocenie sądu zastosowana w stosunku do powoda kara za to przewinienie dyscyplinarne była adekwatna. W ocenie sądu zgromadzony w sprawie materiał dowody, w pełni uzasadnia rodzaj wymierzonej powodowi kary dyscyplinarnej. Pozwany przedstawił materiał dowodowy w postaci dokumentów z akt postępowania dyscyplinarnego oraz akt osobowych powoda, ponadto sąd podczas postępowania dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu toksykologii i na podstawie tych dokumentów sąd dokonał ustaleń faktycznych w sprawie, które to dowody pozwoliły na ustalenie, że stopień naruszenia przepisów w pełni uzasadniał dyscyplinarne wydalenie powoda ze służby.

W ocenie sądu wymierzenie tej kary poprzedzone zostało prawidłową analizą materiału dowodowego, a zarzuty powoda są nieuzasadnione. Przełożony dyscyplinarny zastosował wszystkie kryteria wymiaru kary. Ustalono bowiem, że powód , został zatrzymany na ul. (...) o godz. 02:36 w związku z popełnieniem czyny z art. 178a § 1 kk. Powyższe spowodowało wszczęcie wobec R. G. postępowania dyscyplinarnego. Wbrew twierdzeniu powoda, należało wskazać, że wsiadł on do samochodu świadomy swojego stanu, sam R. G. wskazał, że czuł się źle, bolała go głowa, miał nudności jednak jak twierdził swoje samopoczucie powiązał z działaniem środka chemicznego używanego do uszczelniania szamba, a nie ze spożytym wcześniej alkoholem. Odwołujący jako funkcjonariusz publiczny tym bardziej powinien sobie zdawać sprawę z naganności swojego działania i tego jakie zagrożenie mogło ono stanowić dla innych uczestników ruchu drogowego. Zachowanie powoda zostało w ocenie sądu ocenione prawidłowo i zasadnie została wymierzona mu kara dyscyplinarna wydalenia ze służby. Należy ponadto mieć na względzie, że odwołujący był pod znacznym wpływem alkoholu, jak wynika z opinii biegłego musiał on spożyć większą ilość niż zadeklarował, co dodatkowo wskazuje na okoliczność że musiał być świadomy swojego stanu. Ponadto okoliczność, że sposób jazdy powoda wzbudził zainteresowanie funkcjonariuszy policji świadczy o tym, że powód stanowił realne zagrożenie dla innych uczestników ruchu drogowego a jego zachowanie jako funkcjonariusza było naganne. Wszystkie te okoliczności jednoznacznie świadczą o tym, że R. G. została zasadnie wymierzona najsurowsza kara dyscyplinarna.

Należy mieć na względzie, że stosunek służbowy funkcjonariusza Służby Więziennej należy do szczególnej grupy stosunków prawnych regulujących służbę funkcjonariuszy zmilitaryzowanych, gdzie na funkcjonariuszy nakładane są obowiązki związane z realizacją szczególnych zadań związanych z ochroną bezpieczeństwa i porządku publicznego, co potwierdził zakres zadań wykonywanych przez powoda, wymagających szczególnej predyspozycji psychiczno – fizycznej. Powód zaś prowadził pojazd pod wpływem alkoholu Przez co naraził Służbę Więzienną na szkodę wizerunkową oraz zakłócenie porządku i bezpieczeństwa w tej jednostce organizacyjnej. Przyjęto słusznie brak ustawowych przesłanek mogących złagodzić wymiar kary, w szczególności z uwagi na umyślność popełnienia czynu, a także duże doświadczenie zawodowe powoda.

Na marginesie należy zaznaczyć, że nawet jeśli można by przyjąć, że stan i samopoczucie powoda wynikało z użycia środka do uszczelniania szamba, to będąc w takim stanie nie powinien on wsiadać do samochodu. Takie zachowanie było przejawem braku odpowiedzialności. Powód jako osoba dorosła, doświadczona życiowo, powinien zdawać sobie sprawę z konsekwencji takiego zachowania i tego że mógł narazić innych uczestników ruchu drogowego na niebezpieczeństwo. Jeśli powód musiał dotrzeć do domu, a wiedział że nie czuje się dobrze, powinien był skorzystać z innego środka transportu, co w tak dużym mieście jakim jest W. nie stanowi problemu.

Sąd uznał, że swoim postępowaniem R. G. faktycznie dopuścił się naruszenia dyscypliny służbowej, funkcjonariusz będący pod wpływem alkoholu, który prowadzi pojazd w ruchu drogowym niewątpliwie uchybia obowiązkom, godności oraz prestiżowi wykonywanego zawodu, który jest obdarzony zaufaniem publicznym i swoim nienagannym zachowaniem powinien dawać przykład innym obywatelom.

Powód jako funkcjonariusz Służby Więziennej, powinien m.in., przestrzegać zasad etyki zawodowej, ze szczególnym uwzględnieniem poszanowania godności ludzkiej oraz z dbałością o dobre imię służby (art. 41 ust. 1 ustawy). Tym obowiązkom powód nie podołał, a sposób naruszenia przez powoda tych obowiązków, w pełni uzasadniał zastosowaną wobec niego karę. Powód swoim zachowaniem z całą pewnością naruszył obowiązki wynikające z regulaminu Dyrektora Generalnego Służby Więziennej z 18 października 2010 r. w sprawie zasad etyki zawodowej funkcjonariuszy i pracowników Służby Więziennej, i to w sposób rażący z winy umyślnej. W ocenie sądu, zarzuty powoda o niewspółmierności kary stanowią wyłącznie nieuzasadnioną polemikę z treścią zaskarżonego orzeczenia.

Wymierzenie kary wydalenia ze służby - w ocenie sądu - było współmierne do popełnionych przewinień dyscyplinarnych i stopnia zawinienia. Swoim postępowaniem powód naruszył dobre imię służby więziennej, a zastosowana wobec niego kara uwzględniała wszystkie okoliczności tj. skutki i następstwa dla służby, pobudki działania, zachowanie obwinionego oraz dotychczasowy przebieg służby.

Mając na uwadze powyższe rozważania sąd na podstawie art. 263 ustawy o Służbie Więziennej, orzekł jak w punkcie I wyroku.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. w związku z § 9 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. (Dz. U. z 2023r. poz. 1935).